σ'ένα μικρό μόνο ηλικιακά, θαρραλέο, αγόρι που μπέρδεψε λίγο την ονομαστική του γιορτή και χτες έψαχνε..την τούρτα!
μέχρι κι εκείνη ψάρωσε και έφαγε στιγμιαία μιαααα απογοήτευση....μα μια απογοήτευση...γιατί κι εκείνη..την τούρτα έψαχνε!
με το κουτάλι στην νουτέλα λοιπόν!
και με το χέρι στη φωτιά ότι...
ότι τα χιλιόμετρα που τον χωρίζουν από τη μαμά του, μπορεί να 'ναι πολλά και κανείς να μην τον ρώτησε αν εκείνος το θελε τούτο να συμβεί, να του την μετακομίσουν στο νότο, ενώ εκεί μια χαρά είχαν βολευτεί δυτικά, και κανέναν δεν ενοχλούσαν, γιατί...να σου πω, γιατί... στο κάτω κάτω, δικιά του είναι η μαμά και ό,τι θέλουν εκείνοι κάνουν.
όχι!
να τα μας...
όχι!
έχεις φάει εσύ όχι, καθαρά και τελεσίδικα σε ηλικία κάτω των δέκα?
αν ναι, για έλα κόπιασε και από μας, για έλα, να στρώσουμε την τράπουλα, να δούμε τί μας περισσεύει.
τί μας περισσεύει.
έξτρα διάσταση, μας περισσεύει! 13 ολόκληρες ώρες στο αεροπλάνο καθαρής, συμπιεσμένης ευτυχίας. ώρες καρφωμένες στο άσπρο, στο γαλάζιο, και από κει στην σαβάνα, στην οροσειρά, στο μπέη έρια. να φτάνεις μεσημέρι. να θες να σπρώξεις τον διπλανό σου, να θες να κάνουν όλοι πιο γρήγορα, και μετά αέρας αλλιώτικος και ορίζοντας πιο μεγάλος και μοκέτα παχιά σε πρωτόγνωρα πάχυτα και διαδικαστικά και ερωτήσεις και να μη σε νοιάζει.
γιατί, εκεί, εκεί έξω το "όχι" έχει γίνει "ναι", ένα "ναι" με ημερομηνία λήξης, πάντα. πάντα ημερομηνία λήξης.
και να σου πω?
δεν το αλλάζει με τίποτα. κι ας λήγει.
αυτήν την έξτρα αίσθηση που φτιάχνει η στέρηση, εκείνη δεν την αλλάζει με τίποτα.
υπάρχουν κάτι αγκαλιές που δε χωράνε πουθενά.
και έρχονται ώρες που το πουθενά, σου κάνει τη χάρη, και έρχεται και σου χαρίζεται! σε εσένα! ναι, ναι σε εσένα.
...εδώ εκείνη θα σταματήσει. γιατί το "πουθενά" της είναι πολύ προσωπικό. συγνώμη.
συγνώμη και από τον τυχαίο αναγνώστη που την τιμάει σποραδικά.
σε αφήνω με αυτό, μικρό μόνο ηλικιακά, θαρραλέο αγόρι, τυχεροί οι άνθρωποι που θα βρεθούν στην...αποβάθρα σου, αργότερα! μεγάλο αγόρι πια και πάντα θαρραλέο.
έχει κι εκείνη συναντήσει κάτι ανθρώπους σταθμούς,
και οι σταθμοί είναι βάλσαμο. μυρίζουν παλιομοδίτικα τρυφερότητα, μυρίζουν παντού ίδια, εισαγωγή! και σημαίνουν πολλά που εκείνη αδυνατεί να βάλλει σε λέξεις.
συναισθήματα. μόνο συναισθήματα.
αδημονία, αγωνία, περιέργεια, ενθουσιασμό, ανακούφιση, γλυκόπικρο, εξάρτηση.
οι σταθμοί είναι εξάρτηση.
εκείνη θα την ονομάτιζε θετική. θετική εξάρτηση.
άκου και κάτι παράξενο!
οι άλλοι πάντα εξάρτηση, και εσύ πάντα αυτάρκεια. αβίαστα και αστεναχώρητα! μαγεία!
Dedicated to Kiriakos for his named.
Dedicated to Mr. Vassilis for wise words back in the turbulent summer of 2008.
Especially dedicated to my brother for introducing me to the scenic creek of appreciating the most precious souls in the way i drink the dalmore.
Especially dedicated to a soul i would love to drink my single malts with.
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
άτιτλα..στο γνωστό μοτίβο...οι τίτλοι ανήκουν αλλού.
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
στην Κρήτη.
Τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.
μια Βρετανίδα τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.
Φαντάσου, να σε λένε Μανώλη, να ζεις μια ζωή, να έχεις ζήσει μια παράξενη ζωή, όχι, όχι παράξενη, ούτε καν άδικη...
άδικη? ίσως άδικη, ίσως όχι...
μια ζωή που σου επιβλήθηκε. χωρίς δυνατότητα επιλογής καμιά. η επιλογή μονόδρομος.
υπάρχουν εποχές που μονοδρομούν, και μετά έρχονται άλλες εποχές, και τους ακυρώνουν τους μονόδρομους.
ο μονόδρομος, κάθε φορά, μπορεί να είναι και ευτυχία. πίστεψε με.
εκτός ίσως από μια στιγμή.
την αρχική. ίσως ούτε καν την αρχική.
πριν καν τον βαδίσεις τον μονόδρομο, πριν καν.
η φυλακή. η φυλακή στο μυαλό σου.
η φυλακή.
καλοκαίρι, πώς το κάνεις αυτό?
πώς κανονικά ο ήλιος να λάμπει, και στο δικό της κανονικά, μαύρο. πώς? Βικτόρια...πώς?
πώς γύρω της γελάνε? Βικτόρια, πώς τολμάνε? πώς? στη θάλασσα πώς?
πώς κλειστοφοβία? πώς Βικτόρια? πώς?
χαρτί, μα είναι μόνο, μόνο χαρτί, να το, να το, το γυρνάει, δες την! το γυρνάει με δάχτυλα βρεγμένα από νερό, θαλασσινό νερό.
Βικτόρια, γιατί, γιατί, γιατί της στερείς την ανάσα?
δώσε μου τον αέρα που δεν αναπνέω, δώστον μου, δώστον μου.
χαρτί, δες το, χαρτί...
πώς στο διάλο, πώς? πώς με λέξεις μου στερεύεις την ανάσα, Βικτόρια, πώς?
τόσος, τόσος αγέρας, εδώ δίπλα, και για κείνην ούτε στάλα.
στρίβεις τη στρόφιγγα με λέξεις. με λέξεις. Βικτόρια!
λέξεις. Δες τί κάνουν οι λέξεις! στερούν αγέρα, ανοίγουν παράθυρα...
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
πρώτη φορά, έμαθε ελληνικά, πρώτη φορά.
για τον Μανώλη. Η Βικτόρια έμαθε ελληνικές λέξεις.
πρώτη φορά. ανοιγμένα παράθυρα με θέα... τον Μανώλη.
δεν ξέρω πώς να σου το πω, γλυκέ μου αναγνώστη,
σε μέρες ΔΝΤ πια, με μια ψυχολογία να ανεβοκατεβαίνει από τρελλή αισιοδοξία μέχρι τα μαύρα τάρταρα της απαισιοδοξίας. σε μέρες που η χαρά και ο θυμός παίζουν πινγκ πονγκ στο κεφάλι της, και στο δικό σου..δεν μπορεί, δεν μπορεί...κάτι θα συμβαίνει και στο δικό σου. δε περνιέται νιρβάνα η κρίση, δεν μπορεί. κάτι, κάτι σου κάνει. μια παρενέργεια θα την έχει, δεν μπορεί...
ήρθε εκείνη και της το δώσε τόσο απλά.
κάπου λίγο πριν γίνει σαράντα, η Βικτόρια, έμαθε ελληνικά γιατί ο Μανώλης ήταν πολύ μεγάλος πια για να μάθει αγγλικά.
συγνώμη, δε μου αρέσει το κείμενο μου.
εμένα αυτή η πρώτη φορά, με έχει σμπαραλιάσει.
και νιώθω μικρή. πολύ μικρή. και ηλίθια. και ασήμαντη. βασικά...μικρή. ψυχικά. μικρή.
σε αφήνω.
υποσημείωση. τα ελληνικά η Βικτόρια δεν τα έμαθε από έρωτα, τα έμαθε για τον άνθρωπο - Μανώλη. ο Μανώλης δε ζει πια. ο έρωτας ήρθε μετά. ...μπας και σε μπάσω καθόλου.
dedicated.
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
στην Κρήτη.
Τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.
μια Βρετανίδα τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.
Φαντάσου, να σε λένε Μανώλη, να ζεις μια ζωή, να έχεις ζήσει μια παράξενη ζωή, όχι, όχι παράξενη, ούτε καν άδικη...
άδικη? ίσως άδικη, ίσως όχι...
μια ζωή που σου επιβλήθηκε. χωρίς δυνατότητα επιλογής καμιά. η επιλογή μονόδρομος.
υπάρχουν εποχές που μονοδρομούν, και μετά έρχονται άλλες εποχές, και τους ακυρώνουν τους μονόδρομους.
ο μονόδρομος, κάθε φορά, μπορεί να είναι και ευτυχία. πίστεψε με.
εκτός ίσως από μια στιγμή.
την αρχική. ίσως ούτε καν την αρχική.
πριν καν τον βαδίσεις τον μονόδρομο, πριν καν.
η φυλακή. η φυλακή στο μυαλό σου.
η φυλακή.
καλοκαίρι, πώς το κάνεις αυτό?
πώς κανονικά ο ήλιος να λάμπει, και στο δικό της κανονικά, μαύρο. πώς? Βικτόρια...πώς?
πώς γύρω της γελάνε? Βικτόρια, πώς τολμάνε? πώς? στη θάλασσα πώς?
πώς κλειστοφοβία? πώς Βικτόρια? πώς?
χαρτί, μα είναι μόνο, μόνο χαρτί, να το, να το, το γυρνάει, δες την! το γυρνάει με δάχτυλα βρεγμένα από νερό, θαλασσινό νερό.
Βικτόρια, γιατί, γιατί, γιατί της στερείς την ανάσα?
δώσε μου τον αέρα που δεν αναπνέω, δώστον μου, δώστον μου.
χαρτί, δες το, χαρτί...
πώς στο διάλο, πώς? πώς με λέξεις μου στερεύεις την ανάσα, Βικτόρια, πώς?
τόσος, τόσος αγέρας, εδώ δίπλα, και για κείνην ούτε στάλα.
στρίβεις τη στρόφιγγα με λέξεις. με λέξεις. Βικτόρια!
λέξεις. Δες τί κάνουν οι λέξεις! στερούν αγέρα, ανοίγουν παράθυρα...
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
πρώτη φορά, έμαθε ελληνικά, πρώτη φορά.
για τον Μανώλη. Η Βικτόρια έμαθε ελληνικές λέξεις.
πρώτη φορά. ανοιγμένα παράθυρα με θέα... τον Μανώλη.
δεν ξέρω πώς να σου το πω, γλυκέ μου αναγνώστη,
σε μέρες ΔΝΤ πια, με μια ψυχολογία να ανεβοκατεβαίνει από τρελλή αισιοδοξία μέχρι τα μαύρα τάρταρα της απαισιοδοξίας. σε μέρες που η χαρά και ο θυμός παίζουν πινγκ πονγκ στο κεφάλι της, και στο δικό σου..δεν μπορεί, δεν μπορεί...κάτι θα συμβαίνει και στο δικό σου. δε περνιέται νιρβάνα η κρίση, δεν μπορεί. κάτι, κάτι σου κάνει. μια παρενέργεια θα την έχει, δεν μπορεί...
ήρθε εκείνη και της το δώσε τόσο απλά.
κάπου λίγο πριν γίνει σαράντα, η Βικτόρια, έμαθε ελληνικά γιατί ο Μανώλης ήταν πολύ μεγάλος πια για να μάθει αγγλικά.
συγνώμη, δε μου αρέσει το κείμενο μου.
εμένα αυτή η πρώτη φορά, με έχει σμπαραλιάσει.
και νιώθω μικρή. πολύ μικρή. και ηλίθια. και ασήμαντη. βασικά...μικρή. ψυχικά. μικρή.
σε αφήνω.
υποσημείωση. τα ελληνικά η Βικτόρια δεν τα έμαθε από έρωτα, τα έμαθε για τον άνθρωπο - Μανώλη. ο Μανώλης δε ζει πια. ο έρωτας ήρθε μετά. ...μπας και σε μπάσω καθόλου.
dedicated.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
...άτιτλα...επειδή δε θέλω να μοιραστώ... τους τίτλους.?!?
Αγαπητή Βικτόρια,
δεν θέλησα να σε δω από κοντά αν και φτάσαμε στο παρά πέντε! Σε έκρυβε μια κολώνα ντυμένη σε βιβλιοθήκες! Προτίμησα έτσι. Εξάλλου δεν ήταν έτοιμη.
Συναντήσεις επομένως μόνο εκ φωνής.
Με συγκίνησε πολύ η τόλμη σου να αναμετρηθείς με τα ελληνικά και κατανοώ, όσο τίποτε στον κόσμο, πόσο εξουθενωτικό είναι τούτο.
Είναι.
Ακόμη κι αν είχατε κάνει χομγουορκ με τον κ.Λάλα, ένιωθες την ανάγκη να κοινωνήσεις, εκεί στο θεσσαλονικιώτικο πάμπλικ, κάτι της στιγμής, εκεί, εκεί, ακριβώς όπως σου ερχόταν στη σκέψη εκείνη τη στιγμή! και το τόλμησες.
τόλμησες το ρίσκο. έτσι το ονομάτησες....ρίσκο.
....Ήδη, ξέρεις, σε συμπαθώ.
Αγαπητή Βικτόρια, δε θα τους πω, πού σε συνάντησα, σε ποιες σκέψεις, γραπτές και προφορικές, γιατί είναι πολύ προσωπικό δεδομένο, και με πιάνουν τα εγωιστικά μου, άσε που θέλω να τα πω μόνο σε κάτι πολύ λατρεμένους, ενίοτε και στη μαμά μου.
Αγαπητή Βικτόρια, θα ήθελα επίσης να σου πω ότι έχω την ικανότητα να "κουφαίνω" τη μαμά μου, ακόμη κι αν μας χωρίζει κοτζάμ ατλαντικός.
Την "κουφαίνω" μέσω σκαιπ, ενώ πουλάκια τιτιβίζουν στο μπακγκράουντ της, και έχει μόλις ξυπνήσει. Αλλά νομίζω πως μια μαμά μπορείς να την κουφαίνεις ανεξαρτήτου ώρας, ακόμη κι αν δεν έχει φάει ακόμη πρωινό.
Πίσω στα δικά μας, πάλι.
Λοιπόν, έχω την εντύπωση Βικτόρια...έχω την εντύπωση ότι ερωτεύτηκες έναν Έλληνα!
ναι,ναι! και μάλιστα Θεσσαλονικιό. έναν Θεσσαλονικιό εκεί στο Λονδίνο.
και θέλω να σου πω, ότι χαμογέλασα. ναι, ναι, πίσω από τη βιβλιοθήκη και ούσα όρθια, ακόμη και αν φθονούσα τα καρεκλάκια των αλλονών, των καθήμενων, στην πλειοψηφία θηλυκών, χαμογελάσα στον έρωτα που σε βρήκε!
γιατί Βικτόρια...μεταξύ μας, σε βρήκε!
όλος ο έρωτας χωμένος στη φωνή!
καλά, όταν το γύρισες και στο αγγλικό...κόντεψα να σε ερωτευτώ εγώ...Παναγιά μου..τί προφορά!!οξφορδιανή και ερωτευμένη!
πολλά θέλει ο άνθρωπος για να κυλήσει???
έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον χτύπησε κι εκείνον κατακούτελα, διότι ρε Βικτόρια, μεταξύ μας...ποιος σου μεταφράζει ένα σενάριο από τα ελληνικά στα αγγλικά επί σειρά εβδομάδων, αμισθί? με μόνο μοτιβέησον να λάμψει, από ικανοποίηση, το προσωπάκι σου? ποιος? όχι ποιος?
έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι τα πάτε ήδη μια χαρά, και είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι θα σ' έχει πάρει ήδη εκατό τηλέφωνα, να σε ρωτήσει, αν, αν έχεις πάει εκεί και εκεί και εκεί..κάτι εκεί, τα δικά του εν Θεσσαλονίκη εκεί!
και είμαι επίσης, σχεδόν σίγουρη, ότι αφού μας μίλησες ελληνικά, και αφού κάποια στιγμή γύρισες στον κ. Λάλα και του είπες παιδικά...τώρα κουράστηκα...και πόσο σεβαστό,...
είμαι σίγουρη ότι θα τα πήρες τα βήματα σου, να τα περπατήσεις στο εκεί, στο δικό του εκεί.
Βικτόρια, λέω να τους αφήσω σήμερα με αυτό.
Πόσο χάρηκα που ερωτεύτηκες!
Ειλικρινά. Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτέ.
Αύριο θα τους απαντήσω στο εξής - "πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά!"
Είναι μια δική σου "πρώτη φορά", και όχι δεν έχει να κάνει με τις πεταλούδες στο στομάχι σου. Αυτό δε μου πρέπεται.
Αλλά θα ήθελα να μου επιτρέψεις, να τους μεταφέρω "μια πρώτη φορά", που εκείνη, περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες, σου υποκλίθηκε πίσω από μια κολώνα ντουμπλαρισμένη με βιβλιοθήκες.
Με βαθιά εκτίμηση,
mcg.
Dedicated to my bro for bringing smiles to my face, back in the snowy, depressive, march of 2003.
δεν θέλησα να σε δω από κοντά αν και φτάσαμε στο παρά πέντε! Σε έκρυβε μια κολώνα ντυμένη σε βιβλιοθήκες! Προτίμησα έτσι. Εξάλλου δεν ήταν έτοιμη.
Συναντήσεις επομένως μόνο εκ φωνής.
Με συγκίνησε πολύ η τόλμη σου να αναμετρηθείς με τα ελληνικά και κατανοώ, όσο τίποτε στον κόσμο, πόσο εξουθενωτικό είναι τούτο.
Είναι.
Ακόμη κι αν είχατε κάνει χομγουορκ με τον κ.Λάλα, ένιωθες την ανάγκη να κοινωνήσεις, εκεί στο θεσσαλονικιώτικο πάμπλικ, κάτι της στιγμής, εκεί, εκεί, ακριβώς όπως σου ερχόταν στη σκέψη εκείνη τη στιγμή! και το τόλμησες.
τόλμησες το ρίσκο. έτσι το ονομάτησες....ρίσκο.
....Ήδη, ξέρεις, σε συμπαθώ.
Αγαπητή Βικτόρια, δε θα τους πω, πού σε συνάντησα, σε ποιες σκέψεις, γραπτές και προφορικές, γιατί είναι πολύ προσωπικό δεδομένο, και με πιάνουν τα εγωιστικά μου, άσε που θέλω να τα πω μόνο σε κάτι πολύ λατρεμένους, ενίοτε και στη μαμά μου.
Αγαπητή Βικτόρια, θα ήθελα επίσης να σου πω ότι έχω την ικανότητα να "κουφαίνω" τη μαμά μου, ακόμη κι αν μας χωρίζει κοτζάμ ατλαντικός.
Την "κουφαίνω" μέσω σκαιπ, ενώ πουλάκια τιτιβίζουν στο μπακγκράουντ της, και έχει μόλις ξυπνήσει. Αλλά νομίζω πως μια μαμά μπορείς να την κουφαίνεις ανεξαρτήτου ώρας, ακόμη κι αν δεν έχει φάει ακόμη πρωινό.
Πίσω στα δικά μας, πάλι.
Λοιπόν, έχω την εντύπωση Βικτόρια...έχω την εντύπωση ότι ερωτεύτηκες έναν Έλληνα!
ναι,ναι! και μάλιστα Θεσσαλονικιό. έναν Θεσσαλονικιό εκεί στο Λονδίνο.
και θέλω να σου πω, ότι χαμογέλασα. ναι, ναι, πίσω από τη βιβλιοθήκη και ούσα όρθια, ακόμη και αν φθονούσα τα καρεκλάκια των αλλονών, των καθήμενων, στην πλειοψηφία θηλυκών, χαμογελάσα στον έρωτα που σε βρήκε!
γιατί Βικτόρια...μεταξύ μας, σε βρήκε!
όλος ο έρωτας χωμένος στη φωνή!
καλά, όταν το γύρισες και στο αγγλικό...κόντεψα να σε ερωτευτώ εγώ...Παναγιά μου..τί προφορά!!οξφορδιανή και ερωτευμένη!
πολλά θέλει ο άνθρωπος για να κυλήσει???
έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον χτύπησε κι εκείνον κατακούτελα, διότι ρε Βικτόρια, μεταξύ μας...ποιος σου μεταφράζει ένα σενάριο από τα ελληνικά στα αγγλικά επί σειρά εβδομάδων, αμισθί? με μόνο μοτιβέησον να λάμψει, από ικανοποίηση, το προσωπάκι σου? ποιος? όχι ποιος?
έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι τα πάτε ήδη μια χαρά, και είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι θα σ' έχει πάρει ήδη εκατό τηλέφωνα, να σε ρωτήσει, αν, αν έχεις πάει εκεί και εκεί και εκεί..κάτι εκεί, τα δικά του εν Θεσσαλονίκη εκεί!
και είμαι επίσης, σχεδόν σίγουρη, ότι αφού μας μίλησες ελληνικά, και αφού κάποια στιγμή γύρισες στον κ. Λάλα και του είπες παιδικά...τώρα κουράστηκα...και πόσο σεβαστό,...
είμαι σίγουρη ότι θα τα πήρες τα βήματα σου, να τα περπατήσεις στο εκεί, στο δικό του εκεί.
Βικτόρια, λέω να τους αφήσω σήμερα με αυτό.
Πόσο χάρηκα που ερωτεύτηκες!
Ειλικρινά. Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτέ.
Αύριο θα τους απαντήσω στο εξής - "πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά!"
Είναι μια δική σου "πρώτη φορά", και όχι δεν έχει να κάνει με τις πεταλούδες στο στομάχι σου. Αυτό δε μου πρέπεται.
Αλλά θα ήθελα να μου επιτρέψεις, να τους μεταφέρω "μια πρώτη φορά", που εκείνη, περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες, σου υποκλίθηκε πίσω από μια κολώνα ντουμπλαρισμένη με βιβλιοθήκες.
Με βαθιά εκτίμηση,
mcg.
Dedicated to my bro for bringing smiles to my face, back in the snowy, depressive, march of 2003.
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Άτιτλο λόγω τακτ. αν και δεν σας πρέπει. εξάλλου "φτιάχνεστε" με το οφένσιβ. κάνω λάθος?
The difference between ordinary and extraordinary is the little extra! by Konstantin KK
Σήμερα λοιπόν, προβοκατόρικα, παρμένα, και με θράσος.
Άμα θες,...το γνωστό..... ανφόλοου, όπως λένε οι αδυναμίες στο άλλο.
Αδυνατεί να καταλάβει γιατί, γιατί, αυτό το έξτρα δε χωράει σε αυτόν εδώ τον τόπο. Έναν τόπο, ρεαλιστικά, τόπο. Γιατί?
Γιατί, χτες σε διάλεξη που θα 'πρεπε να την έχεις ευαγγέλιο, ήμασταν το συνάφι του και κανα δυο ξέμπαρκοι, σαν του λόγου της. Σύνολο? 60 νοματαίοι. τελεία.
Γιατί, σε αυτόν τον τόπο, που υπάρχουν πολλοί, με το έξτρα, δε βρίσκουν "βήμα"...και όταν πάλι βρίσκουν, δε τους βρίσκετε εσείς...
Γιατί κάθε τέτοιος που ψάχνει "βήμα" συνήθως... μπλογκάρει?
Και μη βιαστείς να της τα χώσεις, ότι είμαστε λαός λυρικός και συναισθηματικός εξ' ου και κάθε πικραμένος τα ρίχνει τα απωθημένα στον διαδικτυακό ωκεανό, γιατί θα τσιρίξει.
Αν είχες τη διάθεση να σερφάρεις σε άλλους ωκεανούς, πέραν της πεπατημένης, θα συναντιόσουν, αγαπητέ μέην στρημ αναγνώστη, με κάτι ποιότητες ομοεθνών σου, χωμένες σε εκφράσεις γραφιστικές, δοκιμιακές, και φωτογραφικές, ενίοτε και μουσικές, που θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε σελίδες και σε αίθουσες, αλλοδαπών ποιοτικών ογκόλιθων, ηλεκτρονικών και πιο συμβατικών μέσων.
Άλλα δε νομίζω να προλαβαίνεις...δε νομίζω καν να σκέφτεσαι.
Θα μπορούσες όμως...ξέρεις...την ώρα που οδηγείς στην εθνική και νομίζεις ότι ο Άαρτον, Θεός σχωρέστονα, έχει μετενσαρκωθεί εντός σου..θα μπορούσες και λίγο να σκεφτείς..το πας καλά? τη ζωούλα σου, την έστρωσες καλούτσικα?
Να μαντέψω?
Τρέχεις Δευτέρα - Παρασκευή. Σεβαστόν.
Σαββάτο αράζεις στην αθλητική, μεσημεράκι στην εξωτική μετά τσιπούρων άνευ και μη, το σπρώχνεις να βραδιάσει, το λούζεις στο αλκοόλι εσύ κι εγώ, και όταν με το καλό ξημερώσει ο Θεός την Κυριακή, της δίνεις μια αβάντα βρε αδερφέ....να πιάσει την ώρα τη μεσημβρινή, να πιάσεις εσύ την "καθημερινή", και όταν με το καλό τελειώσεις με την ανάγνωση του ταξιδιωτικού οδηγού πού να χιονοδρομίσεις το 3ήμερο που πλησιάζει,...(στον Αγ. Αθανάσιο, βρε! μπας σε καλό σου??που ρωτάς...) για τους εδώ,
...για τους νοτίους, υποθέτω ότι πλέον χιονοδρομούν μόνο σε μέρη που τριγύρω τους οι πινακίδες είναι γραμμένες σε τουλάχιστον 3 γλώσσες ευρωπαικές, ..όταν λοιπόν τελειώσεις με την κουλτούρα, χτυπάς εγκέν τα τσίπουρα, και τρέχεις να χτυπήσεις κάρτα στον ναό. Όπου ναός..ξες εσύ. Η άλλη δε, επιστρέφει στον άλλο ναό, στην οικεία ή στην καφετερία, ελληνιστί. Α, και συνήθως σε θάβει. Σε θάβει, σε θάβει, τούμπα μακεδονίτικη σου κάνει, σου κάνει και ένα φαγάκι έτσι για το ξεκάρφωμα, και πάμε από την αρχή.
Εντωμεταξύ άλλα ήθελε η έρμη να πει και αλλού σε πήγε.
Θα το σώσει. όμως θα το σώσει.
Εκείνης βλέπεις, πολλοί από τους φίλους της, τους πιο στενούς, είναι ολίγον απροσάρμοστοι, παντρεμένοι και μη, και βλέπεις διαθέτουν αυτό το έξτρα που τους κάνει διαφορετικούς από τη νόρμα. Οέο!!!
Προβοκατόρικα, και με θράσος. Στο 'πα? δεν στο 'πα?
Ηλικιακά "παίζουν" από αργά είκοσι μέχρι αργά σαράντα. Και ασφυκτιούν, οι δικοί της φίλοι, ώρες ώρες ασφυκτιούν, εδώ σε αυτόν τον τόπο. Και ξέρεις κάτι?
Δεν είναι ότι δεν προσπαθούν...
Προσπαθούν ρε συ, προσπαθούν να πάρουν το "βήμα" και όλο τους το σπρώχνουν το "βήμα", ύπουλα, αναπάντεχα.
Κι εκεινής της την "σπάει" αυτό.
Και ξέρει, το ξέρει καλά, το έχει εμπεδώσει ότι πρέπει να την πληρώσουν τη λυπητερή, η δική της γενιά είναι ταμείο και πληρώνει τον λογαριασμό των τουντέι πενηνταπεντάρηδων και πάνω.
Και την πληρώνουν ήδη κάτι Κυριακές απογεύματα που δε σου 'ρχονται λέξεις να πεις, και παίρνεις τα βήματα σου, και βγαίνεις από την υπόγα στην άλλη υπόγα, στη ζωή.
Η ζωή των "έξτρας" ξεκινά εκεί γύρω στις 8, απογεύματα Κυριακής.
Κάτι απογεύματα βραδιασμένα σχεδόν, εκείνοι οι έξτρας, μπαίνουν στη νόρμα.
.......to wild homes we go, to wild homes we return. by Lena Lee.
Dedicated to Constantin KK and to my Lena for phrasing my thoughts.
Dedicated to all the extraordinary friends for making my life not @ all ordinary. The issue is when, god damn, u r gonna let them make extraordinary YOURS.
Especially dedicated to an extra that nourishes comfortably in silence.
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Πόλη μαγική!αποφάσισαν ο Μιχάλης, ο Γιώργος, η Αγγελική. Σειρά μας!
Το ξέρεις ότι είναι δυσλεκτική, ε?
Ότι μπουκώνει το στόμα της με λέξεις και αδυνατεί, αδυνατεί να τις βάλει σε κάτι που θα μοιαζε με πρόταση, με αρχή, μέση, τέλος και κάπου, κάπου ένα ρήμα, ε?
Ε, λοιπόν είναι δυσλεκτική. Ειδικά όταν είναι ενθουσιασμένη.
Είναι ενθουσιασμένη!
Στον γραπτό λόγο δεν έχει πρόβλημα, συχνά. Ε, σήμερα έχει!
Πεταμένα ατάκτως λοιπόν!
Open coffee.
Ο Γιώργος και άλλοι που εκείνη δε γνωρίζει, οργανώσανε χτες το πρώτο της χρονιας, της σχολικής!
Μαζευτήκαν διάφοροι τύποι που ασχολούνται με αρχιτεκτονικές υπολογιστών και διάφοροι άλλοι καθημερινοί τύποι και ολίγον τα 'παμε!
Ρε παιδιά....είμαι ενθουσιασμένη!
Σίγουρα το δικό μας, δεν είναι επιπέδου σίλικον βάλλευ, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.Το θέμα μας είναι ότι επιτέλους μαζευτήκαμε!
Το χίουμορ ήταν καταπληκτικό, οι παρουσιάσεις να νιώθεις ότι μιλάς σε φίλους στενούς, μια ζεστασιά, μια αμεσότητα, μια γλύκα!
Καθισμένη οκλαδόν στη μοκέτα του Δάιος, και να νιώθεις ότι κάθεσαι στη μοκέτα του βιβλιοπωλείου ευρωπαικού ή αμερικάνικου...όχι, όχι, μη νομίσεις ότι σου πουλάει μούρη.
Όχι.
Απλά σου επισημαίνει, την επιτέλους σωστή χαλαρότητα! Μέσα στο Δάιος εχτές, είχε ενθουσιασμό, καταθέσεις ψυχής και καμιά μα καμιά δηθενιά.
Προσπάθεια, είπανε χτες τα παιδιά, κάνουμε προσπάθεια.
Προσπάθεια, προσπάθεια θα κάνει και αυτή να σου μεταφέρει εν τάχει την ουσία.
Ο Μιχάλης Γουδής είναι δημοσιογράφος. Είναι και πίσω από την "πλατφόρμα" του Θεσσαλονίκη αλλιώς.
Τι μου πε στα κλεφτά?
Άμα δεν το κάνουμε, πρέπει να φύγουμε! Ε λοιπόν, είπαμε να το κάνουμε!
Δες μια σκέψη καθόλου εγωιστική!!!
Κανονικά, θα μπορούσε να την κάνει κανονικότατα!!!
Αν έχεις ταξιδέψει, σπουδάσει, ζήσει στο εξωτερικό...δεν μπορεί θα τρως φλασιές πότε πότε, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.
Ε λοιπόν, ο Μιχάλης είπε...να μείνει!
Όχι για τους καφέδες, τους εσπρεσσό τρέντι, αγάπες, αλλά για να κάνει κάτι, κάτι εθελοντικά!
Τέρμα στη γκρίνια είπε. Και οργάνωσε την πρώτη γιορτή πέρσι τον Μάη, μια Κυριακή που έκανε τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει πόλη μαγική.
Μια Κυριακή ο Μιχάλης και οι φίλοι του και 250 εθελοντές χάρισαν χαμόγελα σε 6000 συμπολίτες τους και μη.
Θες να σου θυμήσω την κρατική ορχήστρα, από έναν μουσικό έξω στα μπαλκόνια του Ηλέκτρα Πάλας να παίζει Καραίνδρου??
Θες να πιάσουμε το πάρτυ με τα φωτιστικά στην Ερνέστου Εμπράρ, να πίνουμε μπύρες από το περίπτερο και να μιλάς σε όποιον τύχαινε δίπλα σου, θες να πούμε, ότι δεν του φευγόταν κανενός να...φύγει??
Η μήπως θες να πούμε για τη μαγεία στην Αγίου Μηνά, να μπαινοβγαίνεις σε παλιά εμπορικά, οι μουσικές να είναι από κονραμπάσσα,και πιάνα και σαξόφωνα και και και....
Ε λοιπόν, μου πε ο Μιχάλης, αυτό το Μαγιάτικο, ήταν πιο πολύ κάτι σα γιορτή.
Αλλά ο σκοπός δεν είναι μόνο η γιορτή. Ο στόχος είναι να αλλάξουμε τη λάθος καθημερινότητα. Εσύ και εγώ. Ναι, ναι!!! Εσύ και εγώ!
Σκέψου αυτό!
Άδειο το οικόπεδο, χωματερή και τσουπ μια Κυριακή, αντί να πάμε για καφέδες και μπουγάτσες και εφημερίδες, πριν, πριν πάμε για τα μπυρόνια στο λατρεμένο, έλα να κάνουμε το οικόπεδο...πάρκο!!!Έλα και φέρε τη τσουγκράνα σου μαζί!
Σίγουρα, ο εθελοντισμός θέλει οργάνωση, μέχρι και αυτός θέλει οργάνωση. Αλλά πολύ πριν την οργάνωση...θέλει συμμετοχή.
Εκείνη χτες, μεταξύ μας, προς στιγμήν σκέφτηκε να το γειώσει. Και μετά σκέφτηκε αυτό.
Εκείνοι οι του open coffee, κάνουν ό,τι μπορούν από την πλευρά τους. Τώρα είναι η σειρά της να κάνει και αυτή.
Να πάει να τους βρει.
Και να σου πω? όχι μόνο πήγε, αλλά και τους μίλησε και τους ευχαρίστησε που εναρμονίζουν την πόλη στον ρόλο που της πρέπει.
Το "πρέπει" είναι ρήμα ολίγον καταναγκαστικό. Ασ'το! Άσε το "πρέπει". Πιάσε το "έλα"!
Έλα σε μια πόλη που...
..... οργανώνεται με σκοπό να "νταντεύει" τους πολίτες της, να τους κάνει να χαμογελάνε, να κάθονται οκλαδόν στην Ικτίνου, να τους χαρίζει μουσικές,
να τους δίνει κιμωλίες για να τη ζωγραφίσουν, στη Μητροπόλεως!!!
και σπρέυ στους γύρω δρόμους της πλατείας Αγ. Σοφίας.
να τους χαρίζει δρόμους να παίξουν βόλλευ και να κάνουν ποδηλατάδες, στη Τσιμισκή,
να απολαμβάνουν θεατιρκούς διαλόγους στις 18:30 @ Αλ. Σβώλου- Δημ. Γούναρη & 19:30 @ Αριστοτέλους- Ερμού
να δουν προβολή μέσα στο Καπάνι!!!
να, να, να...
και έφυγε χτες και με κάτι μάτια να λαμποκοπάνε! και χαμόγελα, μεγάλα χαμόγελα.
Και να σου πω?
Απορώ πώς ακομή πίνουμε καφέδες σκέτους!
Σε αφήνω γιατί χτυπάνε τα τηλέφωνα και τα απροσάρμοστα μου είναι κατενθουσιασμένα!!! Σονάκι, οι λατρεμένοι μου, ξέρεις ότι είναι οι πιο απροσάρμοστοι! Μη μου πεις ότι δεν στο πα????
Κατέβα!
Dedicated to all the dreamers who become doers!!!
Dedicated to my professor, Aggeliki, for been the tired less heart behind the painting event.
Especially dedicated to the one who teaches me lessons of lavishness in such a controversial way. Enchanted.
Ότι μπουκώνει το στόμα της με λέξεις και αδυνατεί, αδυνατεί να τις βάλει σε κάτι που θα μοιαζε με πρόταση, με αρχή, μέση, τέλος και κάπου, κάπου ένα ρήμα, ε?
Ε, λοιπόν είναι δυσλεκτική. Ειδικά όταν είναι ενθουσιασμένη.
Είναι ενθουσιασμένη!
Στον γραπτό λόγο δεν έχει πρόβλημα, συχνά. Ε, σήμερα έχει!
Πεταμένα ατάκτως λοιπόν!
Open coffee.
Ο Γιώργος και άλλοι που εκείνη δε γνωρίζει, οργανώσανε χτες το πρώτο της χρονιας, της σχολικής!
Μαζευτήκαν διάφοροι τύποι που ασχολούνται με αρχιτεκτονικές υπολογιστών και διάφοροι άλλοι καθημερινοί τύποι και ολίγον τα 'παμε!
Ρε παιδιά....είμαι ενθουσιασμένη!
Σίγουρα το δικό μας, δεν είναι επιπέδου σίλικον βάλλευ, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.Το θέμα μας είναι ότι επιτέλους μαζευτήκαμε!
Το χίουμορ ήταν καταπληκτικό, οι παρουσιάσεις να νιώθεις ότι μιλάς σε φίλους στενούς, μια ζεστασιά, μια αμεσότητα, μια γλύκα!
Καθισμένη οκλαδόν στη μοκέτα του Δάιος, και να νιώθεις ότι κάθεσαι στη μοκέτα του βιβλιοπωλείου ευρωπαικού ή αμερικάνικου...όχι, όχι, μη νομίσεις ότι σου πουλάει μούρη.
Όχι.
Απλά σου επισημαίνει, την επιτέλους σωστή χαλαρότητα! Μέσα στο Δάιος εχτές, είχε ενθουσιασμό, καταθέσεις ψυχής και καμιά μα καμιά δηθενιά.
Προσπάθεια, είπανε χτες τα παιδιά, κάνουμε προσπάθεια.
Προσπάθεια, προσπάθεια θα κάνει και αυτή να σου μεταφέρει εν τάχει την ουσία.
Ο Μιχάλης Γουδής είναι δημοσιογράφος. Είναι και πίσω από την "πλατφόρμα" του Θεσσαλονίκη αλλιώς.
Τι μου πε στα κλεφτά?
Άμα δεν το κάνουμε, πρέπει να φύγουμε! Ε λοιπόν, είπαμε να το κάνουμε!
Δες μια σκέψη καθόλου εγωιστική!!!
Κανονικά, θα μπορούσε να την κάνει κανονικότατα!!!
Αν έχεις ταξιδέψει, σπουδάσει, ζήσει στο εξωτερικό...δεν μπορεί θα τρως φλασιές πότε πότε, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.
Ε λοιπόν, ο Μιχάλης είπε...να μείνει!
Όχι για τους καφέδες, τους εσπρεσσό τρέντι, αγάπες, αλλά για να κάνει κάτι, κάτι εθελοντικά!
Τέρμα στη γκρίνια είπε. Και οργάνωσε την πρώτη γιορτή πέρσι τον Μάη, μια Κυριακή που έκανε τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει πόλη μαγική.
Μια Κυριακή ο Μιχάλης και οι φίλοι του και 250 εθελοντές χάρισαν χαμόγελα σε 6000 συμπολίτες τους και μη.
Θες να σου θυμήσω την κρατική ορχήστρα, από έναν μουσικό έξω στα μπαλκόνια του Ηλέκτρα Πάλας να παίζει Καραίνδρου??
Θες να πιάσουμε το πάρτυ με τα φωτιστικά στην Ερνέστου Εμπράρ, να πίνουμε μπύρες από το περίπτερο και να μιλάς σε όποιον τύχαινε δίπλα σου, θες να πούμε, ότι δεν του φευγόταν κανενός να...φύγει??
Η μήπως θες να πούμε για τη μαγεία στην Αγίου Μηνά, να μπαινοβγαίνεις σε παλιά εμπορικά, οι μουσικές να είναι από κονραμπάσσα,και πιάνα και σαξόφωνα και και και....
Ε λοιπόν, μου πε ο Μιχάλης, αυτό το Μαγιάτικο, ήταν πιο πολύ κάτι σα γιορτή.
Αλλά ο σκοπός δεν είναι μόνο η γιορτή. Ο στόχος είναι να αλλάξουμε τη λάθος καθημερινότητα. Εσύ και εγώ. Ναι, ναι!!! Εσύ και εγώ!
Σκέψου αυτό!
Άδειο το οικόπεδο, χωματερή και τσουπ μια Κυριακή, αντί να πάμε για καφέδες και μπουγάτσες και εφημερίδες, πριν, πριν πάμε για τα μπυρόνια στο λατρεμένο, έλα να κάνουμε το οικόπεδο...πάρκο!!!Έλα και φέρε τη τσουγκράνα σου μαζί!
Σίγουρα, ο εθελοντισμός θέλει οργάνωση, μέχρι και αυτός θέλει οργάνωση. Αλλά πολύ πριν την οργάνωση...θέλει συμμετοχή.
Εκείνη χτες, μεταξύ μας, προς στιγμήν σκέφτηκε να το γειώσει. Και μετά σκέφτηκε αυτό.
Εκείνοι οι του open coffee, κάνουν ό,τι μπορούν από την πλευρά τους. Τώρα είναι η σειρά της να κάνει και αυτή.
Να πάει να τους βρει.
Και να σου πω? όχι μόνο πήγε, αλλά και τους μίλησε και τους ευχαρίστησε που εναρμονίζουν την πόλη στον ρόλο που της πρέπει.
