Μου έχει ήδη στείλει απανωτά sms, πού είναι το πιο κοντινό μετρό, από ποια πλευρά θα συναντηθούμε, τι έχει το μενού. Έχουν προηγηθεί διάφορα messages, όπου η αγωνία της κορυφώνεται όσο περνάνε οι μέρες, θαρρείς θα συναντηθούμε στο Bronx! Αφού είμαι παρθένος στο ζώδιο, μου γράφει, πρέπει να τα οργανώσω όλα, μου γράφει. Με ξέρεις, μου γράφει, για να δικαιολογήσει το ολίγον τσιτωμένο ύφος στο γραπτό της λόγο! Θα έχει κρύο, μου γράφει. Να, για παράδειγμα εγώ θα φοράω μπλα, μπλα,μπλα,μπλα...Σάρα της λέω, θα μπω στο weather.com και θα αποφασίσω, τα πράγματα είναι απλά! Για μένα τα πράγματα στο Μιλάνο είναι απλά.
Γυρνάω σπίτι στις 8! Το ραντεβού μας είναι στις 8 και μισή. Αλλαγή παπουτσιών, από τα σούπερ αθλητικά, στα λιγότερο αθλητικά. Βόλτα τον Duke! Το επόμενο σκυλί μου θα είναι Labrador! Χώμα, χρειάζομαι χώμα και μάλιστα υγρό από τη βροχή, ο Duke κι εγώ, χρειαζόμαστε χώμα. Έχω να τον δω από πέρσι στη γιορτή μου. Πέρσι η γιορτή μου ήταν ένα όνειρο. Μιλάνο πάλι, με χτυπούσε ένα φως από το δρόμο και με τρώγανε ιταλικές σκνίπες, ένα τηλέφωνο χτύπησε, ήτανε 1 και κάτι δευτερόλεπτα, ήτανε η πιο ωραία γιορτή μου. Περασμένα μεσάνυχτα.
Μιλάνο. Βρέχει. Υγρασία. Νοσταλγία. Φλωρεντία μου θυμίζει, λίγο πιο έξω από το ιστορικό κέντρο. Βρέχει. Τρέχω. Πονάω. Αδημονώ.
Καθισμένη σε μια καρέκλα, φορώντας κόκκινα camperάκια, γκρι μπλουζάκι, καμπαρντινάκι μπλε – μαύρο, κολιέ κόκκινο με μεγάλες χάντρες, 4 χρόνια μετά, με περιμένει εκεί στο 18/28. Ελληνικά, ιταλικά, αγγλικά. Όταν είμαι μαζί της, όταν είμαι πολύ συγκινημένη της μιλάω ελληνικά, νομίζω με καταλαβαίνει. Πώς αλλιώς να το πω το, Αχ...Σάρα?
Τραπεζομάντιλο λινό, λευκό, σιδερωμένο με εμφανείς τις χαρακιές από τα διπλώματα. Κρασί από εκεί κοντά, άγριο και στυφό, βορράς, ωραία! Έχω ένα όνειρο, της λέω. Πρέπει να με βοηθήσεις, της λέω. Πόσο έχεις μεγαλώσει όμορφα, της λέω. Ποιες λέξεις να χωρέσουν όλα αυτά που νιώθω, τη ρωτάω. Το έχω προσέξει, όταν θέλω να πω πολλά, μπουκώνω και οι λέξεις δε βγαίνουνε, στριμώχνονται, νομίζω στην ιατρική ορολογία, λέγεται δυσλεξία. Στη δική μου ορολογία, λέγεται είμαι κατενθουσιασμένη, μπριζωμένη, πωρωμένη. Φεύγει Ινδία σε ένα μήνα, για ένα χρόνο.
Τώρα που σε βρήκα, πώς θα σε ξαναχάσω, τη ρωτάω με παράπονο. Το σκέφτηκες καλά? Έναν ολόκληρο χρόνο!! Ma sei pazza tu!
Τονίζει το όνομά μου, ωραία... ιταλικά, το τραβάει, κάνει την κλασική κίνηση. Την ιταλική...συγκεντρώσου, μου λέει. Αναλύει, πωρώνεται, τα λέει τόσο ωραία!!! Εγώ πάλι που να τα συγκρατήσω όλα αυτά. Να μου τα στείλεις με mail, της λέω. Πόσο έχεις ηρεμήσει, της λέω. Το προσωπάκι της λάμπει. Υποτίμησες, μου λέει. Το τραπέζι είναι μικρό και τετράγωνο. Ο φωτισμός είναι ατμοσφαιρικός. Γύρω μας κόσμος μιλάει, Σάββατο. Σάββατο βράδυ στο Μιλάνο για αυτούς, ένα από τα πολλά. Τρεις ώρες που κυλάνε ανάποδα για μας, ανεπανάληπτα. Όταν λέει το όνομά μου, μέσα τους οι συλλαβές έχουν στιγμές από τέσσερα χρόνια πριν και πιο παλιά.
Θα σταθούμε όρθιες έξω, δίπλα στην τρύπα του μετρό για ώρα, τι να πρωτοπείς, πού να σταματήσεις, πώς να βάλεις τελεία? Καπνίζει ακόμη! Ευτυχώς! Τη χρειάζομαι την οικειότητα, έχω κι ένα όνειρο να προλάβω. 33 Φλεβάρηδες μετά, πονάω γλυκά. Θα μ’ αγκαλιάσει και θα κάνει να φύγει. Θα με ξαναφωνάξει, θα μ’αγκαλιάσει ξανά. Τώρα Porta Romana. Τότε πριν τέσσερα χρόνια, Nolledorfplatz. Το λατρεύω και το μισώ, το μετρό. Περπατάω πάλι, κρατάω στα χέρια μου, το νέο θησαυρό. Ένα λικέρ από τη Χίο ταξιδεύει στην κόκκινη γραμμή του Μιλάνου.
Ο Duke κι εγώ στριμωχνόμαστε σε μια λωρίδα πράσινου. Δίπλα τα αυτοκίνητα τρέχουν, να φτάσουν κάπου. Κι εγώ, το ίδιο. Σήμερα στο Μιλάνο, σε δύο μέρες στη Φλωρεντία, αργότερα ίσως τα Χριστούγεννα Ινδία, για να γυρίσω σπίτι μας, πρέπει μου φαίνεται να κάνω το γύρω του κόσμου.
Ένα mail με περιμένει ήδη. Think again at all times,you,without knowing,treat..33 Φλεβάρηδες μετά, εκείνη έχει πανηγυρικά δίκιο. Πρέπει να μάθω να λέω, καλημέρα!
