Αν ήταν να διαλέξει τη στιγμή που τον γνώρισε, θα διάλεγε εκείνη που την κρατά στα γόνατα του αγκαλιά. Εκείνη να φορά, φορμάκι ριγέ άσπρο με πράσινο του πεύκου, κι εκείνος με τη βέρα στο αριστερό. Την κοιτά και τον κοιτά. Μια ζωή τους περιμένει. Μπροστά αλάνα, μπαλκόνι στο 1.20, μετρημένο. Αυτό. Φως απογευματινό, πορτοκαλί, μελάτο.
Αν ήταν να διαλέξει γιατί τον αγαπά, θα διάλεγε εκείνο το επειδή, που χωράει μέσα του, όλα τα όνειρα. Πολύ πριν τους δικούς της 33 Φλεβάρηδες, φοιτητής νομικής, στην πόλη να κυνηγάει τα δικά του. Χρόνια αργότερα, να τους αφήνει να ονειρεύονται, να δημιουργούν, να πέφτουν και να σηκώνονται, να αγχώνονται, να μην κοιμούνται τα βράδια, να έχουν λεφτά, να μην έχουν δεκάρα τσακιστή, να μπαίνουν στο σπίτι το πατρικό με χαμόγελα ως τα αυτιά γιατί η δουλειά πήγε καλά, να μπαίνουν στο σπίτι με τα μούτρα στα πατώματα γιατί δεν την αφήνουν να εκφραστεί κι εκείνη τις λύσεις τις μεσοβέζικες δεν τις αντέχει. Να έρχονται γράμματα από την άλλη ήπειρο, με αγωνίες, δεν ξέρω ακόμη τι με κάνει ευτυχισμένο στη δουλειά....με τέτοια διάφορα να πέφτουν σα μετεωρίτες πάνω στο κεφάλι του, κι εκείνος εκεί, γκρίνια μηδέν, με ένα γραφείο δικηγορικό που ενάντια στα δεδομένα, δεν τους το πάσαρε. Τους άφησε να είναι αυτοί. Ένα «αυτοί», ευρύχωρο.
33 Φλεβάρηδες μετά, αν ήταν να διαλέξει μια στιγμή από τις συναντήσεις τους τις φοιτητικές με τη μαμά, θα ήταν στο Ντορέ, Κυριακή, με σοκολατί γλυκό και το Βήμα αραδιασμένο. Το δώρο του μπαμπά στη μαμά, τουλάχιστον αυτό που επιλέγει αυτή, είναι οι κυριακάτικες, και όχι μόνο, εφημερίδες. Η θαλπωρή περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες μυρίζει μελάνι, ανάποδο διάβασμα και λιωμένη σοκολάτα, σ’ένα προφιτερόλ στο Ντορέ που πια δεν υπάρχει...
Αν ήταν να επιλέξει μια στιγμή, θα ήταν προβολή σινεμά σε μια πόρτα δωματίου παιδικού, σκοτεινιά, μπανανόφλουδα και γέλια ξεκαρδιστικά παιδικά, από αυτά τα ανέμελα ολοκληρωτικά, γέλια παραδομένα.
Αν ήταν να επιλέξει μια αναποδιά, θα ήταν αυτή, της χρονιάς του 08. Επειδή το 08 την έφερε πιο κοντά στο μεγαλείο της ψυχής του. Κοντά στον μπαμπά της, αναπνέει. Να την έχει εκεί αντικριστά, να κυλάν τα δάκρυα βουβά, σε πιάτα φαγητού, ψάρι απαγορευμένο για καιρό, νερό, νερό, πολύ νερό, κι εκείνος πάλι δίκαιος με το παρελθόν και ψύχραιμος με το μέλλον. Στο παρόν τότε, βάλανε τελεία. Το Μάη του 08, βάλανε μια τελεία. Το δίπλωσαν προσεκτικά το πριν, το βάλαν στο κουτί, κι από εκεί στο πατάρι, να κάνει παρέα στο γκρι Atari.
33 Φλεβάρηδες μετά, είναι αυτό που είναι γιατί εκείνος την άφησε να είναι, αυτή, αυτή με τα λάθη της, τις αποκλειστικά δικές τις επιλογές, το επιλεκτικά πεισματάρικο του χαρακτήρα της, το παρορμητικό, το ενθουσιώδες, το δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει του κεφαλιού της όσον αφορά τα δικά της.
33 Φλεβάρηδες μετά, εκείνος είναι ο λόγος που λατρεύω το μη γλυκερό, γιατί η τρυφερότητα μπορεί να υπάρχει αλλού. Την έχω νιώσει πολύ παλιά σε ένα μπαλκόνι. 33 Φλεβάρηδες μετά, λατρεύω τη λιτότητα, τη διαύγεια, αυτό το ελάχιστο που μένει στην κουβέντα, το μόνο που χρειάζεται. Ένα, δύο, τρία. Καμιά φορά το να είσαι κοντά μπορεί να απλώνεται σε δυο βιβλία ανοιχτά, απόγευμα Σαββάτου, σε διπλανά δωμάτια.
33 Φλεβάρηδες μετά, λατρεύω να βάζω το κλειδί στην πόρτα του πατρικού μου σπιτιού, εκείνος θα διαβάζει εφημερίδα, ο καφές θα στάζει στην καφετιέρα, το φως στην μπερζέρα του –μου αναμμένο, η μαμά θα λείπει για το προφιτερόλ. Είναι η αδυναμία του και σήμερα εκείνος γιορτάζει. Ο Τάσος θα τον πάρει τηλέφωνο να του ευχηθεί, κι εκείνος θα γυρίσει την κουβέντα στις τελευταίες κινήσεις του Ομπάμα. Στη δική μου οικογένεια, αυτός είναι ο τρόπος να λέμε «σ΄αγαπώ»!
So Daddy, ...σήμερα αποφασίζουν για το health care in the House!
