Μαράκι, ο επιτάφιος βγαίνει Παρασκευή!η Έλενα, στην καταιγίδα.

Σπρώχνει μια πόρτα και χύνεται στην αγκαλιά της. Η Τήλος επιτέλους στην πόλη της! Πίνει ήδη ένα πορτοκαλόζουμο ίδιο χρώμα το ζακετάκι της. Έχουν προηγηθεί ατελείωτα μηνύματα.
 Τι θες, της λέει? Τι θες? Θάλασσα? θες να βλέπεις θάλασσα? Όχι θάλασσα! Αυτήν τη φορά όχι θάλασσα! Όταν βλέπεις τους πιο στενούς δε τη χρειάζεσαι την παρηγοριά της θάλασσας. Χρόνο, μόνο χρόνο σταματημένο χρειάζεσαι. Η Έλενα μπορεί να τη συγχύζει σε dt! Στο πιτς φυτίλι. Να αγαπάς να σε συγχύζουν! Να σου ανεβάζουν την πίεση στα ουράνια, να κολλάει το στόμα σου από τον οχετό που θες να βγάλεις από μέσα σου, να, να, να, να...να διασκεδάζεις να σε συγχύζουν! Μέσα στα χωσίματα, να τα και τα δώρα!
Το τροπάρι της Κασσιανής, το hit της Μ.Τρίτης, να ξεδιπλώνετε μπροστά της! Να ανοίγουν οι ματάρες και να ρουφάνε την πληροφορία. Θα πας εκεί! Τελεία και παύλα! Όταν η Έλενα λέει θα πας εκεί, θα πας σίγουρα εκεί! Τώρα πώς θα πας εκεί...ε δε στο δίνει και στο πιάτο!
Το παν, παίδες είναι η πληροφορία, το παν! Από κει και πέρα κάτι, κάπως, κουτσά στραβά θα πορευτείτε. Θα το «ρίξετε» στο google earth, θα κατεβάσετε το τροπάρι από το utube, θα επιλέξετε και ποια ερμηνεία προτιμάτε και θα ανηφορήσετε καμαρωτοί καμαρωτοί βράδυ Τρίτης να το ακούσετε.

Κρατημένες αγκαζέ, με το τακούνι να χώνετε στο καλντερίμι, ανηφορίζουν στην άνω πόλη που μοιάζει...στα μάτια εκείνης ενίοτε θυμίζει Σκόπελο. Κρατημένες αγκαζέ, συγκινημένη πολύ. Συγχωρέστε την, συγκινημένη όχι μόνο για το τροπάρι, το τροπάρι είναι μόνο η αφορμή, η αφορμή για να σπρώξεις μια ξύλινη πορτούλα, να περπατήσεις πάνω σε γρασίδι νοτισμένο από ανοιξιάτικη βροχή, να σκύψεις για να δρασκελίσεις το κατώφλι. Δίπλα, δίπλα. Καθισμένες δίπλα δίπλα. Καθισμένη δίπλα στην περισσότερη ηρεμία και γαλήνη και ασφάλεια που έχει νιώσει ποτέ. Μόνο με τον Τάσο! Τώρα και με την Κατερίνα!

Με την Κατερίνα να ψάχνουν τον τρίτο δορυφόρο στο GPS και να κλέβουν ίντερνετ μπας και βρουν το δρόμο για την Πορτάρα. Κι από το αγκαζέ της Κατερίνας, στην μπουάτ, δώρο του Αιμίλιου, μια μέρα πριν φύγει με το Μελινάκι του για την Πόλη. Δώρο οι συζητήσεις οι απογειωτικές, για την οικονομία και τις πολυεθνικές και για άλλα άλλα πολλά και πάντα προοδευτικές παράξενες για άλλους, όχι για μας, καινοτόμες οπτικές. Αυτό! Αυτό είναι ο Αιμίλιος!

Κι από εκεί μια κατηφόρα, με άλλο δώρο ήδη γραμμένο στην καταιγίδα αυτήν τη φορά. Να πας εκεί! Ο Σταύρος. Το εκεί του Σταύρου, είναι επιπέδου Έλενας. Και αδημονεί να το παραλάβει. Κι από το αυτοκίνητο του Αιμίλιου, στην ανηφοριά με την Μάτα της. Μ.Σάβατο αγκαζέ με τη μια από τις δυο αρχιτεκτόνισσες της ζωής της, ανηφορίζει στην αποκάλυψη των 34 Φλεβάρηδων πια, την Άνω Πόλη! Με τα κεριά αναμμένα, δίπλα δίπλα, σε έναν αυλόγυρο, την πόλη να μην χορταίνετε από κει ψηλά και το πρώτο Χριστός ανέστη να ταξιδεύει όπως εδώ και δεκαέξι χρόνια, στην άλλη ήπειρο και να ‘ναι ένα Χριστός ανέστη χαρούμενο, γιατί? Γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το να σου λένε οι φίλοι, « πολύ χαίρομαι που σου άρεσε!»

