Toxic playgrounds ή πώς θα τα βρούμε όλα εκεί πάνω.

Για να δούμε πώς θα τα βρούμε όλα εκεί πάνω , πώς θα βρούμε τους άλλους και κυρίως, πώς θα βρούμε εμάς όταν θα μαστε εκει πάνω.., της γράφει η Έλενα.

Όλα ίδια και όλα διαφορετικά, Ελενάκι. Κυριακή, Έλενα. Κυριακή, με τον εσπρέσο τον διπλό, τον γυροφέρνει στο χέρι. Κυριακή, να περπατά στην παραλία, βράδυ, να περπατά και να αγνοεί.

Χιλή. 20.000 τόνοι τοξικά. Τοξικές παιδικές χαρές. Σπίτια χαρισμένα από την πρόνοια και τα δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια. Αν το ξέρε...αν το ξέρε..δε θα το δεχότανε το δώρο το πρωτοχρονιάτικο. Χιλή. Σπίτια, παράγκες, από αλουμίνιο...κουρτίνες και τραπέζια παράτερα και αυλές 2Χ2 χωρισμένες με τσιμεντότουβλα και έξω δρόμος χωμάτινος...κυρία διακοσμήτρια.
Και αμμόλοφοι, τοξικοί αμμόλοφοι και παιδιά...με τα πιο πιο όμορφα μάτια που έχει δει στη ζωή της, καστανά μάτια...όχι τίποτα εξωτικά...κυρία διακοσμήτρια.
Αμμολόφοι, κάπου στη Χιλή, στην ταλαιπωρημένη Χιλή, τίγκα στο μόλυβο... και στα μέταλλα, τα τοξικά.
«μπορείς να κλείσεις την κάμερα?»
«μπορείς να κλείσεις την κάμερα....κύριε δυτικέ? Κύριε Σουηδέ, κύριε, επιμελώς ατημέλητε με το πούμα το αθλητικό, το ξεχαρβαλιασμένο από επιλογή μπαγκι παντελόνι και το t-shirt με το πιασιάρικο τσιτάτο...μπορείς να κλείσεις την κάμερα?»

Κλείσε τη ρημαδιασμένη, κλείστην να αφήσει χώρο, να αφήσει χώρο στην αξιοπρέπεια.
Χώρο..μόνο χώρο...ο χρόνος στέρεψε, ο χρόνος κάπου στη Χιλή μετράει ανάποδα. Μια κλεψύδρα τίγκα στο τοξικό στάζει κόκκο κόκκο τα λεπτά της ευτυχίας.
«Τι θέλεις?», τη ρωτά ο Lars.
Ένας εικοσιτριάχρονος Σουηδός ντοκιμενταρίστας, τουλάχιστον...κάτι... την ρωτάει...αυτήν!ναι, αυτήν!
«Τι θα ήθελα», τον διορθώνει αυτή, αυτή μια Χιλιανή, στα μόλις... δεκατρία.
«Θα ήθελα, να παραμείνω ολόκληρη, αυτό».
Καστανά μάτια,.... να παραμείνουν ολόκληρα. Αυτό.

Κλείσε την κάμερα κύριε Σουηδέ. Κλείσε την κάμερα.
Την ρημαδοκάμερα που συμπιέζει τη ζωή μου σε δύο ώρες, ούτε καν δύο, τη δική μου τη ζωή, και την σαβουρντιάζει σε ένα λιμάνι, σε μια αίθουσα, σε μια οθόνη, τον δικό μου τον ήλιο, τον σαβουρντιάζει μέσα σε μια ανήλιαγη αίθουσα, με βαθιά νυχτωμένους δυτικούς...κυρία διακοσμήτρια.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια. Βγαίνει στην υγρασία. Τακούνια βυθισμένα στο καλντερίμι. Αμερική...νότια Αμερική. Χιλή. 20.000 τόνοι τοξικών παρκαρισμένοι στη Χιλή από το 1984.  Από την Σουηδία, με αγάπη...

Βαρέθηκε...ξέρετε κάτι..κύριοι δυτικοί...βαρέθηκε, σας μας βαρέθηκε.
Δεν έχει όρεξη καμιά, μα καμιά να μιλήσει για τις εδώ παιδικές χαρές, τις δυτικές παιδικές χαρές, τις μεθόδους του Πεσταλότσι και διαφόρων άλλων... ειδικά των βόρειων... δυτικών...εκείνοι κολλημένοι με τα πιστοποιητικά..μη τοξικότητας. Φιλικά προς τα παιδιά. Τα δυτικά μόνο παιδιά.
Και οι νότιοι..δυτικοί...επίσης κολλημένοι με τα πιστοποιητικά για τα καλύτερα παιδικά, ανατομικά, στραφταλιζέ, αεροβικά και πάντα να είναι ροζ παιδικά αθλητικά. Τίγκα οι παιδικές χαρές από αυτά, τίγκα στα κακομαθημένα, καλομαθημένα...συγχωρέστε την εκείνη, την άτεκνη που είναι αυστηρή, αλλά μέρες τώρα περπατά την ανισότητα στην ποιότητα ζωής, και δεν μπορεί, δεν μπορεί να κλείσει τη ρημαδιασμένη την κάμερα.

Βαρεθήκατε και εσείς. Το ξέρει, το βλέπει, το κοινωνεί. 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, το κενό σας - μας, που το πηγαινοφέρνετε, μέσα έξω, στο μπαρ, στο όχι μπαρ. Κάτι, κάτι λείπει. Κάτι λείπει από καιρό, πολύ καιρό...

Κυριακή. Όλα ίδια και όλα διαφορετικά, Ελενάκι.
 Με το κουπάκι τα φυστίκια, τι να σου πει, τι? Τι? Τι να σου πρωτοπεί? Πεταμένα λεπτά, πεταμένα λεπτά ζωής. Της δικής της ζωής. Εκεί δίπλα σου χτες, στέκει μια φοβισμένη.
Φόβος, Κενό,  Σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι.

Μπορείς να κλείσεις την κάμερα, μπορείς? Όμορφα, ζεστά, ανθρώπινα, υγρά, καστανά Χιλιανά, ματάκια, κλείστε την κάμερα. Σας παρακαλεί. Σας παρακαλεί....μια κυρία... δυτική.

Όλα θα τα βρείτε βαλτωμένα και νερόβραστα, Έλενα, εκεί πάνω ,
Τους άλλους τελείως μα τελείως αποπροσανατολισμένους

Και κυρίως, εμάς...Έλενα, εμάς ...θα μας βρούμε...να το έχουμε χάσει ...από καιρό, άδειοι, Έλενα..
Θα μας βρείτε τελείως άδειους, κουρασμένους, μόνους, Έλενα.
Και ξέρεις, Έλενα, είχε δύο ολόκληρα χρόνια να του μιλήσει, και τώρα αυτό δεν αλλάζει, πια.
Χτες που έτρωγε τα φυστίκια, αυτό ήθελε να πει. Στη ζωή που αναπνέει δίπλα της ακριβώς, αυτό ήθελε να πει...
....τόσο αθεράπευτα ευαίσθητος..που εκείνη του στέρησε τη σκέψη της...
....από τους ζωντανούς, ενίοτε....γιατί την στερεί???

Dedicated to, not common people,  such as Yosellin, Catherine, Dimithrhs, Manos, Stavros.
Especially dedicated to the beloved memory of her uncle.

Honda Accord tou 1980.

Κοιμάται. Νυχτικάκι παιδικό, από αυτά που αφήνουν μόνο να ξεχωρίζουν τα δαχτυλάκια. Μια πόρτα συρταρωτή χωρίζει το δωμάτιο της από το σαλόνι. Φώτα αναμμένα, ο κλασικός πολυέλαιος και κάπνα, πολύ κάπνα. Αρχές 80.
Σκύβει από πάνω της, ξύπνα, της λέει. Ήρθε!
Σηκώνεται νυσταγμένη, ξυπόλυτη. Πάει και χώνεται στην αγκαλιά του. Δυο φιλιά. Την κρατάει. Κάτι της λέει. Δε θυμάμαι, τι, τι, τι...
Αν κρατούσε σήμερα  εκείνη τον Billy, είναι σίγουρη...ότι θα του έλεγε τα ίδια.
Εκεί στην αγκαλιά του, τρώει την πρώτη της μη κρητική μπανάνα. Εκεί. Όχι στο σχολείο, όχι στο διάλειμμα. Βουκιά βουκιά, πριν καν πλυθεί, πριν πιεί το γάλα, πριν τις φετούλες τις χωρίς κόρα για να κατεβαίνουν εύκολα.
Μετρημένες οι chiquita. Χωρισμένες ακριβώς στη μέση. Να κρατάνε μια βδομάδα. Υπήρξε μια εποχή που η βδομάδα τελείωνε όταν τελείωναν οι μπανάνες. Ποτέ διπλά φαγωμένες. Ποτέ. Tη δεκαετία του 80 η πολυτέλεια μεταφράζονταν στη δυνατότητα να επιτρέπεις στον εαυτό σου να φας δύο μπανάνες στη σειρά.
Περασμένους τους 33 +1 Φλεβάρηδες...το κάνει πάντα πια. Απωθημένο.
Honda Accord model 1980, βελουτέ καθίσματα σε χρώμα φυστικί ανοιχτό, μια χροιά γκρι, ξύλο γυαλιστερό στο ταμπλό λουστραρισμένο,...ρίζα ελιάς,?? Ένας τόνος ξανθός..τολμά να πει...ευγενικά κομψός. Καπνός. Καπνός και δρόμος. Οι δρόμοι στη δυτική Μακεδονία είναι...Αγγελοπουλικοί. Οι δρόμοι προς το Νυμφαίο είναι ορίζοντας, είναι μοναξιά, είναι σκληροί, είναι συνοριακοί, είναι ένα γκρι ανοιχτό προς το λευκό...όχι..λυπάμαι ρε παιδιά, είναι απερίγραπτοι...οι δρόμοι της δυτικής Μακεδονίας είναι Αγγελοπουλικοί. Είναι δρόμοι που πονάνε και μυρίζουν ξυλόσομπα, και αετοί να πετάνε, και εκτάσεις άδειες μέχρι εκεί που το μάτι σου σταματά στα βουνά. Η καρδιά να χτυπά. Το νιώθετε ποτέ? Όταν πλησιάζετε σε πατρογονικά εδάφη, το νιώθετε κι εσείς? Νιώθετε να ...φτάνετε? να γυρνάτε σπίτι?

Μια πιτσαρία, κάψιμο στον ουρανίσκο. Το Νούφαρο.

Οδηγεί στο 160. Οδηγεί σέξι όσο κανείς, ίσως όσο ο Ayrton Senna.
Καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα δίπλα του, να νιώθει μικροσκοπική και τόσο ασφαλής και ανεξάρτητη, σαν σε ταινία, μπορεί και Βεντερική, το βλέμμα έξω από το παράθυρο, σιωπή, όπως μόνο στη δυτική μακεδονία μπορεί η σιωπή να είναι μουσική, μουσική, και ο αέρας παγωμένος. Υπάρχει ένας αέρας, εκεί, τόσο πραγματικός, τόσο ανελέητος, τόσο αφιλόξενος για όλους, όλους εσάς που έρχεστε από αλλού, ένας αέρας να φτάνεις σπίτι.
Τα παράθυρα ανοιχτά, βράδυ, στροφές φουρκέτες, αστέρια, υπάρχει ένας δρόμος που εκείνη σας ξεχνά όλους, όλους, υπάρχει ένας δρόμος που της βγάζει όλα τα αρνητικά της στη φουλ. Αγέρωχη, απλησίαστη, απόμακρη, αυτάρκης, ακοινώνητη. Απαράδεκτα πλήρης.

Και μετά, το μοναστήρι στους αρχαγγέλους, στο όνομα του μπαμπά της. Μια πόρτα ξύλινη, πρασινισμένη από την υγρασία, βυζαντινές εικόνες παραγγελμένες από αυτούς, ένας πολυέλαιος, ο πιο ωραίος της ζωής της, χάσκει εκεί, κάπου στη δυτική Μακεδονία, σε ένα μοναστήρι παρατημένο, δε θα το βρείτε ποτέ, να την κρατά η γιαγιά της από το χέρι, να μοσχοβολάνε τα χέρια της αλεύρι, πίτες βλάχικες και ένα γάλα που αγαπά να μισεί. Δεν πινότανε τότε. Σήμερα θα το αντάλλασσε με το Lagavulin το 16αρι.

Το πρώτο οδήγημα του Τεό μαζί του, να είναι δεκάξι, σε δημόσιο δρόμο, ...τώρα, στην "καταιγίδα" γραμμένο, Παρίσι, κολλημένος στην κίνηση και το μυαλό στη δυτική Μακεδονία. Ο Τάσος θα οδηγεί στο MD, το κλειδί στην πόρτα και το μυαλό στη δυτική Μακεδονία. Ο άλλος Τάσος, ο μεγάλος, θα οδηγεί στην Εγνατία, επιστρέφοντας στη δυτική Μακεδονία. Ο Παύλος κι εκείνη θα επιστρέφουν σε λίγες ώρες στην παιδικότητα τους, στη δυτική Μακεδονία.

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, αυτούς που κοιτάνε γύρω τους, και σε αυτούς που περπατούν σκυφτοί..με το μυαλό σε αυτόν που έφυγε... γράφει η Νάντια.
Εκείνη, πια δεν ξέρει τι να γράψει. Πώς αποχαιρετάς κάποιον για πάντα? Τον αποχαιρετάς ποτέ?
Σήμερα δεν είναι 33 + 1 Φλεβάρηδες, σήμερα φοράει ένα μακρύ νυχτικό, βαμβακερά αθώο, σήμερα ήθελε να γράψει για τον αγαπημένο της φίλο που έχει γενέθλια. Σήμερα ήθελε πάλι να γράψει για μια κατακόκκινη Alfa στους δρόμους της Ανδαλουσίας.
Μόνο αυτό, σήμερα ως ....δώρο, Ξενοφώντα, να θυμάσαι να ζεις! Αυτό. Την Κιάρα θα την πάει στη δυτική Μακεδονία.
"Ξύπνα, της λέει".
"Έφυγε".


