Για να δούμε πώς θα τα βρούμε όλα εκεί πάνω , πώς θα βρούμε τους άλλους και κυρίως, πώς θα βρούμε εμάς όταν θα μαστε εκει πάνω.., της γράφει η Έλενα.
Όλα ίδια και όλα διαφορετικά, Ελενάκι. Κυριακή, Έλενα. Κυριακή, με τον εσπρέσο τον διπλό, τον γυροφέρνει στο χέρι. Κυριακή, να περπατά στην παραλία, βράδυ, να περπατά και να αγνοεί.
Χιλή. 20.000 τόνοι τοξικά. Τοξικές παιδικές χαρές. Σπίτια χαρισμένα από την πρόνοια και τα δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια. Αν το ξέρε...αν το ξέρε..δε θα το δεχότανε το δώρο το πρωτοχρονιάτικο. Χιλή. Σπίτια, παράγκες, από αλουμίνιο...κουρτίνες και τραπέζια παράτερα και αυλές 2Χ2 χωρισμένες με τσιμεντότουβλα και έξω δρόμος χωμάτινος...κυρία διακοσμήτρια.
Και αμμόλοφοι, τοξικοί αμμόλοφοι και παιδιά...με τα πιο πιο όμορφα μάτια που έχει δει στη ζωή της, καστανά μάτια...όχι τίποτα εξωτικά...κυρία διακοσμήτρια.
Αμμολόφοι, κάπου στη Χιλή, στην ταλαιπωρημένη Χιλή, τίγκα στο μόλυβο... και στα μέταλλα, τα τοξικά.
«μπορείς να κλείσεις την κάμερα?»
«μπορείς να κλείσεις την κάμερα....κύριε δυτικέ? Κύριε Σουηδέ, κύριε, επιμελώς ατημέλητε με το πούμα το αθλητικό, το ξεχαρβαλιασμένο από επιλογή μπαγκι παντελόνι και το t-shirt με το πιασιάρικο τσιτάτο...μπορείς να κλείσεις την κάμερα?»
Κλείσε τη ρημαδιασμένη, κλείστην να αφήσει χώρο, να αφήσει χώρο στην αξιοπρέπεια.
Χώρο..μόνο χώρο...ο χρόνος στέρεψε, ο χρόνος κάπου στη Χιλή μετράει ανάποδα. Μια κλεψύδρα τίγκα στο τοξικό στάζει κόκκο κόκκο τα λεπτά της ευτυχίας.
«Τι θέλεις?», τη ρωτά ο Lars.
Ένας εικοσιτριάχρονος Σουηδός ντοκιμενταρίστας, τουλάχιστον...κάτι... την ρωτάει...αυτήν!ναι, αυτήν!
«Τι θα ήθελα», τον διορθώνει αυτή, αυτή μια Χιλιανή, στα μόλις... δεκατρία.
«Θα ήθελα, να παραμείνω ολόκληρη, αυτό».
Καστανά μάτια,.... να παραμείνουν ολόκληρα. Αυτό.
Κλείσε την κάμερα κύριε Σουηδέ. Κλείσε την κάμερα.
Την ρημαδοκάμερα που συμπιέζει τη ζωή μου σε δύο ώρες, ούτε καν δύο, τη δική μου τη ζωή, και την σαβουρντιάζει σε ένα λιμάνι, σε μια αίθουσα, σε μια οθόνη, τον δικό μου τον ήλιο, τον σαβουρντιάζει μέσα σε μια ανήλιαγη αίθουσα, με βαθιά νυχτωμένους δυτικούς...κυρία διακοσμήτρια.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια. Βγαίνει στην υγρασία. Τακούνια βυθισμένα στο καλντερίμι. Αμερική...νότια Αμερική. Χιλή. 20.000 τόνοι τοξικών παρκαρισμένοι στη Χιλή από το 1984. Από την Σουηδία, με αγάπη...
Βαρέθηκε...ξέρετε κάτι..κύριοι δυτικοί...βαρέθηκε, σας μας βαρέθηκε.
Δεν έχει όρεξη καμιά, μα καμιά να μιλήσει για τις εδώ παιδικές χαρές, τις δυτικές παιδικές χαρές, τις μεθόδους του Πεσταλότσι και διαφόρων άλλων... ειδικά των βόρειων... δυτικών...εκείνοι κολλημένοι με τα πιστοποιητικά..μη τοξικότητας. Φιλικά προς τα παιδιά. Τα δυτικά μόνο παιδιά.
Και οι νότιοι..δυτικοί...επίσης κολλημένοι με τα πιστοποιητικά για τα καλύτερα παιδικά, ανατομικά, στραφταλιζέ, αεροβικά και πάντα να είναι ροζ παιδικά αθλητικά. Τίγκα οι παιδικές χαρές από αυτά, τίγκα στα κακομαθημένα, καλομαθημένα...συγχωρέστε την εκείνη, την άτεκνη που είναι αυστηρή, αλλά μέρες τώρα περπατά την ανισότητα στην ποιότητα ζωής, και δεν μπορεί, δεν μπορεί να κλείσει τη ρημαδιασμένη την κάμερα.
Βαρεθήκατε και εσείς. Το ξέρει, το βλέπει, το κοινωνεί. 33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, το κενό σας - μας, που το πηγαινοφέρνετε, μέσα έξω, στο μπαρ, στο όχι μπαρ. Κάτι, κάτι λείπει. Κάτι λείπει από καιρό, πολύ καιρό...
Κυριακή. Όλα ίδια και όλα διαφορετικά, Ελενάκι.
Με το κουπάκι τα φυστίκια, τι να σου πει, τι? Τι? Τι να σου πρωτοπεί? Πεταμένα λεπτά, πεταμένα λεπτά ζωής. Της δικής της ζωής. Εκεί δίπλα σου χτες, στέκει μια φοβισμένη.
Φόβος, Κενό, Σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι.
Μπορείς να κλείσεις την κάμερα, μπορείς? Όμορφα, ζεστά, ανθρώπινα, υγρά, καστανά Χιλιανά, ματάκια, κλείστε την κάμερα. Σας παρακαλεί. Σας παρακαλεί....μια κυρία... δυτική.
Όλα θα τα βρείτε βαλτωμένα και νερόβραστα, Έλενα, εκεί πάνω ,
Τους άλλους τελείως μα τελείως αποπροσανατολισμένους
Και κυρίως, εμάς...Έλενα, εμάς ...θα μας βρούμε...να το έχουμε χάσει ...από καιρό, άδειοι, Έλενα..
Θα μας βρείτε τελείως άδειους, κουρασμένους, μόνους, Έλενα.
Και ξέρεις, Έλενα, είχε δύο ολόκληρα χρόνια να του μιλήσει, και τώρα αυτό δεν αλλάζει, πια.
Χτες που έτρωγε τα φυστίκια, αυτό ήθελε να πει. Στη ζωή που αναπνέει δίπλα της ακριβώς, αυτό ήθελε να πει...
....τόσο αθεράπευτα ευαίσθητος..που εκείνη του στέρησε τη σκέψη της...
....από τους ζωντανούς, ενίοτε....γιατί την στερεί???
Dedicated to, not common people, such as Yosellin, Catherine, Dimithrhs, Manos, Stavros.
Especially dedicated to the beloved memory of her uncle.