Το "πρέπει" είναι ρήμα ολίγον καταναγκαστικό. Ασ'το! Άσε το "πρέπει". Πιάσε το "έλα"!
Έλα σε μια πόλη που...
..... οργανώνεται με σκοπό να "νταντεύει" τους πολίτες της, να τους κάνει να χαμογελάνε, να κάθονται οκλαδόν στην Ικτίνου, να τους χαρίζει μουσικές,
να τους δίνει κιμωλίες για να τη ζωγραφίσουν, στη Μητροπόλεως!!!
και σπρέυ στους γύρω δρόμους της πλατείας Αγ. Σοφίας.
να τους χαρίζει δρόμους να παίξουν βόλλευ και να κάνουν ποδηλατάδες, στη Τσιμισκή,
να απολαμβάνουν θεατιρκούς διαλόγους στις 18:30 @ Αλ. Σβώλου- Δημ. Γούναρη & 19:30 @ Αριστοτέλους- Ερμού
να δουν προβολή μέσα στο Καπάνι!!!
να, να, να...
και έφυγε χτες και με κάτι μάτια να λαμποκοπάνε! και χαμόγελα, μεγάλα χαμόγελα.
Και να σου πω?
Απορώ πώς ακομή πίνουμε καφέδες σκέτους!
Σε αφήνω γιατί χτυπάνε τα τηλέφωνα και τα απροσάρμοστα μου είναι κατενθουσιασμένα!!! Σονάκι, οι λατρεμένοι μου, ξέρεις ότι είναι οι πιο απροσάρμοστοι! Μη μου πεις ότι δεν στο πα????
Κατέβα!
Dedicated to all the dreamers who become doers!!!
Dedicated to my professor, Aggeliki, for been the tired less heart behind the painting event.
Especially dedicated to the one who teaches me lessons of lavishness in such a controversial way. Enchanted.
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Χαμένα και άτιτλα από ανεπάρκεια. Αχαμογέλαστα.
Παραλογισμοί.
Στη Ρωσία 900 χιλιάδες παιδιά στα ορφανοτροφεία.
Και εκείνη να ξοδεύει ώρες στο "σωστό" παιχνίδι. Χάθηκε, χάθηκε στα πλευμομπίλς, στα λέγκο και στα ξύλινα γερμανικά παιχνίδια.
Βιβλίο, σκέφτηκε, βιβλίο και έξτρα ώρες στο ξόδεμα...
Βιβλία με σιντίς, με χρώματα, βιβλία αδιάβροχα για μικρούς νίντζα, βιβλία για εξερευνητάδες, βιβλία για ηλικίες 0 - 1,5 και 1,5 - 3 και 3 - 6.
Σωστά....σωστά...δεν μπορεί το 3χρονο να έχει τις ίδιες ανησυχίες στη ζωή με το 6χρονο.
Και στο 3χρονο τί παίρνεις, παίρνεις της ηλικίας του? παίρνεις της παρακάτω ηλικίας...του παίρνεις κανά ομόλογο? τί?τί?
Ουφ, χαμένη στην προσπάθεια ανέυρεσης της τέλειας επένδυσης παιδικού δώρου.
Γιατί ξέρεις ε? το παιδικό δώρο είναι πουτάνα από τις λίγες, και σχώρα με για το λεξιλόγιο το καθόλου γαλλικό.
Αλλά ρε συ, άπαξ και "πηδήξει" την παιδική και περάσει στην εφηβική ή προ ηλικία, όλα αυτομάτως λύνονται.
Θαρρείς και ξαφνικά, ό,τι ήταν να επενδύσεις το επένδυσες. Μετά ξεκινάνε τα βερνίκια και τα χιπστερ τισέρτ δια εφήβους με ανοιχτή ημερομηνία λήξης.
Μετά μπορείς να παίρνεις το ίδιο χίπστερ τισερτ στο βαφτιστήρι αλλάζοντας μόνο τα μεγέθη, με μια παρένθεση στο.... δώρο γάμου του! μετά επανέρχεσαι στο τισέρτ χίπστερ. Αιωνίως!!!
Ωραίααααα, το λύσαμε και αυτό.
Το νούμερο, το πρώτο που σου ρίξα στη μούρη, το δες? το κατάλαβες? το αποτύπωσες ή το "πήδηξες"???
Το 900.000. για αυτό ρωτάω.
Το κατάλαβες? το κατάλαβα?
Θα κάνεις κάτι? ή θα τριγυρνάς για μήνες να αλλάξεις τα δώρα της βάφτισης από το ένα μολ στο άλλο μολ???
Σχώρα με και πάλι...αλλά ρε συ...δεν κόβεις μαχαίρι τα δώρα της βάφτισης???
οκ, οκ, μη με πάρεις με τα λάχανα, αλλά ρε συ...υπάρχουν χιλιάδες παιδιά στα αζήτητα.
και μεις ζούμε στο παράλογο.
βασικά..μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο παράλογο, ....παράλογα.
Μάλλον όμως θα μου κόψεις την καλημέρα, γιατί είμαι άτεκνη και καλά θα κάνω να σιωπώ.
Και μάλλον θα μου πεις ότι αν είχα δικά μου, θα τα βλεπα αλλιώς.
Θα μπορούσες και μάλλον να έχεις και δίκιο. Σε πολλά ναι, σε μερικά όμως, όχι!
Δε νομίζει να είναι εδώ χώρος να αναλύσει συστήματα διαπεδαγώγησης για παιδιά που ούτε έχει, ούτε ξέρει πώς να τα παράγει.
Αλλά αν ποτέ είχε, σίγουρα θα τους έπαιρνε βιβλία και θα τους μάθαινε, άμα τα διαβάσουν να τα χαρίσουν σε άλλα μικρά που δεν έχουν βιβλία. Όλα. Όλα. εκτός από τα πιο αγαπημένα.
Τα πιο αγαπημένα, τα χαρίζεις πολύ αργότερα εκεί που ανήκουν.
Αν ποτέ είχε παιδιά, πιθανόν να τα ΄θέλε αρχιτέκτονες. Σίγουρα εκείνα δε θα γινόντουσαν ποτέ. Για εκείνα όμως, των αλλονών,... θα θελε να βρουν τρόπους οικονομικούς, οικολογικούς, ρεαλιστικούς, να στήσουν βιβλιοθήκες εκεί που τις χρειάζονται, σε κάτι άλλες ηπείρους.
Γιατί, ρε παιδιά...εκτιμά πολύ τους ΟΜΑ, αλλά αναρωτιέται...κάνει νόημα πια τόση εσωστρέφεια??
Η Γαλλία έχει πολλές βιβλιοθήκες και οι αρχιτεκτονικές της βελτιώνονται αρκούντως...και είναι θαυμάσια όταν αυτά τα δύο, όνειρο και επίτευξη συναντώνται.
Αλλά κάπου αλλού δεν έχουν δικαίωμα ούτε στο όνειρο, βλ. βιβλίο.
Και εκείνη πια στη σύζευξη (αρχιτεκτονικής - δημοσίου κτηρίου) που λαμβάνει χώρα στις αναπτυγμένες χώρες βλέπει μόνο το παράλογο.
Και είναι πολύ βυθισμένη στο παράλογο. Εγώ με την σούπερ ντούπερ βιβλιοθήκη και εσύ χωρίς καν βιβλίο, ένα, δικό σου.
Dedicated to a friend of my brother, a Greek girl, that i do not remember her name, but i happened to have one of my most hopeful coffees back in 2007 in Washington DC.
She did a great job having to do with global educating funding programs and i am looking forward to hearing from her again.
Especially dedicated to children who live the life of an unwanted soul.
Ειδικά αφιερωμένο στην κ. Θεοδώρα Λειψιστινού και στην Μ.Κ.Ο εκπαιδευτικών "ελλήνιον".
http://www.skai.gr/news/world/article/152233/
Στη Ρωσία 900 χιλιάδες παιδιά στα ορφανοτροφεία.
Και εκείνη να ξοδεύει ώρες στο "σωστό" παιχνίδι. Χάθηκε, χάθηκε στα πλευμομπίλς, στα λέγκο και στα ξύλινα γερμανικά παιχνίδια.
Βιβλίο, σκέφτηκε, βιβλίο και έξτρα ώρες στο ξόδεμα...
Βιβλία με σιντίς, με χρώματα, βιβλία αδιάβροχα για μικρούς νίντζα, βιβλία για εξερευνητάδες, βιβλία για ηλικίες 0 - 1,5 και 1,5 - 3 και 3 - 6.
Σωστά....σωστά...δεν μπορεί το 3χρονο να έχει τις ίδιες ανησυχίες στη ζωή με το 6χρονο.
Και στο 3χρονο τί παίρνεις, παίρνεις της ηλικίας του? παίρνεις της παρακάτω ηλικίας...του παίρνεις κανά ομόλογο? τί?τί?
Ουφ, χαμένη στην προσπάθεια ανέυρεσης της τέλειας επένδυσης παιδικού δώρου.
Γιατί ξέρεις ε? το παιδικό δώρο είναι πουτάνα από τις λίγες, και σχώρα με για το λεξιλόγιο το καθόλου γαλλικό.
Αλλά ρε συ, άπαξ και "πηδήξει" την παιδική και περάσει στην εφηβική ή προ ηλικία, όλα αυτομάτως λύνονται.
Θαρρείς και ξαφνικά, ό,τι ήταν να επενδύσεις το επένδυσες. Μετά ξεκινάνε τα βερνίκια και τα χιπστερ τισέρτ δια εφήβους με ανοιχτή ημερομηνία λήξης.
Μετά μπορείς να παίρνεις το ίδιο χίπστερ τισερτ στο βαφτιστήρι αλλάζοντας μόνο τα μεγέθη, με μια παρένθεση στο.... δώρο γάμου του! μετά επανέρχεσαι στο τισέρτ χίπστερ. Αιωνίως!!!
Ωραίααααα, το λύσαμε και αυτό.
Το νούμερο, το πρώτο που σου ρίξα στη μούρη, το δες? το κατάλαβες? το αποτύπωσες ή το "πήδηξες"???
Το 900.000. για αυτό ρωτάω.
Το κατάλαβες? το κατάλαβα?
Θα κάνεις κάτι? ή θα τριγυρνάς για μήνες να αλλάξεις τα δώρα της βάφτισης από το ένα μολ στο άλλο μολ???
Σχώρα με και πάλι...αλλά ρε συ...δεν κόβεις μαχαίρι τα δώρα της βάφτισης???
οκ, οκ, μη με πάρεις με τα λάχανα, αλλά ρε συ...υπάρχουν χιλιάδες παιδιά στα αζήτητα.
και μεις ζούμε στο παράλογο.
βασικά..μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο παράλογο, ....παράλογα.
Μάλλον όμως θα μου κόψεις την καλημέρα, γιατί είμαι άτεκνη και καλά θα κάνω να σιωπώ.
Και μάλλον θα μου πεις ότι αν είχα δικά μου, θα τα βλεπα αλλιώς.
Θα μπορούσες και μάλλον να έχεις και δίκιο. Σε πολλά ναι, σε μερικά όμως, όχι!
Δε νομίζει να είναι εδώ χώρος να αναλύσει συστήματα διαπεδαγώγησης για παιδιά που ούτε έχει, ούτε ξέρει πώς να τα παράγει.
Αλλά αν ποτέ είχε, σίγουρα θα τους έπαιρνε βιβλία και θα τους μάθαινε, άμα τα διαβάσουν να τα χαρίσουν σε άλλα μικρά που δεν έχουν βιβλία. Όλα. Όλα. εκτός από τα πιο αγαπημένα.
Τα πιο αγαπημένα, τα χαρίζεις πολύ αργότερα εκεί που ανήκουν.
Αν ποτέ είχε παιδιά, πιθανόν να τα ΄θέλε αρχιτέκτονες. Σίγουρα εκείνα δε θα γινόντουσαν ποτέ. Για εκείνα όμως, των αλλονών,... θα θελε να βρουν τρόπους οικονομικούς, οικολογικούς, ρεαλιστικούς, να στήσουν βιβλιοθήκες εκεί που τις χρειάζονται, σε κάτι άλλες ηπείρους.
Γιατί, ρε παιδιά...εκτιμά πολύ τους ΟΜΑ, αλλά αναρωτιέται...κάνει νόημα πια τόση εσωστρέφεια??
Η Γαλλία έχει πολλές βιβλιοθήκες και οι αρχιτεκτονικές της βελτιώνονται αρκούντως...και είναι θαυμάσια όταν αυτά τα δύο, όνειρο και επίτευξη συναντώνται.
Αλλά κάπου αλλού δεν έχουν δικαίωμα ούτε στο όνειρο, βλ. βιβλίο.
Και εκείνη πια στη σύζευξη (αρχιτεκτονικής - δημοσίου κτηρίου) που λαμβάνει χώρα στις αναπτυγμένες χώρες βλέπει μόνο το παράλογο.
Και είναι πολύ βυθισμένη στο παράλογο. Εγώ με την σούπερ ντούπερ βιβλιοθήκη και εσύ χωρίς καν βιβλίο, ένα, δικό σου.
Dedicated to a friend of my brother, a Greek girl, that i do not remember her name, but i happened to have one of my most hopeful coffees back in 2007 in Washington DC.
She did a great job having to do with global educating funding programs and i am looking forward to hearing from her again.
Especially dedicated to children who live the life of an unwanted soul.
Ειδικά αφιερωμένο στην κ. Θεοδώρα Λειψιστινού και στην Μ.Κ.Ο εκπαιδευτικών "ελλήνιον".
http://www.skai.gr/news/world/article/152233/
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
φωτογραφίες της έκτης δημοτικού
το γάντι.
να βάλεις γάντι!
εδώ και μήνες υπάρχουν κάποιοι που την κάνουν να χαμογελάει συχνά.
ίσως και να σταμάτησε να ασχολείται με τα χωσίματα, γιατί η ζωή είναι σίγουρα αλλού.
We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. (by Constantine KK)
ναι, είναι.
πώς επαγγελματικά ολόσωστα, δυναμικά, και στη ζωή, τη ζωή την κανονική με το εγχειρίδιο. ίσως ούτε καν.
πώς γίναμε τόσο άτσαλοι, τόσο ανώριμοι, τόσο εγωιστές, τόσο χωρίς πυξίδα.
η ζωή. η εύκολη ζωή.
αχ ρε Κωνσταντίνε, του άλλου σύμπαντος, δεν ξέρω αν θέλω να μπω καν στη διαδικασία.
ξέρεις...μεταξύ μας, είναι απογοητευμένη. Αλλά από την άλλη το υποσχέθηκε στον Άρη, ότι θα ψάξει τα θετικά, τις θετικές συμπεριφορές και εκεί, εκεί θα σταθεί. Θα σταθεί και θα τις ποτίσει, θα τους βάλει μουσικές.
και ξέρεις Κωνσταντίνε, είπε τους εγωιστές, θα τους αφήσει στους εγωισμούς.
και βαθιά, βαθιά το πιστεύει...αν δε θέλεις να κοιτάξεις εντός, αν δεν κάνεις μια ενδοσκόπηση αγαπημένε μου αναγνώστη, όχι, όχι, άκρη δε θα βγάλεις, θα συνεχίσεις να κυνηγάς απλά τα ωραία καλοκαίρια. αυτό.
Κωνσταντίνε, ξέρεις, ο καθένας είναι οι επιλογές του.
και την αφήνει άναυδη, το πόσο εύκολα το στήνουμε το συστηματάκι, πόσο καλά το υποστηρίζουμε το μοντελάκι.
ξέρεις, αυτό το εγώ θα κοιτάξω την πάρτη μου, εκεινής της αφήνει μια γεύση ανγκοστούρα στο λαιμό.
Ξέρεις Κωνσταντίνε, την κούρασαν, οι άνθρωποι την κούρασαν. οι εδώ.
και είπε να ασχοληθεί με άλλους, με ανθρώπους που πραγματικά καταπιέζονται.
ξέρεις, η καταπίεση είναι μια μεγάλη λέξη και αυτή. Και όχι δε της αρέσει να τη χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία.
Έχεις νιώσει καταπίεση αβεβαιότητας στην σωματική σου ασφάλεια, στην ψυχική σου, έχεις νιώσει να ζεις στο περιθώριο της κοινωνίας?
Να σου πω και κάτι ακόμη, την πειράζει, ναι την πειράζει ότι απλά τη διαβάζουν ένα 5λέπτο την ημέρα, να χαλαρώσουν τα μάτια τους, αλλά πια το έχει αποδεχτεί. Το ότι εκείνη κοινωνεί κάτι εσωτερικό, δε σημαίνει ότι ο άλλος θέλει και να αλλάξει τη ζωή του.
Είμαι απλά, ένα 5λέπτο, ενίοτε στην ζωή τους.
Και η ζωή τους είναι τόσο μα τόσο αποκλειστικά δική τους.
στο αγαπημένο σύμπαν από την άλλη... προτίνουν τη...δημιουργία και κάτι συνομιλίες με τον εαυτό σου...να ζεματάνε αλήθειες!
κι εκείνη, ναι και εκείνη συμφωνεί. εξ΄ου και εκεί, στο άλλο σύμπαν, βρίσκονται εναποθετημένες οι πιο μυστικές αδυναμίες της ζωής της.
με δύο λόγια, θα στο δώσω Κων/νε του άλλου σύμπαντος.
αυτό το αίσθημα που όλο και πιο συχνά σκουντουφλάει απάνω του.
Ξεκινάς με όνειρα, με διάθεση και ενθουσιασμό.
Το στήνεις, το αναπτύσσεις, το ποτίζεις, του μιλάς τρυφερά.
Εκείνο αρχίζει να ξετσουμίζει και να ανθίζει πρωινιάτικα τα πεταλάκια του, οι μοσχοβολιές έρχονται και σε συνεπαίρνουν.
Και είσαι καλά! Περισσότερο από καλά! Ναι, ναι, για τη δουλειά σου μιλάω. Για την στραφταλιστή, πολλά υποσχόμενη δουλειά μας.
Και μετά έρχεται μια μέρα, που είναι βροχερή στην ψυχή, βροχερή στην ψυχή.
Και εκεί κάπου στα κάστρα, στη θάλασσα, πάντα, σχεδόν πάντα συντροφιά με το οινόπνευμα, εκεί που θρυψαλίζεις το φυστικάκι αιγίνης, τότε ρε συ Κωνσταντίνε, έρχεται ύπουλα και θρονιάζεται εκεί ανάμεσα σας, ανάμεσα στους πιο στενούς...μια απορία, μια απορία...πότε χαμογέλασες...αλήθεια πότε χαμογέλασες, πότε το ένιωσες το σώμα σου χαλαρό, αφημένο,...με την ηρεμία, την εσωτερική πότε συναντήθηκες, πού την άφησες, πού?
Πότε πουλήθηκες? πότε?
σε ποιο τραπέζωμα, σε ποιο μήτινγκ, σε ποιο πουλήθηκες?
γιατί Κωνσταντίνε...πουλήθηκε, κι εκείνη, κι εσύ, και όλοι μας, και τώρα περιμένουμε κάτι Παρασκευές, να μαζευτούμε στον πεζόδρομο, να αναπνεύσουμε.
Ξέρεις κάτι, είναι βαθιά πια πεπεισμένη, ότι κάτι, κάτι κάνουμε λάθος.
Γιατί ρε συ Κωνσταντίνε, δε γίνεται να ενθουσιάζεται επειδή βρέθηκε μαγαζί που να φέρνει 300 μπύρες από όλον τον κόσμο. Δε γίνεται ρε συ, να είναι τούτο δω το χαι λαιτ της βδομάδας της. Δε γίνεται να μετράει ανάποδα τις μέρες να ξεκινήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου, μπας και γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο ροζ.
Τίγκα ο πεζόδρομος σε εγωιστές ανθρώπους, εγωκεντρικούς.
κάτι πολυτελείς ανησυχίες, να εγγυώνται τη δυστυχία πριν καν ανοιγοκλείσεις τα μάτια.
προσπαθεί ρε συ να καταλάβει γιατί, γιατί συμπαθούν περισσότερο το μαγιουδάκι της, το φιρμάτο και όχι το απλό, το νο νέημ. γιατί?
γιατί μια νάυλον τσάντα με ολίγον λονγκσαμπ στο χερούλι, είναι το πασπαρτού στη Τσιμισκή.
γιατί ξαφνικά ζαλωθήκαμε κάτι ρολόγια γκουμούτσες, ενώ μια δεκαετία πριν, η ώρα η εντιχοισμένη στο κινητό, μας ανακούφησε τόσο από το ξεζάλωμα του ρολογιού...
έχει πολλές απορίες Κωνσταντίνε.
έχει και μια πυξίδα, η κανονικά... αποπροσανατόλιστη...μια πυξίδα που δείχνει σταθερά, πως κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψεις, πρέπει να διορθώσεις πορεία, όταν Κωνσταντίνε εκείνο το 5χρονο αγοράκι μέσα σου, δε μένει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θάλασσα και δε θυμάται πώς είναι η αίσθηση από τα αμμουδερά, νοτισμένα πυργάκια δίπλα στο κύμα, τότε νομίζει εκείνη πως πρέπει πια το ποτήρι να το αφήσει κάτω.