Dedicated to the loving memory of a lonely traveler, who lived a thousand lifes. My uncle.
Τον λένε Νίκο.

La solitudine des niveaux perdus

Σήμερα θα μιλήσει για επίπεδα! Όχι αρχιτεκτονικής, Bauhaus και μαλακίες. Εξάλλου αυτά δε βοηθάνε σε αυτήν εδώ τη χώρα. Αλλά έχει απορίες. Κι αυτός ο γιαλός σίγουρα δεν είναι στραβός, το επίπεδο όμως είναι. Εκεί παραδίπλα το επίπεδο που περιδιαβαίνετε, ναι είναι...κεκλιμένο ποικιλοτρόπως σαν τα κτίρια του Frank O’ Gehry. Κι άντε καλά, τα κεκλιμένα του  Frank, μας απογειώνουν, τα κεκλιμένα του μυαλού και της συμπεριφοράς σας, εκείνην τουλάχιστον την διαολίζουν. Και ερωτά, η διαολισμένη...αυτό το χαριτωμένο το «αααα, αυτή με έβαζε να σκέφτομαι και κουραζόμουν»...το εννοούσες, πραγματικά..ρε φίλε???
«αααα, αυτή δουλεύει πολύ, κι εμένα ποιος θα με προσέχει??»...ξέρω γω ρε φίλε...η Wackenhut?? 
Εντωμεταξύ εσείς, πιθανόν αρχικά, τα διάφορα καλλιτεχνικά, ξέρετε τώρα..μουσικές προπαίδειες, να τα ξεκινήσατε κατά λάθος, επειδή ίσως οι γονείς διαβάζανε Εμίλ Ζολά και όσο να’ναι επηρεαστήκανε οι ανθρώποι, το πιάνο, το πιάνο σίγουρα προσθέτει ένα επίπεδο, δεν μπορεί, κάτι προσθέτει!  Η γράφουσα βέβαια, έχει γκράντε θέμα...ποτέ δεν κατάλαβε γιατί πρέπει όλα τα παιδάκια να περάσουν ένα φεγγάρι από το ωδείο, και άντα καλά να το πας το παιδί να ξεσκάσει...στο ωδείο...αλλά μετά εμείς στην πολυκατοικία, όταν εκείνο επιστρέφει ξεσκασμένο, και αρχίζει και βαράει ανελέητα τα πλήκτρα του πιάνου, και το ακούς το πιάνο να βογγάει από τον δεύτερο, κι ας μένεις στον έκτο..,τι πρέπει να σκεφτούμε...συγκατοικώντας με τον Ροστροπόβιτς???
Επίπεδα λοιπόν, ξεκινάνε κατά λάθος, λόγω υπερβολικού γονεϊκού αρχάριου ζήλου, στην πορεία ο γονεϊκός ζήλος ωριμάζει, εξορθολογίζεται, κατανοεί την μαλακία του μουσικού ωδείου, σε αφήνει εσένα στα μισά της τονικότητας και των διάφορων κλειδιών, και σε πετά ψύχραιμα, αυτήν τη φορά, εσένα το ανήλικο το 7άχρονο, στον ωκεανό των γλωσσών! Τα έχει όλα υπολογίσει με κομπιουτεράκι, ο ορθολογιστής μπιζνεσμαν γονιός. Τόσα χρόνια το Λόουερ, τόσα το Νταλφ, τόσα το Γκρουνστούφε! Υπολογίζει ετών 15 να σε έχει έτοιμο για διερμηνέα στη Βρυξέλλα!!! Γιατί, πώς να το κάνουμε... κάθε γλώσσα είναι ένα έξτρα παράθυρο, στον κόσμο! Εντωμεταξύ, το σπίτι, αρχίζει και μπάζει από τα πολλά παράθυρα, δεν είναι και ο έρμος γονιός, ο Philip Johnson, άλλα του λέει του παιδιού, η αγγλικού, αλλά του λέει η γαλλικού, ανεβαίνουν τα επίπεδα κανονικά...και το έρμο, μια ναυτία την έχει πάθει ήδη, πού να προλάβει να σκεφτεί, αρχίζουν και οι ορμόνες να βαράνε...κι αρχίζει το δύσμοιρο, ακόμη ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν οι 33 + 1 φλεβάρηδες, να φέρνει όλο και πιο κοντά στον Gehry, ενίοτε και με ένα touch Kandinsky.
Τώρα τι γίνεται κι εκεί με, ήδη μια 15ετία στο γονεϊκό κουρμπέτι, χαλάει ο εκκολαπτόμενος Βρυξελλιακός διερμηνέας...αδυνατεί εκείνη να καταλάβει...μπορεί να φταίει και η κρίση των σαράντα. Ο μπαμπάς γονέας, αποφασίζει να επιστρέψει στον παλιμπαιδισμό, τον οποίο ποτέ δεν άφησε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε να κοιμάται, και αγοράζει το πρώτο του σκάφος και πάει να παίξει με τα κουβαδάκια και τα μπικίνι στην παραλία...η μαμά γονέας, αρχίζει να βαράει μπιέλες, έχοντας φάει τη ζωή της μέσα στο Renault το πολυμορφικό κάνοντας δρομολόγια, που μόνο ένας μεταφορέας της Dexter logistics μπορεί να αντιληφθεί, και την κάνει πιθανόν μαζί με αυτόν, να γνωρίσει την Ευρώπη...
Και γυρνάμε στο βλαστάρι, το πεταμένο στους ωκεανούς, αυτό ξαφνικά, μετατρέπεται εν μια νυκτί σε πριγκιπικό βλαστό, και μια εικοσαετία αργότερα, έχει γυρίσει από τα εξωτερικά κουβαλώντας περγαμηνές και περγαμηνές, με το τσουβάλι και με το ευρωπαϊκό φλαιρ ως αύρα χρυσόσκονης. Κι ενώ νομίζεις ότι μια χαρά τα έχει κατακτήσει πια τα επίπεδα, και μια χαρά θα συνεννοηθείτε και θα πείτε και τίποτις ολίγον πιο ενδιαφέρον από τις αλλαγές που έκανε ο Φερνάντο Σάντος, άσχετα αν και αυτό το έχεις, αλλά πιστέψτε με..ούτε αυτό βοηθάει...κάθεσαι εσύ με τα επίπεδα και αγναντεύεις, τα άλλα επίπεδα, τα αρσενικά, να βολοδέρνουν στον ωκεανό σαν αποσπασμένα παγόβουνα και να λιώνουν, ναι ρε παιδιά, να λιώνουν με κάτι φαινόμενα θερμοκηπίου...άλλο πράγμα! 
Έτερων, εκάτερων, όλα κι όλα...η τάδε, ο τάδε, άαααλλο επίπεδο, ρε παιδί μου!
Και τον αφήνουμε στο βάθρο, σαν τα αγαλματάκια που παίζαμε παιδιά. Εντωμεταξύ, θέλει και το αγαλματάκι να κατέβει να παίξει, να κοινωνικοποιηθεί, να μπει στο δίκτυο του δικού σου κοινωνικού κεφαλαίου, πιθανόν και να έχει κατεβεί από χρόνια, αλλά εσύ το άλλο επίπεδο, με τα μάστερs και τα ΜΒΑ, πιθανόν να έχεις κάψει και φλάτζες και δεν μπορείς πια, δεν μπορείς πια, ρε παιδί μου, να σκέφτεσαι, θες το πράγμα να τσουλίσει χαλαρά, ανώδυνα, φλατ. Σεβαστό.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, όλες οι επιλογές είναι σεβαστές, απλά δυσνόητες για εκείνους, τους αμετανόητους, επίπεδο, ξε - επίπεδο, Φλεβάρηδες, εκείνοι προτιμάνε να παίζουν μπάλα καθαρά κι ας βαράνε το εκρεμμές στον τοίχο ανεπίστρεπτα...Κάθρην. Εκεί είναι η πρόκληση, 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, να πας ενάντια στους φυσικούς νόμους. Εκείνης της αρέσει να τα κάνει λαμπόγυαλο. Κι αυτή η κολώνα με την ..τρύπα....στον «δρόμο»...Μάνο...είναι όλα τα λεφτά!
Ωδεία, γλώσσες, πτυχία, τα 'χεις δεν τα 'χεις, παρακάτω τι κάνεις, μικρή μου Βρυξέλλα? στο δια ταύτα. Εδώ είναι το μαχαίρι, εδώ και η πίτα.

Dedicated to broken surfaces, which are floating clueless into the oceans. And as Lena says...it’s always nice by the sea. Yes it is! Yes it is!

nomizwntas pws exei oles tis options! or h golna...ti leei?

Σε μια μπάρα..φυσικά..της τον γνώρισαν! Όχι όποιοι και όποιοι...αλλά το alter ego της! Και ναι ρε μέητ...θα σου αλλάξουνε τη ζωή αυτοί οι δύο, να μου το θυμηθείς. Μια Παρασκευή βράδυ, μέσα στις γκάιντες. Δε θυμάμαι με τίποτα τι φορούσε..μα με τίποτα...Αφηρημένη αιωνίως, αφηρημένη για αυτά..τα πουκάμισα, μόνο για τα πουκάμισα!
Αναρωτιέται την ώρα που πίνει την Guinness στην..Ιρλανδία..αναρωτιέται εκεί που πίνει ...στο «όχι μπαρ» ..την Guinness πάαλι, αναρωτιέται και στον «δρόμο» με τη Veltins στο χέρι, ακουμπισμένη ανάποδα με την πλάτη στη μπάρα, ακουμπισμένη στην οικειότητα τριών και μόνο συναντήσεων...γιατί, γιατί αυτός ο λαός έχει μια έφεση στο να παίρνει τη ζωή του λάθος...
Ένα φως πορτοκαλί, οι μουσικές να βαράνε τζαζιές και REM, ο Κωστάκης πολύ πριν αποφασίσει να γίνει δικηγόρος, να την πετά στην πισίνα του θερινού Basemobile, βράδυ αυγουστιάτικο, χίλια τόσα άτομα να ακούνε REM κι εκείνην να την ρωτάνε μετά τη..βουτιά αν το μεταλλιζέ, ευτυχώς, ασημί μπλουζάκι που φορά είναι από το...Portobello!! κι εκείνη ακόμη να μην έχει καν διαβατήριο!! Και η ζωή ακόμη να μην έχει καν ξεκινήσει!
Αχχχ ρε Μάνο, ρε Κάθρην, ρε Βίκτορα, ρε Γιάννα, ρε Βαλεντίνη, ρε Αγγελική...σαν τη Χαλκιδική, αρχές τις δεκαετίας του 90...όχι δεν έχει!!! Περπατά και χαμογελά, νομίζω πώς πραγματικά, οι Αθηναίοι γίνανε στον κόσμο..μόνο για αυτό..για να έχουνε κάποιον να του λένε αυτήν την ατάκα!!.. «ααα ρε φίλε..σαν την Χαλκιδική...», ατελείωτη παύση, παύση του Βορρά, «..δεν έχει!!». Περπατά με την «Lifo», στο χέρι...αφιέρωμα στο..Κολωνάκι!! αθεράπευτα αντιφατική!!!
Περπατά μεσημέρι Σαββάτου...απογειωμένη και παράλληλα παρμένη, περπατά και η θάλασσα στραφταλίζει, περπατά ανάποδα στα μιλούνια, ανάποδα στους νεοέλληνες, κυριολεκτικά, ενίοτε και...μεταφορικά.
Το αγαπημένο παπαγαλί μπουφανάκι, τα κλειδιά πάντα να κουδουνίζουν και το κρεμαστό να είναι αυτήν τη φορά δώρο της Καλυψούς για το γενέθλιο...ένα δώρο χειροποίητο...με δύο χρόνια καθυστέρηση...γιατί? μα γιατί είναι δύσκολη, και παράξενα περίεργη, και της Καλυψούς, που την ξέρει τόσο μα τόσο καλά...την ψυχοσύνθεση..της πήρε δύο χρόνια να πιάσει το τι, τι η στραβιασμένη θα καταδεχτεί να φορέσει στο λαιμό της...της πήρε δύο χρόνια, αλλά πήρε και ένα χαμόγελο πίσω δακρυσμένο, βράδυ να ‘χουνε μόλις περάσει οι 33 + 1 Φλεβάρηδες. Συρματόσχοινο και κάτι πέτρες ίδιες το δαχτυλίδι, που φορά πάντα πια, και μια μη ισορροπία...το κρεματζούλι που φορά στο λαιμό της, Σάββατο μεσημέρι δεν έχει ισορροπία, όπως και αυτή..μια σκέψη ανισόρροπη τρελή και τόσο μα τόσο μεθοδική.
Περπατά με βήμα γοργό, Πρωτοπορία, Έρνεστ, το Γκαίτε παλιά, ο Θερμαϊκός αριστερά και δεξιά!! Ναι, ναι, υπάρχει ένα σημείο που σε αυτήν την πόλη μπορείς να έχεις τον Θερμαϊκό αριστερά και δεξιά... τα τσίπουρα πίνονται μόνο σε ένα μέρος, χαμογελά πειραχτικά! Το Miles, το Pollock, το Daios σταματά. Διασχίζει ελληνικά...κατεβαίνει τα σκαλιά και χώνεται κυριολεκτικά στη σιγουριά!
Σάββατο μεσημέρι, «φτάσανε», της γράφουν οι στενοί, Η Κάθρην κατεβαίνει, η Σοφία κατεβαίνει, ο Μάνος θα κατέβει, ο φραπές της πέφτει, ο Μίλτος της το συγχωρεί, ο Άρης το επαναλαμβάνει, η Τζοάννα γελά, η Λένα με την Lifo να συγχύζεται για το ... αφιέρωμα...πάντα μα πάντα τους γλείφουν, μια φορά το χρόνο η Lifo ...γλείφει το Κολωνάκι, ο Δημήτρης με τη Heffe ήδη μέσα στο σκάφος και οι νεοέλληνες, ενίοτε και εμείς ίσως,...με τη ζωή μας...ειδωμένη λάθος.
Ακουμπισμένη με την πλάτη στην μπάρα, φιλημένη ήδη στο μέτωπο, γελά δυνατά! Υπάρχουν άνθρωποι, μέητ, που κάνουν το ψυχογράφημα μέσα σε δύο λεπτά! Εργένης, αν έχει περάσει τον έναν χρόνο στην πιάτσα, στο peak των δυνατοτήτων του, λεφτά, καλή δουλειά,...με όλα τα οptions ανοιχτά!! Γελά δυνατά, περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, αμετανόητα αγαπά, ναι, αγαπά το λιτό, το καθάριο, το να κόβει ψυχρά και ψύχραιμα, σαν λεπίδα κεραμικού, μια σκέψη τέτοια ακριβώς...πασπαλισμένη ειρωνεία και να καίει, όπως μόνο ο πάγος μπορεί να καίει. Αμετανόητα αντιφατικά. Αν κάτι λατρεύει κυριολεκτικά, ψυχογραφήματα πάνω στην μπάρα, δοσμένα μέσα σε δύο λεπτά, τόσα μόνο τόσα χρειάζονται καμιά φορά! Γελά, αχ ρε Μάνο...πλάκα έχει να τους βλέπεις να περπατούν τη ζωή τους τόσο μα τόσο...δαιδαλωτικά...και τα πράγματα στην ουσία να είναι τόσο απλά!
Τόσο απλά απογειωτικά, όπως το θέατρο, το φτιαγμένο από μπάζα λατομείου, κάπου εκεί στη Γλυφάδα, από μια Ελληνίδα της γενιάς μας, που της την στριμώξανε την παρουσίαση, στην ημερίδα, γιατί έπρεπε να προηγηθεί η παρουσίαση της παραλίας, του αθηναϊκού μετρό...τρεις ώρες μπροστά τα μάτια μας, ωραία πράγματα, δε λέει, αλλά ωραία στο μέτρο του «να αντέχεται», και μετά κάθεται εκείνη στο πάνελ, ανοίγει το Vaio και έτσι απλά, αναπάντεχα, απρόσμενα, μέσα σε δύο λεπτά...τους έχει ήδη απογειώσει! Χαμογελά, πιάνει τον εαυτό της να χαμογελά, καθισμένη στο δάπεδο το βιομηχανικό, η καταιγίδα να μπιζάρει «φτάσαμε», εκείνη χαμογελά παιδικά, ενθουσιασμένα, ανέμελα παιδικά.
Το λατομείο - θέατρο στην Αιξωνή...έχουν πάθει πλάκα, οι 33 + 1 Φλεβάρηδες.
 Τις ωραίες οπτικές στη ζωή, είναι πεπεισμένη πια, στις προσφέρουν στη ζωή, έτσι απλά, μέσα στο πιάτο, εκεί μπροστά σου, έρχεται το καναπεδάκι, από το πουθενά, το θέμα είναι θα απλώσεις το χέρι να το γευτείς? Νεοέλληνα μου, νηστεύεις, κάνεις διατροφή, πίνεις τσίπουρα, απλά δηλώνεις το παρόν στον «δρόμο»...εξαφανίζεσαι?
Τι κάνεις? Τι κάνεις...το βράδυ???

