Αν είσαι κάπου κι είναι το πράσινο πηχτό, τα βράδια σου μέσα στην υγρασία, και περπατάς τα βήματά σου σε γλιστερές, σχεδόν γλυφές, στοργικά τοποθετημένες πέτρες, σκέψου μας.
Σήκωσε τα μάτια σου στη φυλλωσιά, κάποιες νύχτες τις έχει περάσει κι αυτή εκεί. Έχει κοιτάξει κρυφά, και κρυφά αφήσει τις επιθυμίες να μπει εκεί, εκεί, να ανάψει το φως, ίσως και όχι. Θα υπάρχει ένα τσαι, και θα είναι συγκεκριμένο. Θα το έχουν. Είναι σίγουρη. Για αυτό είναι σίγουρη.
Πορσελάνη. Λεπτή. Αγγλική. Απειροελάχιστη.
Έχεις δει το υγρό πως κυλάει εκεί πάνω? Δεν κυλά, κάθεται, σταματά. Αφήνεται.
Το νυχτολούλουδο, σίγουρα θα υπάρχει, το νυχτολούλουδο εκεί θα υπάρχει, θα συγκεντρώνει τις αραδιασμένες της σκέψεις, ίσως και όχι.
Ίσως εκεί, εκεί ακριβώς εκεί, οι σκέψεις να μην ΄ρθουν. Μακάρι.
Περπάτα για εκείνην, σε παρακαλεί. Περπάτα. Βραδινά, αργά πολύ. Και τα βήματα και οι ώρες. Όλα αργά.
Μακάρι να μη βλέπεις. Μακάρι.
Μόνο μακάρι θέλει σήμερα να σου γράφει.
Για όλους μας, μακάρι.
Περπάτα. Άσ’τους, σε παρακαλεί, τους άλλους άσ’τους στη χαρά, έχουν πολλούς για δάυτην.
Εμείς εδώ, ξέρεις, εμείς... Κάνουμε ό,τι μας επιτρέπεται. Αυτό. Μοναχά αυτό. Αναπνέουμε.
Εσύ πάλι, μπορείς, μπορείς να περπατάς κάπου που εκείνη αγαπά πολύ.
Μακάρι, χτες βράδυ να σηκώθηκες και να τους άφησες πίσω.
Μακάρι, να τριγυρνούσες χωρίς σκοπό και χωρίς σκέψεις.
Εκεί οι σκέψεις δεν υπάρχουν. Δε χρειάζονται.
Εμείς εδώ, τις σκέψεις μας χρειάζεται πια να τις αφήσουμε. Από δω και μπρος οι σκέψεις χρειάζεται να μη χρειάζονται.
Πόσο στοργικά σε ζηλεύει.
Μακάρι να περπατάς. Μακάρι να γελάς. Μακάρι ο χρόνος να μην έχει καμία σημασία.
Είσαι κάπου που ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.
Είναι κάπου που μόνο χρόνος υπάρχει.
Εσύ στον παράδεισo της.
Κι εκείνη στο πουργκατόριο.
Περπατάει κι εκείνη. Ο ήλιος καίει. Δε βρίσκει το δρόμο της. Δεν έχει καμία σημασία. Μπήκε στη Ροτόντα. Για εκείνην είναι η Αγία ροτόντα. Εκείνη έτσι ξέρει να υπομένει. Οι άθεοι δεν προσεύχονται, περπατάνε βήματα, ενίοτε καθίζουν τις σκέψεις τους σε παγκάκια.
Τον Άγιο, δεν τον βρήκα. της το ξομολογήθηκα. Γελά. Με κοιτά και γελά. Αναρωτιέμαι, όταν τα μάτια μου πέφτουν μέσα στα δικά της, άραγε καταλαβαίνει όσα της λένε?
Μέχρι εκεί μπορώ. Παρακάτω όχι.
Βαδίζουμε μόνοι, όλοι. Μακάρι να μοσχοβολάνε τα νυχτολούλουδα, τα νερά να ξεχύνονται παγωμένα. Μακάρι να έχει υγρασία.
Όλα στα χαρίζει. Εξάλλου εκείνη δε τα χρειάζεται τώρα.
Μετά.
Dedicated to a brave woman who just walked along the wild side of life.
Especially dedicated to a very generous soul.
