φοβίες και άγχη γονέων, άνευ λόγου και αιτίας.
όταν ήμουνα μικρό η μαμά μου με έγραψε στο νηπιαγωγείο.
ε καλά, θα μου πεις, και μένα με έγραψε η μαμά μου στο νηπιαγωγείο.
ναι! είμαι σίγουρη, αναγνώστη μου, ότι τάξη δεν πήδηξες τότες!!!
αλλά εμένα κολλούσε το στοματάκι μου από την αλαλιά! κολλούσε και το δικό σου? όχι, θέλω να ξέρω εάν και ναι δηλαδή!
επίσης θέλω να σου πω ότι μια φορά κατέβηκα από το σχολικό, και επειδή η συνοδός μας είπε να πάμε στα προνήπια...πήγα και γω ..το νήπιο..γιατί βλέπεις εμένα η μαμά μου, μου είχε πει να είμαι καλό και υπάκουο παιδάκι.
και ήμουν! και έκατσα μια μέρα με τα προνήπια και το μοναδικό μου άγχος ήταν ότι τα προνήπια τελιώνανε πιο νωρίς, και γω πώς θα έμπαινα στο σπίτι μου, που εμένα οι γονιοί με περιμένανε με την εσοδεία των νηπίων...κοινώς κανά δύωρο αργότερα...
και είχα τέτοιο άγχος που δεν προλάβαινα να ασχολήθω με τη δυσαρέσκεια ότι δε με είχανε διακρίνει κοτζάμ νήπιο, ανάμεσα στα προ!
βλέπεις ήμουν και μινιατούρα, και έκανα καλό "μπλεντ" με τα προνήπια.
τώρα τί έγινε στην πορεία, και χάλασε η συνταγή... δεν ξέρω να σου πω.
και γιατί, γιατί, δε βρέθηκε καλός άνθρωπος να παρηγορήσει τη μανούλα μου, που τότες θα είχε τη δική μου τώρα ηλικία, ότι το βλαστάρι της και θα μιλάει, και θα στεγνώνει τα αυτιά των λοιπών ατυχών γύρω της. και ότι μια χαρά το βλαστάρι της θα ξεχωρίζει, ως μαύρο πρόβατο, μέσα στον αγρό με τα χαριτωμένα άσπρα προβατάκια, και επίσης ότι μια χαρά θα τρώει το φαγάκι της, και μια χαρά θα της παίρνουν το πιάτο από μπροστά, όταν μαρτυρικά υπομένανε τριανταπολλούς Φλεβάρηδες πίσω, την - των 35 τώρα Φλεβάρηδων - να κατεβάσει την μπουκιά της κάτι μεσημέρια ατελείωτα στην Ζαμπελίου.
τώρα, αναγνώστη μου, γιατί στα λέω αυτά.
να σου πω, ούτε γω ξέρω ακριβώς.
αλλά ίσως και να ξέρω!
χτες εκείνη έπινε μπύρες με κάτι φίλους φρέσκους! και πάλι...τόσο παλιούς!
και μόλις πριν κατέβηκε στη Λένα που μαζί μετακόμισαν στην φλάουερστρητ. και μόλις χτες προλάβανε να πιουν καφέ!
και μια βδομάδα πριν έπινε καφέ με την, άγνωστη μέχρι πρότινος, Κριστίν, γιατί πολύ απλά της έλειπε η δική της Αν.
και όχι δεν στα λέω για να καμαρώσεις την κοινωνικότητα της. όχι.
απλά...
να..γιορτές έρχονται και ξέρεις, είμαστε μόλις έναν καφέ μακριά σου.
ίσως και να καθόμαστε στο διπλανό σκαμπό στο Haven!
ίσως άμα πας να αγοράσεις κρύσταλλα, να μας δεις με τον Δημήτρη, να πίνουμε καφέ σε κάτι φλυτζάνια που χωράνε τόση τρυφερότητα φιλική, τόση όση, για βιαστικό φιλί να πηγαίνεις, και στην τελική...να μην μπορείς να τους αντισταθείς..των φλυτζανιών και του φίλου!
στα λέει αυτά γιατί ίσως τελικά, το καλύτερο δώρο να είσαι εσύ.
χάρισε το!
ίσως τελικά Χριστούγεννα να είναι κάθε φορά που σπρώχνεις μια πόρτα στο Χάβεν, στη Ζώγια, στη Νίκης, στο Δρόμο και χώνεσαι σε αγκαλιές φίλων.
μόλις φτάσανε κάτι φιλιά από Τάχο! χτες έφτασε το δεύτερο Χριστουγεννιάτικο άυλο δώρο. μεταξύ ύπνου, της έγραψε!
να σου πω?
κοιμήθηκε με χαμόγελα. και με χαμόγελα ξύπνησε.
γενναιοδωρία. θυμάσαι ε?
κάνε με, την, τον...να χαμογελάσει! τί σου ζητάει?