Dedicated to Manos with whom i share the same way of thinking.
Especially dedicated to Cathrine, who walked into my life and not only change it to a beautiful garden but shared her precious thoughts, laughter, joyness, and her friends with me, her alter ego.
As for the theory of  Pendulum...Cathrine.. i rather prefer Foucault’s pendulum!! And i know you do not mind at all!!!

Μες το μουσείο ή ωραίοι ως Έλληνες.

Οκ...υπάρχουν, ναι υπάρχουν ευλογημένες στιγμές που νιώθει ότι, όχι, δεν είναι στη μικρο – μεσοαστική πόλη της..αλλά σε μια άλλη, σε μια άλλη μαγική, ονειρεμένη...υπάρχει μια αίθουσα, οκ..δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά καμιά φορά εκεί, φιλοξενούνται ιδιαίτερες βραδιές...στιγμές απογειωτικές...
Έχει βδομάδες που το σκέφτεται, πόσοι Έλληνες απογειωτικοί...πόσες μονάδες απογειωτικές...πολλές...στατιστικά, για έναν λαό που απλά θα μπορούσε να «γεμίζει» μια μεγάλη ασιατική πόλη..αυτό και μόνο αυτό...είναι αρκετό!
Πόσοι Έλληνες επιστήμονες μερακλήδες, αυτή η λέξη τους ταιριάζει!...χωμένοι σε ιδρύματα, πόσες εκδόσεις!! Έχει πάθει πλάκα με τις εκδόσεις! Λοιπόν, οι Έλληνες γράφουν και όταν λέμε γράφουν..δεν εννοεί τα σώψυχά τους όπως η γράφουσα...αλλά γράφουν ρε παιδιά,...κάνουν έρευνα, έρευνα με ψυχή και γράφουν...ανακάλυψε καταπληκτικές δουλειές, να φουσκώνεις από περηφάνια για τον μόχθο τον πνευματικό, την οργάνωση, την εμπεριστατωμένη μελέτη και... μετά προσγειώθηκε απότομα...στατιστικά, αυτοί οι άλλοι Έλληνες, οι ωραίοι σαν Έλληνες δε φαίνονται πουθενά...αγνοούνται..μακριά από κάμερες δημοσιογραφικές και αδηφάγα βλέμματα...που στο διάλο ζουν όλοι αυτοί οι Έλληνες, πού και πώς αναπνέουν, γιατί, γιατί κανείς δε μιλά για αυτούς, για εκδόσεις αρχειακές, για τα πρώτα τυπογραφεία, για εκείνους που μεταφράσανε Δάντη και Έρασμο..οκ, πιο σωστά.. ο Έρασμος μετέφρασε τους Έλληνες, και και και, για εκείνους τους Έλληνες που είχαν όνειρα...και έχουν όνειρα και μοχθούν, κυριολεκτικά μοχθούν...και παράγουν θησαυρούς.

Θησαυρός...πέρα από τη μαμά της..που είναι όντως θησαυρός, σήμερα γνώρισε και έναν άλλο θησαυρό. Ο κ.Παπαβασιλείου θα μιλούσε για τη θεατρική τέχνη και την πολιτική. Προκλητικά ενδιαφέρον το θέμα. Και ο Παπ...τι να πει..μια αίθουσα να κρέμεται από τα χείλη του. Αχ αυτές οι σιωπές, το μαγεμένο, νεανικό στην πλειοψηφία του, κοινό, να κόβεται η σιωπή με το μαχαίρι, τέτοια η συγκίνηση.

 Μεγάλη απόλαυση τα μεγάλα πνεύματα. Μεγάλη απόλαυση τα χαλαρά, έξω από πλαίσια συμβατικά, μεγάλα πνεύματα.
Ήρθε και κάθισε εκεί, ένας σκηνοθέτης, είπε θα πάρουμε ένα τρένο, δεν ξέρω από πού, δεν ξέρω για πού, δεν ξέρω πώς, αλλά θα ανεβούμε στο τρένο και όπου μας βγάλει.
Είπε πολλά...σπαράγματα κρατά...τι είναι θέατρο...
δεν είναι τέχνη..αλλά χώρος..είναι ο χώρος όπου συναντώνται οι τέχνες, και εναλλάσσονται από τον λόγο στην όρχηση και από κει στον χορό και πίσω πάλι.
Τι είναι η λογοτεχνία...
η αλάνα της γνώσης, κι ο σκηνοθέτης ο μέγας αλανιάρης όλων των γνώσεων, λίγο από όλα! και λίγο το φιλοσοφείν και λίγο θεολόγος και και και..ααα αν το ρωτήσουν τίποτα που χει να κάνει μόνο με μαθηματικά..τότε μόνο τότε προτάσσει ένα «πού να ξέρω ‘γω, ...ένας σκηνοθέτης!» και το σώζει η κουφάλα.
Είπε πολλά, είπε ότι η Ελλάδα πέρα από πρώτη στα πόσα ξοδεύει για τα αμυντικά, είναι πρώτη και σε ηθοποιούς νουμερικά...600 τη χρονιά!! Έχουν λαλήσει οι Ευρωπαίοι, ένας Γερμανός..πολύ πριν το Φόκους, του πε..., «ε καλά, οι Έλληνες είναι ΟΛΟΙ ηθοποιοί και μερικές φορές εε, επαγγέλλονται και κάτι άλλο!»
Ο Νίτσε πάλι, κάπως μας δικαιολόγησε...οι Έλληνες είναι επιπόλαιοι λόγω του απύθμενου βάθους τους!
Είπε, ο Παπ, και για κάτι στρογγυλά τραπέζια στη Μασσαλία, καλεσμένος να μιλήσει για τη γένεση του αρχαίου δράματος. Πηγαίνοντας για το αμφιθέατρο, τον ρώτησε ο άλλος Έλληνας, ο Τάκης Θεωδωράκοπουλος, «τα..θεατρικά σου... τα ξεσκόνισες?», έμεινε κάγκελο ο Παπ, «όχι», του λέει «αφού για αρχαίο δράμα θα μιλήσουμε», «ναιιι» του λέει ο υποψιασμένος, «αλλά θα είναι πολύ το κοινό»..
«εεε πόσοι θα είναι» λέει ο αλλού αρμενίζοντας.., «καμιά 200 – 300?»
Ακάθεκτος ο Θεωδώ.., «καμιά χιλιάρα..μέσα στο νερό!»
1300 μαρσεγιέζοι, ηλικιακής κλίμακας από 15χρονο αμούστακο μέχρι 80 φεύγα, μαζεύτηκαν να ακούσουν κάτι «τρελούς» να μιλάνε για τη γένεση του αρχαίου δράματος.

 Κοίταξε γύρω της..θα ήτανε δε θα ήτανε 50 άτομα βία βία...συννέφιασε..γνωστό και αναμενόμενο δυστυχώς το σκηνικό. Γιατί ρε παιδιά, γιατί δε δίνεται ευκαιρίες? Γιατί δεν τολμάτε? Το πολύ πολύ να πετάξετε ένα δίωρο από τη ζωή σας, την τόσο ενδιαφέρουσα, την πίτα, στα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν, τόσο..που δεν προλαβαίνετε τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης σας. Ο Παπ ήταν απολαυστικός, μια φωνή βελούδινη, ...μεγάλο πράγμα να ξέρεις να χρωματίζεις τις παύσεις, τα αποσιωπητικά, τα ερωτηματικά..άνοιξε κι ένα σακουλάκι, έβγαλε ένα βιβλιαράκι, και μας διάβασε...μη γελάσετε...μας διάβασε Αριστοφάνη..ως το σχόλιο στην πολιτική..και ντράπηκε εκείνη, μέχρι σήμερα δεν τον πήγαινε τον Αριστοφάνη και ξαφνικά της φάνηκε τόσο φρικιαστικά επίκαιρος..σάστισε..ένας άνθρωπος δυο χιλιάδες χρόνια πριν προφήτευσε ότι το κράτος θα νικηθεί από τον «οίκο», από το σπίτι, από τον ωφελιμισμό και την οικογενειοκρατία και τα...οικονομικά..
Πολλά είπε ο Παπ, τι είναι πολιτική...
να μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε την ελευθερία μας, να συζητάμε για τη δικαιοσύνη, για, για, για..να συζητάμε για...
 η πολιτική δεν είναι ο χώρος των λύσεων..είναι ο χώρος της συζήτησης και της συμμετοχής..τα κοινωνικά προβλήματα ανήκουν σε άλλον χώρο, ανήκουν στους οικονομολόγους, στους κοινωνιολόγους, στους ανθρώπους που βρίσκουν λύσεις....μάλλον η πολιτική με την κλασική έννοια..πέθανε...

Μεταπίπτει, μεταλλάσσεται, κοινωνεί...ωραίες λέξεις..μεστές..καιρό είχε να τις ακούσει. Ήταν και ένας άλλος κύριος, πανεπιστημιακός, αλάνι της φάνηκε, στις πολικές επιστήμες, φιλόσοφος...Γεράσιμος, αν θυμάται καλά, κάτι είπε για Μακιαβέλλι..θα ήθελε και αυτή να τους πει κάτι..για τον Μακιαβέλλι, του έχει αδυναμία..γιατί όχι ο Μακιαβέλλι  είναι ολίγον έως πολύ παρεξηγημένος από τις εποχές και τις βιασύνες..ο Νικολό αγαπούσε πολύ την πατρίδα του και μισούσε τους Γάλλους δυνάστες, και για εκείνην έγραψε, να βρεθεί ένας ηγεμόνας, να την προστατέψει από τους ξένους και τους δικούς της..τη Φλωρεντία της ζωής του. Παίχτηκε εξαιρετικό πινγκ πονγκ ανάμεσα στον Παπ και στον Γεράσιμο.

Κι εκείνη έφυγε με χαμόγελο για τους ωραίους Έλληνες, που ζουν ανάμεσα μας.
Και για όσους έχουν την τύχη να τους συναναστρέφονται. Τελικά..υπάρχει ελπίδα..και όσο χαμηλά και να πέφτουμε, θα μας σώζουν από τα απύθμενα βάθη κάτι ονόματα σαν του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοτέλη, αυτοί και η κερδισμένη επιπολαιότητά μας και οι Θεοί που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με εμάς, εξού και τα ξωκλήσια, τα άπειρα, μικρή κλίμακα, ανθρώπινη εξ ου και τα υποκοριστικά.., «φέρε και μια πατατούλες, πατατάκια, τσιπουράκια,..»

