Ti wra ftaneis?

Τα γνώρισε πριν πολλά, πάρα πολλά χρόνια! Σημασία, για εκείνην, άρχισαν να αποκτούν το Δεκέμβρη του 1994. Δε θυμάται λεπτομέρειες συγκεκριμένες. Πάνω σε εκείνες, σε εκείνες τις λεπτομέρειες προστέθηκαν και άλλες λεπτομέρειες...πολλά χτυποκάρδια, πολλές φωτογραφίες και πάμπολλες αγκαλιές.
Υπάρχουν αγκαλιές που δεν περιγράφονται, μα δεν περιγράφονται με τίποτα...Υπάρχουν αγκαλιές που σβήνουν την ταλαιπωρία των 13 ωρών πτήση, υπάρχουν αγκαλιές που σβήνουν το χτυποκάρδι στην ουρά της αναμονής, που κάνουν την ανεβασμένη στο εκατό πίεση της, τα κατακόκκινα μαγουλάκια της, αυτά της σύγχυσης, του να περνάν ξανά και ξανά τη βαλίτσα από έλεγχο, ναι, υπάρχουν λοιπόν αγκαλιές, που κάνουν τα πάντα, μα τα πάντα, όλα τα κακά του κόσμου να περνάνε στιγμιαία!
Στιγμές μαγικές, ανεπανάληπτες, στιγμές που σπρώχνεις, να, λίγο παρακεί, σπρώχνεις λίγο παρακεί με το πόδι το καρότσι, το τίγκα ή όχι τόσο τίγκα σε βαλίτσες και χύνεσαι, κυριολεκτικά χύνεσαι στην αγκαλιά του άλλου, της άλλης, χύνεσαι στην αγκαλιά..εκεί σε μια αίθουσα υποδοχής, εκεί σε κάποιο αεροδρόμιο.
Εκεί, σε αίθουσα αναμονής, περιμένοντας, δε σας κρύβει...ότι έχει αναλυθεί σε κλάματα, όχι για τα δικά της...Τα δικά της τα δάκρυα χύνονται εδώ και 16 χρόνια πια, σε αίθουσες αναχωρήσεων, αλλά αυτό είναι όντως προσωπικό δεδομένο, και όντως θα επιτρέψετε να της ανήκει αποκλειστικά.
Εκεί σε αίθουσα αναμονής, λοιπόν, έχει βάλει τα κλάματα, γιατί πια ξέρει, ξέρει στο πετσί της, το ξέρει, να διαβάζει ιστορίες που ξετυλίγονται σε δευτερόλεπτα, εκεί μπροστά στα μάτια της. Συνήθως είναι καλοκαίρι, συνήθως είναι γιοι και κόρες που λείπουν, που ζουν από επιλογή ή όχι από επιλογή στα εξωτερικά και γυρνάν στο σπίτι το πατρικό, στο σπίτι των in law, για διακοπές. Kαλοκαιρινές διακοπές και να θυμίζουν δεν ξέρω γιατί..πάντα, Ζαχαρία Παπαντωνίου, πάντα αυτόν σκέφτεται..κάτι τέτοιες στιγμές...ξέρω...ξέμπαρκο ακούγεται και ξέμπαρκο το αφήνει.
Υπάρχουν στιγμές λοιπόν, εκεί σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων που το αφήνει το βλέμμα, να αγγίζει έναν έναν αυτούς που αναμένουν αυτούς τους "άλλους", αυτούς, τους δικούς τους λατρεμένους «άλλους», που ακόμη τσουλάνε καρότσια πίσω από τις γυάλινες αυτόματες πόρτες.
Αφημένο το βλέμμα, στους "της υποδοχής"...σε στιγμές που η ευτυχία έχει ήδη αρχίσει, που έχει ήδη εισχωρήσει στη μέρα τους...
Τους φαντάζεται, τους "της υποδοχής", να ξυπνούν και να χαμογελούν πριν καν πατήσουν το πόδι στο παρκέ της κρεβατοκάμαρας, πριν καν βάλλουν τον καφέ να στραγγίζει στην καφετιέρα, πριν καν ανοίξουν μηχανικά το χαζοκούτι, πριν, πριν καν θυμηθούν το όνομά τους, τους φαντάζεται, ακόμη με μισόκλειστα μάτια να χαμογελούν πριν καν η μέρα ξεκινήσει...μπορεί να χαμογελούν κι από χτες, με χαμόγελο θα κοιμηθήκανε, είναι σχεδόν σίγουρη..γιατί... αύριο, ναι αύριο είναι η μέρα που κάποιος, δικός τους λατρεμένος, φτάνει!
Αμ οι άλλοι! οι "από μέσα"..αυτοί, που ίσως ξυπνήσανε χαράματα αξημέρωτα, που αδειάσανε ψυγεία, που πετάξανε φαγητά μαγειρεμένα, βουτηγμένους στις τύψεις τους - φαντάζεται, που κλείσανε νερά, που κλειδώσανε και διπλοκλειδώσανε, που τσεκάραν ξανά και ξανά αν τα πήρανε όλα και πάλι κάτι ξεχάσανε, που ίσως συγχυστήκανε με τη θέση που τους δώσανε..που διάδρομο ονειρευόντουσαν και παράθυρο λάβανε...που κανέναν χαριτωμένο γιάπη δίπλα τους ονειρευόντουσαν, και μωρό κλαψιάρικο παρέλαβαν..που κανά βιβλίο θέλανε να απολαύσουνε και τελικά μόνο φτηνιάρικα κρασιά απήλαυσαν...
Τους βλέπει, τους φαντάζεται, τους "από μέσα", να το τσουλάνε το καρότσι με αδημονία προς την έξοδο, η καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο, τα μάτια να λάμπουνε, τα χέρια να ανοίγουνε και να χάνονται, να χάνονται σε αγκαλιές των δικών τους λατρεμένων, να χάνονται και να τα ξεχνάνε όλα. Όλα, όλα τα άσχημα, τις υπερωρίες, τα σφουγγαρίσματα, τα χωσίματα, τα δάνεια, τα γκρι, τις βροχές, τα, τα, τα...όλα τα άσχημα ανήκουν στο πριν και στο μετά, ανήκουν στη ζωή, αλλά σίγουρα όχι στις αίθουσες υποδοχής των αεροδρομίων.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, είναι πανηγυρικά πεπεισμένη ότι οι αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων είναι καλύτερες και από τις αίθουσες αναμονής των τοκετών! Γιατί? Επειδή στα αεροδρόμια πας να συναντήσεις εκείνους που ήδη κάνουν τη ζωή σου να λάμπει! Γιατί? Γιατί στα αεροδρόμια, είσαι σίγουρα ο – η .... «λατρεμένος» κάποιου!
Γιατί? Γιατί πρέπει να σκουντίσεις μια Alfa spider, γιατί η Σόνια είναι μόλις έγκυος, γιατί η Αννούλα έχει αφιχθεί στο Βερολίνο!

