Ιούλιος του 2000, κατέβαινα την Καρακάση θυμάμαι να πετάω στα σύννεφα...ετοιμαζόμουν για ένα ακόμη ταξίδι στη δυτική ακτή προς αντάμωση του μεγάλου αδερφού. Υπήρχε κι ένας όμως ακόμη λόγος που πετούσα στα σύννεφα, ο μικρός μου αδερφός είχε κάνει το ίδιο ταξίδι, αλλά ανάποδα!! Άφηνε τη γη της επαγγελίας, και επέστρεφε στην πλανεύτρα πόλη του Θερμαϊκού!
Σχημάτισα το νούμερο του, για να ακούσω κλάσματα αργότερα μια γυναικεία φωνή που το ηχόχρωμά της...έκλεινε αν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει αυτό...όλο μα όλο το ταμπεραμέντο της Ανν...
Δε μπορώ να ανακαλέσω τις πρώτες μας κουβέντες, πάντως θυμάμαι τον ενθουσιασμό στη φωνή της, ότι επιτέλους μιλούσαμε και θα μιλούσαμε ακατάπαυστα, όπως μετά από 7 χρόνια σ’ένα αεροπλάνο της Aegean στην πτήση Θεσσαλονίκη – Φρανκφούρτη βγάζοντας νοκ ουτ τον ατυχή συνεπιβάτη που καθόταν δίπλα μας. Αλλά αυτό θα αργούσε ακόμη...
Ιούλιος λοιπόν του 2000, την ώρα του τηλεφωνήματος, η Αννούλα ήταν σκαρφαλωμένη σ’ έναν τρακτέρ τεραστίου μεγέθους και όργωνε, ναι, όργωνε το οικόπεδο στους Ελαιώνες, συμμετέχοντας στο φιλόδοξο σχέδιο του Στέλιου, στο πώς θα πρασινίσουμε με γκαζόν τη νεόφερτη έδρα της εταιρείας. Δεν ήμουν εκεί για να απολαύσω τη φάτσα του τύπου που είχε προσληφθεί για να κάνει τη δουλειά, αλλά μπορώ να τη φανταστώ γιατί αργότερα είδα πολλές τέτοιες αποσβολωμένες φάτσες να κοιτάνε αυτόν τον κατάξανθο εκ φυσικού σίφουνα, να αφιερώνει!
Η Άννα έφερε το γέλιο στη ζωή μου, έφερε τον καυτό ήλιο του Corpus Christi στις μέρες μου και τις ξεχείλησε....
Όπως ξεχείλησε μια φορά και τον νεροχύτη στη Σοφούλη αδειάζοντας τα γεμάτα μπουρμπουλήθρες «καλά φυλαγμένα» εκπληκτικά κρασιά της, ένα ένα!!! Οι πιο ωραίες μαργαρίτες και τα πιο γευστικά mojitos κατοχυρώνονται σ’εκείνη γιατί μέχρι κι αυτά ξεχείλιζαν από το πάθος της, δυναμιτίζοντας ακόμη περισσότερο τη γεύση τους.
Με την Άννα στη Habanera που ξεχάσαμε τα ονόματα μας από τα ποτά, λίγο πριν φύγω για Βερολίνο, με την Άννα στην Κωνσταντινούπολη να μιλάει και να γνωρίζει τον καλύτερο εισαγωγέα χαλιών, με την Άννα στο φαράγγι του Βίκου να μιλάει και να γνωρίζει κάθε τιμημένο γέροντα, πολύ πριν τέτοια σκηνικά γίνουν concept ελληνικών διαφημίσεων, με την Άννα στους Ελαιώνες....να ετοιμάζει την guacamole sauce...αυτή τη σάλτσα που ετοίμασα χτες, για πρώτη φορά εγώ και όχι εκείνη, γιατί εκείνη ζει πλέον πολύ μακριά, σε άλλη ήπειρο, αλλά και πάλι τόσο κοντά μου.
Θα επανέλθω γιατί η δική μου Άννα δε χωράει εύκολα σε γραμμές...
Guacamole λοιπόν....και τσίπουρα στα χειροποίητα ποτηράκια τεκίλας που μου έφερε από το Μεξικό μια χρονιά για να συνοδεύουν τα τσιμπούσια μας. I’ll drink to those unforgettable moments and I salute her!