Να δεις που θα αρχίσει να συμπαθεί και τον Νίτσε, που μας δικαιολόγησε..το απύθμενο βάθος φταίει για όλα...ο Δάντης πάλι το σώσε για τους Ιταλούς..αντί να πει «Θεία τραγωδία», το ονομάτισε «Θεία κωμωδία» και έσωσε τους φρατέλι για μια ζωή...και μείναμε εμείς με τα τραγικά και τα δράματα...τάδε έφη..Παπ.
33 + 1 Φλεβαρήδες μετά, τις σκέψεις τους, που μου κάναν δώρο, σας τις επιστρέφω!

όλα είναι δρόμος!

33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, το δώρο σκέφτεται, το δώρο που θα δώσει και ήδη χαμογελά. Θα το ξεκινήσουμε λίγο στενάχωρα, αλλά μετά θα το απογειώσουμε, τίγκα ροζ θα το κάνουμε, αυτήν τη φορά, τίγκα στο ροζ ματζέντα! Πάμε?
Πάμε!

Μάης του 08, ανέβηκε στο αστικό... Κυριακή, θα το πάθαινε το εγκεφαλικό, το ένιωθε το μούδιασμα, να έρχεται ύπουλα...η μόνη ψύχραιμη σκέψη, πρωινό Κυριακής...μέσα σε κόσμο ήταν, έ... κάποιος θα την πήγαινε στο νοσοκομείο, κάποιος...αυτό!
Τέσσερις ώρες σερί, κανονικά απογειωτικές, πώς έγιναν ξαφνικά κατατονικές, πώς? ..Το δεύτερο εγκεφαλικό καθ'οδόν...μαζί με τον Χέγκελ, αλλά μπρατσέτα, και όχι δεν έφταιγε αυτός ο Γερμανός.
Και μετά αρχίσανε τα περπατήματα...Μακεδονία – Μέγαρο, σε χρόνο dt. Με κρύο, με βροχή, με βαρδάρη, και μια θάλασσα γκρι, ασημί, μολυβί, κι εκείνη εκεί, να περπατά, τυλιγμένη τα κασκόλ. Πάνω κάτω, Φορέστ Γκαμπ, ένα πράγμα. Να βάζει και να βγάζει τους μήνες. Έναν, έναν τους έβγαλε τους μήνες, και όχι δεν είχανε καμιά σχέση με τα κουνέλια που ενίοτε βγάζει από το καπέλο της.

Και τότε..τον Μάρτη του 09... ήρθατε εσείς! Οκ, βασικά..εκεί.. ήσασταν πάντα..ευτυχώς! και μετά ήρθατε και άλλοι! Και γίναμε πολλοί! Και σιγά σιγά αρχίσανε τα τραπεζώματα, και οι καφέδες και τα Σαββατοκύριακα, κι αρχίσανε ξανά τα γέλια, και οι μπύρες και τα τσίπουρα. Οι εφημερίδες μένανε αδιάβαστες, οι έξοδοι γίνανε λιγότερες και ποιοτικότερες και τα ανεβάσματα, στον 6ο, μές τα χαμόγελα. Το σπίτι έγινε ορμητήριο για γραψίματα, το κρεβάτι επέστρεψε στη θέση του, κολώνιες και χτένες της Σόνιας, το λάπτοπ της Θάλειας, τα φορεματάκια να πήγαινερχονται στη Σοφία, να αποκτά ο καθένας σας το δικό του αγαπημένο..αυτό, αυτό να βάλλεις, όχι το  «μικρό σπίτι στο λιβάδι», όχι, όχι το άλλο το «τεθλιμμένη χήρα»!!! Και τα γέλια και τα αστεία πιο συχνά, σχεδόν μόνιμα! Τα φρούτα σταμάτησαν να μαυρίζουν, και τα μπιζέλια μου, δυο χρόνια μετά, εξακολουθούν να γίνονται ονειρεμένα. Τα νουτλς να βράζουν σε δύο λεπτά, κι εκείνη να τρώει όρθια στο νεροχύτη, και να χαμογελά, γιατί? Γιατί κι ένας λατρεμένος της φίλος έτσι τα τρώει, στο νεροχύτη, κι ας μην είναι εργένης, ο Ξενοφώντας της απομιζεριάζει άθελα του, τον τρόπο που εκείνη τρώει, όταν είναι στο σπίτι!
Όταν τρώει έξω πάλι...απλά δεν υπάρχει!!!
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, αν κάτι λατρεύει είναι να τρώει έξω με φίλους αγαπημένους, με φίλους που την πειράζουν για την πάντα απύθμενη όρεξη της, με φίλους που της δίνουν τις ντομάτες τους, τις ονοματισμένες, στο σκάφος, με φίλους που θυμούνται μικρές λεπτομέρειες από την κοινή πια ζωή τους.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, αυτό που εκείνη είναι...αυτό που εκείνη κρατά είναι..εσείς!
Σε εσάς λοιπόν, σήμερα ένα δώρο...μια δική της σκέψη, βασικά τον τυφλοσούρτη της, γιατί..Κάθρην... τελικά είμαι αμετανόητα ρομαντική!

Δύο χρόνια μετά, που εκείνη είναι κάτι νέο..παλιό...κάτι χαρούμενο πάντως, οκ, ολίγον συγκεντρωτική, με αρκετό πέραν του δέοντος «πουσάρισμα», όπως λέει η Νάντια, και ναι, η Νάντια την ξέρει χρόοονιααααα....κάτι παρόλα ταύτα..κάτι παραμένει αμετανόητα απαράλλαχτο, δεν πα να αυγατίζουν οι Φλεβάρηδες...!

Κάτι...ακόμη τη συγκινεί απύθμενα, ατέρμονα. Να βλέπει.. να βλέπει ακόμη έρωτες να γεννιούνται εκεί, εκεί μπροστά στα μάτια της, εκεί σε κάτι μπάρες, Παρασκευές και Σάββατα... κάτι έρωτες ήρεμοι και όμως τόσο γεμάτοι νοερό πάθος. Να βλέπει εκεί, μπροστά στα μάτια της, "εκείνον" και "εκείνη", επιτέλους να συναντιούνται!
Αχ ρε παιδιά τη απόλαυση, κι εκείνη πάλι να μην μπορεί να συγκρατήσει τα χαμόγελα, όχι, όχι ακόμη εκείνη, δεν την αφορά.
Αλλά ένα πράγμα σας το εύχεται, μέσα από την ψυχή της, μακάρι να νιώσετε κάποια στιγμή να ενθουσιάζετε κάποιος μαζί σας, για εσάς, εσάς!, ένα... όπως είστε εσάς..για ένα εσάς ακριβώς εσάς! Όχι γιατί δεν άντεξε τη μοναξιά, όχι γιατί πρώτη – ος σας θέλησε, ε και βολικό σας ακούστηκε, όχι γιατί να, εκεί παραδίπλα, στεκότανε, και περίμενε μπας και του κάτσει..ε και τελικά του κάτσε. Μην το πάτε με...χάρες..να μου χαρείτε!!!

Να το πάτε γιατί αυτήν τη στιγμή..αυτός – ή, μιλάει στην ψυχή σας, και σας απογειώνει και όχι ρε παιδιά μην το φοβάστε, όταν και εάν, αυτόν τον κάποιον, τον αναζητάτε, τον φέρνετε ξανά και ξανά στο νου σας, και αν, μακάρι, είναι αμοιβαίο...μην τον πρίξουμε κιόλας τον άνθρωπο σε περίπτωση.. που εμείς θέμε, αλλά από την άλλη, το τείχος του Βερολίνου..
γιατί αν, λέω, όταν  Βίκυ... τις ξημερώνεις τις αυγές, όταν ο Κ.Βήτα αρέσει και στους δύο, κι όταν μια βέρα απλά χάνεται μέσα στο σπίτι, κι εσύ τρελαίνεσαι από τη στεναχώρια μέχρι να την ξαναβρείς και να την ξαναφορέσεις...ε..τότε πιστέψε με..είστε στο σωστό δρόμο!

Το πολύ πολύ να πεταχτείτε μέχρι το Λονδίνο, να περάσετε τη Μάγχη, άντε να χτυπήσετε και κανά Λούβρο...και όχι, να μην κρατήσετε μόνο, ένα «κίτρινο» όπως εγώ, αλλά μακάρι να κρατήσετε ένα χεράκι στο «όλα είναι δρόμος»!
Αυτό σας εύχομαι, σήμερα 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, μακάρι να την περπατήσετε τη ζωή απογειωτικά και με συντροφιά, λατρεμένη συντροφιά. Γιατί δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι που μετράει.

Dedicated to Catherine, Sonia, Xeno, Lena, Dhmhtrh and especially dedicated to my bro who is «travelling» his beautiful Helen, holding hands, to the land of fire!!!

Krata th Zurana kai ase mou ton Hegel.

Της γνώρισε τον ...Μορμόλη..την Ρόζα, Ροζαλία...και το δήμαρχο Χαρχούδα...Της γνώρισε τη Λουίζα και τη Λότη, τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου..μέχρι και το καπλάνι στη βιτρίνα! Της γνώρισε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, τον Μίλαν Κούντερα...
Της γνώρισα τον Βασίλη Αλεξάκη...στη Ζατέλη...τα σπάσαμε...τη Ζυράνα ή την λατρεύεις ή την μισείς...εκείνη την ρουφάει...η άλλη... για βαράκια γυμναστικής την ορέγεται...Στην Κική τη Δημουλά ξανασυναντηθήκανε. Έχει χρόνια που διαβάζει λογοτεχνία, η άλλη έχει χρόνια που διαβάζει δοκίμια.
Έχει τα πιο πιο ωραία μαλλιά του κόσμου...αντικειμενικά. Έχουν υπάρξει κατάξανθα, τα έχει κατσιάσει η άλλη, μικρή...μονίμως τα δαχτυλάκια εντός των μαλλιών, μονίμως τα νεύρα της ξανθομαλλούσας τσαταλιασμένα...
Κάνει την πιο πιο νόστιμη κοτόσουπα του κόσμου...αντικειμενικά. Ο μεγάλος ξεπατίκωσε τη συνταγή με τα «μπυροκοτόπουλα»...η μικρή...ανεπίδεκτη μαθήσεως..κάτι πάει να κάνει με την κοτόσουπα...αλλά..έλεος ρε μάνα...με την κοτόσουπα θα τον ρίξω??? Θα τον καλέσεις τον άλλο σπίτι.. και τι θα του σερβίρει?... την κοτόσουπα??? Και άντε καλά..τη σερβίρεις πανάθεμά την, την ..κοτόσουπα..τη βάζεις και σε κανά πιάτο φερμένο από το ΜΟΜΑ...άντε ανάβεις τα κεριά...στο κρασί..ε..στο κρασί υπάρχει μεγάλο θέμα...κοτόσουπα με κρασί πάει? Δεν πάει...τώρα βέβαια..κάτι έχει και η μικρή κατά νου, αλλά σιγά μην το δώσει εύκολα..το κρασί της κοτόσουπας!
Όλα καλά μέχρι εδώ...το κρασί το σώσαμε...την Coca cola πάλι..ποτέ...μπορεί τα λικέρ, τα κρασιά και τα ουίσκια να τα βρισκες στο σπίτι τους, το θεικό ποτό, το ανθρακούχο με το χρώμα το απερίγραπτο, έβρισκε χώρο μόνο σε κάτι γενέθλια..στο ψυγείο τους. Το ξεπεράσανε και αυτό, χρόνια αργότερα, τα δυο τους, ο μεγάλος και η μικρή, σε μια άλλη ήπειρο, και την πήρανε τηλέφωνο..το πρώτο πράμα που είπε η μικρή, στο πρώτο ταξίδι εκεί στην άλλη ήπειρο..ήτανε...,  "μαμά...ο Τάσος μου πήρε ένα κασόνι coca coles!!!" Μια, μια, τις ήπιε μέχρι τον πάτο, ακόμη το θυμάται το ανθρακικό, εκεί στην Αμερική είναι πάντα πιο σπιρτόζικο!
Έχει πει όμως κι εκείνη, τον προηγούμενο αιώνα, θεϊκή ατάκα στο τηλέφωνο..το υπεραντλαντικό..., «παιδί μου...εκεί, αυγά έχει?» ...αξεπέραστη..μάνα κουράγιο!
Αξεπέραστη..όπως και η Giorgio Armani, h Dune, και η... Τresor!!!
«πώς είναι η μανούλα θησαυρός!, αυτό να θυμάσαι και θα τη θυμάσαι!» μου λέει στο τηλέφωνο, τώρα!, να μόλις τώρα το έκλεισα, ακόμη γελάει...!
«έεεεελα», μου λέει, «έεελα δε θυμάσαι τη κολώνια φοράει η μανούλα??» και τσουπ για να με διευκολύνει μου πετάει την παρομοίωση!!
Αν έχει κάτι που λατρεύει η μικρή και ο μεγάλος.. θαρρώ, είναι το χιούμορ της, το μαύρο και ο αυτοσαρκασμός. Μπορεί να μας προσθέτει, πάντα, ένα χρόνο στα γενέθλια, θαρρείς μα γέννησε έτοιμα..κοτόπουλα ενός έτους, μπορεί να μας μπάφιασε στο κέηκ καρότο...,παναγιά μου, τι κόλλημα κι αυτό!!! Μπορεί να μεγαλώσαμε αποκλειστικά με πλεξουδίτσες και καριόκες Χατζηφωτίου, αλλά έκανε και μια θεική ανακάλυψη! Η δική μου η μαμά, οκ και του Τάσου!, ανακάλυψε τα ζαχαροπλαστεία!. Πώς γίνεται ρε παιδιά, κόσμος μπαίνει - βγαίνει στο σπίτι, εκείνη θα παρουσιάσει τις σπεσιαλιτέ από όλα τα ζαχαροπλαστεία της πόλης, πλήρως απενοχοποιημένη και στην τελική θα εισπράξει και συγχαρητήρια! Είναι ικανή να τους τρελάνει όλους! Εκείνη πάλι τρελαίνεται να τρελαίνει τον μπαμπά μας. Νομίζω πως μόνο σε εκείνον κάνει χαζομάρες και εκείνος πάλι, τη φωνάζει «τρελόγκα».
Η «τρελόγκα» λοιπόν, λύνει σουντόκου βαθμός δυσκολίας 5, αγαπάει όλους τους άσχημους του κινηματογράφου, βλέπε Γούντυ Άλλεν, και έχει πάντα έναν λόγο να εξηγήσει τη συμπεριφορά της, στον κόσμο της μαμάς μου, όλα μα όλα εξηγούνται! Απίστευτο πράγμα! Μόνο ένα δεν εξηγείται, γιατί, μα γιατί, δυο παιδιά έβγαλε, δεν τα πάνε καλά με τα dead lines! Ακατανόητο πράγμα για εκείνη, πώς στο διάτανο το φτάνουν πάααντα, να εξαντλούν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της προθεσμίας! Ανεξήγητο! Αυτό, και τα άθλια γράμματά μας, εννοώ το γραφικό μας χαρακτήρα...αδυνατεί να το χωνέψει! Χωνεύει όμως άλλα, πολλά άλλα...το ότι δε θυμάμαι ποιος προηγήθηκε στις τραγωδίες... ο Ευριπίδης ή ο Αισχύλος. Το ότι δε βρίσκω με τίποτα πού είναι ο Βορράς και πού ο Νότος. Το ότι αγαπάνε αμφότερα τα φυντάνια της..τα πανάκριβα ποτήρια του ουίσκι, αυτά που εκείνη απαγορεύεται να πιάνει! σε κανένα από τα δύο σπίτια, εντός και εκτός ενδοχώρας, γιατί τα σπάει, και μετά εκείνα, τα φυντάνια, την κοιτάνε με ένα βλέμμα παγερό...ποια βρε! Τη μανούλα που τους γέννησε!
Οκ, οκ, περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες το ομολογεί, είναι ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο ψοφάει να ψωνίζει ρούχα. Κανονικά..βαριέμαι φριχτά! Λατρεύω να της διαλέγω βιβλία και να την ανταμώνω για καφέδες σε κάθε καινούριο καφέ που ανακαλύπτω. Ο Τάσος πάλι, λατρεύει να την αφήνει να οδηγά τη spider, να βλέπει μαζί της τον Αλ Πατσίνο σε κάποιο καταγώγι του Σαν Φρανσίσκου, και να λαμβάνει sms βραδιάτικα, για ποιο έργο είδε στην τηλεόραση! Αααα να πούμε και αυτό, μισεί την τηλεόραση, δεν έβρισκε ποτέ χώρο στο σπίτι τους να βάλει το χαζοκούτι. Έχουμε κάνει εμείς αρμένικες βίζιτες, να δούμε λίγο Γκαλάκτικα, λίγο μουντιάλ, λίγο Φεήμ..μεγάλη πίκρα!
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, η μαύρη φλατ δεν ανοίγει σχεδόν ποτέ στο σπίτι μου και στην άλλη ήπειρο..δεν υπάρχει καν! Μαγικά... κάπως το ξεπεράσαμε και αυτό..το απωθημένο...Μαγικά..όπως μαγικά είναι κάτι βράδια καλοκαιριού, μαζεμένοι στο μπαλκόνι του Ιόνιου ποιήτη, να καπνίζουμε όλοι! και οι τέσσερις! Κάτι αυγουστιάτικα καλοκαίρια, κοντά στα γενέθλια της, τσιγάρα και ουίσκια και ένα φεγγάρι πορτοκαλί! Ακόμη απορεί πώς το πηδήξαμε το αλκοολίκι, ακόμη απορεί...λατρεύει τα αεροπλάνα, τα κεριά, και κυρίως να κλέβει μια μόνο, μια βουκιά, μια γουλιά από τον άλλο! Αυτή είναι η μαμά μας, το δαγκωμένο τσουρεκάκι μου, η πρώτη γουλιά του ελληνικού καφέ μου, η πρώτη πιρουνιά από το γιουβετσάκι του μπαμπά και άλλη μια από το noodle του Τάσου!