Dedicated to my brother, who just landed at the very end of the world, and who gives meaning to the arrival halls all over the world, of my personal world.

LA, Venice beach, me 8ea ton Olumpo!!!

Κανονικά σήμερα, θα bloggarane για αεροδρόμια..έτσι είπανε με το alter ego, πίνοντας μόνο Guinness...Παρασκευή βράδυ, καθισμένες πάνω σε κερδισμένα καπέλα της Guinness, στην πιο ωραία μικροσκοπική, και να μπαίνεις από βρετανικό τηλεφωνικό θάλαμο, μπυραρία! Η μια να περπατά τη γόβα τη δεκάποντη, και η άλλη σχεδόν με ...βερμαχτ. Η μια με δερμάτινο αεροπορίας και η άλλη με κάτι φραμπαλάδες να ανεμίζουν. Μόνο στο ντεκολτέ συμφωνήσανε...είπανε αβυσσαλέο..και πήγαν και το θάψανε το ντεκολτέ στην μπυραρία τη βρετανική που έγινε ιρλανδέζικη, Παρασκευιάτικα, για να τιμήσει τον άγιο..μεγάλη η χάρη του...όχι τον Δημήτριο, αλλά τον ..Πατρίκιο! Πήγανε και τα θάψανε τα ντεκολτέ, στις μπίρες, στην κάπνα και στις μουσικές τις αποθεωτικές, να είναι ιρλανδέζικες και να βαράνε! Τα ντεκολτέ καμιά φορά δεν είναι για εσάς..είναι για εμάς..αποκλειστικά για εμάς...εμάς που δε μας «βλέπετε», εμάς που δε μας πλησιάζετε, εμάς που δε μας μιλάτε, εμάς που καθόμαστε στα δυο βήματα, που έχουμε ζωές, και όνειρα και σκέψεις. Εμάς που ποστάρουμε μουσικές και αγκαλιάζουμε φίλους και κλαίμε από τα γέλια κρατώντας μια γόβα πεσμένη στην Τσιμισκή, εμάς που περπατάμε ξυπόλητες όλη την Αλ. Σβόλου, με το Ferragamo στο χέρι.

Σάββατο, το ρικονφιρμάρανε, «αεροδρόμια», είπανε, και κοιτάχτηκαν πάνω από ποτήρια με Veltins και κάτι τσάγια γιαπωνέζικα..

