λατρεμένε και περιστασιακέ μου αναγνώστη,
έφτασε η ώρα.
πού θέλεις να αποχαιρετιστούμε?
διάλεξε μόνος ή μόνη σου.
θα ρθω. στο υπόσχομαι.
και θα είμαι στην ώρα μου. στο υπόσχομαι.
εξάλλου...δε γνωριζόμαστε τόσο καλά για να καθυστερήσω!
πες μου ό,τι θέλεις.
θα σε ακούσω.
πες μου ό,τι θέλεις.
είναι η σειρά σου. τί λες?
εγώ?
αύριο, έρχεται εκείνος για τον οποίο το Μάσιμο Ντούτι, έφτιαξε το πορτοκαλί χρώμα. έχω να τον δω από τον Σεπτέμβρη του '09. θα είναι για δύο και μισή μέρες.
σήμερα, μίλησα με εκείνη που φοράει τόσο ιταλιάνικα το τισέρτ, τη φούστα, το διχτυωτό φορεματάκι, και λέει το όνομα μου τραβώντας το "ι" τόσο απαραίτητα. εκείνη που με γνώρισε στο Βερολίνο τον Μάρτη του '03.
και ψες βράδυ, το δικό μου Μιλάνο, μου έγραψε ότι με περιμένει.
τί θέλεις να μου πεις?
πες το.
ποιο είναι το πλάνο ζωής. τί σου είναι απαραίτητο. τί σε θυμώνει. τί σε κάνει να χαμογελάς. ποιους κουβαλάς μέσα σου? τί επιθυμείς? τί ονειρεύεσαι? πότε πόνεσες. γιατρεύτηκες? άλλαξες. σταυροδρόμια, θυμάσαι? μεγάλωσες?
πες μου, πες μου ό,τι θες.
εγώ αύριο. δε θα είμαι ποτέ πια εδώ.
το μπλογκ αυτό, μου έδωσε ό,τι χρειάστηκα.
θα σου πω τα απλά.
η Τζάζμιν κοιμάται ακόμη στο καλάθι της, λατρεύει το χιόνι και έχει περπατήσει σε παγωμένες λίμνες. γαβγίζει άθλια. τότε τη φωνάζω Καρούζο. ξέρει να δίνει το ποδαράκι της. δε φοράει ποτέ λουρί. και κάθεται στο πεζοδρόμιο για να περάσει απέναντι. πάντα. πάντα. εδώ και δέκα χρόνια. της ανήκει το τελευταίο κομμάτι μπανάνας. πάντα. πάντα. δύο φορές το έχω βγάλει από το στόμα μου, γιατί ξεχάστηκα. αγαπάει την όπερα. αλήθεια. και καθόλου την τζάζ. η αδυναμία της είναι ο μπαμπάς μου. το βρίσκω δίκαιο. εγώ απλά της δίνω κροκέτες. δέκα χρόνια τώρα, και τη βγάζω κάτι εξοντωτικές βόλτες στην παραλία. δεν έχει φάει ποτέ γλυκό. τουλάχιστον μπροστά μου. όταν ήταν μικρή, νόμιζε ότι ο καθρέφτης έκρυβε ένα άλλο σκυλί και γάβγιζε στον...εαυτό της. έχει μπει στο Θερμαικό, κει δίπλα στον όμιλο. δεν έχει πάθει τίποτα. τα καλοκαίρια όταν είναι Θεσσαλονίκη, κοιμάται κάτω από το κρεβάτι των γονιών. αυτό έχει κατοχυρωθεί ως το όγδοο θαύμα για εμένα και τον Τάσο, καθότι η μαμά μας, μας είπε να πάρουμε από σκυλί μέχρι αγελάδα...στα δικά μας σπίτια. Αγελάδα δε καταφέραμε ακόμη, αλλά ούτε η Τζάζμιν κοιμάται ποτέ κάτω από το δικό μου κρεβάτι, και ας μην έχω πόρτα στην κρεβατοκάμαρά μου.
