Πίνει τον καφέ της ορθά προσανατολισμένη...ο ήλιος να την τυφλώνει. Έχει προηγηθεί ένα παγωτό αχλάδι σοκολάτα με έξτρα σοκολάτα. Έχει καπελωθεί από ένα κανόλι, όχι το κλασικό αλλά ένα άλλο ειδικά για εξαρτημένους...ένα ξεχειλισμένο στη νουτέλα.
Ο Ξενοφώντας, η Bjork, οι βάφλες και τα πορτογαλέζικα κανόλι επιστρέφοντας στο Lagos.
Μια γουλιά καφές, δίπλα στο κανάλι. Σταματά στην τζαμαρία, κολλά τη μύτη στο γυαλί. Τους βλέπει. Γελάνε ανυποψίαστα. Δεκατρία χρόνια πριν, με τον Τόμυ να της δείχνει το δικό του Μιλάνο...δεκατρία χρόνια μετά, το όνομα της προφερμένο από κάποιον στενό πολύ στενό, κάποιον που χαιρέτησε σε ένα ταξί στην ευρωπαϊκή ακτή, και σήμερα την περιμένει για καφέ κάπου πολύ τουριστικά, κάπου δίπλα στο Duomo.
Δεκαπέντε λεπτά, και εφτά στάσεις, και εφτά χρόνια, και σκαλιά ανεβασμένα δυο δυο, και αγκαλιές που τα χωράνε όλα, και τα εφτά χρόνια, και το Duomo εξαφανισμένο, και η κουβέντα να συνεχίζεται ακριβώς από εκεί που την παράτησαν σε ένα ταξί, σε ένα από τα πιο γλυκά μέρη του κόσμου...στην Πόλη...στην Πόλη του Τιμούρ.
Υπάρχουν ώρες που πρέπει, που αναγκάζονται να είναι λίγες. Υπάρχουν ώρες που κρατάνε ελάχιστα, υπάρχουν ώρες που βυθίζονται στα συναισθήματα, υπάρχουν ώρες που σε φτιάχνουν σε αυτό που είσαι, σε αυτό που λίγο αργότερα πια, θα περιφέρεις στο Benetton, στο μετρό, στο δρόμο.
Διασχίζει την πλατεία χωρίς να κοιτάξει πίσω, 34 Φλεβάρηδες αποδέχεται αποχαιρετισμούς με ανοιχτές ημερομηνίες επιστροφής. Ωραία να επιστρέφεις έστω και οριακά...ωριαία...σε...φίλους!
Περιφέρει ένα σώμα γεμάτο συγκίνηση, οι κρεμάστρες κουδουνίζουν. Το χέρι μηχανικά, απαλά πάνω στο ντοματί, στο πράσινο, στο ιταλικό μπλε. Τα υφάσματα μαλακά, και το μυαλό αλλού...ασυμμάζευτο.
Η ντουλάπα της γεμάτη ρούχα...Η ντουλάπα της να χάσκει μισοάδεια. Η ντουλάπα της γεμάτη ρούχα, ξανά.
Η ζωή της γεμάτη φίλους σημαντικούς. Ασυμμάζευτο το μυαλό. Το μυαλό σήμερα...σταματά μόνο σε χρώματα. Το ρολόι του Τιμούρ κίτρινο. Ακουμπά το χέρι της πάνω στο κίτρινο λουράκι, χαμογελά, αν τη ρωτούσε κανείς δυο λεπτά πριν για το χρώμα...θα του έλεγε...φυσικά...κίτρινο!
Μερικά πράγματα στη ζωή, είναι απλά έτσι! Γιατί η ζωή είναι απλά απλή! Η ευτυχία μπορεί να διαρκεί όσο ένας εσπρέσο παραγγελμένος μια και δύο και τρεις φορές, ένας εσπρέσο στρέττο. Η θετική ενέργεια μπορεί να είναι απλά...8 κιλά, ίσως και 8,5!!! Η θετική ενέργεια διαρκεί όσο κρατά τον Ενρίκο στην αγκαλιά της.
