Ετοιμάζεται να κατεβεί. Η μουσική στη διαπασόν. Σήμερα χαμογελά, μετά από μέρες. Ο λόγος...πολλοί!!! Ο Φρόυντ, που τον ξεπέταξε, σαν σιροπάκι πικρό, θεόπικρο... Να τον διαβάζεις εκεί στην οθόνη του mac και να πατάς το βελάκι στο pdf και να νιώθει το μαχαίρι να της γυρνά τα σωθικά, πάμε για άλλη μια! Αντί για τις προτάσεις του Βιεννέζου περί πολιτισμού, εκείνη πολύ θα ήθελε να αναπτύξει τις δικές της περί ψυχανάλυσης και πόσο αυτό το πράγμα δεν είναι επιστήμη.
Τεσπά, έχει πολλά να χώσει επί του θέματος και σήμερα δεν είναι η μέρα, ή μπορεί και να είναι!!!
Ετοιμάζεται να κατέβει. Με χαμόγελο. Ο ένας κατεβαίνει τις βουνοπλαγιές και οι Ελβετοί τρώνε τη σκόνη του. Τσίπουρα θα προτιμούσε. Η άλλη παίζει ρακέτες σε κάτι καταπράσινα λιβάδια και πηγαίνει σαν αυτόματο από το πιάσιμο. Τσίπουρα θα προτιμούσε. Η Κίσκι ετοιμάζεται να βοηθήσει σε μετακόμιση φίλων. Τσίπουρα θα προτιμούσε.
Ετοιμάζεται να κατέβει και μια σκέψη τριβελίζει στο μυαλό της. Της την πέταξε η Έλενα χτες...είναι και το καλώδιο κομμένο το υποθαλάσσιο, λίγο το τέρμα Θεού, λίγο το κερί, λίγο η κατανυκτική ατμόσφαιρα, πιάσανε τα περί πίστης και μόνο.
«και μ’ όλα τα κεριά του κόσμου, δε φωτίζεσαι εσύ!», έρχεται το mail, την επομένη.
Το γείωσα το Ελενάκι μου εχτές, βρε καλό μου, βρε έτσι, βρε γιουβέτσι..
Όχι της λέει, δεν υπάρχει τίποτα μετα!
Κι εγώ τότε γιατί παίζω ρακέτες?, αντιπαρέρχεται εκείνη από το τηλέφωνο.
Ξέρω γω ρε Έλενα...μπας και γίνεις Κουρνικόβα???
Εκεί λίγο πριν τα κλεισίματα, με φωνή βραχνιασμένη, δεν της επιτρέπεται να μιλά και πολύ, χαρά που θα κάνει ο Τεό, διότι αλλιώς πού να πιάσεις σειρά...της πετάει και το αμίμητο της Έλενας..
«την Κυριακή που θα ανεβείς εκεί ψηλά, άναψε και κανά κερί για μένα την άθεη!»
«Σιγά και μη!», «δε θα μπορέσει να πάρει μπρος!!», η απάντηση από την Τήλο.
«θα πάρω τη μαμά σου να τη ρωτήσω, τι διάβαζες μικρή!»
«ρε», της φωνάζει, «μην τυχόν!», βραδιάτικα, να χάσει η μαμάκα μου τον ύπνο της, γιατί θα πρέπει να θυμηθεί τη λίστα των παιδικών μου αναγνωσμάτων, και άντε καλά και την θυμάται, λέμε...τον ύπνο τον χαμένο το δικό της, πουύ τον πας, να θυμάται και να συγχύζεται..γιατί ξέρετε πώς πάει η σκέψη..
χαμογελαστά ξεκινάς, από την ανάμνηση τη χαριτωμένη...το παιδί με ένα βιβλίο στο χέρι από την ηλικία των μικράτων...και ξαφνικά το βλέπεις μπροστά σου, με το λυσάρι να διαβάζει αρχαία στη μετάφραση, μπας και πα να γράψει κάτι στην εξέταση...και να’ναι Ιούνης μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος να καίει και σένα, φιλολόγου πράγμα να σου ‘ρχεται να το πάρεις και να το σβουρίξεις από το μπαλκόνι, το παιδί, που περιφέρεται μέσα στο διαμέρισμα με το λυσάρι πάνω κάτω και σε ρωτάει και με θράσος..., «εσύ μαμά, καμιά ιδέα περί του τι θα πέσει??»
ε ρεεεε, τα εγκεφαλικά...απανωτά στην Ζαμπελίου...μεσημέρι και να βαράει..
μα, να μην ξέρει και τον Ιόνιο ποιητή, τέτοιος ήτανε ο κύριος του δρόμου μας...ούτε αυτό το γνώριζαν επί σειρά ετών οι...33+1 Φλεβάρηδες...
να, πού μπορεί να πάει η σκέψη, στην κόλαση....
στην κόλαση...
και ερωτούν οι 33 + 1 Φλεβάρηδες, αυτοί δηλαδή που δεν, δεν ρε παιδί μου..δεν κάνουν ούτε νηστεία, ούτε στο τόσο..δηλαδή, τι δηλαδή... θα πάνε στην «κόλαση»?, δεν είναι παιδιά από σπίτι???
Ξώφαλτσο ίσως ακούγεται, αλλά με έβαλλε σε σκέψεις, ένα σχόλιο που το ακούω συχνά πυκνά και το άκουσα και σήμερα. Από πότε ο μετρητής της αξιοπιστίας μας έγινε το αν ή όχι κάνουμε νηστεία? Και που είστε? Σέβομαι τους ανθρώπους που την κάνουν και τους λόγους για τους οποίους την κάνουν, αλλά μέχρι εκεί.
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, το ότι κάποιος ελκυστικός 30 κάτι, νηστεύει, όχι ρε παιδιά, δε μου δίνει το «κρέντιτ», ότι είναι από καλή πάστα...εξάλλου οι κακοί είναι ήδη στη φυλακή...
Το «κρέντιτ», το δίνει ο χρόνος, το δίνουν τα μαλώματα, τα λάθη, τα χωρίσματα, τα ανταμώματα, τα φιλιώματα, το δίνει ο χρόνος! Καμιά φορά δεν είμαστε έτοιμοι για τους φίλους, μου έχει συμβεί..και όχι δεν ήταν θέμα νηστείας!
Ετοιμάζεται όμως να κατεβεί, γιατί οι δικοί της φίλοι την περιμένουν για μπύρες, κι ας μη νηστεύει, το «κρέντιτ», νομίζω της το ‘χουν χαρίσει!
Δημήτρη, πιάσε το παράθυρο!
Αφιερωμένο εξαιρετικά, στον κ. Κοπέλλου.