Οι Παρασκευές και τα Σάββατα και οι Κυριακές ανήκουν αλλού. Και το αλλού κυλάει μέσα από τα δάχτυλα μας.
Θυμάσαι πώς είναι να τρέχει η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλά σου?
Αυτό.
Dedicated to Constantine KK, to Aris, and to Antonis.
Dedicated to Emil & to my mate.
Especially dedicated to my dad for knowing my inner world in such a mystic way.
Especially dedicated to the one to whom belongs, all the sandy beaches and the barefoot seaside walking, and the proper always proper sounds.
να βάλεις γάντι!
εδώ και μήνες υπάρχουν κάποιοι που την κάνουν να χαμογελάει συχνά.
ίσως και να σταμάτησε να ασχολείται με τα χωσίματα, γιατί η ζωή είναι σίγουρα αλλού.
We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. (by Constantine KK)
ναι, είναι.
πώς επαγγελματικά ολόσωστα, δυναμικά, και στη ζωή, τη ζωή την κανονική με το εγχειρίδιο. ίσως ούτε καν.
πώς γίναμε τόσο άτσαλοι, τόσο ανώριμοι, τόσο εγωιστές, τόσο χωρίς πυξίδα.
η ζωή. η εύκολη ζωή.
αχ ρε Κωνσταντίνε, του άλλου σύμπαντος, δεν ξέρω αν θέλω να μπω καν στη διαδικασία.
ξέρεις...μεταξύ μας, είναι απογοητευμένη. Αλλά από την άλλη το υποσχέθηκε στον Άρη, ότι θα ψάξει τα θετικά, τις θετικές συμπεριφορές και εκεί, εκεί θα σταθεί. Θα σταθεί και θα τις ποτίσει, θα τους βάλει μουσικές.
και ξέρεις Κωνσταντίνε, είπε τους εγωιστές, θα τους αφήσει στους εγωισμούς.
και βαθιά, βαθιά το πιστεύει...αν δε θέλεις να κοιτάξεις εντός, αν δεν κάνεις μια ενδοσκόπηση αγαπημένε μου αναγνώστη, όχι, όχι, άκρη δε θα βγάλεις, θα συνεχίσεις να κυνηγάς απλά τα ωραία καλοκαίρια. αυτό.
Κωνσταντίνε, ξέρεις, ο καθένας είναι οι επιλογές του.
και την αφήνει άναυδη, το πόσο εύκολα το στήνουμε το συστηματάκι, πόσο καλά το υποστηρίζουμε το μοντελάκι.
ξέρεις, αυτό το εγώ θα κοιτάξω την πάρτη μου, εκεινής της αφήνει μια γεύση ανγκοστούρα στο λαιμό.
Ξέρεις Κωνσταντίνε, την κούρασαν, οι άνθρωποι την κούρασαν. οι εδώ.
και είπε να ασχοληθεί με άλλους, με ανθρώπους που πραγματικά καταπιέζονται.
ξέρεις, η καταπίεση είναι μια μεγάλη λέξη και αυτή. Και όχι δε της αρέσει να τη χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία.
Έχεις νιώσει καταπίεση αβεβαιότητας στην σωματική σου ασφάλεια, στην ψυχική σου, έχεις νιώσει να ζεις στο περιθώριο της κοινωνίας?
Να σου πω και κάτι ακόμη, την πειράζει, ναι την πειράζει ότι απλά τη διαβάζουν ένα 5λέπτο την ημέρα, να χαλαρώσουν τα μάτια τους, αλλά πια το έχει αποδεχτεί. Το ότι εκείνη κοινωνεί κάτι εσωτερικό, δε σημαίνει ότι ο άλλος θέλει και να αλλάξει τη ζωή του.
Είμαι απλά, ένα 5λέπτο, ενίοτε στην ζωή τους.
Και η ζωή τους είναι τόσο μα τόσο αποκλειστικά δική τους.
στο αγαπημένο σύμπαν από την άλλη... προτίνουν τη...δημιουργία και κάτι συνομιλίες με τον εαυτό σου...να ζεματάνε αλήθειες!
κι εκείνη, ναι και εκείνη συμφωνεί. εξ΄ου και εκεί, στο άλλο σύμπαν, βρίσκονται εναποθετημένες οι πιο μυστικές αδυναμίες της ζωής της.
με δύο λόγια, θα στο δώσω Κων/νε του άλλου σύμπαντος.
αυτό το αίσθημα που όλο και πιο συχνά σκουντουφλάει απάνω του.
Ξεκινάς με όνειρα, με διάθεση και ενθουσιασμό.
Το στήνεις, το αναπτύσσεις, το ποτίζεις, του μιλάς τρυφερά.
Εκείνο αρχίζει να ξετσουμίζει και να ανθίζει πρωινιάτικα τα πεταλάκια του, οι μοσχοβολιές έρχονται και σε συνεπαίρνουν.
Και είσαι καλά! Περισσότερο από καλά! Ναι, ναι, για τη δουλειά σου μιλάω. Για την στραφταλιστή, πολλά υποσχόμενη δουλειά μας.
Και μετά έρχεται μια μέρα, που είναι βροχερή στην ψυχή, βροχερή στην ψυχή.
Και εκεί κάπου στα κάστρα, στη θάλασσα, πάντα, σχεδόν πάντα συντροφιά με το οινόπνευμα, εκεί που θρυψαλίζεις το φυστικάκι αιγίνης, τότε ρε συ Κωνσταντίνε, έρχεται ύπουλα και θρονιάζεται εκεί ανάμεσα σας, ανάμεσα στους πιο στενούς...μια απορία, μια απορία...πότε χαμογέλασες...αλήθεια πότε χαμογέλασες, πότε το ένιωσες το σώμα σου χαλαρό, αφημένο,...με την ηρεμία, την εσωτερική πότε συναντήθηκες, πού την άφησες, πού?
Πότε πουλήθηκες? πότε?
σε ποιο τραπέζωμα, σε ποιο μήτινγκ, σε ποιο πουλήθηκες?
γιατί Κωνσταντίνε...πουλήθηκε, κι εκείνη, κι εσύ, και όλοι μας, και τώρα περιμένουμε κάτι Παρασκευές, να μαζευτούμε στον πεζόδρομο, να αναπνεύσουμε.
Ξέρεις κάτι, είναι βαθιά πια πεπεισμένη, ότι κάτι, κάτι κάνουμε λάθος.
Γιατί ρε συ Κωνσταντίνε, δε γίνεται να ενθουσιάζεται επειδή βρέθηκε μαγαζί που να φέρνει 300 μπύρες από όλον τον κόσμο. Δε γίνεται ρε συ, να είναι τούτο δω το χαι λαιτ της βδομάδας της. Δε γίνεται να μετράει ανάποδα τις μέρες να ξεκινήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου, μπας και γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο ροζ.
Τίγκα ο πεζόδρομος σε εγωιστές ανθρώπους, εγωκεντρικούς.
κάτι πολυτελείς ανησυχίες, να εγγυώνται τη δυστυχία πριν καν ανοιγοκλείσεις τα μάτια.
προσπαθεί ρε συ να καταλάβει γιατί, γιατί συμπαθούν περισσότερο το μαγιουδάκι της, το φιρμάτο και όχι το απλό, το νο νέημ. γιατί?
γιατί μια νάυλον τσάντα με ολίγον λονγκσαμπ στο χερούλι, είναι το πασπαρτού στη Τσιμισκή.
γιατί ξαφνικά ζαλωθήκαμε κάτι ρολόγια γκουμούτσες, ενώ μια δεκαετία πριν, η ώρα η εντιχοισμένη στο κινητό, μας ανακούφησε τόσο από το ξεζάλωμα του ρολογιού...
έχει πολλές απορίες Κωνσταντίνε.
έχει και μια πυξίδα, η κανονικά... αποπροσανατόλιστη...μια πυξίδα που δείχνει σταθερά, πως κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψεις, πρέπει να διορθώσεις πορεία, όταν Κωνσταντίνε εκείνο το 5χρονο αγοράκι μέσα σου, δε μένει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θάλασσα και δε θυμάται πώς είναι η αίσθηση από τα αμμουδερά, νοτισμένα πυργάκια δίπλα στο κύμα, τότε νομίζει εκείνη πως πρέπει πια το ποτήρι να το αφήσει κάτω.
Οι Παρασκευές και τα Σάββατα και οι Κυριακές ανήκουν αλλού. Και το αλλού κυλάει μέσα από τα δάχτυλα μας.
Θυμάσαι πώς είναι να τρέχει η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλά σου?
Αυτό.
Dedicated to Constantine KK, to Aris, and to Antonis.
Dedicated to Emil & to my mate.
Especially dedicated to my dad for knowing my inner world in such a mystic way.
Especially dedicated to the one to whom belongs, all the sandy beaches and the barefoot seaside walking, and the proper always proper sounds.
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Σημεία αναφοράς
Του Άρη, το σημείο αναφοράς είναι ένα πλασματάκι θηλυκό, και μετράει μόλις 87 εκατοστά!
Κατανοητόν! χαμογελαστά, απολύτως κατανοητόν!
Εκείνη πάλι έχει πολλαπλά σημεία αναφοράς...ενίοτε μερικά τείνουν και προς το ...δίμετρο...
αλλά ρε συ Άρη...το ομολογώ....αυτά τα σημεία αναφοράς κάτω του μέτρου...είναι άκρως... αποπροσανατολιστικά σημεία αναφοράς!!
Λοιπόν, μόλις έβγαλα το μπρασελέ..για να μπορώ να γράφω πιο γρήγορα!
Πάμε?
Υπάρχει ένα σημείο αναφοράς που κάνει τα τρίγωνα του Ελενίδη, τα προφιτερόλ του Πλεζήρ και τα παγωτά του οποιοδήποτε Ιταλού να μοιάζουν άχρωμα, άγευστα, άνοστα.
Δεν μπορώ να σου πω πόσο ζυγίζει με ακρίβεια αυτό το σημείο αναφοράς...
Το "κόβω" κάτω των 4,5 κιλών!!
Βλέπεις τα χέρια της είναι "προγραμματισμένα" στα κιλά του Μπίλλυ και του Ενρίκο!
Με μπακαλικούς υπολογισμούς, υπολογίζει το θηλυκό σημείο αναφοράς στα 4,5 κιλά, λοιπόν!
Ρε παιδί μου...πώς να σου το πω...
Αν στην πόλη μου εκείνες τις μέρες υπήρχε, λέμε, το ένα και μοναδικό βάζο νουτέλας, αυτό το βάζο λοιπόν, ήταν παρκαρισμένο ανατολικά, κάπου εκεί κοντά στον κρυφό, εν Θεσσαλονίκη, παράδεισό της.
Όχι, τον παράδεισο δε θα στον δώσω. Αν με ξέρεις καλά, είναι φως φανάρι.
Αλλά άσε με εμένα. Σήμερα μιλάμε για εκείνην!
Η εκείνη λοιπόν, η αγέννητη, απέκτησε όνομα, ένα βράδυ του Οκτώβρη βροχερό.
Όταν η... άλλη εκείνη, είχε κλείσει το 6άωρο της στον αγγλικό παράδεισο, είχε αποτελείωσει την μαγεία του εθνικού βρετανικού θεάτρου και είχε μόλις ξετρυπώσει από το τιουμπ.
Η άλλη εκείνη λοιπόν, συναντήθηκε με το όνομα του σημείου αναφοράς πριν καν το σημείο καλά καλά σχηματιστεί!
Όταν το σημείο αναφοράς άνοιξε τα μάτια του, η άλλη εκείνη ήταν σε ένα τρένο, ένα τρένο που συνδέει την Κηφισιά με την Αθήνα.
Αν την ξέρεις καλά, την τρελλή, θα ξες ότι με την Κηφισιά έχει σχέση έρωτα και μίσους. Και όχι χρυσό μου, δεν είναι γκομενικό.
Και επιστρέφω στο τρένο.
Ρε συ....με το που το σημείο αναφοράς μπιζάρισε στην καταιγίδα, και με τον όρο αυτό εννοώ το βατόμουρο που κρατώ στο χέρι μονίμως...έχασα την Κηφισιά!!!
Μα είναι δυνατόνε??
Ρε συ...εξαφανίστηκε η Πηνελόπη Δέλτα, ο Τρελαντώνης, το γλυκό βύσσινο, τα σπίτια που τέτοια άλλα στην Ελλάδα ολάκερη δεν έχει, τα πράσινα αφημένα στα χωράφια..ναι, ναι, στην Κηφισιά έχει ακόμη κάτι πράσινα χορτάρια..ανεπανάληπτα. Ο Βάρσος μετατοπίστηκε στο μπακγκράουντ κι εκείνη, ναι, ναι, εκείνη το μόνο που διακαώς επιθυμούσε, ήταν να διακτινιστεί στο σημείο αναφοράς που μόλις, ναι μόλις τσιροκοπούσε στη γηραιά Αλβιώνα.
Εκείνη τη Δευτέρα, στην λατρεμένη Αθήνα, που είναι το μόνο κοσμοπολίτικο που διαθέτει αυτή η χώρα, που τα βαιμπς της είναι μοναδικά, και φιλοξενεί μερικά από τα ...ενήλικα σημεία αναφοράς μου, εκείνη τη Δευτέρα, λοιπόν, το σημείο αναφοράς μου και εγώ ήμασταν σε μετρική απόσταση πολλών χιλιομέτρων και ναι, με πείραζε, με πείραζε πολύ.
Όταν λοιπόν, η νουτέλα της, προσγειώθηκε στη νύφη του Θερμαικού, νομίζω κατανοείς ότι το ...Κόδρα...εξαφανίστηκε, θόλωσε, εξαϋλώθηκε.
Και...αυτό δε συμβαίνει συχνά. Πού να χαθεί κοτζάμ στρατόπεδο?? με τα εκτάρια του, τους κοιτώνες του, τα γκραφίτι του, την τέχνη και τα βίντεο του...
Μεταξύ μας, τοπικά...το Κόδρα..δεν εξαφανίστηκε ποτέ του.
Αλλά εκείνην την ένοιαζε μόνο αν κρατούσε αρκετά σωστά τη Σοφία - Αλεξάνδρα στην αγκαλιά της.
Βλέπεις είναι μόλις 3,5 μηνών, είναι μικροσκοπική, και κάθεται στην αγκαλιά μου με τις ώρες!
Εκείνη, η τρελλή, κανονικά, συνήθως πηδάει από το ένα τρένο στο άλλο, και από το ένα μετρό στο επόμενο.
Αλλά όταν το σημείο αναφοράς θρονιάζεται στην αγκαλιά σου...ρε συ Άρη, είναι ικανή να κάτσει στην ίδια στάση, μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι το σημείο αναφοράς να ζητήσει να βάλει το μπρασελέ που φοράω!
Και αυτό δε νομίζω να το ζητήσει πριν την ηλικία των 2,5...άρα?
Άρα...πάμε καλά!
Αφιερωμένο στο φρουτοκρεμάκι μου, που το ακούω από τη μεσοτοιχία να ξυπνάει.
Especially dedicated to the one who doesn't know my name yet..and still offers me totally new vistas...
As for all of you who might be thinking that the clock has started to tick - tack, no it has not, cause for the moment i was obeyed to live in the world of silence. i wonder...till when? can i have my musics back? please?
Κατανοητόν! χαμογελαστά, απολύτως κατανοητόν!
Εκείνη πάλι έχει πολλαπλά σημεία αναφοράς...ενίοτε μερικά τείνουν και προς το ...δίμετρο...
αλλά ρε συ Άρη...το ομολογώ....αυτά τα σημεία αναφοράς κάτω του μέτρου...είναι άκρως... αποπροσανατολιστικά σημεία αναφοράς!!
Λοιπόν, μόλις έβγαλα το μπρασελέ..για να μπορώ να γράφω πιο γρήγορα!
Πάμε?
Υπάρχει ένα σημείο αναφοράς που κάνει τα τρίγωνα του Ελενίδη, τα προφιτερόλ του Πλεζήρ και τα παγωτά του οποιοδήποτε Ιταλού να μοιάζουν άχρωμα, άγευστα, άνοστα.
Δεν μπορώ να σου πω πόσο ζυγίζει με ακρίβεια αυτό το σημείο αναφοράς...
Το "κόβω" κάτω των 4,5 κιλών!!
Βλέπεις τα χέρια της είναι "προγραμματισμένα" στα κιλά του Μπίλλυ και του Ενρίκο!
Με μπακαλικούς υπολογισμούς, υπολογίζει το θηλυκό σημείο αναφοράς στα 4,5 κιλά, λοιπόν!
Ρε παιδί μου...πώς να σου το πω...
Αν στην πόλη μου εκείνες τις μέρες υπήρχε, λέμε, το ένα και μοναδικό βάζο νουτέλας, αυτό το βάζο λοιπόν, ήταν παρκαρισμένο ανατολικά, κάπου εκεί κοντά στον κρυφό, εν Θεσσαλονίκη, παράδεισό της.
Όχι, τον παράδεισο δε θα στον δώσω. Αν με ξέρεις καλά, είναι φως φανάρι.
Αλλά άσε με εμένα. Σήμερα μιλάμε για εκείνην!
Η εκείνη λοιπόν, η αγέννητη, απέκτησε όνομα, ένα βράδυ του Οκτώβρη βροχερό.
Όταν η... άλλη εκείνη, είχε κλείσει το 6άωρο της στον αγγλικό παράδεισο, είχε αποτελείωσει την μαγεία του εθνικού βρετανικού θεάτρου και είχε μόλις ξετρυπώσει από το τιουμπ.
Η άλλη εκείνη λοιπόν, συναντήθηκε με το όνομα του σημείου αναφοράς πριν καν το σημείο καλά καλά σχηματιστεί!
Όταν το σημείο αναφοράς άνοιξε τα μάτια του, η άλλη εκείνη ήταν σε ένα τρένο, ένα τρένο που συνδέει την Κηφισιά με την Αθήνα.
Αν την ξέρεις καλά, την τρελλή, θα ξες ότι με την Κηφισιά έχει σχέση έρωτα και μίσους. Και όχι χρυσό μου, δεν είναι γκομενικό.
Και επιστρέφω στο τρένο.
Ρε συ....με το που το σημείο αναφοράς μπιζάρισε στην καταιγίδα, και με τον όρο αυτό εννοώ το βατόμουρο που κρατώ στο χέρι μονίμως...έχασα την Κηφισιά!!!
Μα είναι δυνατόνε??
Ρε συ...εξαφανίστηκε η Πηνελόπη Δέλτα, ο Τρελαντώνης, το γλυκό βύσσινο, τα σπίτια που τέτοια άλλα στην Ελλάδα ολάκερη δεν έχει, τα πράσινα αφημένα στα χωράφια..ναι, ναι, στην Κηφισιά έχει ακόμη κάτι πράσινα χορτάρια..ανεπανάληπτα. Ο Βάρσος μετατοπίστηκε στο μπακγκράουντ κι εκείνη, ναι, ναι, εκείνη το μόνο που διακαώς επιθυμούσε, ήταν να διακτινιστεί στο σημείο αναφοράς που μόλις, ναι μόλις τσιροκοπούσε στη γηραιά Αλβιώνα.
Εκείνη τη Δευτέρα, στην λατρεμένη Αθήνα, που είναι το μόνο κοσμοπολίτικο που διαθέτει αυτή η χώρα, που τα βαιμπς της είναι μοναδικά, και φιλοξενεί μερικά από τα ...ενήλικα σημεία αναφοράς μου, εκείνη τη Δευτέρα, λοιπόν, το σημείο αναφοράς μου και εγώ ήμασταν σε μετρική απόσταση πολλών χιλιομέτρων και ναι, με πείραζε, με πείραζε πολύ.
Όταν λοιπόν, η νουτέλα της, προσγειώθηκε στη νύφη του Θερμαικού, νομίζω κατανοείς ότι το ...Κόδρα...εξαφανίστηκε, θόλωσε, εξαϋλώθηκε.
Και...αυτό δε συμβαίνει συχνά. Πού να χαθεί κοτζάμ στρατόπεδο?? με τα εκτάρια του, τους κοιτώνες του, τα γκραφίτι του, την τέχνη και τα βίντεο του...
Μεταξύ μας, τοπικά...το Κόδρα..δεν εξαφανίστηκε ποτέ του.
Αλλά εκείνην την ένοιαζε μόνο αν κρατούσε αρκετά σωστά τη Σοφία - Αλεξάνδρα στην αγκαλιά της.
Βλέπεις είναι μόλις 3,5 μηνών, είναι μικροσκοπική, και κάθεται στην αγκαλιά μου με τις ώρες!
Εκείνη, η τρελλή, κανονικά, συνήθως πηδάει από το ένα τρένο στο άλλο, και από το ένα μετρό στο επόμενο.
Αλλά όταν το σημείο αναφοράς θρονιάζεται στην αγκαλιά σου...ρε συ Άρη, είναι ικανή να κάτσει στην ίδια στάση, μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι το σημείο αναφοράς να ζητήσει να βάλει το μπρασελέ που φοράω!
Και αυτό δε νομίζω να το ζητήσει πριν την ηλικία των 2,5...άρα?
Άρα...πάμε καλά!
Αφιερωμένο στο φρουτοκρεμάκι μου, που το ακούω από τη μεσοτοιχία να ξυπνάει.