Αύριο ο Τάσος, θα πει ότι μυρίζει..σκυλίλα. η Τζάζμιν. γω νομίζω ότι μυρίζει το δικό μου απαραίτητο.
είναι ήδη κουρεμένη καλοκαιρινά. η Τζάζμιν.
και φοράει ένα λουράκι με όλες τις ιστιοπλοικές σημαίες. της το πήρα από την Ανάπολη γιατί μου έλειπε.
με λένε Μαρία.
γράφω διαφορετικά πια, και αλλού. και θα συναντηθούμε μόνο...αναπόφευκτα πια.
αφιερωμένο σε εκείνους στους οποίους επέστρεψα, σε εκείνους που μου κρατούν το χέρι νοερά. σε εκείνους που με περίμεναν απέναντι. που με κάνουν να γελάω δυνατά. που με σπρώχνουν να τολμώ. που με εμπνέουν να γράφω. που με κάνουν να αναπνέω. που η στέρησή τους, κάνει τη ζωή μου φτωχότερη σε ποιότητα.
λατρεμένε μου αναγνώστη, ίσως τελικά και να με ξέρεις λίγο καλύτερα από πολλούς που ξέρουν το πρόσωπο μου και τη φωνή μου.
τί σου εύχομαι?
περπατήματα προς το δικό σου απαραίτητο.
τί σου εύχομαι περισσότερο?
την απώλεια.
...ξέρεις κάτι? ας το αφήσουμε έτσι...
ανοιχτό....
το " Lupo", όχι δε θα σου το δώσω-) δε το χρειάζεσαι!
18 Μάρτη 2011, ο καφές δικός μου, για τη σκέψη σου, σου δίνω αυτό. www.jasminelupo@gmail.com
μόνο πες μου πού είναι το καφέ, ναι? και να μου το γράψεις! ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο. όπου και αν είναι, θα έρθω. νοερά, βρε!
με ευγνωμοσύνη για τα πεντάλεπτα που σταμάτησες.
και ναι, μερικές φορές είμαι ευτυχισμένη. στα έλλε και στα έρε.
έφτασε η ώρα.
πού θέλεις να αποχαιρετιστούμε?
διάλεξε μόνος ή μόνη σου.
θα ρθω. στο υπόσχομαι.
και θα είμαι στην ώρα μου. στο υπόσχομαι.
εξάλλου...δε γνωριζόμαστε τόσο καλά για να καθυστερήσω!
πες μου ό,τι θέλεις.
θα σε ακούσω.
πες μου ό,τι θέλεις.
είναι η σειρά σου. τί λες?
εγώ?
αύριο, έρχεται εκείνος για τον οποίο το Μάσιμο Ντούτι, έφτιαξε το πορτοκαλί χρώμα. έχω να τον δω από τον Σεπτέμβρη του '09. θα είναι για δύο και μισή μέρες.
σήμερα, μίλησα με εκείνη που φοράει τόσο ιταλιάνικα το τισέρτ, τη φούστα, το διχτυωτό φορεματάκι, και λέει το όνομα μου τραβώντας το "ι" τόσο απαραίτητα. εκείνη που με γνώρισε στο Βερολίνο τον Μάρτη του '03.
και ψες βράδυ, το δικό μου Μιλάνο, μου έγραψε ότι με περιμένει.
τί θέλεις να μου πεις?
πες το.
ποιο είναι το πλάνο ζωής. τί σου είναι απαραίτητο. τί σε θυμώνει. τί σε κάνει να χαμογελάς. ποιους κουβαλάς μέσα σου? τί επιθυμείς? τί ονειρεύεσαι? πότε πόνεσες. γιατρεύτηκες? άλλαξες. σταυροδρόμια, θυμάσαι? μεγάλωσες?
πες μου, πες μου ό,τι θες.
εγώ αύριο. δε θα είμαι ποτέ πια εδώ.
το μπλογκ αυτό, μου έδωσε ό,τι χρειάστηκα.
θα σου πω τα απλά.