Ναι! Πολύ μου άρεσε, πολύ, πάρα πολύ Μάτα, και το ψηφιδωτό που στοργικά με έσπρωξες γιατί είπες "αυτό πρέπει να το δεις εσύ!», πολύ μου άρεσε! Kαι ο Davide, πολύ μου άρεσε, Σταύρο, πολύ, πάρα πολύ!
Και η αχειροποίητος μου άρεσε! Και η χορωδία της Μητρόπολης με απογείωσε, άλλο δώρο της Έλενας, με απρόσμενες τραγελαφικές εξελίξεις...και η μπουγάτσα που είχε προηγηθεί με ξετρέλανε και ο μονός εσπρέσο στον «δρόμο», μόνο οι δυο μας με θέα τον Θερμαϊκό με πόνεσε!

Κανονικά την Κυριακή που μας πέρασε, θα την έκλεινε εκείνη εκεί. Θα την γείωνε. Γιατί η Έλενα φεύγει, επιστρέφει στην Τήλο. Και η Έλενα είναι από τους πιο στενούς. Και ναι, ο Θερμαϊκός τώρα χρειάζεται. Μερικές Κυριακές θα μπορούσαν πανηγυρικά να τελειώνουν στις 12 το πρωί! Όμως όχι! Η Κατερίνα θα την πάρει στοργικά αγκαζέ, να την τρελάνει στα γέλια, απόγευμα Κυριακής, με τον ήλιο να βουτάει εκεί στο βάθος και τη Δευτέρα ο ίδιος Θερμαϊκός θα της δώσει τον Σταύρο να την καθησυχάζει ότι όχι το ματς Μπάρτσα – Ρεάλ, το χαμένο από δική της ηλιθιότητα, δεν έλεγε πολλά.

Δώρα λοιπόν...δώρα άυλα, δώρα να σας κάνουν να χαμογελάτε για μια ζωή. Τα δικά της πασχαλιάτικα συνεχίζονται! Η Βαλεντίνα να την περιμένει, η Ματίνα να την περιμένει και ο Τιμούρ, επίσης να την περιμένει. Πώς να μην πάω Ελενάκι? Γίνεται? Εξάλλου αδημονώ να γνωρίσω επιτέλους τον Ενρίκο και να δω την Κατερίνα να με περιμένει στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου.

Κι εκείνη κάτι τέτοια δώρα, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες, δε θέλει με τίποτα να τα χάνει. Να χάνεται σε αγκαλιές φίλων, φίλων στενών! Αυτό! Απρόσμενα! Τα καλύτερα δώρα έρχονται πάντα απρόσμενα! Μια ζωή γεμάτη ωραία απρόσμενα Ελενάκι, ως ευχή για το γενέθλιο. Αυτό, τα δώρα έρχονται χωρίς να το ζητήσεις, και είναι αυτό που τα κάνει ανεκτίμητα, όπως λέει και η Λένα! Άλλο μεγάλο δώρο στη ζωή της!

Dedicated to Elena, for her birthday, to Stauros for honoring me with his presence & to my Catherine for offering us the back sound  to a beautiful evening.

Πρώτο γράμμα στον ανηψιό μου κ ένα άστρο!Ταξιδιάρικο πάντα!

Δευτέρα σήμερα, να βάλλει κάποια πράγματα στη θέση τους.
Το να λες σε κάποιον κάποια ότι σου φτιάχνει τη μέρα, γιατί ακριβώς είναι κακό? Και γιατί πρέπει να το κρατάμε μυστικό? Παίζουμε πόκερ και δεν το ξέρα?
Μα γιατί...γιατί τον – την «ανεβάζεις» και μια χαρά ευχαριστημένο τον την έχεις! Να ζει στην κοσμάρα του!
Τι λέτε ρε παιδιά? Κι ας ζει στην κοσμάρα του...αν αυτό του - της φτάνει...με γεια του με χαρά του. Αν σας φτάνει και σας ανεβάζει να σας θέλουν έτσι απλά, χωρίς εσείς να κάνετε τίποτε, με γεια σας και χαρά σας!
Σιγά και μη σταματήσω για αυτόν το λόγο να εκφράζω τα συναισθήματά μου! Τα συναισθήματα, αγάπες...είναι για να τα εκφράζετε και πιστέψτε με μια φορά στη ζωή σας, που κυλά μέρα τη μέρα, ότι δε στερεύουν από εσάς, δε σας κάνουν αδύναμους, αλλά πιο αυτάρκεις.
Εκείνης προσωπικά, της φτιάχνουν τη διάθεση, και τα προσφέρει τα δικά της συναισθήματα, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες στο πιάτο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παίζει πόκερ και με αυτά. Η ζωή είναι για να τη ζεις, όχι να την αναλύεις και να την καταχωνιάζεις. Αυτά που σου χαρίζονται, τα χρησιμοποιείς?, εκεί είναι το θέμα. Μόνο εκεί. Τι κι αν ξέρει τα συναισθήματά μου, κανέναν δε βλάφτει, κανέναν δεν ωφελεί, κανέναν δε μειώνει και κανέναν δεν «ανεβάζει».
Συναισθήματα που δεν χρησιμοποιούνται, που δεν εισπράττονται, απλά αφήνουν χαμένους αμφότερους, τον έναν τον καθιστούν άτυχο - άτυχη? Και τον άλλο το ίδιο ακριβώς!

