Πριν μήνες τη γνώρισα, όχι πολλούς. Κατάξανθη και πληθωρική. Σε μια καρέκλα, να κρατώ τον εσπρέσο. Σε ένα brainstorming, εκείνη, έκανε join in. Εγώ μονίμως αφηρημένη, ένας ήλιος δυνατός, και τη θαλπωρή. Αυτά θυμάμαι! Έκατσε εκεί απέναντι, κι έτσι απλά μπήκε στη ζωή μου. Πώς μπαίνουν έτσι απλά ορισμένοι άνθρωποι στη ζωή μας, και το γλυκό δένει? Όχι απλά δένει...αλλά απογειώνεται!
Στιγμές....οι στιγμές μπορούν να είναι τρομακτικές, μπορούν να είναι ανήμπορες, μπορούν όμως και να είναι απογειωτικές! Αρκετά δίκαιο, τολμά να πει. Οι στιγμές παίρνουν ανθρώπους από κοντά σου, οι στιγμές αιωρούν ανθρώπους, άπιαστα, μπροστά σου, οι στιγμές σπρώχνουν μαλακά, στοργικά, ανθρώπους, πλάι σου.
Στιγμές....η μια να ανεβαίνει μια σκάλα, η άλλη να σπρώχνει μια πόρτα, δυο καρέκλες μπορντώ, η μια απέναντι από την άλλη, και τσουπ, η ζωή σου πλουτίζει! Έτσι απλά!
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, εξακολουθώ να πιστεύω ..ότι... όχι, τίποτα δε γίνεται για συγκεκριμένο λόγο, όχι απαισιόδοξα, ούτε αιτιοκρατικά. Υπάρχει όμως κάτι στη ζωή, στη δική μου ζωή, που μου ασκεί μεγάλη γοητεία, με αφήνει άφωνη ορισμένες φορές, και με κάνει ξαφνικά, τελείως ξαφνικά, να χαμογελώ. Δεν ξέρω πώς, αυτή η ζωή, που μου έδωσε πολλά, και μια μέρα μου τα πήρε σχεδόν όλα, αυτή η ίδια η ζωή μου επιστρέφει ακόμη δώρα, δώρα πολλά.
Τολμώ να πω μου επιστρέφει πληθωρικά ό,τι μου σαβούρντισε μέσα σε μια στιγμή. Τη μουσική...για παράδειγμα, τη μουσική... μου τη στέρησε, τη μουσική. Βουβάθηκε η ζωή, η καθημερινότητα έμεινε βουβή. Δυο χρόνια η δική της καθημερινότητα..έμεινε βουβή. Μια ζωή, με μία διάσταση μείον, μια ταινία δίχως μουσική...
Κι ήρθε η στιγμή, ήρθε εκείνη η Παρασκευή, εκείνο το πρωινό, κι έπειτα το βραδινό και γέμισε ο χώρος ξανά μουσικές. Εκείνη μπήκε στη ζωή μου, για να μου επιστρέψει τις μουσικές! Αν η Σοφία μου δώσε πίσω τις γεύσεις, η Κατερίνα, μου έδωσε πίσω τους ήχους!
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πώς γίνεται στις ζωές των άλλων, αλλά στη δική της ζωή, πόρτες ανοίγουνε και εισβάλλουν οι άνθρωποι που πρέπει να εισβάλλουν. Δεν ξέρω πώς γίνεται στις ζωές των άλλων, αλλά στη δική της, οι φίλοι ανοίγουνε πόρτες και εισβάλλουν. Δυναμικά! Στη δική της ζωή, σα σκηνή, σαν σε πρόβα θεατρική. Τόσο απλά, αβίαστα. Γεμίζει ο χώρος ζεστασιά, οι δικοί της φίλοι γεμίζουν το χώρο με έναν άνεμο,...Λίβα...θα τον περιέγραφε, ζεστό, ορμητικό όπως ακριβώς τον ονειρεύεται, τον αέρα, στην Αφρική. Οι δικοί της φίλοι, μπαίνουν και είναι ορμητικοί.
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς, όταν πόρτες, κανονικές πόρτες, ανοίγουν και εισβάλλουν στη σκηνή της καθημερινότητας σας, οι φίλοι, δεν ξέρω ειλικρινά τι νιώθετε, αλλά εγώ νιώθω θαλπωρή. Ακουμπισμένη σε μια μπάρα, κατάξανθη, πίνει την μπύρα της και γελά. Ακουμπισμένη στην μπάρα, εκατοστά παραδίπλα της, νιώθει ασφαλής. Πώς γίνεται και με ορισμένους φίλους νιώθεις ασφαλής στη στιγμή! Δεν ξέρω πώς, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε διαβάσουν με τη μια, που βασικά...επιστρέφουν σε τόπους γνώριμους, σε μια γλώσσα που την γνωρίζουν αρχαικά, που γυρίζουν σε εσένα.
Ναι, σε εσένα επιστρέφουν! Η οικειότητα, καμιά φορά η οικειότητα, παραδόξως, δε χρειάζεται χρόνια. Έρχεται και κάθεται απέναντι σου, σου λέει μια λέξη, την πρώτη της λέξη και το ποίημα ξεκινά! Μπλογκάρει και αυτή, σαβουρντίζει την εικόνα της κι αυτή, μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα και να τα ξαναχτίσει στη στιγμή. Ψυχικά δυνατή, πληθωρική και ζεστή, πολύ ζεστή.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, τι με συγκινεί? Ότι η δική μου η associate εισβάλλει στο χώρο πληθωρικά, ούτε ισοπεδωτικά όπως καμιά φορά εγώ, ούτε αντιπαθητικά όπως καμιά φορά εγώ, ούτε αγέρωχα όπως καμιά φορά εγώ, εισβάλλει όπως ο Λίβας, εισβάλλει ανθρώπινα, θετικά! Η Κίσκι ξεχειλίζει αισθήματα, αυτό!, μέσα σε έναν κόσμο flat, εκείνη πλουσιοπάροχα ανοιχτή. Θησαυρός! Αυτό σας εύχομαι, βράδυ Κυριακής, φίλους θησαυρούς, σε συναισθήματα, να σας τα χαρίζουν, δίχως μετρήματα, απλόχερα! Αυτό! Πηγαία! ααα και μουσικές, να σας αφιερώνουν μουσικές, τις σωστές για εσάς, μουσικές!
