Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι.
Νυχτερινή εκπομπή με θέμα το άνωθεν.
Κουβεντούλα με απόψεις ακροατών. 94.5!
Το mail της Έλενας, δώδεκα παρά δέκα στην καταιγίδα!
Μπααααα, δε θα πάρω της λέω. Σαν “καφές, τσαι και συμπάθεια”.
Εξάλλου το κρεββάτι, γύρισε στη θέση του. Ήρθε το Σονάκι, μεσημεράκι Πέμπτης και έτσι απλά μου το δώσε, ήρεμα, σταθερά, ούτε αυστηρά, ούτε ειρωνικά, ούτε μαμακίστικα. Δύο σχεδόν χρόνια μετά, το συγκεκριμένο έπιπλο γύρισε στη θέση του. Όχι την Πέμπτη, αλλά τη Δευτέρα, ακριβώς πριν εκείνη φύγει, για το νότο.
Το νοιάξιμο, μπορεί να είναι στο να γυρνάς ένα έπιπλο στη θέση που του αρμόζει, από τη μια πλευρά εκείνη, από την άλλη εγώ. Έστρωσε το πάπλωμα, χάιδεψε το κεφαλάρι, αναζήτησε το κομοδίνο. Δεν το βρήκε…
Δεν το βρήκε, γιατί απλά…δεν υπάρχει…και υπάρχει λόγος!
Στο σπίτι μιας σαλεμένης διακοσμήτριας, το κομοδίνο δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά, εκείνη…δεν το χει συναντήσει ακόμη. Για αυτό.
Ξέρω ότι θα ήθελε να κρεμάσει και κάτι στην ταπετσαρία. Δε χρειάζεται, υπάρχουν πράξεις που αποτυπώνονται ενίοτε και πάνω σε άψυχα αντικείμενα. Στη δική της περίπτωση, εκεί πάνω στο χαρτί, το φερμένο από την Αυστραλία, πάγωσε η διάθεση. Ανοίγει τα μάτια και καμιά φορά πέφτει το βλέμμα εκεί, εκεί ακριβώς. Θα του πήγαινε του σημείου... και μια κορνίζα, να το οριοθετήσει καλύτερα, να το φοκουσάρει. Η ειρωνία ώρες ώρες, τη θρέφει.
Ξέχασε να το πει, της Σόνιας. Μόνο η Σόνια, θα σκεφτόταν το έπιπλο. Μόνο με τη Σόνια θα δεχόταν να το γυρίσει. Μερικοί κύκλοι σε αυτή τη ζωή, μόνο με τη Σόνια μπορούν να κλείσουν, ενίοτε και να ανοίξουν!
Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι…
Γιατί η ζωή είναι παράξενη?
Ξέρω γω??? Ειλικρινά…καμιά φορά δεν έχω ιδέα…
Ειλικρινά όμως…
Ίσως και ο λόγος που ήθελε την κορνίζα, να ήταν για να καδράρει την απάντηση…
Ο χρόνος…τι μαγικό εργαλείο, ο χρόνος. Όχι γιατί ξεχνάς, απλά γιατί άλλα πράματα χάνουν τη σημασία την πρώτερη, και άλλα ξαφνικά αποκτούν τεράστια.
Την κορνίζα, την αγάπησε από την πρώτη στιγμή, ούτε παζάρια, ούτε τίποτα!
Τον χρόνο της ανακάλυψης, τον ανακάλυψε μήνες μετά, απόγευμα νυχτερινό, σε ένα μποτιλιάρισμα αδιέξοδο, σ' ένα: “κι εγώ τώρα, τι να κάνω?”.
Πάγωσε ο χρόνος. Φύσηξε ο αέρας, και οι λέξεις παγώσανε. Καμιά φορά οι λέξεις παγώνουν και γίνονται αντικείμενα και χάσκουν εκεί μπροστά σου. Και όλα αλλάζουν.
"Κι εγώ τώρα τι να κάνω?"…
Ξέρω γω?
Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί χωρίζουνε οι άνθρωποι, όπως ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δε βρίσκονται οι άνθρωποι.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι έννοιες σχετικές. Στιγμές χρόνου, μας δίνουν πόνο, στιγμές χρόνου μας δίνουν συγκίνηση, στιγμές χρόνου μας δίνουν νέες οπτικές, στιγμές χρόνου γεμίζουν το χώρο ασφυκτικά και μετά απλά πέφτουν κάτω. Ανύμποροι, καμιά φορά, είμαστε ανήμποροι απέναντι στις στιγμές.
“Κι εγώ τώρα τι να κάνω?”.
Προς το παρόν, κοιμάται με το πατζούρι κλειστό. Ακόμη δεν πήρε τηλέφωνο τον Μάκη. Να θυμηθεί αύριο, να το πει, στη Σόνια. Περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, κύκλοι κλείνουν και κύκλοι ανοίγουν, το σημαντικό, τουλάχιστον για εκείνη, είναι εκεί απέναντι, δίπλα, να υπάρχουν φίλοι, φίλοι για τα δύσκολα, τα όμορφα, τα συγκινητικά, τα χαζοχαρούμενα.
