Ο βυσσινόκηπος.
Μια Παρασκευή θα μπορούσες να είχες κατηφορίσει με βήμα βιαστικό και χαρούμενο, έναν δρόμο κατηφορικό και άσχημο, θα μπορούσες να είχες στρίψει στη γωνία που ξεχειλίζουν οι πρασινάδες απ' όξω, σε μια μονοκατοικία που ίσως και να ξερες πως φιλοξένησε τον βασιλιά Γεώργιο κάποτες*, να διέσχισες μια μποτιλιαρισμένη, κάποτε, λεωφόρο, και να βρέθηκες εκεί!
Στο εκεί, απόψε δίνουν πρεμιέρα. Έχει ήδη βραδιάσει. Οι φανοστάτες αναμμένοι. Ανεβαίνεις τα σκαλιά, η πόρτα ανοίγει, και εκεί παραδίπλα σου, χαμογελάει συνομωτικά, σα μικρό παιδί, ο μεγάλος κύριος του πειραματικού θεάτρου της Θεσσαλονίκης. ο κ. Νίκος Παπανδρέου.
Απόψε, θα ζήσεις το δικό σου "Βυσσινόκηπο" σε μια μονοκατοικία εκλεκτικιστικού ρυθμού, σε μια παράσταση με έντεκα ποιοτικούς ηθοποιούς να ξεδιπλώνουν τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, μπροστά στα μάτια των σαρανταπέντε, τον αριθμό, τυχερών θεατών - φαντασμάτων.
Αυτήν την Παρασκευή, θα νιώσεις έτσι ακριβώς. Σαν ένα φάντασμα, που κάθισε σε μια καρέκλα, πρώτη σειρά, ανάμεσα σε άλλα...με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα...φαντάσματα, και με κομμένη την ανάσα, θα αφήσεις το βλέμμα να σταθεί στους ξύλινους διακοσμημένους παραστάδες της πόρτας μπροστά σου. Τα κεριά θα ανάψουν από την άλλη πλευρά της τζαμαρίας, άνθρωποι θα κατεβούν την ξύλινη σκάλα πίσω σου, ο γηραιός υπηρέτης θα ετοιμάσει το γάλα για τον αφημένο στη παιδική ηλικία, αφέντη του, η εντυπωσιακή ξύλινη εξώπορτα της Βίλλας Καπαντζή θα ανοίξει, η ..βυσσινάδα θα σερβιριστεί, και το ρωσσικό βαλς θα σε παρασύρει κυριολεκτικά.
Εσένα.
Το φώτα θα σβήσουν μετά από ώρες. Η πόρτα θα κλειδώσει. Και θα μείνεις εκεί, ένα φάντασμα, εντός να αναρωτιέσαι πώς αναπνέουν ξανά, πώς βγαίνουν ξανά στη ζωή, από κείνη τη ζωή που μπροστά σου χαρίστηκε.
Ο εγκυβωτισμός είναι μια έννοια που χρησιμοποιείται συχνά ως κατασκεύασμα ευφυές, στη λογοτεχνία. Μα εκείνη την Παρασκευή θα ζήσεις τον εγκυβωτισμό μέσα στον εγκυβωτισμό. Η Βίλλα Καπαντζή υπήρξε το σπιτικό της ομώνυμης οικογένειας που υποχρεώθηκε να αφήσει το σπίτι της πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο "Βυσσινόκηπος" μιλά για το ίδιο γεγονός, υπό άλλες συνθήκες, το "πέρασμα", του σπιτιού σε άλλον ιδιοκτήτη.
Στέκεται στο φωτισμένο, από το φεγγάρι, προάυλιο, σχεδόν αδυνατεί να βγάλει από το νου, ότι από την πλευρά της θάλασσας, δεν απλώνεται το κτήμα με τις βυσσινιές, και συλλογίζεται πως η κρίση μπορεί να σε βγάζει από το κουκούλι σου, στην προκειμένη από το μαγικό χώρο του θεάτρου Αμαλία, μα οι άνθρωποι είναι εκεί. Οι άνθρωποι είναι εκεί! Δημιουργικά πεισματάρηδες και νικητές. Ακόμη κι αν έχουν χάσει το μόνιμο θεατρικό τους σανίδι. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το να παίζεις σε φυσικό χώρο, όπου το σπίτι είναι η Βίλλα Καπαντζή, και όχι ευφάνταστα σκηνικά, το λες και ταξίδι στο όνειρο. Ακόμη και για τον ίδιο τον ηθοποιό.
Αξέχαστο βράδυ στη Θεσσαλονίκη, της μαστιζόμενης από την κρίση, Ελλάδας. Και όμως ακόμη υπάρχουμε. Και κάποιοι υπάρχουν με αξιώσεις. 10.02.2013
Το κτίριο ονομάστηκε Βίλα Καπαντζή, από την οικογένεια Καπαντζή, που ζούσε από παλιά στην Θεσσαλονίκη, και ίχνη της διακρίνονται στο συντεχνιακό σύστημα της πόλης από τα τέλη του 18ου αιώνα, και ήταν ο αρχικός ιδιοκτήτης του κτιρίου. Η κατασκευή του 1893 από τον Πιέρο Αριγκόνι, ήταν ιδιαίτερα πολυτελής και κόστισε πάνω από 40.000 χρυσές λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή εκείνη.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, για όσους γνωρίζουν, την Πειραματική Σκηνή της Θεσ/νίκης, δε χρειάζονται συστάσεις. Μα θα σταθώ στην εξαιρετική, ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου, ως Λοπάχιν.
*Βίλλα Χατζηλαζάρου, αρχιτέκτων Ξ.Παιονίδης, 1890
