Πρωτοάκουσα τη φωνή του βράδυ Αυγουστιάτικο του ‘95, έψαχνε τον αδερφό μου, σε λίγες μέρες έφευγε στην Καλιφόρνια, η φωνή του παλλόταν από ενθουσιασμό, σε λίγες μέρες θα έκανε κι ένα πάρτυ. Σ’ εκείνο λοιπόν το πάρτυ που κανονικά ήταν πάρτυ αποχαιρετιστήριο για φίλους παλιούς, για εμένα ήταν εναρκτήριο. Μπήκα στη ζωή του κι εκείνος στη δική μου. Ο Τάσος έγινε, ο μεγάλος του αδερφός κι εγώ ως αδερφή του αδερφού, κι η δική του μικρή αδερφή. Το Δεκέμβρη του ’95 έκανα το πρώτο attend στα επικά πρωτοχρονιάτικα πάρτυ του Στέλιου. Αυτός, το πώς βάλαμε το ’96, δε δύναται να το θυμάται διότι πέρα από το τζάκι που έκαιγε, έκαιγε και το νερό... Καλοκαίρι του ’96, Ιούνη, συνάντησα μικρό και μεγάλο αδερφό στη γη της επαγγελίας. Η πρώτη μας κάθοδος στο scenic route 1 διήρκεσε το διπλάσιο από τον αναμενόμενο χρόνο, διότι αν κάτι μας χαρακτηρίζει ως οικογένεια, είναι το «κάνουμε ό,τι θέλουμε». Δεν υπήρξε φορά που κάποιος να μην αναφώνησε «ααααα!!!» και να μην τραβήχτηκε χειρόφρενο. Χειρόφρενο και φωτογραφίες, αμέτρητες φωτογραφίες, ο ωκεανός έτσι, ο ωκεανός γιουβέτσι. Στο San Diego ήπια μαζί του την πρώτη μου pink lemonade. Σε κάποιο mall έξω από το L.A. περίμενα υπομονετικά όλοι την κουστωδία να αγοράσει μαγιώ, χαβανέζικα βερμουδάκια να μπαινοβγαίνουν στα δοκιμαστήρια κι εγώ να εκτελώ χρέη αισθητικής επιτροπής για 4 μαντραχαλάδες. Σε κάποιον δρόμο, Σάββατο μεσημέρι, κάτι μπάτσοι αμερικανοί, περικύκλωσαν το αμάξι, με τα όπλα ανά χείρας, καρδιές να χτυπάνε ταμπούρλο. Είχαμε κατά λίγο ξεπεράσει το όριο ταχύτητας. Μας γλίτωσε η φήμη του πανεπιστημίου τους. Στην Napa Valley, το τρίο στούτζες έκανε νυχτερινό μπάνιο, σε μια πισίνα που γειτνίαζε με στάχυα κατάξανθα κι αστέρια. Θα πρέπει να μας θυμούνται ακόμη οι λοιποί της παρέας, ως τους Έλληνες που πήγαν για camping, νομίζοντας πως πάνε στο Bellagio at least. Εμείς με τα μαγιώ ανά χείρας ως το μόνο χρειαζούμενο στο πώς να περάσετε ένα όμορφο τριήμερο στην εξοχή, τα μαγιώ και το frisbie, κι εκείνοι με τα port baggages πίτα στα αντίσκηνα και στα gadgets προκειμένου να αντιμετωπίσουν από επέλαση αρκούδας μέχρι πώς να αντιμετωπίσετε με ψυχραιμία και στυλ τα πρώτα κύματα πείνας. Στο φοιτητικό σπίτι του Στέλιου, γνώρισα τον πρώτο αυθεντικό outdoor sports freak roomie ever! Αυτά συνέβαιναν στην Αμερική του ‘96, Σταυρός του Νότου και scenic route στην πιο ωραία χερσόνησο που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου. Πίσω στην Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του ’96 εκείνος οργάνωσε το μεταμεσονύκτιο πέρασμα στο ’97, το πάρτυ εξακολουθούσε να βαράει λίμιτ απ. Πρωινό στο Μακεδονία Πάλας, όταν ακόμη πληρώναμε σε πεντοχίλιαρα.
Ένα καλοκαίρι, πήρε την Αννούλα από το χέρι και ήρθανε σπίτι. Η ζωή μου έγινε καλοκαίρι, τα γκαζόν του Στάνφορντ μεταφυτεύτηκαν στους Ελαιώνες. Τα πρωτοχρονιάτικα πάρτυ, κρατούσαν από το μεσημέρι, να δοκιμάζουμε τις μουσικές, μέχρι τα άλλα πρωινά, με μπουγάτσα, κοτοσαλάτα και τη Θεσσαλονίκή πιάτο να υποδέχεται τις νέες χρονιές κι ένα συγκεκριμένο τραγούδι στη διαπασόν. Ψοφόκρυο, υγρασία, κι εμείς εκεί πάνω να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια. Τα πιο ωραία ψησίματα τα έχω κάνει μαζί του. Τα κρασιά μαζί του, οι εκδρομές μαζί του, το Πάσχα στους Ελαιώνες με τον Μήτσο και την Έμυ, το κόλπο με το σεσουάρ για να πιάσουν τα κάρβουνα, εκεί το έμαθα. Με το Στέλιο στη Χαλκιδική, να κοιμάται σε μια αιώρα. Με το Στέλιο στο Ποσείδι, με το Στέλιο για τσίπουρα, για σκι, για πεζοπορία, με το Στέλιο σε μια βεράντα στο Μονοδέντρι, στο Grunewald, στους Ελαιώνες.
Αυτοί οι Ελαιώνες που πια, 33 Φλεβάρηδες μετά, με πονάνε πολύ, αβάσταχτα πολύ, γιατί τα καλοκαίρια μου δεν είναι πια εδώ, είναι μακριά πολύ μακριά, σε άλλη ήπειρο. Κοιτάζω το δρόμο καθώς ανηφορίζω για το Γένεσις. Αυτόν το δρόμο που έχω κάνει πολύ πριν το Γένεσις γεννηθεί. Αυτός ο δρόμος που οδηγεί τόσους ανθρώπους να καλωσορίζουν τα νέα μέλη της οικογένειας τους, είναι ο ίδιος δρόμος που για μένα είναι πια δίχως νόημα. Μια στροφή χωρίζει την ευτυχία των άλλων, από τις δικές μου γελαστές αναμνήσεις. Μια στροφή δεξιά που έκανε τη Θεσσαλονίκη μου, πόλη μαγική γιατί ο Στέλιος θα άνοιγε την καγκελόπορτα στους Ελαιώνες, η Χαρχάλω θα τριβόταν στα πόδια μου, ο Μαυρούλης θα ήταν υπεράνω και η Αnn θα έλεγε το όνομά μου, με το δικό της μοναδικό τρόπο, πληθωρικά και υγρά, φερμένο κατευθείαν από το Corpus Christi. Καμιά φορά, περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, θα ήθελα να ανοίγουν οι καγκελόπορτες στους Ελαιώνες, σαν στα παραμύθια. Στέλιο, γίνεται?