Especially dedicated to the one who doesn't know my name yet..and still offers me totally new vistas...
As for all of you who might be thinking that the clock has started to tick - tack, no it has not, cause for the moment i was obeyed to live in the world of silence. i wonder...till when? can i have my musics back? please?
Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
Βαλίτσας εγκώμιον.
Η βαλίτσα είναι ένα αντικείμενο μαγικό.
Είναι συνήθως ορθογώνια και εμένα μου αρέσει να είναι πορτοκαλί για να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα ανάμεσα στις εκατοντάδες πολιτικαλι κορεκτ γκρι που κυκλοφορούν.
Στο δικό μου σπίτι είναι κάτι σαν το εικονοστάσι που έχουν οι καλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι.
Εγώ είμαι όμως...διάβολος. Εξ' ου και έχω μια καταπορτοκαλί βαλίτσα.
Η βαλίτσα στα σπίτια των κανονικών ανθρώπων ζει συνήθως στο πατάρι.
Στα σύγχρονα σπίτια, ζει στην αποθήκη που έχει χαρίσει ο εργολάβος σε κάθε περήφανο ιδιοκτήτη μεζονέτας.
Στο σπίτι της τρελλής η βαλίτσα...ζει..παντού!
Βασικά ζει και βασιλεύει!
Η δική μου βαλίτσα είναι κάτι σαν το τηλεκοντρόλ σε χέρι αρσενικό.
Την έχω μονίμως στο χέρι.
Δεν έχω πολλά ταλέντα άλλα, ίσως πέραν του να μη βάζω γλώσσα μέσα με τίποτα, και να φτιάχνω εξαιρετικές βαλίτσες, εξαιρετικά γρήγορα.
Όπως εξαιρετικά γρήγορα φεύγω ταξίδια.
Η βαλίτσα μου δεν μπορεί να έχει παράπονα. Δε νομίζω δηλαδή.
Μόνο καμιά φορά, όταν τη στριμώχνω κάτω κάτω από τη βαλίτσα της Σόνιας και δεν μπορεί να βλέπει έξω από το παράθυρο.
Από την άλλη, η βαλίτσα μου, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να ταξιδεύει μέσα στο κατασκότεινο και παγωμένο κελάρι, κάτι σαν τις Νύμφες του Βούλγαρη, αλλά με άλλο μέσο και συμπρωταγωνίστριες άλλες..βαλίτσες προκειμένου να φτάσει στη γη της επαγγελίας.
Η γη της επαγγελίας, είναι για τη βαλίτσα μου...κάθε γη που βρίσκεται πέραν της νύφης του Θερμαικού.
Επίσης, δεν μπορεί να καταλάβει πιο είναι το κόλημμα με τον Θερμαικό και γιατί πρέπει να εκστασιαζόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε τον Λευκό Πύργο και τρώμε μπουγάτσα.
Εκείνη είναι τζετ σέτερ και αγαπά τον Γκαουντί. Εγώ πάλι καθόλου!
Μου κρατάει μούτρα, επειδή δεν της πήρα κανένα βιβλίο για την κάζα Μιλά, ούτε για το πάρκο Γκουέιγ και αρνούνταν να βάλει εντός της, το βιβλίο για τον Μιες.
Μου πε ότι αυτά τα φορμαλιστικά, εκείνη δεν τα καταλαβαίνει.
Εκείνη θέλει να είναι πληθωρική και βρίσκει εξαιρετικά χαριτωμένα τα σκόρδα που μοστράρισε ο Αντόνιο πάνω στις καμινάδες.
Κοινώς μου κράτησε μούτρα. Και μουρμούρισε ότι θα ήθελε να είχε άλλη για...μαμά και ότι αυτή αν γίνει μάνα θα είναι πιο, πιο χαριτωμένη και θα πάει τα παιδιά της σε έργα της Ζάχας Χαντίντ.
Πέραν των διαφορετικών αρχιτεκτονικών προτιμήσεων...δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να σκιάζει τη σχέση μας.
Καμαρώνει κρυφά για τη σβελτάδα μου, να τη γεμίζω, σωστά. Κάτι σαν κατάρτηση προγράμματος διατροφής για τον Ταίγκερ Γουντς...σε ρούχα.
Επίσης καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι για τα λάφυρα που "κουρσεύω" από τιςδιάφορες γαίες της επαγγελίας.
Ένα, ένα λάφυρο μου διέφυγε και το φέρουμε βαρέως αμφότερες.
Το γκαζόν του καμπ Νου, από τον τελικό. Κομμένο όμορφα σε τουβλάκια και πρεσαρισμένο ανάμεσα σε πλεξιγκλας.
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμη, γιατί, γιατί αυτό το τουβλάκι, εγώ το άφησα παραπονεμένο, αφού η θέση του είναι εδώ, εδώ μαζί μου, εκεί στο σημείο που οι φυσιολογικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι βάζουν το ξυπνητήρι τους.... Στο κομοδίνο!!!
ααααα, ίσως επειδή δεν έχω βρει ακόμη το αγαπημένο κομοδίνο!!
για αυτό!
Με κοιτάει υποτιμητικά, η βαλίτσα μου, με κοιτάει υποτιμητικά.
Τι σόι διακοσμήτρια είσαι που δε βρίσκεις ΕΝΑ κομοδίνο, μουρμουρίζει στα αγγλικά!
Α! ναι, ξέχασα να σας πω, ότι είναι από τις "νέες χώρες" και νιώθει δέος για τη γαλλική ριβιέρα...
-Πάρτα! της λέω. Που ακόμη δεν μπορείς να ξεπεράσεις το δέος απέναντι στα χιλιόμετρα πιγμένης, στην πολυκατοικία του '70, Κυανής ακτής.
Και εμείς διαβάσαμε το "μπονζούρ τριστές", αλλά το ξεπεράσαμε κάποια στιγμή.
Ναι, ναι, ο Σταντάλ υπήρξε καλός.
Αλλά όλοι αυτήν την εποχή, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον ωχριούν μπροστά στο μεγάλο αλάνι και συντοπίτή σου, της λέω.
Υποκλινόμεθα, κύριε Ροθ. Υποκλινόμεθα!
Αλήθεια, το σπίτι του το είδες????
Μαγικό!
- πεθύμησα να φάω πανκεηκς, ψιθυρίζει και να μου κάνουν ριφήλ με μπλακ ρέγκιουλαρ...
- κατανοητόν! απολύτως κατανοητόν! της επιστρέφω. κάνε λίγο υπομονή, να βγάλει η μανούλα λεφτά και θα σε πάει!
Αφιερωμένο στη μαμά μου, που αρνείται να βάλει ακόμη τα πράγματα στη βαλίτσα της. Στον μπαμπά μου που έχει αγχωθεί γιατί το απόγευμα θα βαράνε τα τηλέφωνα, και στον αδερφό μου, που πάντα, μα πάντα, μα πάντα ξεχνάει κάτι σημαντικό να βάλει εντός της.
Όσο για εμένα? εγώ δεν ξέρω ποτέ... πότε θα φτιάξω βαλίτσα, είναι κάτι σαν το φτάρνισμα...έρχεται από μέσα...ξέρεις εσύ πότε θα σου ρθει? εγώ γιατί να ξέρω?
Είναι συνήθως ορθογώνια και εμένα μου αρέσει να είναι πορτοκαλί για να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα ανάμεσα στις εκατοντάδες πολιτικαλι κορεκτ γκρι που κυκλοφορούν.
Στο δικό μου σπίτι είναι κάτι σαν το εικονοστάσι που έχουν οι καλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι.
Εγώ είμαι όμως...διάβολος. Εξ' ου και έχω μια καταπορτοκαλί βαλίτσα.
Η βαλίτσα στα σπίτια των κανονικών ανθρώπων ζει συνήθως στο πατάρι.
Στα σύγχρονα σπίτια, ζει στην αποθήκη που έχει χαρίσει ο εργολάβος σε κάθε περήφανο ιδιοκτήτη μεζονέτας.
Στο σπίτι της τρελλής η βαλίτσα...ζει..παντού!
Βασικά ζει και βασιλεύει!
Η δική μου βαλίτσα είναι κάτι σαν το τηλεκοντρόλ σε χέρι αρσενικό.
Την έχω μονίμως στο χέρι.
Δεν έχω πολλά ταλέντα άλλα, ίσως πέραν του να μη βάζω γλώσσα μέσα με τίποτα, και να φτιάχνω εξαιρετικές βαλίτσες, εξαιρετικά γρήγορα.
Όπως εξαιρετικά γρήγορα φεύγω ταξίδια.
Η βαλίτσα μου δεν μπορεί να έχει παράπονα. Δε νομίζω δηλαδή.
Μόνο καμιά φορά, όταν τη στριμώχνω κάτω κάτω από τη βαλίτσα της Σόνιας και δεν μπορεί να βλέπει έξω από το παράθυρο.
Από την άλλη, η βαλίτσα μου, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να ταξιδεύει μέσα στο κατασκότεινο και παγωμένο κελάρι, κάτι σαν τις Νύμφες του Βούλγαρη, αλλά με άλλο μέσο και συμπρωταγωνίστριες άλλες..βαλίτσες προκειμένου να φτάσει στη γη της επαγγελίας.
Η γη της επαγγελίας, είναι για τη βαλίτσα μου...κάθε γη που βρίσκεται πέραν της νύφης του Θερμαικού.
Επίσης, δεν μπορεί να καταλάβει πιο είναι το κόλημμα με τον Θερμαικό και γιατί πρέπει να εκστασιαζόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε τον Λευκό Πύργο και τρώμε μπουγάτσα.
Εκείνη είναι τζετ σέτερ και αγαπά τον Γκαουντί. Εγώ πάλι καθόλου!
Μου κρατάει μούτρα, επειδή δεν της πήρα κανένα βιβλίο για την κάζα Μιλά, ούτε για το πάρκο Γκουέιγ και αρνούνταν να βάλει εντός της, το βιβλίο για τον Μιες.
Μου πε ότι αυτά τα φορμαλιστικά, εκείνη δεν τα καταλαβαίνει.
Εκείνη θέλει να είναι πληθωρική και βρίσκει εξαιρετικά χαριτωμένα τα σκόρδα που μοστράρισε ο Αντόνιο πάνω στις καμινάδες.
Κοινώς μου κράτησε μούτρα. Και μουρμούρισε ότι θα ήθελε να είχε άλλη για...μαμά και ότι αυτή αν γίνει μάνα θα είναι πιο, πιο χαριτωμένη και θα πάει τα παιδιά της σε έργα της Ζάχας Χαντίντ.
Πέραν των διαφορετικών αρχιτεκτονικών προτιμήσεων...δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να σκιάζει τη σχέση μας.
Καμαρώνει κρυφά για τη σβελτάδα μου, να τη γεμίζω, σωστά. Κάτι σαν κατάρτηση προγράμματος διατροφής για τον Ταίγκερ Γουντς...σε ρούχα.
Επίσης καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι για τα λάφυρα που "κουρσεύω" από τιςδιάφορες γαίες της επαγγελίας.
Ένα, ένα λάφυρο μου διέφυγε και το φέρουμε βαρέως αμφότερες.
Το γκαζόν του καμπ Νου, από τον τελικό. Κομμένο όμορφα σε τουβλάκια και πρεσαρισμένο ανάμεσα σε πλεξιγκλας.
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμη, γιατί, γιατί αυτό το τουβλάκι, εγώ το άφησα παραπονεμένο, αφού η θέση του είναι εδώ, εδώ μαζί μου, εκεί στο σημείο που οι φυσιολογικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι βάζουν το ξυπνητήρι τους.... Στο κομοδίνο!!!
ααααα, ίσως επειδή δεν έχω βρει ακόμη το αγαπημένο κομοδίνο!!
για αυτό!
Με κοιτάει υποτιμητικά, η βαλίτσα μου, με κοιτάει υποτιμητικά.
Τι σόι διακοσμήτρια είσαι που δε βρίσκεις ΕΝΑ κομοδίνο, μουρμουρίζει στα αγγλικά!
Α! ναι, ξέχασα να σας πω, ότι είναι από τις "νέες χώρες" και νιώθει δέος για τη γαλλική ριβιέρα...
-Πάρτα! της λέω. Που ακόμη δεν μπορείς να ξεπεράσεις το δέος απέναντι στα χιλιόμετρα πιγμένης, στην πολυκατοικία του '70, Κυανής ακτής.
Και εμείς διαβάσαμε το "μπονζούρ τριστές", αλλά το ξεπεράσαμε κάποια στιγμή.
Ναι, ναι, ο Σταντάλ υπήρξε καλός.
Αλλά όλοι αυτήν την εποχή, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον ωχριούν μπροστά στο μεγάλο αλάνι και συντοπίτή σου, της λέω.
Υποκλινόμεθα, κύριε Ροθ. Υποκλινόμεθα!
Αλήθεια, το σπίτι του το είδες????
Μαγικό!
- πεθύμησα να φάω πανκεηκς, ψιθυρίζει και να μου κάνουν ριφήλ με μπλακ ρέγκιουλαρ...
- κατανοητόν! απολύτως κατανοητόν! της επιστρέφω. κάνε λίγο υπομονή, να βγάλει η μανούλα λεφτά και θα σε πάει!
Αφιερωμένο στη μαμά μου, που αρνείται να βάλει ακόμη τα πράγματα στη βαλίτσα της. Στον μπαμπά μου που έχει αγχωθεί γιατί το απόγευμα θα βαράνε τα τηλέφωνα, και στον αδερφό μου, που πάντα, μα πάντα, μα πάντα ξεχνάει κάτι σημαντικό να βάλει εντός της.
Όσο για εμένα? εγώ δεν ξέρω ποτέ... πότε θα φτιάξω βαλίτσα, είναι κάτι σαν το φτάρνισμα...έρχεται από μέσα...ξέρεις εσύ πότε θα σου ρθει? εγώ γιατί να ξέρω?
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Θέατρο "κατ' οίκων". Όταν το κρατικό έρχεται σπίτι σου!
Ελπίζεις ακόμη?
Απορώ με το κουράγιο σου!
Το διαβάζει και χαμογελά!
Όχι, κουράγιο δεν έχει. Ή μπορεί και να έχει! Σίγουρα έχει! Αλλά καν, στην προκείμενη, καν δε χρειάζεται!
Εξάλλου συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω της! Δεν προλαβαίνει!
Να το ξαναπιάσουμε από την αρχή?
Είναι ηλιθιωδώς αισιόδοξη! ίσως και όχι τόσο ηλιθιωδώς.
Αλλά να...έχει γίνει και ένα κλικ στο κεφάλι της. Εκεί που κανονικά θα στα χωνε. Είπε να το πάρει αλλιώς!
Όχι, όχι...όχι την αδιαφορία, ως στάση ζωής, δεν την έπιασε αλά μπρατσέτα.
Όσο για την γκρίνια,... δε γνωρίστηκαν ποτέ! μα ποτέ!
Εξάλλου δεν προλαβαίνει...
Συναντήσεις!
Συναντήσεις με ωραίες συμπεριφορές και ωραίες προσπάθειες και ωραίες σκέψεις.
Πώς να μη χαμογελά?
Για διάβασε!
Θέατρο...κατ' οίκον!!!
Το ξες??? το ξέρεις αυτό?? αυτό το καταπληκτικό που γίνεται στην πόλη σου???
όχι, όχι...δεν είναι ντελίβερι για εγωιστές ανθρώπους, είναι ντελίβερι τρυφερότητας προς εκείνους που τη χρειάζονται.
Το ξέρεις? το σκέφτηκες ποτέ, λατρεμένε μου αναγνώστη, εν τω μέσω του τρεξίματος, του άγχους για άκρως δικαιολογημένα και άκρως αδικαιολόγητα πράγματα, το σκέφτηκες ποτέ...να σκεφτείς...αν λέω γω, αν κάτι, κάτι μπορείς εσύ να κάνεις...εκτός, λέω γω τώρα, εκτός του καφέ, του γυμναστηρίου, της ποδηλατάδας, εκτός της θεατρικής παράστασης που τρέχεις να παρακολουθήσεις, καλή ώρα η γράφουσα, άλλη μεγάλη εγωίστρια της απόλαυσης, σκέφτηκες ποτέ...να τη δώσεις??
ναι, ναι...τη θεατρική παράσταση σκέφτηκες ποτέ να τη δώσεις, σε εκείνον που θέλει, και δεν μπορεί να ρθεί??
Ε, λοιπόν...κάποιος το σκέφτηκε!!
και τον έχεις διευθυντή στο ΚΘΒΕ!!
πώς να μη χαμογελάω λοιπόν?
Τον κύριο αυτόν, τον κ.Σ. Χατζάκη, αυτή, προσωπικά, δεν τον ξέρει, αλλά ένα μπράβο, μπράβο μεγάλο θα του το πει!
Καθισμένη πριν μήνες, περιμένοντας να δει μια άλλη αδυναμία, φώναζε με, Μαρκουλάκη Κωνσταντίνο, και όχι, όχι γιατί είναι μόνο κούκλος...αλλά για πολλά πολλά άλλα που δεν είναι της ώρας, αλλά ίσως κάποτε και να βγουν..προς το παρόν..επιστροφή, στο θέατρο Γης.
Καθισμένη λοιπόν εκεί, ανάμεσα στην ασφάλεια, κουνώντας ακατάπαυστα το πρόγραμμα και "πληγώνοντας" το προφίλ της, της κοινωνήσανε μυστικό!!!
Αν καθόσουν κι εσύ, δίπλα σε μια ηθοποιό του Κρατικού, και τα μάτια της τρέχανε δάκρυα για τα όσα όσα λαμβάνει εκείνη από το ελάχιστο, μου πε, που δίνει με αυτό το "κατ'οίκον θέατρο"...πίστεψε με θα σηκωνόσουν σούμπιτα και θα 'ψαχνες τη σχολή Σταυράκου, του Ροντήρη, του Κουν...τώρα, τώρα, τώρα σου λέω, να κάνεις ηνρόλ!!!
Παραστάσεις κατ'οίκον λοιπόν!
Κατ' οίκον, παραδίδονται, μαθήματα..συμπεριφορών!!!
και ειλικρινά, λατρεμένε μου αναγνώστη, δεν ξέρω ποιος είναι... ο εκείνος που προσφέρει πιο πολλά, ποιος είναι ο κερδισμένος!
Θα σκεφτόμουνα...αμφότεροι! Είναι σίγουρη, ότι είναι αμφότεροι!
Αν ελπίζω λοιπόν?
Φυσικά και ελπίζω!
Όχι κουράγιο δεν έχω. Όχι, όχι, όχι απαισιόδοξα. Κουράγιο, είναι μια τεράστια λέξη, απύθμενη που χρειάζεται αλλού! Και καλύτερα να ρωτήσεις την Ίνγκριντ Μπετανκούρ, αγαπητέ Άρη, της μίας ώρας συνάντησης ζωντανά, κάποιας Κυριακής. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένη, ότι το κουράγιο πάει αλά μπρατσέτα με τη μεγάλη κυρία Ίνγκριντ Μπετανκούρ.
Αλλά ελπίδα, ναι, ελπίδα έχω!
Και φυσικά χαμογελάω.
Και όχι Άρη, καμιά φορά με πληγώνουν οι συμπεριφορές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη λέξη κουράγιο, σίγουρα όχι.
Αφιερωμένο στον αξιότιμο κ. Σωτήρη Χατζάκη.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Στέλλα. Όχι, μόνο για τις ατελειώτες συζητήσεις σε πεζούλια που έχω βάψει, αλλά για τα χαμόγελα που μου χάρισε, αναπάντεχα μέσα στο καλοκαίρι. Συμμετέχοντας στο Θέατρο κατ' οίκον.
Εσύ αλήθεια...πού συμμετέχεις? συμμετέχεις? γκρινιάζεις? τιτιβίζεις?
Εκείνη χαμογελά προς το παρόν. Καλό θα 'ταν βέβαια και να "ξεκουνηθεί"!
Άρη, χαιρετώ σε!
Απορώ με το κουράγιο σου!
Το διαβάζει και χαμογελά!
Όχι, κουράγιο δεν έχει. Ή μπορεί και να έχει! Σίγουρα έχει! Αλλά καν, στην προκείμενη, καν δε χρειάζεται!
Εξάλλου συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω της! Δεν προλαβαίνει!
Να το ξαναπιάσουμε από την αρχή?
Είναι ηλιθιωδώς αισιόδοξη! ίσως και όχι τόσο ηλιθιωδώς.
Αλλά να...έχει γίνει και ένα κλικ στο κεφάλι της. Εκεί που κανονικά θα στα χωνε. Είπε να το πάρει αλλιώς!
Όχι, όχι...όχι την αδιαφορία, ως στάση ζωής, δεν την έπιασε αλά μπρατσέτα.
Όσο για την γκρίνια,... δε γνωρίστηκαν ποτέ! μα ποτέ!
Εξάλλου δεν προλαβαίνει...
Συναντήσεις!
Συναντήσεις με ωραίες συμπεριφορές και ωραίες προσπάθειες και ωραίες σκέψεις.
Πώς να μη χαμογελά?
Για διάβασε!
Θέατρο...κατ' οίκον!!!