Τέτοιες σκέψεις κάνει, έχοντας πίσω της ένα από τα πιο γεμάτα συναισθηματικά, συγκινητικά Σαββατοκύριακά της. Στην πόλη της μαζεμένοι μερικοί από τους πιο στενούς φίλους, να ετοιμάζονται να γυρίσουν στις βάσεις τις επαγγελματικές. Αγκαλιές και καφέδες και ώρες μετρημένες να ξέρεις ότι θα τελειώσουν, και τα χαμόγελα ατελείωτα. Συναισθήματα χαρισμένα απλόχερα πάνω σε μπάρες και σε τραπέζια στον δρόμο και στο «λοκάλ» και γέλια δυνατά.
Σιγά μη φοβηθεί να δείχνει τα συναισθήματά της. Τα εισπράττεις? Εκεί είναι η διαφορά. Και είναι μεγάλη. Αφήνετε τους άλλους να γίνουν φίλοι σας? Τους αφήνετε να σας χαρίσουν συναισθήματα, ιδέες, άυλα δώρα? Τότε τα ξαναλέμε!
Εκείνης, περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες, συναισθήματα απλόχερα της χαρίστηκαν, συναισθήματα πολλών ειδών, και δεν τα αλλάζει με τίποτα. Συναισθήματα, πήρε, άφησε, έδωσε, έχασε, ποτέ όμως δεν έθαψε.
Αυτό! Σαν πρώτο γράμμα στον ανιψιό της. Από μια θεία ερασιτέχνιδα των συναισθημάτων, μια θεία άτεκνη, χωρισμένη, ανάποδη, αεικίνητη, πολλά ά στερητικά...αλλά ποτέ χαμένη συναισθηματικά, όσον αφορά τα δικά της. Χαμένη συναισθηματικά μόνο από τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους, εκείνη δεν άφησε να μπουν στη ζωής της.
Και να σου πει κι ένα μυστικό Βασίλη μου? Ποτέ δεν το έκανε ελαφρά τη καρδία. Ποτέ.
Συμβαίνει Βασίλη μου, συμβαίνει κι αυτό, τα συναισθήματα να είναι μονόδρομα. Ε και? Όλα είναι δρόμος! Καλύτερα να τον περπατάς το δρόμο, παρά να ακούς τους άλλους για τα ταξίδια τους!
Όλα είναι δρόμος Μπίλλυ, και εύχομαι να είναι μακρύς, να έχει πολλά σταυροδρόμια, ανηφόρες και κατηφόρες και θέες απογειωτικές, αξέχαστες! Να έχει αδιέξοδα και πισωγυρίσματα, και επισκέψεις σε μέρη γνωστά και τόσο καινούρια, γιατί τα μέρη μένουν ίδια, εμείς αλλάζουμε στο χρόνο, ή τουλάχιστον...μακάρι να αλλάζουμε!

Να μεγαλώνεις όμορφα, να τολμάς, να χαρίζεις το χρόνο σου στους ανθρώπους, απλόχερα! Αυτό σου εύχομαι για το πρώτο γενέθλιο, να είσαι γενναιόδωρος με τους ανθρώπους, δεν ξέρεις πόσα δώρα θα σου επιστρέψουν!
Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο κείμενο της θείας σου, τα πασχαλιάτικα δώρα, ένας κυκεώνας από πασχαλιάτικα δώρα φίλων. Εκείνη, σε αντάλλαγμα...νομίζω τους πρόσφερε στιγμές απείρου γέλιου, μέσα στην εβδομάδα των Παθών!

Α και που σαι? Μπίλλυ? Να θυμάσαι να αυτοσαρκάζεσαι, σιγά και μη στερέψεις από συναισθήματα! Αααα και να στρίβεις σε κάθε στενό, να σταματάς όπου το λέει η ψυχούλα σου, να σταματάς, κι ας κάνεις το scenic route της California...σε ν ώρες! Τα ταξίδια δε «γράφονται» αλλιώς!

Dedicated to Billy for his first birthday & to my brother for our first road trip to California back in 1996.