Ti wra ftaneis?

Τα γνώρισε πριν πολλά, πάρα πολλά χρόνια! Σημασία, για εκείνην, άρχισαν να αποκτούν το Δεκέμβρη του 1994. Δε θυμάται λεπτομέρειες συγκεκριμένες. Πάνω σε εκείνες, σε εκείνες τις λεπτομέρειες προστέθηκαν και άλλες λεπτομέρειες...πολλά χτυποκάρδια, πολλές φωτογραφίες και πάμπολλες αγκαλιές.
Υπάρχουν αγκαλιές που δεν περιγράφονται, μα δεν περιγράφονται με τίποτα...Υπάρχουν αγκαλιές που σβήνουν την ταλαιπωρία των 13 ωρών πτήση, υπάρχουν αγκαλιές που σβήνουν το χτυποκάρδι στην ουρά της αναμονής, που κάνουν την ανεβασμένη στο εκατό πίεση της, τα κατακόκκινα μαγουλάκια της, αυτά της σύγχυσης, του να περνάν ξανά και ξανά τη βαλίτσα από έλεγχο, ναι, υπάρχουν λοιπόν αγκαλιές, που κάνουν τα πάντα, μα τα πάντα, όλα τα κακά του κόσμου να περνάνε στιγμιαία!
Στιγμές μαγικές, ανεπανάληπτες, στιγμές που σπρώχνεις, να, λίγο παρακεί, σπρώχνεις λίγο παρακεί με το πόδι το καρότσι, το τίγκα ή όχι τόσο τίγκα σε βαλίτσες και χύνεσαι, κυριολεκτικά χύνεσαι στην αγκαλιά του άλλου, της άλλης, χύνεσαι στην αγκαλιά..εκεί σε μια αίθουσα υποδοχής, εκεί σε κάποιο αεροδρόμιο.
Εκεί, σε αίθουσα αναμονής, περιμένοντας, δε σας κρύβει...ότι έχει αναλυθεί σε κλάματα, όχι για τα δικά της...Τα δικά της τα δάκρυα χύνονται εδώ και 16 χρόνια πια, σε αίθουσες αναχωρήσεων, αλλά αυτό είναι όντως προσωπικό δεδομένο, και όντως θα επιτρέψετε να της ανήκει αποκλειστικά.
Εκεί σε αίθουσα αναμονής, λοιπόν, έχει βάλει τα κλάματα, γιατί πια ξέρει, ξέρει στο πετσί της, το ξέρει, να διαβάζει ιστορίες που ξετυλίγονται σε δευτερόλεπτα, εκεί μπροστά στα μάτια της. Συνήθως είναι καλοκαίρι, συνήθως είναι γιοι και κόρες που λείπουν, που ζουν από επιλογή ή όχι από επιλογή στα εξωτερικά και γυρνάν στο σπίτι το πατρικό, στο σπίτι των in law, για διακοπές. Kαλοκαιρινές διακοπές και να θυμίζουν δεν ξέρω γιατί..πάντα, Ζαχαρία Παπαντωνίου, πάντα αυτόν σκέφτεται..κάτι τέτοιες στιγμές...ξέρω...ξέμπαρκο ακούγεται και ξέμπαρκο το αφήνει.
Υπάρχουν στιγμές λοιπόν, εκεί σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων που το αφήνει το βλέμμα, να αγγίζει έναν έναν αυτούς που αναμένουν αυτούς τους "άλλους", αυτούς, τους δικούς τους λατρεμένους «άλλους», που ακόμη τσουλάνε καρότσια πίσω από τις γυάλινες αυτόματες πόρτες.
Αφημένο το βλέμμα, στους "της υποδοχής"...σε στιγμές που η ευτυχία έχει ήδη αρχίσει, που έχει ήδη εισχωρήσει στη μέρα τους...
Τους φαντάζεται, τους "της υποδοχής", να ξυπνούν και να χαμογελούν πριν καν πατήσουν το πόδι στο παρκέ της κρεβατοκάμαρας, πριν καν βάλλουν τον καφέ να στραγγίζει στην καφετιέρα, πριν καν ανοίξουν μηχανικά το χαζοκούτι, πριν, πριν καν θυμηθούν το όνομά τους, τους φαντάζεται, ακόμη με μισόκλειστα μάτια να χαμογελούν πριν καν η μέρα ξεκινήσει...μπορεί να χαμογελούν κι από χτες, με χαμόγελο θα κοιμηθήκανε, είναι σχεδόν σίγουρη..γιατί... αύριο, ναι αύριο είναι η μέρα που κάποιος, δικός τους λατρεμένος, φτάνει!
Αμ οι άλλοι! οι "από μέσα"..αυτοί, που ίσως ξυπνήσανε χαράματα αξημέρωτα, που αδειάσανε ψυγεία, που πετάξανε φαγητά μαγειρεμένα, βουτηγμένους στις τύψεις τους - φαντάζεται, που κλείσανε νερά, που κλειδώσανε και διπλοκλειδώσανε, που τσεκάραν ξανά και ξανά αν τα πήρανε όλα και πάλι κάτι ξεχάσανε, που ίσως συγχυστήκανε με τη θέση που τους δώσανε..που διάδρομο ονειρευόντουσαν και παράθυρο λάβανε...που κανέναν χαριτωμένο γιάπη δίπλα τους ονειρευόντουσαν, και μωρό κλαψιάρικο παρέλαβαν..που κανά βιβλίο θέλανε να απολαύσουνε και τελικά μόνο φτηνιάρικα κρασιά απήλαυσαν...
Τους βλέπει, τους φαντάζεται, τους "από μέσα", να το τσουλάνε το καρότσι με αδημονία προς την έξοδο, η καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο, τα μάτια να λάμπουνε, τα χέρια να ανοίγουνε και να χάνονται, να χάνονται σε αγκαλιές των δικών τους λατρεμένων, να χάνονται και να τα ξεχνάνε όλα. Όλα, όλα τα άσχημα, τις υπερωρίες, τα σφουγγαρίσματα, τα χωσίματα, τα δάνεια, τα γκρι, τις βροχές, τα, τα, τα...όλα τα άσχημα ανήκουν στο πριν και στο μετά, ανήκουν στη ζωή, αλλά σίγουρα όχι στις αίθουσες υποδοχής των αεροδρομίων.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, είναι πανηγυρικά πεπεισμένη ότι οι αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων είναι καλύτερες και από τις αίθουσες αναμονής των τοκετών! Γιατί? Επειδή στα αεροδρόμια πας να συναντήσεις εκείνους που ήδη κάνουν τη ζωή σου να λάμπει! Γιατί? Γιατί στα αεροδρόμια, είσαι σίγουρα ο – η .... «λατρεμένος» κάποιου!
Γιατί? Γιατί πρέπει να σκουντίσεις μια Alfa spider, γιατί η Σόνια είναι μόλις έγκυος, γιατί η Αννούλα έχει αφιχθεί στο Βερολίνο!

Dedicated to my brother, who just landed at the very end of the world, and who gives meaning to the arrival halls all over the world, of my personal world.

LA, Venice beach, me 8ea ton Olumpo!!!

Κανονικά σήμερα, θα bloggarane για αεροδρόμια..έτσι είπανε με το alter ego, πίνοντας μόνο Guinness...Παρασκευή βράδυ, καθισμένες πάνω σε κερδισμένα καπέλα της Guinness, στην πιο ωραία μικροσκοπική, και να μπαίνεις από βρετανικό τηλεφωνικό θάλαμο, μπυραρία! Η μια να περπατά τη γόβα τη δεκάποντη, και η άλλη σχεδόν με ...βερμαχτ. Η μια με δερμάτινο αεροπορίας και η άλλη με κάτι φραμπαλάδες να ανεμίζουν. Μόνο στο ντεκολτέ συμφωνήσανε...είπανε αβυσσαλέο..και πήγαν και το θάψανε το ντεκολτέ στην μπυραρία τη βρετανική που έγινε ιρλανδέζικη, Παρασκευιάτικα, για να τιμήσει τον άγιο..μεγάλη η χάρη του...όχι τον Δημήτριο, αλλά τον ..Πατρίκιο! Πήγανε και τα θάψανε τα ντεκολτέ, στις μπίρες, στην κάπνα και στις μουσικές τις αποθεωτικές, να είναι ιρλανδέζικες και να βαράνε! Τα ντεκολτέ καμιά φορά δεν είναι για εσάς..είναι για εμάς..αποκλειστικά για εμάς...εμάς που δε μας «βλέπετε», εμάς που δε μας πλησιάζετε, εμάς που δε μας μιλάτε, εμάς που καθόμαστε στα δυο βήματα, που έχουμε ζωές, και όνειρα και σκέψεις. Εμάς που ποστάρουμε μουσικές και αγκαλιάζουμε φίλους και κλαίμε από τα γέλια κρατώντας μια γόβα πεσμένη στην Τσιμισκή, εμάς που περπατάμε ξυπόλητες όλη την Αλ. Σβόλου, με το Ferragamo στο χέρι.

Σάββατο, το ρικονφιρμάρανε, «αεροδρόμια», είπανε, και κοιτάχτηκαν πάνω από ποτήρια με Veltins και κάτι τσάγια γιαπωνέζικα..

Κυριακή σήμερα, με τη φορμίτσα τη μωβ, το καναδέζικο μπουφάν και την Μπάρτσα εντός, με το γυαλί το Ζάρα από τη Σεβίλλη και με το σκυλί της κατά πόδας, ξεχύθηκε στην παραλία.
Σήμερα λοιπόν δεν έχει καμία διάθεση να τα χώσει, δεν έχει καμία διάθεση να τα χώσει στους Ελληνάρες της! Σήμερα οι Ελληνάρες της έγιναν σχεδόν Καλιφορνέζοι!
Περπατά και χαμογελά δυνατά! Αδημονεί να γυρίσει πίσω και να το γράψει!
Η Λένα, το πρωί, ποστάρισε Tindersticks! Μάλλον θα κάνει Ανάσταση με μια γόβα κίτρινη σε κάτι χωράφια, να κυνηγά επιταφίους! Ο Δημήτρης, σήμερα, σε αγωνιστική ιστιοπλοϊα και τον Οκτώβρη σε ένα Βερολίνο, χωρίς ακόμη να το ξέρει!
Κυριακή πρωί, το βλέμμα πέφτει στα σκαφιά, ο Θερμαϊκός γέμισε σκαφιά, χαμογελά..ο Θερμαϊκός γέμισε σκαφιά! Κυριακή πρωί στη θάλασσα..επιτέλους την είδανε!, επιτέλους οι Θεσσαλονικιοί επέστρεψαν στη θάλασσα!
Περπατά πάνω στο ξύλινο το ντεκ, το ξασπρισμένο από τον ήλιο και ναι ρε, δεν έχει καμιά διάθεση να τα χώσει..χαμογελά, κουκουλωμένη, με τον Βαρδάρη που έρχεται απο βορειοδυτικά!!!...της το πε η Μάτα, τις προάλλες, περπατώντας στον Θερμαϊκό.