Το ξες??? το ξέρεις αυτό?? αυτό το καταπληκτικό που γίνεται στην πόλη σου???
όχι, όχι...δεν είναι ντελίβερι για εγωιστές ανθρώπους, είναι ντελίβερι τρυφερότητας προς εκείνους που τη χρειάζονται.
Το ξέρεις? το σκέφτηκες ποτέ, λατρεμένε μου αναγνώστη, εν τω μέσω του τρεξίματος, του άγχους για άκρως δικαιολογημένα και άκρως αδικαιολόγητα πράγματα, το σκέφτηκες ποτέ...να σκεφτείς...αν λέω γω, αν κάτι, κάτι μπορείς εσύ να κάνεις...εκτός, λέω γω τώρα, εκτός του καφέ, του γυμναστηρίου, της ποδηλατάδας, εκτός της θεατρικής παράστασης που τρέχεις να παρακολουθήσεις, καλή ώρα η γράφουσα, άλλη μεγάλη εγωίστρια της απόλαυσης, σκέφτηκες ποτέ...να τη δώσεις??
ναι, ναι...τη θεατρική παράσταση σκέφτηκες ποτέ να τη δώσεις, σε εκείνον που θέλει, και δεν μπορεί να ρθεί??
Ε, λοιπόν...κάποιος το σκέφτηκε!!
και τον έχεις διευθυντή στο ΚΘΒΕ!!
πώς να μη χαμογελάω λοιπόν?
Τον κύριο αυτόν, τον κ.Σ. Χατζάκη, αυτή, προσωπικά, δεν τον ξέρει, αλλά ένα μπράβο, μπράβο μεγάλο θα του το πει!
Καθισμένη πριν μήνες, περιμένοντας να δει μια άλλη αδυναμία, φώναζε με, Μαρκουλάκη Κωνσταντίνο, και όχι, όχι γιατί είναι μόνο κούκλος...αλλά για πολλά πολλά άλλα που δεν είναι της ώρας, αλλά ίσως κάποτε και να βγουν..προς το παρόν..επιστροφή, στο θέατρο Γης.
Καθισμένη λοιπόν εκεί, ανάμεσα στην ασφάλεια, κουνώντας ακατάπαυστα το πρόγραμμα και "πληγώνοντας" το προφίλ της, της κοινωνήσανε μυστικό!!!
Αν καθόσουν κι εσύ, δίπλα σε μια ηθοποιό του Κρατικού, και τα μάτια της τρέχανε δάκρυα για τα όσα όσα λαμβάνει εκείνη από το ελάχιστο, μου πε, που δίνει με αυτό το "κατ'οίκον θέατρο"...πίστεψε με θα σηκωνόσουν σούμπιτα και θα 'ψαχνες τη σχολή Σταυράκου, του Ροντήρη, του Κουν...τώρα, τώρα, τώρα σου λέω, να κάνεις ηνρόλ!!!
Παραστάσεις κατ'οίκον λοιπόν!
Κατ' οίκον, παραδίδονται, μαθήματα..συμπεριφορών!!!
και ειλικρινά, λατρεμένε μου αναγνώστη, δεν ξέρω ποιος είναι... ο εκείνος που προσφέρει πιο πολλά, ποιος είναι ο κερδισμένος!
Θα σκεφτόμουνα...αμφότεροι! Είναι σίγουρη, ότι είναι αμφότεροι!
Αν ελπίζω λοιπόν?
Φυσικά και ελπίζω!
Όχι κουράγιο δεν έχω. Όχι, όχι, όχι απαισιόδοξα. Κουράγιο, είναι μια τεράστια λέξη, απύθμενη που χρειάζεται αλλού! Και καλύτερα να ρωτήσεις την Ίνγκριντ Μπετανκούρ, αγαπητέ Άρη, της μίας ώρας συνάντησης ζωντανά, κάποιας Κυριακής. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένη, ότι το κουράγιο πάει αλά μπρατσέτα με τη μεγάλη κυρία Ίνγκριντ Μπετανκούρ.
Αλλά ελπίδα, ναι, ελπίδα έχω!
Και φυσικά χαμογελάω.
Και όχι Άρη, καμιά φορά με πληγώνουν οι συμπεριφορές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη λέξη κουράγιο, σίγουρα όχι.
Αφιερωμένο στον αξιότιμο κ. Σωτήρη Χατζάκη.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Στέλλα. Όχι, μόνο για τις ατελειώτες συζητήσεις σε πεζούλια που έχω βάψει, αλλά για τα χαμόγελα που μου χάρισε, αναπάντεχα μέσα στο καλοκαίρι. Συμμετέχοντας στο Θέατρο κατ' οίκον.
Εσύ αλήθεια...πού συμμετέχεις? συμμετέχεις? γκρινιάζεις? τιτιβίζεις?
Εκείνη χαμογελά προς το παρόν. Καλό θα 'ταν βέβαια και να "ξεκουνηθεί"!
Άρη, χαιρετώ σε!
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
the wind is dancing the wheat.how?
Ασύνδετες σκέψεις, ίσως και όχι.
Σήμερα είναι Δευτέρα.
Αν ήταν μια Δευτέρα πριν εννέα χρόνια θα χτυπούσε το θυροτηλέφωνο, θα άνοιγε την πόρτα, θα την έβλεπε να στρίβει στο διάδρομο, θα χωνόταν στην αγκαλιά της. Θα με αγαπούσε...
Τα κουφώματα θα είχαν μόλις αλλάξει.
Το χρώμα θα ήταν τερρακότα και ο Μόραλης, των Νέων, καδραρισμένος σε ξασπρισμένα, άγριο ξύλο.
Χτες, μόλις χτες θα είχαν πέσει οι Πύργοι.
Αν ήταν εκείνη η Δευτέρα, η αγκαλιά της θα μοσχοβολούσε λινό ιρλανδέζικο, θα ήταν ένα λευκό ολόδικό τους, θα είχε προηγηθεί ένα καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι στο παλιό κέντρο, οι δυο τους, μόνο οι δυο τους.
Θα τα ξεδίπλωναν στον πάγκο, τα χέρια της αφημένα απάνω τους, πάνω στα λινά. Τα μάτια της, αφημένα πάνω μου, ένα γαλάζιο φωτεινό. Όλο το γαλάζιο αφημένο πάνω μου.
Συμφωνία.
Αν ήταν καλοκαίρι, θα είχαν συμφωνήσει.
Λιτό.
Αν σ'αγαπούσε θα άφηνε τους μπαξέδες, το Γαλατά Σεράι, θα συμφωνούσε στο λιτό.
Θα την ζόριζα να βάλει το πλουσιοπάροχα,... στην υποχώρηση!
Πλουσιοπάροχα.
Υπάρχουν κάτι συμφωνίες, ακριβέ μου αναγνώστη, που χώνονται βίαια μέσα στο αζούρ, κάτι συμφωνίες απάτητες, κλείνονται κάτι μεσημέρια τίγκα σε έναν ήλιο κίτρινο.
Ένα κίτρινο ζεστό, να πονάει.
Υπάρχουν κάτι συμφωνίες, σιωπηλές που πέφτουν κόκο τον κόκο, μια άμμος που βρυχάται μέσα σου.
Η Υποταγή.
Ο χρόνος. Ο χρόνος. Ο χρόνος.
Πάρε τα λινά, γύρνα με πίσω στο κακάο. Θέλω το κακάο. Πάρε, πάρε τα λινά, χρόνε, χάρισμά σου.
Γύρνα με, γύρνα με πίσω.
Γύρνα με στην Παρασκευή. Γύρνα τον χρόνο σε βρεγμένες Παρασκευές, γύρνα το χρόνο, άσε να ανοίξω την πόρτα, άσε να ανέβω τα σκαλιά, άσε να έχω μόλις φτάσει.
Να είναι η ζωή όλη μπροστά μου, η Θεσσαλονίκη 35 χιλιόμετρα πίσω μου, και να μην έχει συμφωνίες.
Να έχει μόνο έναν ήλιο χαραγμένο πάνω σε ζυμάρι λεπτό, απλωμένο σε τραπέζι μελαμίνης.
Και οι αγκαλιές,....οι αγκαλιές να μοσχοβολάνε μόνο βιτάμ λιωμένο.Μόνο.
Πώς μοσχοβολάει το λινό? πώς μοσχοβολάει το ιρλανδέζικο λινό?
Δε θέλει, δε θέλει χρόνε, δε θέλει...αλλά θα μάθει.
Γιατί, γιατί, γιατί, με κοιτάς έτσι. Γιατί καν δε της μιλάς?
Η μαμά και ο μπαμπάς ετοιμάζονται να διασχίσουν τον ωκεανό.
Η έκθεση θα μετακομίσει δυτικά.
Κι εμένα τα μαλλιά μου είναι αφημένα...φουφουλά, όπως τόσο με παρακαλούσες.
Όχι, κανα δυο κιλάκια, δεν έβαλα...
Και χτες, μόλις χτες κράτησα για δεύτερη φορά την Σοφία - Αλεξάνδρα στην αγκαλιά μου.
Γιαγιά, χρειάζομαι να μαζέψω όλα τα χρώματα, τα μπαχάρια και τις μυρωδιές όλων των λινών του κόσμου.
Dedicated to my mom's mom for engraving a bouquet of memories, which smell like the Irish wheat, inside my mind.
Especially dedicated to the one to whom belongs all the greenish hues, and the salty wind, and the scenic views, that are dancing inside my mind.
Σήμερα είναι Δευτέρα.
Αν ήταν μια Δευτέρα πριν εννέα χρόνια θα χτυπούσε το θυροτηλέφωνο, θα άνοιγε την πόρτα, θα την έβλεπε να στρίβει στο διάδρομο, θα χωνόταν στην αγκαλιά της. Θα με αγαπούσε...
Τα κουφώματα θα είχαν μόλις αλλάξει.
Το χρώμα θα ήταν τερρακότα και ο Μόραλης, των Νέων, καδραρισμένος σε ξασπρισμένα, άγριο ξύλο.
Χτες, μόλις χτες θα είχαν πέσει οι Πύργοι.
Αν ήταν εκείνη η Δευτέρα, η αγκαλιά της θα μοσχοβολούσε λινό ιρλανδέζικο, θα ήταν ένα λευκό ολόδικό τους, θα είχε προηγηθεί ένα καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι στο παλιό κέντρο, οι δυο τους, μόνο οι δυο τους.
Θα τα ξεδίπλωναν στον πάγκο, τα χέρια της αφημένα απάνω τους, πάνω στα λινά. Τα μάτια της, αφημένα πάνω μου, ένα γαλάζιο φωτεινό. Όλο το γαλάζιο αφημένο πάνω μου.
Συμφωνία.
Αν ήταν καλοκαίρι, θα είχαν συμφωνήσει.
Λιτό.
Αν σ'αγαπούσε θα άφηνε τους μπαξέδες, το Γαλατά Σεράι, θα συμφωνούσε στο λιτό.
Θα την ζόριζα να βάλει το πλουσιοπάροχα,... στην υποχώρηση!
Πλουσιοπάροχα.
Υπάρχουν κάτι συμφωνίες, ακριβέ μου αναγνώστη, που χώνονται βίαια μέσα στο αζούρ, κάτι συμφωνίες απάτητες, κλείνονται κάτι μεσημέρια τίγκα σε έναν ήλιο κίτρινο.
Ένα κίτρινο ζεστό, να πονάει.
Υπάρχουν κάτι συμφωνίες, σιωπηλές που πέφτουν κόκο τον κόκο, μια άμμος που βρυχάται μέσα σου.
Η Υποταγή.
Ο χρόνος. Ο χρόνος. Ο χρόνος.
Πάρε τα λινά, γύρνα με πίσω στο κακάο. Θέλω το κακάο. Πάρε, πάρε τα λινά, χρόνε, χάρισμά σου.
Γύρνα με, γύρνα με πίσω.
Γύρνα με στην Παρασκευή. Γύρνα τον χρόνο σε βρεγμένες Παρασκευές, γύρνα το χρόνο, άσε να ανοίξω την πόρτα, άσε να ανέβω τα σκαλιά, άσε να έχω μόλις φτάσει.
Να είναι η ζωή όλη μπροστά μου, η Θεσσαλονίκη 35 χιλιόμετρα πίσω μου, και να μην έχει συμφωνίες.
Να έχει μόνο έναν ήλιο χαραγμένο πάνω σε ζυμάρι λεπτό, απλωμένο σε τραπέζι μελαμίνης.
Και οι αγκαλιές,....οι αγκαλιές να μοσχοβολάνε μόνο βιτάμ λιωμένο.Μόνο.
Πώς μοσχοβολάει το λινό? πώς μοσχοβολάει το ιρλανδέζικο λινό?
Δε θέλει, δε θέλει χρόνε, δε θέλει...αλλά θα μάθει.
Γιατί, γιατί, γιατί, με κοιτάς έτσι. Γιατί καν δε της μιλάς?
Η μαμά και ο μπαμπάς ετοιμάζονται να διασχίσουν τον ωκεανό.
Η έκθεση θα μετακομίσει δυτικά.
Κι εμένα τα μαλλιά μου είναι αφημένα...φουφουλά, όπως τόσο με παρακαλούσες.
Όχι, κανα δυο κιλάκια, δεν έβαλα...
Και χτες, μόλις χτες κράτησα για δεύτερη φορά την Σοφία - Αλεξάνδρα στην αγκαλιά μου.
Γιαγιά, χρειάζομαι να μαζέψω όλα τα χρώματα, τα μπαχάρια και τις μυρωδιές όλων των λινών του κόσμου.
Dedicated to my mom's mom for engraving a bouquet of memories, which smell like the Irish wheat, inside my mind.
Especially dedicated to the one to whom belongs all the greenish hues, and the salty wind, and the scenic views, that are dancing inside my mind.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Άτιτλο. Μόνο άτιτλο. Μόνο.
Σήμερα είναι θυμωμένη.
όχι μην βιαστείς να ψάξεις κανά προσωπικό δράμα. να το, να το, τώρα θα μας το ξεφουρνίσει.
όχι.
και για να στο πάω πιο προβοκατόρικα. εκείνη είναι μια χαρά.
σήμερα είναι όμως στα πρόθυρα να σταματήσει το μπλογκ. ένας φίλος του αδερφού της, ήδη το έκανε.
ματαιότητα, είπε. και έβαλε τελεία.
να σου πω κάτι?
κι εκείνη μπορεί να το πει και να βάλει τελεία. φλερτάρει στενά με την ιδέα.
αν θες να το πάει προβοκατόρικα, θα στο πάει. εκείνη είναι μια χαρά. και τί σημαίνει αυτό?
σας αφήνω όλους στον άσσο, γιατί δε βλέπω καμία αλλαγή?
καμία εσωτερική αλλαγή, καμία διάθεση να βγείτε από νοοτροπίες φυλακές.
και επεξηγεί...
σκέψου λίγο αυτό.
είναι Παρασκευή, μια Παρασκευή όπως τόσες άλλες. Η Αγία Παρασκευή. Πολλοί από σας σταματάτε την εργάσιμη εβδομάδα σας.
Κάνετε σχέδια. Ίσως καν δε γυρνάτε σπίτι, ίσως πάτε αμέσως για μπύρα στην παμπ, όπως κάνουν στην αγαπημένη γηραιά Αλβιώνα.
Ίσως αν φοράτε γραβάτα, τη χαλαρώνετε και κάποια στιγμή την αφήνετε αυθόρμητα στην τσέπη του παντελονιού.
Ίσως η μπύρα να είναι μοναδικά βρεταννική, θα έλεγα..και χλιαρή. Το μόνο "χλιαρή" που εκείνη δέχεται στη ζωή της.
Ϊσως πάλι να είχατε κανονίσει φαγάκι σε σπίτι πολύ φίλων.
Ίσως να υπήρχε ένα κίτρινο λατρεμένο.
Η Ηλέκτρα θα κοιμόταν. Το ίδιο και η Σοφία - Αλεξάνδρα.
Ίσως το φοντύ να μην είναι το αγαπημένο του.
Δε θα'ναι.
Ίσως τους πεθύμησες πολύ.
Τους πεθύμησες.
Ίσως καθισμένοι γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι, σε ένα σπίτι, που εκείνη λατρεύει, όχι για το σπίτι, σπίτι, άλλά για τα ονόματα που ακούγονται εκεί μέσα.
Καθισμένοι σίγουρα γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι, είμαι σίγουρη πως γελάνε.
Μια Παρασκευή.
Και μετά ένα Σάββατο. Και μετά μια Κυριακή.
Και μισή Δευτέρα.
Αυτό.
Αν μετά το "αυτό" το δικό μου, δεν έχει τίποτε άλλο.
Εσείς τι θα κάνατε?
Για τα μούτρα και τη δηθενιά και τα ηλίθια μαλώματα και τις ολόιδιες καλοκαιρινές σας φωτογραφίες και για τα απόλυτα άψογα, τρελαμμένα στα γέλια προφίλ σας, και το ανούσιο μποτιλιάρισμα στο πρώτο και για την άγνοια σας, στα κανονικά προβλήματα που υπάρχουν εντός, εκτός, ολόγυρα σας. Τι θα κάνατε?
Αν αύριο έφευγες για πάντα. Θα ήσουν ευχαριστημένος από τις επλογές σου? και αν μακάρι ναι, από τις συμπεριφορές σου, είσαι?
Dedicated to my Aggeliki, to her Stuart, to my Electra and to the sweetest words that Sophia - Alexandra at the age of 3,5 months, whispered to me.
Especially dedicated to the one person who knows my name and my face as nobody else.
In the memory of a girl with a beautifully rare name.
όχι μην βιαστείς να ψάξεις κανά προσωπικό δράμα. να το, να το, τώρα θα μας το ξεφουρνίσει.
όχι.
και για να στο πάω πιο προβοκατόρικα. εκείνη είναι μια χαρά.
σήμερα είναι όμως στα πρόθυρα να σταματήσει το μπλογκ. ένας φίλος του αδερφού της, ήδη το έκανε.
ματαιότητα, είπε. και έβαλε τελεία.
να σου πω κάτι?
κι εκείνη μπορεί να το πει και να βάλει τελεία. φλερτάρει στενά με την ιδέα.
αν θες να το πάει προβοκατόρικα, θα στο πάει. εκείνη είναι μια χαρά. και τί σημαίνει αυτό?
σας αφήνω όλους στον άσσο, γιατί δε βλέπω καμία αλλαγή?
καμία εσωτερική αλλαγή, καμία διάθεση να βγείτε από νοοτροπίες φυλακές.
και επεξηγεί...
σκέψου λίγο αυτό.
είναι Παρασκευή, μια Παρασκευή όπως τόσες άλλες. Η Αγία Παρασκευή. Πολλοί από σας σταματάτε την εργάσιμη εβδομάδα σας.
Κάνετε σχέδια. Ίσως καν δε γυρνάτε σπίτι, ίσως πάτε αμέσως για μπύρα στην παμπ, όπως κάνουν στην αγαπημένη γηραιά Αλβιώνα.
Ίσως αν φοράτε γραβάτα, τη χαλαρώνετε και κάποια στιγμή την αφήνετε αυθόρμητα στην τσέπη του παντελονιού.
Ίσως η μπύρα να είναι μοναδικά βρεταννική, θα έλεγα..και χλιαρή. Το μόνο "χλιαρή" που εκείνη δέχεται στη ζωή της.
Ϊσως πάλι να είχατε κανονίσει φαγάκι σε σπίτι πολύ φίλων.
Ίσως να υπήρχε ένα κίτρινο λατρεμένο.
Η Ηλέκτρα θα κοιμόταν. Το ίδιο και η Σοφία - Αλεξάνδρα.
Ίσως το φοντύ να μην είναι το αγαπημένο του.
Δε θα'ναι.
Ίσως τους πεθύμησες πολύ.
Τους πεθύμησες.
Ίσως καθισμένοι γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι, σε ένα σπίτι, που εκείνη λατρεύει, όχι για το σπίτι, σπίτι, άλλά για τα ονόματα που ακούγονται εκεί μέσα.
Καθισμένοι σίγουρα γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι, είμαι σίγουρη πως γελάνε.
Μια Παρασκευή.
Και μετά ένα Σάββατο. Και μετά μια Κυριακή.
Και μισή Δευτέρα.
Αυτό.
Αν μετά το "αυτό" το δικό μου, δεν έχει τίποτε άλλο.
Εσείς τι θα κάνατε?
Για τα μούτρα και τη δηθενιά και τα ηλίθια μαλώματα και τις ολόιδιες καλοκαιρινές σας φωτογραφίες και για τα απόλυτα άψογα, τρελαμμένα στα γέλια προφίλ σας, και το ανούσιο μποτιλιάρισμα στο πρώτο και για την άγνοια σας, στα κανονικά προβλήματα που υπάρχουν εντός, εκτός, ολόγυρα σας. Τι θα κάνατε?
Αν αύριο έφευγες για πάντα. Θα ήσουν ευχαριστημένος από τις επλογές σου? και αν μακάρι ναι, από τις συμπεριφορές σου, είσαι?
Dedicated to my Aggeliki, to her Stuart, to my Electra and to the sweetest words that Sophia - Alexandra at the age of 3,5 months, whispered to me.