Ακουμπά απαλά τον Ενρίκο στο δάπεδο, τσουπ και η θετική ενέργεια...στα πατώματα. Σηκώνει τον Ενρίκο στον αέρα, τσουπ η ευτυχία στα ύψη! Τόσο απλά!
Περπατά πρωινό Κυριακάτικο στην Μπρέρα. Η Μινότι, η Μπόφι, η Κάρτελ.
Περπατά πρωινό Κυριακάτικο στην Μπρέρα, ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή της, ένας Σμυρνιός με γιαγιά Θεσσαλονικιά, την ψάχνει με τα μάτια, περπατώντας στην Μπρέρα, ανάμεσα στο συνάφι τους. Το κινητό του στραγγισμένο, το δικό της επίσης φτυσμένο...ανάθεμα τα touch screen. Δε θα συναντηθούν ποτέ τη συγκεκριμένη Κυριακή!
Περπατά στο Λόντι, περπατά απόγευμα Κυριακής, και χαμογελά. Το δικό της Μιλάνο είναι η Vale και ο Davide, είναι η θουπίτσα του Ενρικέτο, είναι μπισκοτάκια βουτηγμένα στον εσπρέσο της, είναι ηχογραφήσεις Barbababas, είναι τα Lost, αραχτοί στους καναπέδες, ποτήρια με κρασιά παρατημένα ανέμελα, είναι ένα φως γαλάζιο να σε νυστάζει γλυκά, είναι ένα κορδονάκι τραβηγμένο να σε νανουρίζει νοσταλγικά, είναι μια πιπίλα να κάνει nuk nuk.
Κατεβαίνει τα σκαλιά, η θάλασσα στα δεξιά, το μυαλό δεξιά, αριστερά, ολόγυρα... στο κίτρινο του Τιμούρ, στο πορτοκαλί του Τάσου, στο μπλε του Ενρίκο.
Πού είσαι? αναβοσβήνει το κινητό.
Χώνεται στην αγκαλιά της Λένας, και του Δημήτρη, λευκό και σιελ.
Η Τζοάννα κατεβαίνει, ροζ ανοιχτό.
Η Μάτα κατεβαίνει, ένα μπλε βαθύ.
Το Σοφάκι θα φτάσει, ένα τυρκουάζ και να λάμπει.
Ο Θανάσης αναπάντεχα, ένα μωβ με κόκκινο.
Εκείνη? 34 Φλεβάρηδες μετά, ένα κόκκινο αξεπέραστα ιταλικό, και ένα μπεζ του σπάγκου. Aκόμη προσπαθεί να επιστρέψει το μυαλό της. Προς το παρόν, το μυαλό της είναι πλημμυρισμένο μόνο με χρώματα! Κάπου υπάρχουν και πολλές σκέψεις, αλλά αυτές τις μέρες είναι πολύ ευτυχισμένη και τα γραπτά δε βγαίνουν με ευτυχία...βγαίνουν από πόνο. Το λέει και η κ. Δημουλά.
Το Σοφάκι της πάλι, την προτιμάει ευτυχισμένη...κι ας μη γράφει!
Χαμογελά. Θέλει να σας πει τόσα πολλά, για τα απλά, τα πολύ απλά και τα τόσο σημαντικά!
Αμετανόητα αισιόδοξη. Αμετανόητα! Αυτές τις μέρες και πολύ ευτυχισμένη.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, πολύ ευτυχισμένη.
Απολαμβάνει το ουράνιο τόξο. Εσάς!
Dedicated to Valentina & Davide, and to their son, Enrico, for reminding me that happiness lies in the every day moments!!!
Dedicated to Timur for sharing thoughts of his life, and for reminding me that happiness, yes...happiness lies in everyday moments!!!
Sent from my BlackBerry® from Vodafone