 Βραδάκι Σαββάτου, επιστρέφοντας από το μαγαζί που αγαπάνε όλοι οι δικοί της, όλοι οι δικοί της φίλοι αγαπάνε ένα παράθυρο που βλέπει στο Θερμαϊκό, ένα παράθυρο στην ίδια ευθεία..Ίσαλος!

Ο Παύλος έλειπε χτες. Μήνυμα από το σκάφος, το αγωνιστικό...χαμογελά! Ο Άρης δεν μπορούσε προχτές, χαμένος σε ένα αγρόκτημα να ετοιμάζει τα χώματα για αμπέλια..χαμογελά! Το Κατερίνακι της...να ονειρεύεται ένα μποστάνι κι εκείνη να την κοιτά με απελπισία..πώς, πώς να το κολλήσει το ...μποστάνι στην μπίζνα..πώς..με το φορεματάκι «το μικρό σπίτι στο λιβάδι»...με την Veltins στο χέρι και με ένα κρεματζούλι αγορασμένο πρωινό Κυριακής σε μια Μαδρίτη καλά κρυμμένη.
Χαμογελά, Κυριακάτικο πρωινό, ποδήλατα, ποδήλατα, καρότσια, παιδιά, σκυλιά και αθλητικά! Χαμογελά...οι Θεσσαλονικείς της επιτέλους πια, με αθλητικά! Χαμογέλα...σήμερα δε θα τα χώσει..ούτε στα North face, ούτε στα Ambercrombie, ούτε καν στα Napapjiri! Πλημμύρισε η παραλία ποδήλατα Peugeot, πλημμύρισε χαμόγελα και κουβέντες και αγκαλιάσματα και ναι!! Κουβέντες με αγνώστους και καλημέρες και αναπάντεχα απαντήματα!
Χαμογελά...οι Ελληνάρες της, σήμερα περιδιαβαίνουν στην Venice beach tou L.A...απλά δεν το ξέρουν!!!
Ο Σταύρος της το’πε, να το Λονδίνο, σήμερα Κυριακάτικο πρωινό, δίπλα στον Τάμεση!  Χαμογελά! Τελικά ρε mate, μπορεί η λύση να ‘ρθει από τη θάλασσα!!!
Πέρα από τα ντεκολτέ, πίσω από τα δήθεν, τα κουτάκια του μυαλού και τους φρέντο με τα διπλά αφρόγαλα...πίσω από όλα αυτά, είμαστε ακόμη άνθρωποι...ναι ρε, Κυριακή πρωί, η παραλία πλημμύρισε τσαλακωμένους, ανθρώπινα τσαλακωμένους, καθημερινούς, προσεγγίσιμους «εν δυνάμει» φίλους!
Αμετανόητα αισιόδοξη..βγήκε κι ο ήλιος, χαμογελά, 33 +1 Φλεβάρηδες, «here, comes the sun!».
Mate, do not pack your staff and leave..at least, not today!!!Here comes the sun!
Dedicated to all of you, my friends, who are the true sun in my life, wherever you are!
Especially dedicated, to my Ann, who told me back in 1997, a sailing story having to do with Monterey...and a sailing story about chorpuc Christi, and a sailing story about San Francisco.
Dedicated especially...to my little bro, Stelios who widesomly learned  "sailing" for a lifetime, next to Ann!

Atitlo.

Τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας.
Δεν είναι δικό της. Δε θυμάται καν ποιανού είναι. Δεν έχει σημασία. Δεν έχει καμία, μα καμία σημασία. Όπως καμία σημασία δεν έχει ποιος σάρωσε τα χτεσινά όσκαρς.
Δεν έχει καμία σημασία.
Τα ίχνη μας είναι οι ρωγμές μας.
Ένα έργο...εκείνη το είδε μέχρι τέλους, από όσο την ξέρω, είμαι σίγουρη ότι το είδε μόνη. Υπάρχουν έργα, είναι σίγουρη, που γίνανε για να τα βλέπει κανείς μόνος, κάποια έργα γίνανε για συγκεκριμένους αποδέκτες...είναι σίγουρη...
Ένα έργο που εκείνη το είδε μέχρι τέλους, που ρούφηξε καρέ καρέ τον αέρα, τον παγωμένο της πόλης, την ομίχλη, τις μυρωδιές, την ακαταστασία του χώρου, το κοτλέ, το παλτό να ανεμίζει. Καρέ καρέ, καρέ καρέ το δώρο, το άνοιξε, πρωτοχρονιές, μεσημέρια παλιά, να ανοίγουν αριστοτεχνικά τα δώρα, κλεφτές ματιές και τσουπ πάλι να τα τυλίγουν, εκεί στην κουζίνα, με την καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο. Αταξίες...παιδικές αταξίες, λίγες ώρες πριν την καινούρια χρονιά...χρονιά, χρονιά, με σαμπάνιες, ενήλικες πια να ανταμώνουν στον πιο ωραίο δρόμο της ζωής της, αγκαλιές και φιλιά, χαρά, χαρά, χαρά και μετά αποχαιρετισμοί σε ένα αεροδρόμιο εντός της πόλης, να την πληγώνει όσο τίποτε άλλο μέχρι τότε, ένα αεροδρόμιο δίπλα ακριβώς στο σούπερ μάρκετ, στο καφέ, στο μετρό, έτσι απλά για να της θυμίζει ότι η ζωή προχωρά..μια αγκαλιά, και μετά να χώνεται στην τρύπα του μετρό, να χώνεται στη ζωή, να χώνεται στον αέρα τον παγωμένο.
Ένα έργο...εκείνος της είπε, μου είπε, ότι έφυγε στο πρώτο τέταρτο. Είμαι σίγουρη... την φαντάζομαι να χαμογελά...τον κοιτά στα μάτια, ξαναγίνανε λαδιά, και χαμογελά!
Ένας καπουτσίνο πιωμένος σε δυο ρουφιξιές, ένας νες δουλεμένος για ώρα, και τα gauloise να ‘ναι κόκκινα. Τα κοιτά...μπλε...στο Παρίσι, να’ ναι δεκάξι χρονών, με τη ζωή μπροστά...τα gauloise να ‘ναι μπλε. Στον Ερωδιό, το πιάνο, οι μπύρες, και τα gauloise να ‘ναι μπλε.
Υπάρχουν στιγμές που στα έργα της ζωής, χρειάζεται να υπάρχουν τα gauloise, είναι σίγουρη για αυτό. Καπνός...και λίγος καπνός ακόμη, και Lou Reed...Είμαι σίγουρη πως τον κοιτά και χαμογελά. Παλιά στα έργα, τα οσκαρικά και τα μη οσκαρικά...υπήρχε και καπνός, τώρα πια..ο καπνός εξοστρακίστηκε...μόνο στη ζωή ,στη ζωή βρήκε καταφύγιο, ο καπνός και εμείς...μόνο... στη ζωή.
Τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας.
Ένα έργο που εκείνος είδε, κι εκείνη δεν πρόλαβε. Ένα έργο που εκείνος είδε εκεί, στο πιο πιο αγαπημένο της σινεμά, εκείνη με ένα παλτό μαύρο μακρύ, ένα κασκόλ κόκκινο... ασορτί με το κόκκινο του φεστιβάλ και γυαλιά...Κυριακή.
Κυριακή πρωί με ένα τζην ξεβαμμένο, με το μπουφάν το καναδέζικο κι ένα κασκόλ λευκό βαμβακερό και τα γυαλιά....περπατά σε ένα καλντερίμι, κυβάκια βυθισμένα στο έδαφος, κυβάκια κι εκεί, βυθισμένα στο χώμα.
Το ρολόι της, μόλις θυμήθηκε ότι το ρολόι της το έχασε εκεί, λίγο πριν την πρωτοχρονιά, το ρολόι της χάθηκε κάπου εκεί στα χωράφια του κέντρου. Το δαχτυλίδι της, της μαμάς της το δαχτυλίδι το έχασε στο monbijou...monbijou...εκείνη μου λέει για το monbijou...κι εγώ είμαι σίγουρη πως χαμογελά...αχ Κάρολε...αθεράπευτα ίδιος...
Ανεβαίνει τα σκαλιά, graffiti και γυαλιά σπασμένα, χαρτονομίσματα τυλιγμένα και καμένα, ινδικά φαγητά στην Oranienburger, εκπλήξεις στο πιο αγαπημένο, γέλια και Koestritzer.
Αθεράπευτα ίδιος, κάπου μένει... όχι πια στο Παγκράτι, όχι πια στο Κολωνάκι, κάπου αλλού...ο Κάρολος μένει κάπου αλλού, εκείνος, μου ‘πε εκείνη, επέστρεψε στο δυτικό, κι εκείνη θα επιστρέφει πάντα στο ανατολικό.
Αθεράπευτα αισιόδοξη, 33 + 1 Φλεβάρηδες, αθεράπευτα αισιόδοξη. Βρήκε το καινούριο του ποτό. Εκείνη χαμογελά, αθεράπευτα γεμάτη από παρελθόν, αθεράπευτα αισιόδοξη για το μέλλον...και καθόλου μα καθόλου αφελής. Γιατί τα ίχνη μας είναι στις ρωγμές μας!
Dedicated to you, the one that i do not know yet or maybe i do!

Lazy afternoon or Catherine..eimai a8erapeyta romantikh!