Especially dedicated to the one person who knows my name and my face as nobody else.
In the memory of a girl with a beautifully rare name.
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Actionfield Kodra or if u don't come, it's your God damn, fault.
Στο Κόδρα.
Εκείνη θα σου πρότινε το Κόδρα.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Δευτεριάτικα, αποφάσισε να στο πάει πάλι αισιόδοξα.
Ο Βαγγέλης πρότινε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για την κατάσταση της χώρας.
Εκείνη του προτίνει να αναλογιστούν, αρχικά, τις ευθύνες τους, για την κατάστασή της ζωής τους.
Παρασκευή βράδυ, στο Κόδρα. Στο πεδίο δράσης, 10ο φεστιβάλ εικαστικών τεχνών.
Ακούνε οργανική μουσική. Ταξιδεύουν σε παράλληλες εικαστικές απεικονίσεις.
Ο Σορόκος, Το βαλς της ουτοπίας, Το βαλς της σιωπής.
Μια επιλογή της, Παρασκευή βράδυ, την ταξιδεύει. την κάνει και να σκέφτεται.
Νέοι μουσικοί! πόσο νέοι?
άνευ εμπειρίας?
κάνει? κάνει? στους νέους άνευ εμπειρίας κάνει να εμπιστεύεσαι θέσεις?
Να εμπιστεύεσαι. Εκείνη θα σου πρότινε να εμπιστεύεσαι.Μα, θα κάνουν λάθη! Φυσικά και θα κάνουν. Αλλά πότε θα τους αφήσεις να παίξουν το βιολί, πότε? όταν φτάσουν ηλικία Ροστροπόβιτς? και μέχρι τότε τί? μέχρι τότε τί?
Συγκεντρώσου λίγο. Παρασκευή. Θα μπορούσες να είσαι στη συναυλία της Αθήνας. Μπορεί και να κάνεις λάθος που δεν πήγες.
Επιλέγεις, το θέμα είναι τί επιλέγεις.
Επιλέγεις να πας στο μπάτσελορ στον Χ τροβαδούρο, αντί των γιου2? Επιλέγεις.
Επιλέγεις να πλακωθείς στα μπιρόνια? Επιλέγεις.
Επιλέγεις το κανάλι που βλέπεις. Επιλέγεις.
Επιλέγεις να χωθείς στο καραβάνι που πάει στο πρώτο, μόνο και μόνο για να μη μείνεις εντός των τειχών? επιλέγεις.
Εκείνη επιλέγει το Κόδρα.
Επιλέγει να πάει μόνη.
Επιλέγει, να συνδιαλαγεί με τον καλλιτέχνη. Και φίλε αναγνώστη, μη την αδικείς. Εκείνη επιλέγει τα καλλιτεχνικά, γιατί εκεί αναπνέει. Αυτό.
Επιστροφή στις επιλογές.
Ο Ορέστης επέλεξε να εγκαταστήσει τα περιβάλλοντά του, στο Κόδρα. Τώρα μένει, εσύ φίλε αναγνώστη, εσύ, αν θα επιλέξεις να χαρίσεις λίγο από το χρόνο σου στο να περπατήσεις μέσά τους. Επιλέγεις, να δεις πού θα σε πάνε! Εσένα! ναι ,ναι, εσένα! Εσένα, είμαι σίγουρη θα σε πάνε κάπου αλλού!
Στα μάτια εκείνης? ....άσ'το! άσ' την να έχει κάποια ελάχιστα για εκείνη. Άσε τις εικόνες για τους ζωντανούς! Αρκετά, νομίζω εκτίθεται.
Θα σου πει όμως για τα συναισθήματα!
Απροσδόκητα χαμόγελα. Αγωνία, περιέργεια, και τόλμη! Αυτά ένιωσε, εκείνη, την Παρασκευή.
Θέλει πολύ να σου μιλήσει για τον καλλιτέχνη, εν γένει και το ακαταλόγιστό του, στο πεδίο του, αλλά άλλη φορά.
Τώρα επείγουν οι επιλογές!
Βαγγέλη, κλείνω με αυτό, πριν μήνες πολλούς, εκείνη επέλεξε, όπως και άλλοι, παρά τις πορείες να πάει να τον ακούσει. Τον Ορέστη.
Εκείνος είχε ήδη επιλέξει να κάνει τη διάλεξη στο ΜΜΣΤ, αμησθί, για όποιον τον επέλεγε.
Λόγω συγκυριών η διάλεξη αναβλήθηκε. Εκείνος επέλεξε αυθόρμητα, να την επαναλάβει σε μέρα που θα...επέλεγε το ακροατήριο.
Το ακροατήριο επέλεξε. Εκείνη ατύχησε λόγω υποχρεώσεων. Επέλεξε όμως να σηκωθεί από τη θέση της και να ζητήσει μια λύση. Εκείνος επέλεξε να της τη δώσει.
Βαγγέλη, σε πρώτη, πολλή πρώτη φάση. Θα έλεγα αυτό, δεν είναι δικό της, όχι! είναι όμως από τα ελάχιστα πράγματα που θυμάται στα πεταμένα για εκείνη σχολικά χρόνια. Δυστυχώς.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Κι αν ακόμη, κάποια στιγμή, εκείνος και οι επιλογές του δε ταυτίζονται, μπορεί πάντοτε να τις αλλάξει! Πάντοτε. Το θέμα είναι αν συγκατατίθεται να επωμιστεί το κόστος τους.
Και μην ξεχνιέσαι, η ειλικρίνεια απέναντι στις επιλογές σου, δε σημαίνει ότι θα σου κάνει τη ζωή εύκολη. Όχι! Θα σου δώσει το δικαίωμα όμως να ξέρεις ότι έζησες όπως ονειρεύτηκες. Αν πετύχεις? ευτυχία. Αν αποτύχεις? πάλι ευτυχία!
Συναντήσεις με τον ευατό σου.
Αν δεν τον συναντάς...τότε φταις!
Dedicated to Emil, to Orestes, and to my beloved brother for never giving up, been true to themselves, no matter the cost. And the cost is a non material value! and has never been such as!
Εκείνη θα σου πρότινε το Κόδρα.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Δευτεριάτικα, αποφάσισε να στο πάει πάλι αισιόδοξα.
Ο Βαγγέλης πρότινε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για την κατάσταση της χώρας.
Εκείνη του προτίνει να αναλογιστούν, αρχικά, τις ευθύνες τους, για την κατάστασή της ζωής τους.
Παρασκευή βράδυ, στο Κόδρα. Στο πεδίο δράσης, 10ο φεστιβάλ εικαστικών τεχνών.
Ακούνε οργανική μουσική. Ταξιδεύουν σε παράλληλες εικαστικές απεικονίσεις.
Ο Σορόκος, Το βαλς της ουτοπίας, Το βαλς της σιωπής.
Μια επιλογή της, Παρασκευή βράδυ, την ταξιδεύει. την κάνει και να σκέφτεται.
Νέοι μουσικοί! πόσο νέοι?
άνευ εμπειρίας?
κάνει? κάνει? στους νέους άνευ εμπειρίας κάνει να εμπιστεύεσαι θέσεις?
Να εμπιστεύεσαι. Εκείνη θα σου πρότινε να εμπιστεύεσαι.Μα, θα κάνουν λάθη! Φυσικά και θα κάνουν. Αλλά πότε θα τους αφήσεις να παίξουν το βιολί, πότε? όταν φτάσουν ηλικία Ροστροπόβιτς? και μέχρι τότε τί? μέχρι τότε τί?
Συγκεντρώσου λίγο. Παρασκευή. Θα μπορούσες να είσαι στη συναυλία της Αθήνας. Μπορεί και να κάνεις λάθος που δεν πήγες.
Επιλέγεις, το θέμα είναι τί επιλέγεις.
Επιλέγεις να πας στο μπάτσελορ στον Χ τροβαδούρο, αντί των γιου2? Επιλέγεις.
Επιλέγεις να πλακωθείς στα μπιρόνια? Επιλέγεις.
Επιλέγεις το κανάλι που βλέπεις. Επιλέγεις.
Επιλέγεις να χωθείς στο καραβάνι που πάει στο πρώτο, μόνο και μόνο για να μη μείνεις εντός των τειχών? επιλέγεις.
Εκείνη επιλέγει το Κόδρα.
Επιλέγει να πάει μόνη.
Επιλέγει, να συνδιαλαγεί με τον καλλιτέχνη. Και φίλε αναγνώστη, μη την αδικείς. Εκείνη επιλέγει τα καλλιτεχνικά, γιατί εκεί αναπνέει. Αυτό.
Επιστροφή στις επιλογές.
Ο Ορέστης επέλεξε να εγκαταστήσει τα περιβάλλοντά του, στο Κόδρα. Τώρα μένει, εσύ φίλε αναγνώστη, εσύ, αν θα επιλέξεις να χαρίσεις λίγο από το χρόνο σου στο να περπατήσεις μέσά τους. Επιλέγεις, να δεις πού θα σε πάνε! Εσένα! ναι ,ναι, εσένα! Εσένα, είμαι σίγουρη θα σε πάνε κάπου αλλού!
Στα μάτια εκείνης? ....άσ'το! άσ' την να έχει κάποια ελάχιστα για εκείνη. Άσε τις εικόνες για τους ζωντανούς! Αρκετά, νομίζω εκτίθεται.
Θα σου πει όμως για τα συναισθήματα!
Απροσδόκητα χαμόγελα. Αγωνία, περιέργεια, και τόλμη! Αυτά ένιωσε, εκείνη, την Παρασκευή.
Θέλει πολύ να σου μιλήσει για τον καλλιτέχνη, εν γένει και το ακαταλόγιστό του, στο πεδίο του, αλλά άλλη φορά.
Τώρα επείγουν οι επιλογές!
Βαγγέλη, κλείνω με αυτό, πριν μήνες πολλούς, εκείνη επέλεξε, όπως και άλλοι, παρά τις πορείες να πάει να τον ακούσει. Τον Ορέστη.
Εκείνος είχε ήδη επιλέξει να κάνει τη διάλεξη στο ΜΜΣΤ, αμησθί, για όποιον τον επέλεγε.
Λόγω συγκυριών η διάλεξη αναβλήθηκε. Εκείνος επέλεξε αυθόρμητα, να την επαναλάβει σε μέρα που θα...επέλεγε το ακροατήριο.
Το ακροατήριο επέλεξε. Εκείνη ατύχησε λόγω υποχρεώσεων. Επέλεξε όμως να σηκωθεί από τη θέση της και να ζητήσει μια λύση. Εκείνος επέλεξε να της τη δώσει.
Βαγγέλη, σε πρώτη, πολλή πρώτη φάση. Θα έλεγα αυτό, δεν είναι δικό της, όχι! είναι όμως από τα ελάχιστα πράγματα που θυμάται στα πεταμένα για εκείνη σχολικά χρόνια. Δυστυχώς.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Κι αν ακόμη, κάποια στιγμή, εκείνος και οι επιλογές του δε ταυτίζονται, μπορεί πάντοτε να τις αλλάξει! Πάντοτε. Το θέμα είναι αν συγκατατίθεται να επωμιστεί το κόστος τους.
Και μην ξεχνιέσαι, η ειλικρίνεια απέναντι στις επιλογές σου, δε σημαίνει ότι θα σου κάνει τη ζωή εύκολη. Όχι! Θα σου δώσει το δικαίωμα όμως να ξέρεις ότι έζησες όπως ονειρεύτηκες. Αν πετύχεις? ευτυχία. Αν αποτύχεις? πάλι ευτυχία!
Συναντήσεις με τον ευατό σου.
Αν δεν τον συναντάς...τότε φταις!
Dedicated to Emil, to Orestes, and to my beloved brother for never giving up, been true to themselves, no matter the cost. And the cost is a non material value! and has never been such as!
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010
Ένα γκρι τόσο ματζέντα!να πρέπει να ρυθμίσεις την τηλεόραση!
Το φθινόπωρο ήρθε. Μαζί με τα πρωτοβρόχια! Γυρνάμε στα σχολεία και χαιρόμαστε που επιτέλους βρίσκουμε τους φίλους μας!
Μην μου πεις ότι δεν έχεις ξεκινήσει έτσι έκθεση δημοτικού, γιατί θα πετάξω το μακ από το μπαλκόνι!!!και αυτό ξέρεις ότι δεν έχω καμιά όρεξη να το κάνω!
Άρα?
Άρα, στοιχηματίζω εκ του ασφαλούς! όλα στο κόκκινο, λοιπόν!!
Όλα!
Την έχεις γράψει την παραπάνω πρόταση. Τα πρωτοβρόχια ήρθανε!
Το φθινόπωρο ήρθε! Η εποχή άλλαξε! και αν με παρακουλουθείς περιστασιακά...θα έχεις ίσως καταλάβει...ότι μπήκαμε σε άλλη εποχή!
Στον τέταρτο δρόμο! εμείς εδώ...τον βρήκαμε πριν τον ΓΑΠ!!!
Είμαι σίγουρη! Είμαι και χαρούμενη. Θα σου έλεγα, σήμερα είμαι σίγουρα ευχαριστημένη!
Συναντήσεις.
Έγινε μπαμπάς. Ο πιο αγαπημένος μου άρρεν πελάτης, έγινε μπαμπάς!
Μιλάνε σποραδικά στα τηλέφωνα. Την πήρε χτες, Παρασκευή. Αύριο, αύριο, της λέει, αύριο είναι η βάφτιση!
Έλα ή μην έλα!
Φορεματάκι, χρώματα όλα τα φούξια, να κάνει αντίθεση στο γκρι.
Κλασσικές μουσικές στη διαπασόν.
Η διάθεση στη διαπασόν.
Αθηνά - Μαρία!
Τηλέφωνο στην άλλη αδυναμία. Ο άρρεν κολλητός!
Πού είσαι? ένα..."πού είσαι"....απερίγραπτο!!!!όλο καμάρι!!!
Γελάει δυνατά. Αυτή! Γίνεται κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες.
Κατηφορίζει, πίσω από τη Νομαρχία, κατηφορίζει πίσω από τα διατηρητέα. Κατηφορίζει, δίπλα από την παιδική μας γειτονια, Αιμίλιε!
Έλα! του λέει. Έλα! ένα "έλα" μούσκεμα στο πρωτοβρόχι! Αιμίλιε, έλα!
Και πού 'σαι...μην τρομάξεις...είναι με στολή..."βάφτισης"!!!
Έλα!
Σπρώχνει την πόρτα, τη γυάλινη, τη σπρώχνει και φωνάζει δυνατά...
Τόοοοομυ???
Ο άρρεν αδυναμία του βιομηχανικού σχεδιασμού!
Σκαρφαλώνει τα σκαλιά. Προσπαθεί να περάσει το πεζούλι. Σφηνώνει, λόγω φορέματος...το φόρεμα το τίγκα στα μπερδεμένα φούξια...είναι στενό, βλέπεις δεν επιτρέπει άτακτους δρασκελισμούς!
Νομίζεις!
Γελά, σφηνωμένη, να προσπαθεί να περάσει το δεύτερο πόδι από την άλλη πλευρά.
Δες, τί φοράω! του λέει!
Συμβολικό! Θα το βάλω στη βάφτιση του..τζούνιορ!!!!
Δε θα χει βάφτιση! της λέει.
Ε, καλά και μην είχε!
Αν είχε βάφτιση, δε θα ταν τώρα αυτή σφηνωμένη τοιουτοτρόπως σε κατάστημα, υψηλού βιομηχανικού σχεδιασμού, σε πόλη του ενός εκατομμυρίου που η μισή και πάνω ψηφίζει τον ...Ζορό....για δήμαρχό της.
Θα χει πάρτυ όμως, ε?ε?ε? θα 'χει πάρτυ! Τόμυ! θα έχει πάρτυ? ε?
Γρήγορα, γρήγορα, τσαλαβουτά στα νερά.
Τρελαίνεται να τσαλαβουτά στα νερά.
Μέσα σε ένα πρωινό, κανονικά γκρι, μουσκεμένο, εκείνη είμαι σίγουρη ότι λαμποκοπά.
Όχι, όχι, για τα δικά της. Αυτά δεν υπάρχουν, πρωινό Σαββάτου, λατρεμένε μου αναγνώστη!
Λαμποκοπά για των άλλων!!!
Λαμποκοπά γιατί όταν εκείνη στοιχηματίζει, στοιχηματίζει μόνο εκ του ασφαλούς! και τα δικά της τα "πουλέν" έχουν, φθινοπωριάτικα ήδη αφηνιάσει!
Πόσο, πόσο, πόσο ενθουσιασμένη...ειλικρινά δεν μπορεί με τίποτα να στο πει!
Για δες τους!
Μερικοί από τους άντρες της ζωής της, και το λέει, χωρίς ίχνος ερωτικό, χωρίς ίχνος όμως, παρά μόνο, ως "οι αδυναμίες" της ζωής της, τα πάνε περίφημα!!!
Δεν το ανταλλάσει με τίποτα.
Το να τους βλέπει να μεγαλώνουν όμορφα, να ωριμάζουν, να ηρεμούν, να χαράσσουν πορεία, να πιάνουν τη ζωή και να την πηγαίνουν όπου εκείνοι θέλουν!
Λατρεμένε μου αναγνώστη, η πρώτη μουσκεμένη ευχή της, αυτή!
Μακάρι, να την πας τη ζωή σου, όπου πραγματικά θέλεις! αλλά όπου πραγματικά!
όχι, όχι, για το θεαθήναι, αλλά για αυτό που εκεί βαθιά μέσα σου...θα σε έκανε ευτυχισμένο!
Εκείνη σήμερα λάμπει.
Γιατί? τρεις αγκαλιές, από τρεις ευτυχισμένους άντρες!
Η ευτυχία με φθινοπωρινούς όρους θα ήτανε....δοκιμάζω να πάω τη ζωή μου παρακάτω!
Σήκω, έλα! σήκω από τη συνήθεια! Ξεβολέψου! Άσε, άσε την ομπρέλα! Άσ'την, βγες εκεί έξω και περπάτα! Πού σε πάνε τα βήματά σου?
Εκείνη, την πήγανε σε μια βάφτιση, σε ένα ντηζάιν μαγαζί και σε ένα ζαχαροπλαστείο!
Ααααα βασικά...την πήγανε στον παράδεισο!
και ναι ο παράδεισος μπορεί να είναι ενίοτε γκρι, μουντός και να 'ναι βρεγμένος!
ε και????
Dedicated to Mixalis and to his amazingly brave daughter, Athina - Maria, for not crying at all during her baptism!!!
Dedicated to Tommy and to "on his way" junior son, for the amazing life he is gonna enjoy!!!
Dedicated to Emil and to his dreams, which i so so so totally understand and share!
Μην μου πεις ότι δεν έχεις ξεκινήσει έτσι έκθεση δημοτικού, γιατί θα πετάξω το μακ από το μπαλκόνι!!!και αυτό ξέρεις ότι δεν έχω καμιά όρεξη να το κάνω!
Άρα?
Άρα, στοιχηματίζω εκ του ασφαλούς! όλα στο κόκκινο, λοιπόν!!
Όλα!
Την έχεις γράψει την παραπάνω πρόταση. Τα πρωτοβρόχια ήρθανε!
Το φθινόπωρο ήρθε! Η εποχή άλλαξε! και αν με παρακουλουθείς περιστασιακά...θα έχεις ίσως καταλάβει...ότι μπήκαμε σε άλλη εποχή!
Στον τέταρτο δρόμο! εμείς εδώ...τον βρήκαμε πριν τον ΓΑΠ!!!
Είμαι σίγουρη! Είμαι και χαρούμενη. Θα σου έλεγα, σήμερα είμαι σίγουρα ευχαριστημένη!
Συναντήσεις.
Έγινε μπαμπάς. Ο πιο αγαπημένος μου άρρεν πελάτης, έγινε μπαμπάς!
Μιλάνε σποραδικά στα τηλέφωνα. Την πήρε χτες, Παρασκευή. Αύριο, αύριο, της λέει, αύριο είναι η βάφτιση!
Έλα ή μην έλα!
Φορεματάκι, χρώματα όλα τα φούξια, να κάνει αντίθεση στο γκρι.
Κλασσικές μουσικές στη διαπασόν.
Η διάθεση στη διαπασόν.
Αθηνά - Μαρία!
Τηλέφωνο στην άλλη αδυναμία. Ο άρρεν κολλητός!
Πού είσαι? ένα..."πού είσαι"....απερίγραπτο!!!!όλο καμάρι!!!
Γελάει δυνατά. Αυτή! Γίνεται κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι περασμένους τους 34 Φλεβάρηδες.
Κατηφορίζει, πίσω από τη Νομαρχία, κατηφορίζει πίσω από τα διατηρητέα. Κατηφορίζει, δίπλα από την παιδική μας γειτονια, Αιμίλιε!
Έλα! του λέει. Έλα! ένα "έλα" μούσκεμα στο πρωτοβρόχι! Αιμίλιε, έλα!
Και πού 'σαι...μην τρομάξεις...είναι με στολή..."βάφτισης"!!!
Έλα!
Σπρώχνει την πόρτα, τη γυάλινη, τη σπρώχνει και φωνάζει δυνατά...
Τόοοοομυ???
Ο άρρεν αδυναμία του βιομηχανικού σχεδιασμού!