η Τζάζμιν κοιμάται ακόμη στο καλάθι της, λατρεύει το χιόνι και έχει περπατήσει σε παγωμένες λίμνες. γαβγίζει άθλια. τότε τη φωνάζω Καρούζο. ξέρει να δίνει το ποδαράκι της. δε φοράει ποτέ λουρί. και κάθεται στο πεζοδρόμιο για να περάσει απέναντι. πάντα. πάντα. εδώ και δέκα χρόνια. της ανήκει το τελευταίο κομμάτι μπανάνας. πάντα. πάντα. δύο φορές το έχω βγάλει από το στόμα μου, γιατί ξεχάστηκα. αγαπάει την όπερα. αλήθεια. και καθόλου την τζάζ. η αδυναμία της είναι ο μπαμπάς μου. το βρίσκω δίκαιο. εγώ απλά της δίνω κροκέτες. δέκα χρόνια τώρα, και τη βγάζω κάτι εξοντωτικές βόλτες στην παραλία. δεν έχει φάει ποτέ γλυκό. τουλάχιστον μπροστά μου. όταν ήταν μικρή, νόμιζε ότι ο καθρέφτης έκρυβε ένα άλλο σκυλί και γάβγιζε στον...εαυτό της. έχει μπει στο Θερμαικό, κει δίπλα στον όμιλο. δεν έχει πάθει τίποτα. τα καλοκαίρια όταν είναι Θεσσαλονίκη, κοιμάται κάτω από το κρεβάτι των γονιών. αυτό έχει κατοχυρωθεί ως το όγδοο θαύμα για εμένα και τον Τάσο, καθότι η μαμά μας, μας είπε να πάρουμε από σκυλί μέχρι αγελάδα...στα δικά μας σπίτια. Αγελάδα δε καταφέραμε ακόμη, αλλά ούτε η Τζάζμιν κοιμάται ποτέ κάτω από το δικό μου κρεβάτι, και ας μην έχω πόρτα στην κρεβατοκάμαρά μου.
Αύριο ο Τάσος, θα πει ότι μυρίζει..σκυλίλα. η Τζάζμιν. γω νομίζω ότι μυρίζει το δικό μου απαραίτητο.
είναι ήδη κουρεμένη καλοκαιρινά. η Τζάζμιν.
και φοράει ένα λουράκι με όλες τις ιστιοπλοικές σημαίες. της το πήρα από την Ανάπολη γιατί μου έλειπε.
με λένε Μαρία.
γράφω διαφορετικά πια, και αλλού. και θα συναντηθούμε μόνο...αναπόφευκτα πια.
αφιερωμένο σε εκείνους στους οποίους επέστρεψα, σε εκείνους που μου κρατούν το χέρι νοερά. σε εκείνους που με περίμεναν απέναντι. που με κάνουν να γελάω δυνατά. που με σπρώχνουν να τολμώ. που με εμπνέουν να γράφω. που με κάνουν να αναπνέω. που η στέρησή τους, κάνει τη ζωή μου φτωχότερη σε ποιότητα.
λατρεμένε μου αναγνώστη, ίσως τελικά και να με ξέρεις λίγο καλύτερα από πολλούς που ξέρουν το πρόσωπο μου και τη φωνή μου.
τί σου εύχομαι?
περπατήματα προς το δικό σου απαραίτητο.
τί σου εύχομαι περισσότερο?
την απώλεια.
...ξέρεις κάτι? ας το αφήσουμε έτσι...
ανοιχτό....
το " Lupo", όχι δε θα σου το δώσω-) δε το χρειάζεσαι!
18 Μάρτη 2011, ο καφές δικός μου, για τη σκέψη σου, σου δίνω αυτό. www.jasminelupo@gmail.com
μόνο πες μου πού είναι το καφέ, ναι? και να μου το γράψεις! ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο. όπου και αν είναι, θα έρθω. νοερά, βρε!
με ευγνωμοσύνη για τα πεντάλεπτα που σταμάτησες.
και ναι, μερικές φορές είμαι ευτυχισμένη. στα έλλε και στα έρε.