Σήμερα, βράδυ Κυριακής, δεν ξέρει πώς να το πιάσει...από πού...
Πού πήγανε όλα εκείνα που εκείνη κάπως τα άφησε, κάπως...τολμά..διστάζει να το γράψει...κάπως όμως, κάπως πιο ρομαντικά, πιο ερασιτεχνικά, πιο αυθόρμητα...
Αχ, και θέλει να το σώσει, να μην το κάνει γλυκερό, να το αποδώσει αν είναι δυνατόν..πρώτη φορά κολλάει στον γραπτό τον λόγο..πώς, αλήθεια, πώς να βάλλεις στο πληκτρολόγιο.. λόγια για τα συναισθήματα? Πώς?
Βασικά...λυπάται...σας – μας λυπάται.
Πότε και ποιος τα κατάπιε τα συναισθήματα? ποιος τα εξοστράκισε? ποιος τα διαολόστειλε? Κοιτά γύρω της καμιά φορά σαστισμένη, ήσυχη, στεναχωρημένη. Για εσάς – μας...
Λυπάμαι ρε παιδιά, αλλά έχετε – έχουμε ξεφύγει. Και ζητάει συγνώμη προκαταβολικά, από κάποιους τελευταίους ερασιτέχνες, αν κάπου αναπνέουν, αλλά...
τι έγινε ρε παιδιά, παντού παιχνίδια τακτικής? Τι έγινε? Σταμάτησαν οι πεταλούδες να πεταρίζουν στα στομάχια σας? Τι έγινε ρε παιδιά, τα πλημμυρίσατε τα συκώτια αλκοόλια και νεκρώσανε τα αισθητήρια κύτταρα? Τι έγινε ρε παιδιά, άλλον θέλετε, με άλλον είστε και αλλουνού το παιδί κάνετε?
Τι έγινε ρε παιδιά, το high-light του Σαββάτου, της Κυριακής έμεινε μόνο η Τούμπα? Κυριακή απόγευμα, πριν κάποιες βδομάδες, σε ένα μπαρ, που "εκείνες" είναι η μειοψηφία, ξαφνικά...εκείνη... με φρίκη...συνειδητοποιεί ότι είναι τίγκα στις... «εκείνες»! Ξαφνικά...κλικάρει, ξαφνικά ο κόσμος έχει χωριστεί σε εκείνες, και εκείνους! Εκείνοι πάνε στο γήπεδο, άντε στην καλύτερη πάνε σε σπίτι κολλητού, κάπου πάνε, κάπου πάνε και καλωδιώνονται! Εκείνες πάλι, έχουν... τότε και μόνο τότε...ladies night...και πλημμυρίζουν τα μπαρς...της ήρθε μια ξενέρα...άλλο πράγμα...ντύθηκε το κασκόλ της, έβαλε το μπουφάν της, είπε να φύγει. Να φύγει από το προβλέψιμο. Από το στημένο.
Να φύγει...υπάρχουν μέρη, ναι, υπάρχουν μέρη, που εκείνοι και εκείνες κάνουν πολλά πράγματα μαζί, πάνε μαζί στο ματς και όχι ρε παιδιά, δεν είναι μπας – κλας, απλά να, θέλουν να κρατιούνται από το χέρι, ακόμη κι εκεί, εκεί στο γήπεδο. Φοράνε ρούχα απλά, απλά, ένα τζην, συνήθως no – name, ένα t-shirt, συνήθως no – name και snickers...συνήθως. Περπατάνε σε εκείνα τα στενά, λατρεμένης ανθρώπινης κλίμακας, λονδρέζικα φιορεντίνικα στενά, κρατημένοι χέρι χέρι, απολαμβάνουν το ματσάκι, σε μια ατμόσφαιρα που μπορεί και να σε απογειώνει όσο τίποτε στον κόσμο και μετά χτυπάνε και μια μπυρίτσα, ναι,ναι και «εκείνες» πίνουν μπίρες και είναι σέξι, ερασιτεχνικά σέξι, ένα σέξι προσεγγίσιμο, ανθρώπινης κλίμακας κι εκείνο!,
Γεύονται μπίρες σε κάτι μαγαζιά με ξύλινα, δρύινα παλιωμένα από άλλους θαμώνες, πατώματα, με μουσικές χαμηλές, με φωτισμό χαμηλό, με γέλια δυνατά και παρέες κοινόχρηστες και απίστευτα φιλικές. Και μιλάνε, ναι, ναι μιλάνε! Μιλάνε ουσιαστικά, προβληματίζονται, εκθέτουν εκεί, εκεί στο συχνά, κοινόχρηστο τραπέζι, στην κοινόχρηστη μπάρα, ναι, τα αραδιάζουν πάνω στο ξύλινο τραπέζι, τα συναισθήματα!
Ναι ρε παιδιά, αυτοί οι βόρειοι, νότιοι, άλλοι από μας πάντως, Ευρωπαίοι, μπορεί πολλά κακά να τα έχουν, αλλά συναισθήματα για το έτερο φύλο και έχουν και δεν ντρέπονται να τα δείχνουν.
Εκεί έξω τα πράγματα είναι ακόμη εύγεστα. Εδώ μέσα έχουν γίνει φλατ. Εκεί έξω πολλές φορές είναι άχαροι, είναι όμως προσηνείς! Εδώ μέσα είμαστε άμεμπτοι και απλησίαστοι.  Ένα ιλουστρασιόν, εμποτισμένο στα φιλμ, τίγκα! Αυτό είμαστε. Αδιαπέραστο, πλαστικό, ατσαλάκωτο...να μη σκίζεται με τίποτα!
Και μια διαχείριση, ο Θεός να την πει διαχείριση, σε κουτάκια, μέσα σε στεγανά. Ανοίγουν και κλείνουν διακόπτες. Σήμερα μου αρέσεις. Αύριο δε μου αρέσεις. Και ενδιάμεσα κοτσάρετε και κάτι μπουκαπόρτες, just in case, μη τυχών και μπουν τα νερά του τιτανικού και σας πλημμυρίσουν και μετά πάει ο ήλιος πάει κι η Ανάβυσσος...
Εκεί έξω, ...παλιά γινότανε και εδώ μέσα, ο κόσμος σου άλλαζε αν έμπαινε εκείνος – εκείνη στο μπαρ, τα’χανες, τα’χανε, ξεχνούσες το όνομά σου! Και του αλλουνού πάλι..γινότανε ο πιο, πιο ωραίος ήχος, σχεδόν τραγούδι των U2 ένα πράγμα!
Κάποτε τολμούσες να βάλλεις το δάχτυλο στο μέλι, τολμούσες να τα φας όλα τα σοκολατάκια, τολμούσες την αταξία, γευόσουν την αρρυθμία, τολμούσες...
Πού χάθηκε η τόλμη, ρε παιδιά? Που χάθηκαν εκείνα τα περπατήματα σε δρόμους άδειους, έρημους, δρόμους νυχτερινούς με αρώματα νεραντζιάς μονάχα. Πού τις αφήσατε αξημέρωτες, να ξημερώνουνε μονάχες, απαρηγόρητες οι ανατολές.
Πού πήγανε εκείνα τα τηλεφωνήματα, σε φίλους κολλητούς, τηλεφωνήματα αξημέρωτα, να αδημονείς, να του το πεις του άλλου, να του πεις του mate, του dude,  ρε συ...ερωτεύτηκα!
Βράδυ Κυριακής, σκέψεις σκόρπιες, γιατί? Γιατί δεν μπορεί, όταν έχεις ταλέντο στις μουσικές, έχεις και συναισθήματα, αλλά σόρρυ ρε συ...τα’χεις γαμήσει τη μάνα...
Και όχι, ρε παιδιά, 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, τα κουτάκια αφήστε τα στο Bauhauς...εσείς απλά ασχοληθείτε με τις μουσικές, αλλά αφιερώστε τες και κάπου, και μακάρι οι πεταλούδες να στήσουν χορό στο στομάχι. Το θυμάστε?
Aφιερωμένο εξαιρετικά στο alter ego μου!

"on the road"

Ετοιμάζεται να κατεβεί. Η μουσική στη διαπασόν. Σήμερα χαμογελά, μετά από μέρες. Ο λόγος...πολλοί!!! Ο Φρόυντ, που τον ξεπέταξε, σαν σιροπάκι πικρό, θεόπικρο... Να τον διαβάζεις εκεί στην οθόνη του mac και να πατάς το βελάκι στο pdf και να νιώθει το μαχαίρι να της γυρνά τα σωθικά, πάμε για άλλη μια! Αντί για τις προτάσεις του Βιεννέζου περί πολιτισμού, εκείνη πολύ θα ήθελε να αναπτύξει τις δικές της περί ψυχανάλυσης και πόσο αυτό το πράγμα δεν είναι επιστήμη.
Τεσπά, έχει πολλά να χώσει επί του θέματος και σήμερα δεν είναι η μέρα, ή μπορεί και να είναι!!!
Ετοιμάζεται να κατέβει. Με χαμόγελο. Ο ένας κατεβαίνει τις βουνοπλαγιές και οι Ελβετοί τρώνε τη σκόνη του. Τσίπουρα θα προτιμούσε. Η άλλη παίζει ρακέτες σε κάτι καταπράσινα λιβάδια και πηγαίνει σαν αυτόματο από το πιάσιμο. Τσίπουρα θα προτιμούσε. Η Κίσκι ετοιμάζεται να βοηθήσει σε μετακόμιση φίλων. Τσίπουρα θα προτιμούσε.
Ετοιμάζεται να κατέβει και μια σκέψη τριβελίζει στο μυαλό της. Της την πέταξε η Έλενα χτες...είναι και το καλώδιο κομμένο το υποθαλάσσιο, λίγο το τέρμα Θεού, λίγο το κερί, λίγο η κατανυκτική ατμόσφαιρα, πιάσανε τα περί πίστης και μόνο.
«και μ’ όλα τα κεριά του κόσμου, δε φωτίζεσαι εσύ!», έρχεται το mail, την επομένη.
Το γείωσα το Ελενάκι μου εχτές, βρε καλό μου, βρε έτσι, βρε γιουβέτσι..
Όχι της λέει, δεν υπάρχει τίποτα μετα!
Κι εγώ τότε γιατί παίζω ρακέτες?, αντιπαρέρχεται εκείνη από το τηλέφωνο.
Ξέρω γω ρε Έλενα...μπας και γίνεις Κουρνικόβα???
Εκεί λίγο πριν τα κλεισίματα, με φωνή βραχνιασμένη, δεν της επιτρέπεται να μιλά και πολύ, χαρά που θα κάνει ο Τεό, διότι αλλιώς πού να πιάσεις σειρά...της πετάει και το αμίμητο της Έλενας..
«την Κυριακή που θα ανεβείς εκεί ψηλά, άναψε και κανά κερί για μένα την άθεη!»
«Σιγά και μη!», «δε θα μπορέσει να πάρει μπρος!!», η απάντηση από την Τήλο.
«θα πάρω τη μαμά σου να τη ρωτήσω, τι διάβαζες μικρή!»
«ρε», της φωνάζει, «μην τυχόν!», βραδιάτικα, να χάσει η μαμάκα μου τον ύπνο της, γιατί θα πρέπει να θυμηθεί τη λίστα των παιδικών μου αναγνωσμάτων, και άντε καλά και την θυμάται, λέμε...τον ύπνο τον χαμένο το δικό της, πουύ τον πας, να θυμάται και να  συγχύζεται..γιατί ξέρετε πώς πάει η σκέψη..
χαμογελαστά ξεκινάς, από την ανάμνηση τη χαριτωμένη...το παιδί με ένα βιβλίο στο χέρι από την ηλικία των μικράτων...και ξαφνικά το βλέπεις μπροστά σου, με το λυσάρι να διαβάζει αρχαία στη μετάφραση, μπας και πα να γράψει κάτι στην εξέταση...και να’ναι Ιούνης μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος να καίει και σένα, φιλολόγου πράγμα να σου ‘ρχεται να το πάρεις και να το σβουρίξεις από το μπαλκόνι, το παιδί, που περιφέρεται μέσα στο διαμέρισμα με το λυσάρι πάνω κάτω και σε ρωτάει και με θράσος..., «εσύ μαμά, καμιά ιδέα περί του τι θα πέσει??»
ε ρεεεε, τα εγκεφαλικά...απανωτά στην Ζαμπελίου...μεσημέρι και να βαράει..
μα, να μην ξέρει και τον Ιόνιο ποιητή, τέτοιος ήτανε ο κύριος του δρόμου μας...ούτε αυτό το γνώριζαν επί σειρά ετών οι...33+1 Φλεβάρηδες...
να, πού μπορεί να πάει η σκέψη, στην κόλαση....
στην κόλαση...
και ερωτούν οι 33 + 1 Φλεβάρηδες, αυτοί δηλαδή που δεν, δεν ρε παιδί μου..δεν κάνουν ούτε νηστεία, ούτε στο τόσο..δηλαδή, τι δηλαδή... θα πάνε στην «κόλαση»?, δεν είναι παιδιά από σπίτι???
Ξώφαλτσο ίσως ακούγεται, αλλά με έβαλλε σε σκέψεις, ένα σχόλιο που το ακούω συχνά πυκνά και το άκουσα και σήμερα. Από πότε ο μετρητής της αξιοπιστίας μας έγινε το αν ή όχι κάνουμε νηστεία? Και που είστε? Σέβομαι τους ανθρώπους που την κάνουν και τους λόγους για τους οποίους την κάνουν, αλλά μέχρι εκεί.
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, το ότι κάποιος ελκυστικός 30 κάτι, νηστεύει, όχι ρε παιδιά, δε μου δίνει το «κρέντιτ», ότι είναι από καλή πάστα...εξάλλου οι κακοί είναι ήδη στη φυλακή...
Το «κρέντιτ», το δίνει ο χρόνος, το δίνουν τα μαλώματα, τα λάθη, τα χωρίσματα, τα ανταμώματα, τα φιλιώματα, το δίνει ο χρόνος! Καμιά φορά δεν είμαστε έτοιμοι για τους φίλους, μου έχει συμβεί..και όχι δεν ήταν θέμα νηστείας!
Ετοιμάζεται όμως να κατεβεί, γιατί οι δικοί της φίλοι την περιμένουν για μπύρες, κι ας μη νηστεύει, το «κρέντιτ», νομίζω της το ‘χουν χαρίσει!
Δημήτρη, πιάσε το παράθυρο!
Αφιερωμένο εξαιρετικά, στον κ. Κοπέλλου.

Μνημονεύοντας τον φραπέ του Λέντζου.

