Σήμερα, βράδυ Κυριακής, δεν ξέρει πώς να το πιάσει...από πού...
Πού πήγανε όλα εκείνα που εκείνη κάπως τα άφησε, κάπως...τολμά..διστάζει να το γράψει...κάπως όμως, κάπως πιο ρομαντικά, πιο ερασιτεχνικά, πιο αυθόρμητα...
Αχ, και θέλει να το σώσει, να μην το κάνει γλυκερό, να το αποδώσει αν είναι δυνατόν..πρώτη φορά κολλάει στον γραπτό τον λόγο..πώς, αλήθεια, πώς να βάλλεις στο πληκτρολόγιο.. λόγια για τα συναισθήματα? Πώς?
Βασικά...λυπάται...σας – μας λυπάται.
Πότε και ποιος τα κατάπιε τα συναισθήματα? ποιος τα εξοστράκισε? ποιος τα διαολόστειλε? Κοιτά γύρω της καμιά φορά σαστισμένη, ήσυχη, στεναχωρημένη. Για εσάς – μας...
Λυπάμαι ρε παιδιά, αλλά έχετε – έχουμε ξεφύγει. Και ζητάει συγνώμη προκαταβολικά, από κάποιους τελευταίους ερασιτέχνες, αν κάπου αναπνέουν, αλλά...
τι έγινε ρε παιδιά, παντού παιχνίδια τακτικής? Τι έγινε? Σταμάτησαν οι πεταλούδες να πεταρίζουν στα στομάχια σας? Τι έγινε ρε παιδιά, τα πλημμυρίσατε τα συκώτια αλκοόλια και νεκρώσανε τα αισθητήρια κύτταρα? Τι έγινε ρε παιδιά, άλλον θέλετε, με άλλον είστε και αλλουνού το παιδί κάνετε?
Τι έγινε ρε παιδιά, το high-light του Σαββάτου, της Κυριακής έμεινε μόνο η Τούμπα? Κυριακή απόγευμα, πριν κάποιες βδομάδες, σε ένα μπαρ, που "εκείνες" είναι η μειοψηφία, ξαφνικά...εκείνη... με φρίκη...συνειδητοποιεί ότι είναι τίγκα στις... «εκείνες»! Ξαφνικά...κλικάρει, ξαφνικά ο κόσμος έχει χωριστεί σε εκείνες, και εκείνους! Εκείνοι πάνε στο γήπεδο, άντε στην καλύτερη πάνε σε σπίτι κολλητού, κάπου πάνε, κάπου πάνε και καλωδιώνονται! Εκείνες πάλι, έχουν... τότε και μόνο τότε...ladies night...και πλημμυρίζουν τα μπαρς...της ήρθε μια ξενέρα...άλλο πράγμα...ντύθηκε το κασκόλ της, έβαλε το μπουφάν της, είπε να φύγει. Να φύγει από το προβλέψιμο. Από το στημένο.
Να φύγει...υπάρχουν μέρη, ναι, υπάρχουν μέρη, που εκείνοι και εκείνες κάνουν πολλά πράγματα μαζί, πάνε μαζί στο ματς και όχι ρε παιδιά, δεν είναι μπας – κλας, απλά να, θέλουν να κρατιούνται από το χέρι, ακόμη κι εκεί, εκεί στο γήπεδο. Φοράνε ρούχα απλά, απλά, ένα τζην, συνήθως no – name, ένα t-shirt, συνήθως no – name και snickers...συνήθως. Περπατάνε σε εκείνα τα στενά, λατρεμένης ανθρώπινης κλίμακας, λονδρέζικα φιορεντίνικα στενά, κρατημένοι χέρι χέρι, απολαμβάνουν το ματσάκι, σε μια ατμόσφαιρα που μπορεί και να σε απογειώνει όσο τίποτε στον κόσμο και μετά χτυπάνε και μια μπυρίτσα, ναι,ναι και «εκείνες» πίνουν μπίρες και είναι σέξι, ερασιτεχνικά σέξι, ένα σέξι προσεγγίσιμο, ανθρώπινης κλίμακας κι εκείνο!,
Γεύονται μπίρες σε κάτι μαγαζιά με ξύλινα, δρύινα παλιωμένα από άλλους θαμώνες, πατώματα, με μουσικές χαμηλές, με φωτισμό χαμηλό, με γέλια δυνατά και παρέες κοινόχρηστες και απίστευτα φιλικές. Και μιλάνε, ναι, ναι μιλάνε! Μιλάνε ουσιαστικά, προβληματίζονται, εκθέτουν εκεί, εκεί στο συχνά, κοινόχρηστο τραπέζι, στην κοινόχρηστη μπάρα, ναι, τα αραδιάζουν πάνω στο ξύλινο τραπέζι, τα συναισθήματα!
