Μια όρεξη για τα παράλογα την έπιασε σήμερα...αφορμή το πάρτυ στο Χίλτον των Αθηνών με cointreaupolitan και stylish crowd, όπως έγραφε περιχαρές το τιτίβισμα.
Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε, και όχι δε γίνεται να γίνονται και τα δύο! Ο γυαλός μια χαρά το πάει, είμαι σίγουρη. Εμείς κάπου μπαλατζάραμε, είμαι ηλιθιωδώς σαστισμένη.
Πότε φτάσαμε όλη η γενιά των πρώτων –άντα να κάνουμε «διατροφή»? πότε το «πάμε για φαγάκι?», άρχισε να παίρνει ως απάντηση ένα «ααα, δεν μπορώ, κάνω διατροφή!» Ντανγκκκκκ!!!! Αν η δεκαετία του ’90 ήταν της πάσας μίας δίαιτας...η δεύτερη δεκαετία του 21ου αι. είναι της διατροφής και της γιόγκας hi-tech. Το πιλάτες πάλι, για άγνωστο λόγο, έκανε απλώς μια βραχύβια στάση στη χώρα του παραλόγου και ...νομίζω πως την «γλύτωσε».
Πότε οι φραπέδες έγιναν φρέντο, ολίγον βαρύ μέτριο με διπλή δόση αφρόγαλου και κόκκους καφέ φερμένους από την εξκλούσιβ φυτεία, 3 στρεμμάτων, κάποιου εξωτικού καλά κρυμμένου τόπου? Πότε, και αυτοί οι κόκκοι ξεπεράστηκαν από άνθη λευκού τσαγιού, μαζεμένου από χέρια Γιαπωνέζας παρθένου, που διαβιώνει σε υψόμετρο άνω των 1000 τόσων μέτρων? Πότε, σταμάτησαν στην ευρωπαϊκή πόλη με τη μεγαλύτερη ποσόστοση σε μικροκόκκους καυσαερίων, να σερβίρουν φραπέ και οι ταλαίπωροι 33 τότε, ακόμη, Φλεβάρηδες έφτασαν να παθαίνουν απανωτά μικροεγκεφαλικά και να αναγκάζονται σε διπλούς απανωτούς εσπρέσσο, που όχι καρδιά μου..δε με βοηθάνε στην ανόρθωση του πάνω βλεφάρου!!!
Όταν οι 33 Φλεβάρηδες έχουν πονοκέφαλο και νυστάζουν..πίνουν φραπέ, αν είναι δυνατόν και ..βαπορίσιο. Εσπρέσσο πίνουν παραδίπλα, άμα κολυμπήσεις από την Κέρκυρα στην Ανγκόνα και βγεις στον γυαλό, ναι, τότε δικαιούσαι να το χτυπήσεις το εσπρεσσάκι και να’ναι σtretto!!! Αλλά προς το παρόν, άσε πρώτα το αυτοκίνητο, σπίτι, ναι, ναι, για το Hammer που κόλλησε στο Κολωνάκι και το Cayenne που σκονίζεται στο εξοχικό στο Σάνι, μιλάω.
Άλλο παράλογο κι αυτό...δουλεύεις ή κάνεις πως δουλεύεις όλη μέρα. Τελειώνεις. Επιστρέφεις σπίτι με το αυτοκίνητο. Αλλάζεις στολή παραλλαγής, βάζεις την επιμελώς ατημέλητη, και να ‘ναι φόρμα αν είναι δυνατόν «νουτροτζένα» ή «Abercrombie», ξαναμπαίνεις στο αυτοκίνητο και ενώ μένεις κάργα ανατολικά, λέμε τώρα, εισέρχεσαι στο ταλαιπωρημένο κέντρο, παρκάρεις το ταλαιπωρημένο γαϊδούρι σου στο πάρκινγκ και τρέχεις ο ταλαίπωρος να ταλαιπωρηθείς σε κάτι που φέρνει σε ανατολικής, προελεύσεως, προπόνηση! Τώρα γιατί δεν το κάνεις αυτό το «ανατολικό», κάπου πιο κοντά στο σπίτι σου...όοοχι, πρέπει να πας στο καλύτερο! Εκεί μόνο εκεί. Έχουμε φάει όλοι ένα κόλλημα με τα «καλύτερα». Αν δεν είναι τα «καλύτερα», δεν πάμε με τίποτα. Τώρα αν για να φτάσεις στο «καλύτερο», έχεις χάσει τα «καλύτερα» σου χρόνια...τι να πω. Χρόνια κολλημένος στο αμάξι, κυνηγώντας τα «καλύτερα». Ποιος τα ονομάτισε αυτά, τα συγκεκριμένα ως τα «καλύτερα»?
