Την ξαναβρήκε θρονιασμένη σε ένα καρότσι κόκκινο. Δρόμος στενός, ανάποδος, σηκωμένη από τα χαράματα εκείνη, πεζοδρόμιο μια σταλιά, με μια βαλίτσα κόκκινη, πάτησε σταθερά στο γκρι, ανασκουμπώθηκε, κοίταξε δεξιά της...και τις είδε.
Να έρχονται, από τη στροφή, να έρχονται. Ένας ουρανός γαλάζιος, αφημένος δέκα χρόνια πίσω, ένας δρόμος άγνωστος και η οικειότητα, αυτό.
Να σκύβεις στο ύψος των ματιών της, να τσουλάς το καρότσι στο ποτάμι, να την αφήνεις πάνω στο γκαζόν. Σκιουράκια, καθίσματα μεταλλικά, εδώ κι εκεί, κι εκείνη εκστασιασμένη...το γκαζόν δίπλα της, τόσο κοντά, τα δέντρα δίπλα της τόσο ψηλά, κι όλα τα χρώματα αναπάντεχα τόσο καινούρια. Το Monterey και το Potsdam, να γίνονται ένα και να συγκλίνουν εδώ, εδώ σε αυτά τα χώματα που πατά εκείνη, χεράκια ανοιχτά, ματάκια να ανοιγοκλείνουν, στοματάκι σαστισμένο, μισή μπανάνα, ένας κόσμος ολόκληρος...
Ο πρώτος μας καφές έξω, κραγιόνια απλωμένα στο τραπέζι, καπουτσίνοι και γλυκά τούρμπο στη σοκολάτα, κι εκείνη με το ραβίολι το χειροποίητο στο χέρι, να νοστιμεύεται το τυράκι. Παρασκευή απόγευμα, να μην μπορεί να πάρει τα μάτια, από πάνω της.
Πρωινά σε έναν διάδρομο, κίτρινο παιδικό, να φωνάζεις το όνομα της, να ακούς βηματάκια να τρέχουν, να χάνεται στην αγκαλιά σου, η ευτυχία να έχει χρώμα κίτρινο. Tο χρώμα μας, το δικό της και το δικό μου, είναι ένα κίτρινο, το έχουμε αποφασίσει...
«Κίτρινο», της λέω, στις 7 το πρωί...
Με κοιτάει, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μου το λέει πίσω, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι το πιο πιο πιο έξυπνο παιδί του κόσμου. Μαγουλάκια αναψοκοκκινισμένα, νομίζω ότι είναι ενθουσιασμένη με τη νέα κίτρινη κατάκτηση!
Κίτρινο, αχ Ηλέκτρα, και μπλε σαν τα τζην που φοράμε, και κόκκινο σαν τα παπάκια που θα βάλεις για τον παιδικό. "Εσύ κι εγώ", της λέω συνωμοτικά, "φοράμε μπλε!"
«Ανάποδα», με μαλώνει η μαμά της, "ανάποδα της τα λες, θα νομίζει ότι φοράμε μπλε, θα κοιτάει το τζην και θα λέει μπλε!"
Στον κόσμο της Ηλέκτρας και τον δικό μου, έχει γίνει ήδη μια σκανταλιά, μοιραζόμαστε ένα τζην, έναν τοίχο και δυο παπάκια! Ανυπομονώ να είναι δικά μου, το πρώτο της κίτρινο, και το πρώτο μπλε, και το πρώτο κόκκινο, τα βασικά χρώματα, ανυπομονώ να είναι δικά μου.
Σκέφτομαι τον Στέλιο και την απάντηση του, εκείνη την παιδική, στην επιστροφή από την πρώτη έξοδο στην Ευρώπη. Σκέφτομαι εμένα και την απάντηση μου, την τωρινή, όσον αφορά την Αγγλία. Κίτρινο, θα του πω, ένα κίτρινο ούτε λεμονί, ούτε πορτοκαλί, ένα κίτρινο ιδανικό, στα 10 εκατοστά από τα μάτια μου, ξαπλωμένες στο διάδρομο, εκείνη κι εγώ, τι κρατώ? Έναν διάδρομο κίτρινο, αυτό!
Ανάποδα, αχ Ηλέκτρα, ανάποδα στα μαθαίνει όλα η θεία σου, τον διάδρομο και το κίτρινο, ανάποδα, Αγγελικούλα, ανάποδα, περασμένα τα 33, ανάποδα για να προλάβει, να προλάβει να της περάσει την οπτική της. Αχ Αγγελικούλα, ανάποδα, όπως μια ζωή όλα ανάποδα, τι λες?
Μας κοιτά, περασμένα τα 33 εγώ, μας κοιτά. Ένα βλέμμα να ξεχειλίζει κατανόηση, περασμένα τα 33 με αφήνει, να μαθαίνω ανάποδα πράγματα σε ό,τι πιο λατρεμένο έχει. Να σου εμπιστεύονται τα ανάποδα...αχ η οικειότητα, πόσες αναγνώσεις πίσω, από αυτό που βλέπουν οι άλλοι, πολλές!
Τι κρατάω, Στέλιο μου, από αυτήν την έξοδο στη γηραιά Αλβιώνα?
Με τη λογική...την Tate Modern, με το στομάχι...μια gallery, με το συναίσθημα...την Ηλέκτρα στον πιο ωραίο διάδρομο της ζωής μου...και να’ναι κίτρινος!
Ένα χρώμα, ένα κτίριο και δύο κείμενα, περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, για την Ηλέκτρα, της ζωής μου!