Κυριακή σήμερα, με τη φορμίτσα τη μωβ, το καναδέζικο μπουφάν και την Μπάρτσα εντός, με το γυαλί το Ζάρα από τη Σεβίλλη και με το σκυλί της κατά πόδας, ξεχύθηκε στην παραλία.
Σήμερα λοιπόν δεν έχει καμία διάθεση να τα χώσει, δεν έχει καμία διάθεση να τα χώσει στους Ελληνάρες της! Σήμερα οι Ελληνάρες της έγιναν σχεδόν Καλιφορνέζοι!
Περπατά και χαμογελά δυνατά! Αδημονεί να γυρίσει πίσω και να το γράψει!
Η Λένα, το πρωί, ποστάρισε Tindersticks! Μάλλον θα κάνει Ανάσταση με μια γόβα κίτρινη σε κάτι χωράφια, να κυνηγά επιταφίους! Ο Δημήτρης, σήμερα, σε αγωνιστική ιστιοπλοϊα και τον Οκτώβρη σε ένα Βερολίνο, χωρίς ακόμη να το ξέρει!
Κυριακή πρωί, το βλέμμα πέφτει στα σκαφιά, ο Θερμαϊκός γέμισε σκαφιά, χαμογελά..ο Θερμαϊκός γέμισε σκαφιά! Κυριακή πρωί στη θάλασσα..επιτέλους την είδανε!, επιτέλους οι Θεσσαλονικιοί επέστρεψαν στη θάλασσα!
Περπατά πάνω στο ξύλινο το ντεκ, το ξασπρισμένο από τον ήλιο και ναι ρε, δεν έχει καμιά διάθεση να τα χώσει..χαμογελά, κουκουλωμένη, με τον Βαρδάρη που έρχεται απο βορειοδυτικά!!!...της το πε η Μάτα, τις προάλλες, περπατώντας στον Θερμαϊκό.

 Βραδάκι Σαββάτου, επιστρέφοντας από το μαγαζί που αγαπάνε όλοι οι δικοί της, όλοι οι δικοί της φίλοι αγαπάνε ένα παράθυρο που βλέπει στο Θερμαϊκό, ένα παράθυρο στην ίδια ευθεία..Ίσαλος!

Ο Παύλος έλειπε χτες. Μήνυμα από το σκάφος, το αγωνιστικό...χαμογελά! Ο Άρης δεν μπορούσε προχτές, χαμένος σε ένα αγρόκτημα να ετοιμάζει τα χώματα για αμπέλια..χαμογελά! Το Κατερίνακι της...να ονειρεύεται ένα μποστάνι κι εκείνη να την κοιτά με απελπισία..πώς, πώς να το κολλήσει το ...μποστάνι στην μπίζνα..πώς..με το φορεματάκι «το μικρό σπίτι στο λιβάδι»...με την Veltins στο χέρι και με ένα κρεματζούλι αγορασμένο πρωινό Κυριακής σε μια Μαδρίτη καλά κρυμμένη.
Χαμογελά, Κυριακάτικο πρωινό, ποδήλατα, ποδήλατα, καρότσια, παιδιά, σκυλιά και αθλητικά! Χαμογελά...οι Θεσσαλονικείς της επιτέλους πια, με αθλητικά! Χαμογέλα...σήμερα δε θα τα χώσει..ούτε στα North face, ούτε στα Ambercrombie, ούτε καν στα Napapjiri! Πλημμύρισε η παραλία ποδήλατα Peugeot, πλημμύρισε χαμόγελα και κουβέντες και αγκαλιάσματα και ναι!! Κουβέντες με αγνώστους και καλημέρες και αναπάντεχα απαντήματα!
Χαμογελά...οι Ελληνάρες της, σήμερα περιδιαβαίνουν στην Venice beach tou L.A...απλά δεν το ξέρουν!!!
Ο Σταύρος της το’πε, να το Λονδίνο, σήμερα Κυριακάτικο πρωινό, δίπλα στον Τάμεση!  Χαμογελά! Τελικά ρε mate, μπορεί η λύση να ‘ρθει από τη θάλασσα!!!
Πέρα από τα ντεκολτέ, πίσω από τα δήθεν, τα κουτάκια του μυαλού και τους φρέντο με τα διπλά αφρόγαλα...πίσω από όλα αυτά, είμαστε ακόμη άνθρωποι...ναι ρε, Κυριακή πρωί, η παραλία πλημμύρισε τσαλακωμένους, ανθρώπινα τσαλακωμένους, καθημερινούς, προσεγγίσιμους «εν δυνάμει» φίλους!
Αμετανόητα αισιόδοξη..βγήκε κι ο ήλιος, χαμογελά, 33 +1 Φλεβάρηδες, «here, comes the sun!».
Mate, do not pack your staff and leave..at least, not today!!!Here comes the sun!
Dedicated to all of you, my friends, who are the true sun in my life, wherever you are!
Especially dedicated, to my Ann, who told me back in 1997, a sailing story having to do with Monterey...and a sailing story about chorpuc Christi, and a sailing story about San Francisco.
Dedicated especially...to my little bro, Stelios who widesomly learned  "sailing" for a lifetime, next to Ann!