Μια όρεξη για τα παράλογα την έπιασε σήμερα...αφορμή το πάρτυ στο Χίλτον των Αθηνών με cointreaupolitan και stylish crowd, όπως έγραφε περιχαρές το τιτίβισμα.
Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε, και όχι δε γίνεται να γίνονται και τα δύο! Ο γυαλός μια χαρά το πάει, είμαι σίγουρη. Εμείς κάπου μπαλατζάραμε, είμαι ηλιθιωδώς σαστισμένη.
Πότε φτάσαμε όλη η γενιά των πρώτων –άντα να κάνουμε «διατροφή»? πότε το «πάμε για φαγάκι?», άρχισε να παίρνει ως απάντηση ένα «ααα, δεν μπορώ, κάνω διατροφή!» Ντανγκκκκκ!!!! Αν η δεκαετία του ’90 ήταν της πάσας μίας δίαιτας...η δεύτερη δεκαετία του 21ου αι. είναι της διατροφής και της γιόγκας hi-tech. Το πιλάτες πάλι, για άγνωστο λόγο, έκανε απλώς μια βραχύβια στάση στη χώρα του παραλόγου και ...νομίζω πως την «γλύτωσε».
Πότε οι φραπέδες έγιναν φρέντο, ολίγον βαρύ μέτριο με διπλή δόση αφρόγαλου και κόκκους καφέ φερμένους από την εξκλούσιβ φυτεία, 3 στρεμμάτων, κάποιου εξωτικού καλά κρυμμένου τόπου? Πότε, και αυτοί οι κόκκοι ξεπεράστηκαν από άνθη λευκού τσαγιού, μαζεμένου από χέρια Γιαπωνέζας παρθένου, που διαβιώνει σε υψόμετρο άνω των 1000 τόσων μέτρων? Πότε, σταμάτησαν στην ευρωπαϊκή πόλη με τη μεγαλύτερη ποσόστοση σε μικροκόκκους καυσαερίων, να σερβίρουν φραπέ και οι ταλαίπωροι 33 τότε, ακόμη, Φλεβάρηδες έφτασαν να παθαίνουν απανωτά μικροεγκεφαλικά και να αναγκάζονται σε διπλούς απανωτούς εσπρέσσο, που όχι καρδιά μου..δε με βοηθάνε στην ανόρθωση του πάνω βλεφάρου!!!
Όταν οι 33 Φλεβάρηδες έχουν πονοκέφαλο και νυστάζουν..πίνουν φραπέ, αν είναι δυνατόν και ..βαπορίσιο. Εσπρέσσο πίνουν παραδίπλα, άμα κολυμπήσεις από την Κέρκυρα στην Ανγκόνα και βγεις στον γυαλό, ναι, τότε δικαιούσαι να το χτυπήσεις το εσπρεσσάκι και να’ναι σtretto!!! Αλλά προς το παρόν, άσε πρώτα το αυτοκίνητο, σπίτι, ναι, ναι, για το Hammer που κόλλησε στο Κολωνάκι και το Cayenne που σκονίζεται στο εξοχικό στο Σάνι, μιλάω.
Άλλο παράλογο κι αυτό...δουλεύεις ή κάνεις πως δουλεύεις όλη μέρα. Τελειώνεις. Επιστρέφεις σπίτι με το αυτοκίνητο. Αλλάζεις στολή παραλλαγής, βάζεις την επιμελώς ατημέλητη, και να ‘ναι φόρμα αν είναι δυνατόν «νουτροτζένα» ή «Abercrombie», ξαναμπαίνεις στο αυτοκίνητο και ενώ μένεις κάργα ανατολικά, λέμε τώρα, εισέρχεσαι στο ταλαιπωρημένο κέντρο, παρκάρεις το ταλαιπωρημένο γαϊδούρι σου στο πάρκινγκ και τρέχεις ο ταλαίπωρος να ταλαιπωρηθείς σε κάτι που φέρνει σε  ανατολικής, προελεύσεως, προπόνηση! Τώρα γιατί δεν το κάνεις αυτό το «ανατολικό», κάπου πιο κοντά στο σπίτι σου...όοοχι, πρέπει να πας στο καλύτερο! Εκεί μόνο εκεί. Έχουμε φάει όλοι ένα κόλλημα με τα «καλύτερα». Αν δεν είναι τα «καλύτερα», δεν πάμε με τίποτα. Τώρα αν για να φτάσεις στο «καλύτερο», έχεις χάσει τα «καλύτερα» σου χρόνια...τι να πω. Χρόνια κολλημένος στο αμάξι, κυνηγώντας τα «καλύτερα». Ποιος τα ονομάτισε αυτά, τα συγκεκριμένα ως τα «καλύτερα»?
Ποιος ψιθύρισε στο αυτί αυτής της γενιάς των πρώτων –άντα, ότι το τάδε σουσάδικο είναι το «καλύτερο»? ποιος της είπε ότι η τάδε μπεμπελάκ είναι η  «καλύτερη»? ποιος τους έβαλε ανάμεσα στις γιόγκες και τις διατροφές και τα τσάγια των ιμαλαιών, να τρέχουν το δίχρονο για μουσική προπαιδεία, ποιος, αλήθεια ποιος?
Προς Θεού, η γράφουσα δεν έχει τίποτα με τις ανατολικές νοοτροπίες, μακάρι να υποτασσότανε κι αυτοί, οι 33+1 Φλεβάρηδες σε αυτές τις μαγικές χαλαρωτικές εισπνοές -  εκπνοές, αλλά οι Φλεβάρηδες το γνώθι σεαυτόν σε μερικά θέματα ευτυχώς το έχουν, και όχι αυτά τα χαλαρωτικά, μόνο παραπάνω τους εκνευρίζουν, ίδιο πράγμα όπως και με τον σκοτεινό θάλαμο, τους γίνονται τα νεύρα τσατάλια, την ώρα, που γυρνά επί Χ χρόνο το μπωλ με τα χημικά, νιώθει να αναμειγνύονται όχι τα χημικά, αλλά τα δικά της εγκεφαλικά κύτταρα. Μια, δυο, εισπνοές, εκπνοές, ούτε ο ίδιος ο τούτορας δεν κατέστη δυνατόν να της αλλάξει τα μυαλά...και μιλάμε για Υδροχόο, πωρωμένο με τη φωτογραφία, χαλαρό, ανατρεπτικό, με το χιούμορ του, με τα όλα του. Άφησε κάτω τα χημικά και βγήκε να εισπνεύσει τα μικροσωματίδια,με την  ψηφιακή στο χέρι.
Και αναρωτιούνται οι 33 + 1 Φλεβάρηδες, μήπως να το πάμε πιο απλά? Φαγάκι, ρε παιδιά, φαγάκι, ούτε δίαιτες, ούτε διατροφές, ούτε καν νηστείες...μην κάνετε μόδα τις λέξεις, διαφοροποιηθείτε. Φάτε το ρεβύθι, φάτε το μπιζέλι, άντε βάλτε και λίγο πιπερόριζα αν θέλετε να το «καλυτερέψετε», αν θέλετε να εντυπωσιάσετε τον – την παραδίπλα σας. Πάτε και στο σουσάδικο, ρε παιδια, αλλά πρώτα υιοθετήστε και τη γιαπωνέζικη νοοτροπία, ποια είναι αυτή? Αυτή που για ΄χαρη της, αφήνουν μια πέτρα για χρόνια στο ποταμίσιο νερό, να «δουλευτεί», να αποκτήσει χαρακτήρα, μνήμες, να κατακάτσει και μετά, μετά την πάνε και την εναποθέτουν στοργικά στον κήπο τους, στον κήπο με τις πέτρες.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, ο λόγος που δεν εφάρμοσε ποτέ το φενγκ σουι, ήταν αυτός...για να πετύχει το φενγκ σουι, πρέπει πρώτα να κάνεις φενγκ σουι, όλη την πρωταθλήτρια σε μικροσωμματίδια, ευρωπαϊκή μας πόλη...κι αυτό δεν είναι απλό. Το ερώτημα είναι το εξής, αυτή η γενιά των –άντα, θέλει μόνο να πουλάει μούρη, θέλει να παραλογίζεται ή θέλει τίποτε άλλο πιο ουσιαστικό? κι ας είναι και λιγότερο "καλύτερο"...μπορεί όμως πανηγυρικά..ουσιαστικότερο.
Αφιερωμένο εξαιρετικά, στον Κάρολο, που μου γνώρισε τον Λέντζο, πίσω στο 1996.

όχι αυτό που βλέπεις δεν είναι ο Θερμαικός, είναι το Λιβυκό πέλαγος!

Πρώτη του Μάρτη. Πύργος Λευκός. Περνάει το 5αρι, σηκώνει το κεφάλι στον πίνακα τον ηλεκτρονικό, μπαααα, δε θα μπει, είναι κάπως ζουπιγμένοι εντός. Το 33, φτάνει εντός λεπτού. Αναβοσβήνει το λεπτό. Ο Θερμαϊκός γαλήνιος, λάμπει ένα φως ασημί. Μπαίνει, χτυπά το εισιτήριο, αριστερά ή δεξιά? Δεξιά. Πάει και στέκεται εκεί στο κενό, να κοιτά τον Θερμαικό. Κανονικά θα έβγαζε την καταιγίδα, όταν είναι στο αστικό, διαβάζει στην καταιγίδα. Σήμερα όχι. Μαλώνει τον εαυτό της. Να κοίτα!, του λέει του ...εαυτού! Κοίτα!, λάμπει ο Θερμαικός, κράτα τα μάτια σου μακριά επιτέλους από την οθόνη! Κοίτα! Το νερό! Το φως, τα καράβια, το κόκκινο μέσα στο γκρι μπλε, τα μάτια της Κατερίνας, ο μπαμπάς του Κωνσταντίνου, να πάρει τον Γιώργο και την Ελευθερία, ...ωραία τα σκουλαρίκια της κυρίας, που κάθεται στο παράθυρο, αριστερά. Παράξενα αστεία, οχί "μπεμπεδέ", τσαμπουκαλεμένα όμως...
να της το πω!..όχι! να μην της το πεις! Να κάτσεις στα αβγά σου, εδώ δεν είναι αμερική, δεν μιλάμε στον πάσα έναν, εντός του αστικού! Να βγάλεις τον σκασμό, να κοιτάς το Θερμαικό, να φτάσεις!
Κοιτά δεξιά, την κυρία που κάθεται, στο παράθυρο, δεξιά. Luis Vuitton, φορεμένα...συγχωρέστε με αγαπητές συντοπίτισσες, μόνο η Κίσκι εξαιρείται εδώ, διότι η Κίσκι είναι η Κίσκι, φορεμένα...συγχωρέστε με...το λέω ταπεινά...φορεμένα...ευρωπαικά. Τα Luis Vuitton είναι σαν το Lurpak...ενίοτε και σαν την BMW...θέλουν τον Γερμανό τους, τον Δανό τους, τον κάτι πιο βόρειο...τέλος πάντων! Και επιστρέφω από τον συνειρμό, και ωραία δαχτυλίδια, εξαιρετικά ωραία δαχτυλίδια...τώρα για να το πει εκείνη αυτό, που μπορεί να λιώνει μπροστά στη βιτρίνα του ΜΟΜΑ, αλλά σίγουρα όχι στου Βιλδιρίδη, εξαιρείται η βιτρίνα του κ. Λαλαούνη...να το πούμε και αυτό, σε περίπτωση που κανείς σκοπεύει να πάει για το μονόπετρο...please guys...από τον  Ηλία, διαφορετικά έλα όπως είσαι, αλλά έλα!!!
Και επιστρέφω στο 33...
Αριστερά είπαμε, ωραίο αστείο σκουλάρικι. Δεξιά, η Άρτα και τα Γιάννενα σε ότι πιο γκράντε! Και ενδιάμεσα η σιωπή του αστικού. Και ξαφνικά σαν κεραυνός εν αιθρία, η ατάκα στο κινητό, πίσω από την πλάτη της ακριβώς...
«μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,...», αρχίζουμε να ανταλλάσουμε συνωμοτικές ματιές, το σκουλαρίκι, το δαχτυλίδι και το ΒΒ storm!
«μπλα, μπλα, μπλα,...και που ‘σαι..μαλάκα, αν μιλήσεις μαζί της, είμαι ...Κρήτη!»
Γκρανγκκκκκκκκ, και που είστε..., "μαλάκες»...είμαστε στο 33!!!!Φάτσα κάρτα στο Θερμαικό! αν τα παράθυρα ήταν ανοιχτά, θα άκουγες το λάμδα το παχύ, αν έμπαιζε ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα, θα άκουγες τις ιαχές...όμως όοοχι, εμείς είμαστε όλοι, όλο το λεωφορείο,... στην Κρήτη, απλά δεν το ξέραμε, βρε!
Χαζογελάμε, "χεχε", οι τρεις χάριτες. 3 γενιές χάριτες χαζογελούν. Πετάει το BB storm..., «εεεε, για αυτό κυνηγάμε τα διδακτορικά και γράφουμε μπλογκ!!»...γιατί είναι ...σόρι ρε παιδιά...., «--------»!
3 γενιές, σκύβουν τα κεφάλια και κάνουν πηγαδάκι και χαζογελούν, ο τύπος το βιολί του, συνεχίζει να μιλά στη διαπασόν, περί Κρήτης και κεφαλογραβιέρας....
"Μόλις γύρισα από Αιθιοπία", μας λέει το...σκουλαρίκι..από κει είναι εξάλλου το χειροτέχνημα, "τώρα πάω στην Ξάνθη στα τσιγγανάκια, τους πάμε βιβλία, τετράδια, ό,τι ό,τι, τα πράγματα δυσκόλεψαν στην Αιθιοπία για φέτος..."
"Ααααα", το BB storm,  έχει κολλητό φίλο της πολυτεχνικής, ουπς..του Μετσόβειου...μεγάλη η χάρη του,  (του Μετσοβείου), που οργανώνει βοήθεια για εκεί, (όχι το Μετσόβειο, ο πολυτεχνίτης), της λέει και φουσκώνει σαν παγώνι!
"Πείτε, πείτε και σε εμένα", λέει με ξενική προφορά σε τέλεια ελληνικά, το δαχτυλίδι – τσάντα! «Με ενδιαφέρει πολύ!»
«Είστε Γερμανίδα, σωστά?», το BB storm, ααα κι η πρώην πεθερά της!
«Πρώην!!κι εσείς? Κι εγώ!», ενθουσιάζεται το αιθιοπικό χειροτέχνημα!
«Πώς και εδώ?», ρωτάει το storm, τη Φρανκφούρτη.
«Έλληνας?»...με ολίγην ειρωνεία στη χροιά...συγχωρέστε με βρε παιδιά..ενίοτε μου βγαίνει..., «όχι!!!», το σώζει η Vuitton!! Γελά δυνατά η καταιγίδα,
«Γερμανός, 100%?»,
«πώς το είπατε το μπλογκ?»,
«έτσι!».
«να η κάρτα μου, να τηλεφωνηθούμε, σωστά?», «μέχρι πότε θα μείνετε στην Ελλάδα?», «μέχρι το Πάσχα», «ελάτε, οργανώνουμε εκδρομή στην Ξάνθη, στις 20 του Μάρτη!»,
«σήμερα με βραβεύουν στην Εδ. Ροστάν, ελάτε, θα χαρώ!»,
«αχ, ελάτε αύριο στις 7 μίση, στο Σίτυ, μιλάνε για την πόλη που θέλουμε!»,
«τύφλα να’χει το Facebook!!», η Φρανκφούρτη!
«Να βρεθούμε! Να βρεθούμε οπωσδήποτε!», «Λοιπόν, ο σύνδεσμος θα είναι η Δώρα!», τάδε έφη η Μένη...Μένη??? ψάχνει το λίγο πιο γερμανικό το BB!  «Μένη, από Γεσθημανή!», ακάθεκτη η Φραγκφούρτη!

Φιλιά, μέσα στο 33 που βρίσκεται, σίγουρα στην ...Κρήτη...

«Καλέ, γιατί δεν έστριψε Ανθέων, το αστικό?» η Γερμανίδα!!! Ποιο Θεσσαλονικιά κι από Θεσσαλονικιά! "Θα στρίψει ξανά", καθησυχάζει η Αιθιοπία.
Το storm, ετοιμάζεται να κατεβεί...
«κορίτσιαα....», ψυθιρίζει η Μένη, «μα, τι λαμόγιο!!!»

χαχαχα, 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, αν σήμερα δεν μπήκε η άνοιξη...τότε σίγουρα είμαστε στην Κρήτη. Τύφλα να ‘χει το ΦιΜπι!!!
Να το πει στη μαμά της, που δύο φόβους είχε, ένα ότι δε θα αποκτήσω πλούσια μαλλιά, και δύο, ότι από ντροπαλοσύνη θα ξεραίνεται το στόμα μου!
 Ο μπαμπάς πάλι έναν μοναδικό φόβο είχε, ότι αυτό το συγκεκριμένο παιδί...αποκλείεται να μπει στο πανεπιστήμιο! Ο δικός του φόβος, χτύπησε διάνα!!! Αλλά αυτό είναι προσωπικό δεδομένο και θα σας το πω άλλη φορά!