Την χτυπάει ο ήλιος στα μάτια.
Ωραία.
Να συντρώς με το ...απαραίτητο!
Ωραία.
Ίσως και να σου φαίνεται ότι μιλάει δυνατά. ίσως και να τσιτώνει.
Δεν!
Ο ήλιος την χτυπάει στα μάτια.
Το τραπέζι είναι στη Θεσσαλονίκη.
Το αίσθημα είναι της... Συκιάς.
Στο τηλέφωνο είναι η Λένα.
Στο Θερμαικό είναι τα σκαφιά.
Το τραπέζι συγκεντρώνει το απαραίτητο. Το δικό της απαραίτητο.
Το απαραίτητο δεν είναι αυτονόητο.
Το απαραίτητο το συναντάς μετά το μηδέν.
Το μηδέν το συναντάς μετά το όλο.
Το όλο είναι άδειο.
Όμως...Καν δεν το ξέρεις...ακόμη...
Ίσως και να μην το μάθεις ποτέ.
Μακάρι να συναντηθείς με το...ακόμη.
Μακάρι να τα χάσεις όλα.
Εκείνη αυτό θα σου ευχόταν.
Στην ουσία καν δεν τα χρειάζεσαι ..τα "όλα".
Χαμογέλα!
Μαρίζα, χαμογέλα!
Συναντήσεις με τη ζωή. Τη δική σου ζωή.
Αχ βρε Εύα..η ζωή μόλις έχει ξεκινήσει!
Περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες μετά. Βαθιά.
Ωραία.
Υπάρχει μια σκηνοθέτιδα που τη συγκινεί. Μια σκηνοθέτιδα συγκινεί εδώ και χρόνια τη θεία σου, Εύα.
Δε θα σου την πει τώρα Ευάκι. Δε τη χρειάζεσαι καν! Τρέχα στη μανούλα, Εύα.
Φτάνει! Φτάνει και περισσεύει!
Η μανούλα, φτάνει και περισσεύει!
Πλέξε τα χεράκια σου γύρω της.
Γέλα, Εύα.
Γέλα!
Απλά όταν μεγαλώσεις, ίσως χρειαστεί να περπατήσεις σκονισμένους δρόμους, Εύα.
Μακάρι.
Θυμήσου, Εύα.
Σκονισμένοι δρόμοι, στη μέση του πουθενά, ενώνουν πάντα δύο σημεία. Πάντα!
Και, Εύα?
Τα σταυροδρόμια μη σε τρομάξουν. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σταυροδρόμια.
Βλέπεις..τους ανθρώπους που πρέπει να συναντήσεις...θα τους συναντήσεις έτσι κι αλλιώς!
Και θα είσαι έτοιμη!
Ένα έτοιμη, χωρίς κανένα "μακάρι".
Απλά έτοιμη.
Στο "απλά", Ευάκι, θα βρεις το δικό σου απαραίτητο.
Και ξέρεις, Εύα μου?
Όταν αγκαλιάζεις το απαραίτητο, όταν το φιλάς στα μάγουλα, όταν τα μάτια σας συναντιούνται, ο ήλιος λάμπει.
Ξέρεις τί κάνει τον ήλιο να λάμπει?
Άσε, άσε στην άκρη τις φυσικές, Εύα!
Ο ήλιος είναι γεμάτος δάκρυα. Τα δικά σου δάκρυα.
Ο ήλιος χρυσίζει από τα δικά σου δάκρυα.
Το τραπεζομάντηλο ίσως να είναι λευκό.
Το βράδυ ίσως να πήγαινες στο φεστιβάλ.
Δεν!
Ίσως το μόνο που θα χρειάζεσαι να είναι το νερό.
Την απόλυτη δυστυχία και την απόλυτη ευτυχία, τους αρμόζει το νερό. ο σκονισμένος δρόμος που τις ενώνει...είναι υγρός. αλχημεία!
Εύα, φύγανε.
Το σπίτι άδειασε.
Η ζωή πάλι...όχι!
Όταν πια δε χρειάζεσαι την τέχνη, ίσως και μόλις να συνάντησες τη ζωή. ίσως μόλις και να την άγγιξες!
Τη ζωή!
Καληνύχτα Ευάκι! χαμογέλα για μένα! χαμογέλα!