Ναι ρε παιδιά, αυτοί οι βόρειοι, νότιοι, άλλοι από μας πάντως, Ευρωπαίοι, μπορεί πολλά κακά να τα έχουν, αλλά συναισθήματα για το έτερο φύλο και έχουν και δεν ντρέπονται να τα δείχνουν.
Εκεί έξω τα πράγματα είναι ακόμη εύγεστα. Εδώ μέσα έχουν γίνει φλατ. Εκεί έξω πολλές φορές είναι άχαροι, είναι όμως προσηνείς! Εδώ μέσα είμαστε άμεμπτοι και απλησίαστοι. Ένα ιλουστρασιόν, εμποτισμένο στα φιλμ, τίγκα! Αυτό είμαστε. Αδιαπέραστο, πλαστικό, ατσαλάκωτο...να μη σκίζεται με τίποτα!
Και μια διαχείριση, ο Θεός να την πει διαχείριση, σε κουτάκια, μέσα σε στεγανά. Ανοίγουν και κλείνουν διακόπτες. Σήμερα μου αρέσεις. Αύριο δε μου αρέσεις. Και ενδιάμεσα κοτσάρετε και κάτι μπουκαπόρτες, just in case, μη τυχών και μπουν τα νερά του τιτανικού και σας πλημμυρίσουν και μετά πάει ο ήλιος πάει κι η Ανάβυσσος...
Εκεί έξω, ...παλιά γινότανε και εδώ μέσα, ο κόσμος σου άλλαζε αν έμπαινε εκείνος – εκείνη στο μπαρ, τα’χανες, τα’χανε, ξεχνούσες το όνομά σου! Και του αλλουνού πάλι..γινότανε ο πιο, πιο ωραίος ήχος, σχεδόν τραγούδι των U2 ένα πράγμα!
Κάποτε τολμούσες να βάλλεις το δάχτυλο στο μέλι, τολμούσες να τα φας όλα τα σοκολατάκια, τολμούσες την αταξία, γευόσουν την αρρυθμία, τολμούσες...
Πού χάθηκε η τόλμη, ρε παιδιά? Που χάθηκαν εκείνα τα περπατήματα σε δρόμους άδειους, έρημους, δρόμους νυχτερινούς με αρώματα νεραντζιάς μονάχα. Πού τις αφήσατε αξημέρωτες, να ξημερώνουνε μονάχες, απαρηγόρητες οι ανατολές.
Πού πήγανε εκείνα τα τηλεφωνήματα, σε φίλους κολλητούς, τηλεφωνήματα αξημέρωτα, να αδημονείς, να του το πεις του άλλου, να του πεις του mate, του dude, ρε συ...ερωτεύτηκα!
Βράδυ Κυριακής, σκέψεις σκόρπιες, γιατί? Γιατί δεν μπορεί, όταν έχεις ταλέντο στις μουσικές, έχεις και συναισθήματα, αλλά σόρρυ ρε συ...τα’χεις γαμήσει τη μάνα...
Και όχι, ρε παιδιά, 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, τα κουτάκια αφήστε τα στο Bauhauς...εσείς απλά ασχοληθείτε με τις μουσικές, αλλά αφιερώστε τες και κάπου, και μακάρι οι πεταλούδες να στήσουν χορό στο στομάχι. Το θυμάστε?
Aφιερωμένο εξαιρετικά στο alter ego μου!