Ποιος ψιθύρισε στο αυτί αυτής της γενιάς των πρώτων –άντα, ότι το τάδε σουσάδικο είναι το «καλύτερο»? ποιος της είπε ότι η τάδε μπεμπελάκ είναι η «καλύτερη»? ποιος τους έβαλε ανάμεσα στις γιόγκες και τις διατροφές και τα τσάγια των ιμαλαιών, να τρέχουν το δίχρονο για μουσική προπαιδεία, ποιος, αλήθεια ποιος?
Προς Θεού, η γράφουσα δεν έχει τίποτα με τις ανατολικές νοοτροπίες, μακάρι να υποτασσότανε κι αυτοί, οι 33+1 Φλεβάρηδες σε αυτές τις μαγικές χαλαρωτικές εισπνοές - εκπνοές, αλλά οι Φλεβάρηδες το γνώθι σεαυτόν σε μερικά θέματα ευτυχώς το έχουν, και όχι αυτά τα χαλαρωτικά, μόνο παραπάνω τους εκνευρίζουν, ίδιο πράγμα όπως και με τον σκοτεινό θάλαμο, τους γίνονται τα νεύρα τσατάλια, την ώρα, που γυρνά επί Χ χρόνο το μπωλ με τα χημικά, νιώθει να αναμειγνύονται όχι τα χημικά, αλλά τα δικά της εγκεφαλικά κύτταρα. Μια, δυο, εισπνοές, εκπνοές, ούτε ο ίδιος ο τούτορας δεν κατέστη δυνατόν να της αλλάξει τα μυαλά...και μιλάμε για Υδροχόο, πωρωμένο με τη φωτογραφία, χαλαρό, ανατρεπτικό, με το χιούμορ του, με τα όλα του. Άφησε κάτω τα χημικά και βγήκε να εισπνεύσει τα μικροσωματίδια,με την ψηφιακή στο χέρι.
Και αναρωτιούνται οι 33 + 1 Φλεβάρηδες, μήπως να το πάμε πιο απλά? Φαγάκι, ρε παιδιά, φαγάκι, ούτε δίαιτες, ούτε διατροφές, ούτε καν νηστείες...μην κάνετε μόδα τις λέξεις, διαφοροποιηθείτε. Φάτε το ρεβύθι, φάτε το μπιζέλι, άντε βάλτε και λίγο πιπερόριζα αν θέλετε να το «καλυτερέψετε», αν θέλετε να εντυπωσιάσετε τον – την παραδίπλα σας. Πάτε και στο σουσάδικο, ρε παιδια, αλλά πρώτα υιοθετήστε και τη γιαπωνέζικη νοοτροπία, ποια είναι αυτή? Αυτή που για ΄χαρη της, αφήνουν μια πέτρα για χρόνια στο ποταμίσιο νερό, να «δουλευτεί», να αποκτήσει χαρακτήρα, μνήμες, να κατακάτσει και μετά, μετά την πάνε και την εναποθέτουν στοργικά στον κήπο τους, στον κήπο με τις πέτρες.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, ο λόγος που δεν εφάρμοσε ποτέ το φενγκ σουι, ήταν αυτός...για να πετύχει το φενγκ σουι, πρέπει πρώτα να κάνεις φενγκ σουι, όλη την πρωταθλήτρια σε μικροσωμματίδια, ευρωπαϊκή μας πόλη...κι αυτό δεν είναι απλό. Το ερώτημα είναι το εξής, αυτή η γενιά των –άντα, θέλει μόνο να πουλάει μούρη, θέλει να παραλογίζεται ή θέλει τίποτε άλλο πιο ουσιαστικό? κι ας είναι και λιγότερο "καλύτερο"...μπορεί όμως πανηγυρικά..ουσιαστικότερο.
Αφιερωμένο εξαιρετικά, στον Κάρολο, που μου γνώρισε τον Λέντζο, πίσω στο 1996.