Σκαρφαλώνει τα σκαλιά. Προσπαθεί να περάσει το πεζούλι. Σφηνώνει, λόγω φορέματος...το φόρεμα το τίγκα στα μπερδεμένα φούξια...είναι στενό, βλέπεις δεν επιτρέπει άτακτους δρασκελισμούς!
Νομίζεις!
Γελά, σφηνωμένη, να προσπαθεί να περάσει το δεύτερο πόδι από την άλλη πλευρά.
Δες, τί φοράω! του λέει!
Συμβολικό! Θα το βάλω στη βάφτιση του..τζούνιορ!!!!
Δε θα χει βάφτιση! της λέει.
Ε, καλά και μην είχε!
Αν είχε βάφτιση, δε θα ταν τώρα αυτή σφηνωμένη τοιουτοτρόπως σε κατάστημα, υψηλού βιομηχανικού σχεδιασμού, σε πόλη του ενός εκατομμυρίου που η μισή και πάνω ψηφίζει τον ...Ζορό....για δήμαρχό της.
Θα χει πάρτυ όμως, ε?ε?ε? θα 'χει πάρτυ! Τόμυ! θα έχει πάρτυ? ε?
Γρήγορα, γρήγορα, τσαλαβουτά στα νερά.
Τρελαίνεται να τσαλαβουτά στα νερά.
Μέσα σε ένα πρωινό, κανονικά γκρι, μουσκεμένο, εκείνη είμαι σίγουρη ότι λαμποκοπά.
Όχι, όχι, για τα δικά της. Αυτά δεν υπάρχουν, πρωινό Σαββάτου, λατρεμένε μου αναγνώστη!
Λαμποκοπά για των άλλων!!!
Λαμποκοπά γιατί όταν εκείνη στοιχηματίζει, στοιχηματίζει μόνο εκ του ασφαλούς! και τα δικά της τα "πουλέν" έχουν, φθινοπωριάτικα ήδη αφηνιάσει!
Πόσο, πόσο, πόσο ενθουσιασμένη...ειλικρινά δεν μπορεί με τίποτα να στο πει!
Για δες τους!
Μερικοί από τους άντρες της ζωής της, και το λέει, χωρίς ίχνος ερωτικό, χωρίς ίχνος όμως, παρά μόνο, ως "οι αδυναμίες" της ζωής της, τα πάνε περίφημα!!!
Δεν το ανταλλάσει με τίποτα.
Το να τους βλέπει να μεγαλώνουν όμορφα, να ωριμάζουν, να ηρεμούν, να χαράσσουν πορεία, να πιάνουν τη ζωή και να την πηγαίνουν όπου εκείνοι θέλουν!
Λατρεμένε μου αναγνώστη, η πρώτη μουσκεμένη ευχή της, αυτή!
Μακάρι, να την πας τη ζωή σου, όπου πραγματικά θέλεις! αλλά όπου πραγματικά!
όχι, όχι, για το θεαθήναι, αλλά για αυτό που εκεί βαθιά μέσα σου...θα σε έκανε ευτυχισμένο!
Εκείνη σήμερα λάμπει.
Γιατί? τρεις αγκαλιές, από τρεις ευτυχισμένους άντρες!
Η ευτυχία με φθινοπωρινούς όρους θα ήτανε....δοκιμάζω να πάω τη ζωή μου παρακάτω!
Σήκω, έλα! σήκω από τη συνήθεια! Ξεβολέψου! Άσε, άσε την ομπρέλα! Άσ'την, βγες εκεί έξω και περπάτα! Πού σε πάνε τα βήματά σου?
Εκείνη, την πήγανε σε μια βάφτιση, σε ένα ντηζάιν μαγαζί και σε ένα ζαχαροπλαστείο!
Ααααα βασικά...την πήγανε στον παράδεισο!
και ναι ο παράδεισος μπορεί να είναι ενίοτε γκρι, μουντός και να 'ναι βρεγμένος!
ε και????
Dedicated to Mixalis and to his amazingly brave daughter, Athina - Maria, for not crying at all during her baptism!!!
Dedicated to Tommy and to "on his way" junior son, for the amazing life he is gonna enjoy!!!
Dedicated to Emil and to his dreams, which i so so so totally understand and share!
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
περιμένω την έκπληξη
θα το παραδεχτεί.
Περιμένει πολλά.
Από τους φίλους της περιμένει πολλά!
Όχι πια προς αυτήν! Αυτό, το έχουν κάνει με το παραπάνω. Φτάνει. Τώρα πια...φτάνει!
Οι φίλοι της, κάνανε ό,τι ήταν δυνατό...33 Φλεβάρηδες μετά!
Οι Φλεβάρηδες πια όμως έχουν ανεβάσει αριθμό, και το "μετά" είναι μια χαρά!
Το μετά, τώρα πια ανήκει αλλού.
Ναι, από τους φίλους της περιμένει, πράγματα απογειωτικά. Σε όλα τα επίπεδα απογειωτικά!
Αποφάσισε να μη σας τα χώνει τόσο συχνά, να μη σας μιλάει για διακόπτες και επίπεδα και τηλέφωνα κλειστά.
Εκείνη πια, έχει επιλέξει το δρόμο της.
Εσείς, αλήθεια, εσείς...τι κάνετε? νομίζω πήρατε κι εσείς τους δικούς σας.
Η μια, στο τηλέφωνο, ξεχειλίζει τον ενθουσιασμό της.
Η άλλη, είναι στο Ιόνιο και απογειώνει τα σχολειά της.
Από την τρίτη, πάλι, περιμένει να τους κάνει όλους ταξιδευτάδες, ποιότητας ανωτέρου βαθμού, επιπέδου δικού της!
Από τη Σόνια, περιμένει να στείλει τη μισή δυτική μακεδονία στην καλών τεχνών!
Οκ....θα χαμογελούσα και μόνο να την άκουγα στην τάξη...
Από την Πένυ, θα θέλα να αφεθούν στις μουσικές...όχι να τις παίξουν απαραιτήτως, αλλά να τις συναντήσουν επειγόντως!
Περιμένει πολλά, πια, από όλους σας, περιμένει πολλά!
Περιμένει στο "δρόμο" να λάμπουν τα μάτια σας.
Περιμένει να πηγαίνετε για τα δύσκολα.
Περιμένει την έκπληξη, όπως τη συνάντησε εκείνη στην Καλαποθάκη, στο αγαπημένο της μαγαζί.
Τί οδηγεί πραγματικά, τα βήματά της εκεί?
Μια κοπέλα που σερβίρει, φοιτήτρια στο οικονομικό της Νομικής, και μας μιλάει ανθρώπινα, σερβίρει άψογα επαγγελματικά και κάνει τα βράδια μας απογειωτικά, δεν πα, να ήταν όλη η μέρα άθλια...τα σβήνει όλα, τα στραβά, μονοκοντυλιά!
Γκρίνια καμιά!
Χάρη σε εκείνη, η Καλαποθάκη, μοιάζει τουλάχιστον Καταλωνία!!ναι, ναι!!για τη ζεστασιά!την ανθρώπινη ζεστασιά!
34 Φλεβάρηδες μετά, ελπίζει να κάνετε την έκπληξη στα δύσκολα. ελπίζει, όπως δανείζεται από συνοδοιπόρους αλλού, να μην πάρετε το ασανσέρ, αλλά να ψάξετε τα σκαλιά!
εξάλλου...
happiness is the experience of climbing towards the peak.
άσε με να προσθέσω....ευτυχία είναι να σε αναζητούν, για αυτό που είσαι.
...βασικά... η έκπληξη....είσαι εσύ! Ένα εσύ, άμα θελήσεις να κάνεις την έκπληξη, εσύ! τόσο απλά! σε περιμένει στη στροφή!
Έλενα...η έκπληξη...σε περιμένει στη στροφή.
Αφιερωμένο στην Έλενα, στα ελληνικά, για καλή εγκατάσταση και για τον τίτλο.
Dedicated to Panos from whom i expect a lot. I've been looking forward to his writing cause he lives his everyday life, in a privileged hard, place.
Especially dedicated to the one person who has been my inspiration and who opens up windows in such an unconventional way.
Περιμένει πολλά.
Από τους φίλους της περιμένει πολλά!
Όχι πια προς αυτήν! Αυτό, το έχουν κάνει με το παραπάνω. Φτάνει. Τώρα πια...φτάνει!
Οι φίλοι της, κάνανε ό,τι ήταν δυνατό...33 Φλεβάρηδες μετά!
Οι Φλεβάρηδες πια όμως έχουν ανεβάσει αριθμό, και το "μετά" είναι μια χαρά!
Το μετά, τώρα πια ανήκει αλλού.
Ναι, από τους φίλους της περιμένει, πράγματα απογειωτικά. Σε όλα τα επίπεδα απογειωτικά!
Αποφάσισε να μη σας τα χώνει τόσο συχνά, να μη σας μιλάει για διακόπτες και επίπεδα και τηλέφωνα κλειστά.
Εκείνη πια, έχει επιλέξει το δρόμο της.
Εσείς, αλήθεια, εσείς...τι κάνετε? νομίζω πήρατε κι εσείς τους δικούς σας.
Η μια, στο τηλέφωνο, ξεχειλίζει τον ενθουσιασμό της.
Η άλλη, είναι στο Ιόνιο και απογειώνει τα σχολειά της.
Από την τρίτη, πάλι, περιμένει να τους κάνει όλους ταξιδευτάδες, ποιότητας ανωτέρου βαθμού, επιπέδου δικού της!
Από τη Σόνια, περιμένει να στείλει τη μισή δυτική μακεδονία στην καλών τεχνών!
Οκ....θα χαμογελούσα και μόνο να την άκουγα στην τάξη...
Από την Πένυ, θα θέλα να αφεθούν στις μουσικές...όχι να τις παίξουν απαραιτήτως, αλλά να τις συναντήσουν επειγόντως!
Περιμένει πολλά, πια, από όλους σας, περιμένει πολλά!
Περιμένει στο "δρόμο" να λάμπουν τα μάτια σας.
Περιμένει να πηγαίνετε για τα δύσκολα.
Περιμένει την έκπληξη, όπως τη συνάντησε εκείνη στην Καλαποθάκη, στο αγαπημένο της μαγαζί.
Τί οδηγεί πραγματικά, τα βήματά της εκεί?
Μια κοπέλα που σερβίρει, φοιτήτρια στο οικονομικό της Νομικής, και μας μιλάει ανθρώπινα, σερβίρει άψογα επαγγελματικά και κάνει τα βράδια μας απογειωτικά, δεν πα, να ήταν όλη η μέρα άθλια...τα σβήνει όλα, τα στραβά, μονοκοντυλιά!
Γκρίνια καμιά!
Χάρη σε εκείνη, η Καλαποθάκη, μοιάζει τουλάχιστον Καταλωνία!!ναι, ναι!!για τη ζεστασιά!την ανθρώπινη ζεστασιά!
34 Φλεβάρηδες μετά, ελπίζει να κάνετε την έκπληξη στα δύσκολα. ελπίζει, όπως δανείζεται από συνοδοιπόρους αλλού, να μην πάρετε το ασανσέρ, αλλά να ψάξετε τα σκαλιά!
εξάλλου...
happiness is the experience of climbing towards the peak.
άσε με να προσθέσω....ευτυχία είναι να σε αναζητούν, για αυτό που είσαι.
...βασικά... η έκπληξη....είσαι εσύ! Ένα εσύ, άμα θελήσεις να κάνεις την έκπληξη, εσύ! τόσο απλά! σε περιμένει στη στροφή!
Έλενα...η έκπληξη...σε περιμένει στη στροφή.
Αφιερωμένο στην Έλενα, στα ελληνικά, για καλή εγκατάσταση και για τον τίτλο.
Dedicated to Panos from whom i expect a lot. I've been looking forward to his writing cause he lives his everyday life, in a privileged hard, place.
Especially dedicated to the one person who has been my inspiration and who opens up windows in such an unconventional way.
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Τέντωσε λίγο το σεντονάκι.κλείσε το παντζούρι.Σκάω, σκάω,σκάω.
Για να δούμε αν βοηθάει...
5:30 το πρωί.
κλειδιά αφημένα στο χωλ. σπρώχνεις απαλά την πόρτα. κλακ. μαλακό.
πώς γίνεται και με ένα κλακ στην πόρτα έχουν όλα αλλάξει!
κοιτά το ποτήρι το ακουμπισμένο, λεπτά πριν, πάνω στο τραπέζι. ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα.
όλα ίδια και όλα ξαφνικά...άδεια.
πιάνεις το ποτήρι, πορσελάνη λευκή, μπαουχάουζ.
και ξαφνικά, το μπάουχάουζ, δεν έχει καμία σημασία.
το χρώμα, το διαλεγμένο, το πειραγμένο από κείνη για κείνη, στο παρκέ...καμία σημασία.
τραβάει τις κουρτίνες, βγαίνει στο μπαλκόνι. δροσιά. δροσιά, στη δυτική μακεδονία... αυτή η δροσιά θα είναι πιο δροσιά...
αχ βρε Σόνια, δεν το πάω καλά...δεν το πάω καλά, και θέλω τόσο, τόσο, να το απογείωσω...
Ξαναρχίζω.
Επί παραγγελία και αυτό! Πάμε να μιλήσουμε, ξανά, για την αθηναία της ζωής μου!
Αλλιώς!
Για εσάς είναι αυστηρή.
Για εμένα είναι απολύτως φυσιολογική! Απύθμενα εύκολη!
Για εκείνην είμαι, ο κουβάς του ζωδιακού!
Είμαι και η θεία του Βασίλη. Είμαι και πρίχτρα.
Την βάζω να περπατάει πολύ. Μια, δυο στάσεις, της λέω, να..να αποφορτίσω και την φτάνω στο λιμάνι.
Μου τα χώνει. Μου τα χώνει. Μου τα χώνει.
Λέει το όνομα μου, με έναν από τους πιο ωραίους τρόπους που το έχω ακούσει.
Ουφ...ξέρεις κάτι? ξέρεις κάτι, γλυκέ μου αναγνώστη. Ασ΄το! τα κεφάλαια ζωής, δεν μπαίνουν σε λέξεις.
Ξέρεις κάτι...θα προσπαθήσω για κάτι πιο ουσιαστικό, για εσένα, για εμένα, για εκείνη, για τον Μπίλλυ για αργότερα.
Αυτό είναι! Γράμμα στον ανηψιό μου. 2ο.
Μακάρι, στη ζωή, να το πιάσεις γρήγορα αυτό που εκείνη, η θεία σου, χρειάστηκε καιρό.
Καιρό, να απομυθοποιήσει το Wallpaper, το Domus, το MOMA, τα ωραία από αισθητικής άποψης σπίτια.
Βασίλη, ξέρεις κάτι, οι αρχιτεκτονικές, όταν είναι καλές, είναι όντως απογειωτικές, αλλά ανάμεσα σε ένα έργο της μαμάς σου και στη μαμά σου την ίδια...εγώ προτιμάω την ίδια!
Ξέρεις κάτι Βασίλη? ανάμεσα στο μικροσκοπικό ορθογώνιο θάλασσας που βλέπω από το μπαλκόνι μου, προτιμάω τη θέα στις σεφλέρες σας.
Ανάμεσα στον σούπερ ντούπερ εσπρέσσο καφέ της Νέας Υόρκης, προτιμάω να τον πίνω στην κουζίνα σας, να είναι φτιαγμένος από τον μπαμπά σου, να είναι ο νιοστός, να τρώμε σε ένα τραπεζάκι μελαμίνης που το χω καβατζάρει από τη γιαγιά σου, για τα γεράματά μου, να λέμε βλακείες, να νυστάζω από το πουθενά, να τους λέω να εκκενώσσουν τον καναπέ μου, να τυλίγομαι στο ονοματισμένο σεντόνι μου και να ανυπομονώ να μπω στο δωμάτιο σου, το άλλο πρωι!
Μόνο τώρα τελευταία...μας τα χάλασες ολίγον! Ρε συ, Μπίλλυ, 7 το πρωί???
Δε μας λυπάσαι καθόλου? μα καθόλου?
Στέκεσαι και με κοιτάς, και εγώ ακόμη δεν μπορώ να βάλλω τα κομμάτια του εγκεφάλου σε σειρά, ότι στέκεσαι όρθιος!!! ένα αγόρι κανονικό!!!κοτζάμ έφηβος 16 μηνών!
Ουφ...μου τα χαλάς και περισσότερο...θέλεις τη μαμά σου πίσω! και εγώ!
Αχ ρε Μπίλλυ, πότε θα μεγαλώσεις τόσο, που να ανταλλάξουμε τους κολλητούς σου, με τους δικούς μου κολλητούς?
τι γίνεται? πίνεις το εβαπορέ? το "τοπίνω", το αθηναικό whatever γάλα της Στάνης, του Βάρσου?
τι γίνεται μεγαλώνεις?
μεγαλώνεις ωραία?
είμαι σίγουρη. πρόσεξε! όχι σωστά! δεν έχει σωστά, στα μεγαλώματα!
σωστά θα μάθεις να λύνεις τα μαθηματικά...ελπίζουμε..
όλοι...όλη η οικογένεια..διότι τρέφουμε όνειρα...
τα συζητάμε κάτι βράδια, στο σπίτι σας, στο σπίτι μου, στο σπίτι μου, που σήμερα το βράδυ Μπίλλυ, μοιάζει απίστευτα άδειο!
Πόσος χώρος άδειος...καν να μη χρειάζεται!
Ακούς Μπίλλυ, τετραγωνικά αχρείαστα. Θα τα αντάλλασα πανηγυρικά, να ακούω το όνομά μου, από τη μαμά σου. Θα τα αντάλλασα τα τετραγωνικά ασυζητητί, να ακούω τον μπαμπά σου, να λέει "οικεία τάδε", όταν τον παίρνω στο τηλέφωνο.
Βιάζομαι Μπίλλυ, βιάζομαι, να ρθείτε πιο κοντά! Αν και το κοντά, δε μετριέται μετρικά. Μετριέται σε γέλια, σε φωνές, σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε 4 και 50 χωρίς σταμάτημα, ούτε για ένα κατούρημα! ούτε ένα κατούρημα, δε μας άφησε Μπίλλυ να καταθέσουμε!!
ναι, ναι, για τον αθεόφοβο τον μπαμπά σου μιλάω!
περαστικά! και πού είσαι? σου τύχε λαχείο, προς το παρόν! μακάρι να σου τύχει, το λαχείο, και στους κολλητούς!
Καλώς τη δέχτηκες την μαμίνα σου, σπίτι!
Dedicated to Sonia and Xeno for making me laugh, for pissing me off badly, for reminding me that no DKNY sheets can bring the sun in your life, unless you made the bed with or for dear ones.
Especially dedicated to a very generous soul for making everything easier for me.
5:30 το πρωί.
κλειδιά αφημένα στο χωλ. σπρώχνεις απαλά την πόρτα. κλακ. μαλακό.
πώς γίνεται και με ένα κλακ στην πόρτα έχουν όλα αλλάξει!
κοιτά το ποτήρι το ακουμπισμένο, λεπτά πριν, πάνω στο τραπέζι. ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα.
όλα ίδια και όλα ξαφνικά...άδεια.
πιάνεις το ποτήρι, πορσελάνη λευκή, μπαουχάουζ.
και ξαφνικά, το μπάουχάουζ, δεν έχει καμία σημασία.
το χρώμα, το διαλεγμένο, το πειραγμένο από κείνη για κείνη, στο παρκέ...καμία σημασία.
τραβάει τις κουρτίνες, βγαίνει στο μπαλκόνι. δροσιά. δροσιά, στη δυτική μακεδονία... αυτή η δροσιά θα είναι πιο δροσιά...
αχ βρε Σόνια, δεν το πάω καλά...δεν το πάω καλά, και θέλω τόσο, τόσο, να το απογείωσω...
Ξαναρχίζω.
Επί παραγγελία και αυτό! Πάμε να μιλήσουμε, ξανά, για την αθηναία της ζωής μου!
Αλλιώς!
Για εσάς είναι αυστηρή.
Για εμένα είναι απολύτως φυσιολογική! Απύθμενα εύκολη!
Για εκείνην είμαι, ο κουβάς του ζωδιακού!
Είμαι και η θεία του Βασίλη. Είμαι και πρίχτρα.
Την βάζω να περπατάει πολύ. Μια, δυο στάσεις, της λέω, να..να αποφορτίσω και την φτάνω στο λιμάνι.
Μου τα χώνει. Μου τα χώνει. Μου τα χώνει.
Λέει το όνομα μου, με έναν από τους πιο ωραίους τρόπους που το έχω ακούσει.
Ουφ...ξέρεις κάτι? ξέρεις κάτι, γλυκέ μου αναγνώστη. Ασ΄το! τα κεφάλαια ζωής, δεν μπαίνουν σε λέξεις.
Ξέρεις κάτι...θα προσπαθήσω για κάτι πιο ουσιαστικό, για εσένα, για εμένα, για εκείνη, για τον Μπίλλυ για αργότερα.
Αυτό είναι! Γράμμα στον ανηψιό μου. 2ο.
Μακάρι, στη ζωή, να το πιάσεις γρήγορα αυτό που εκείνη, η θεία σου, χρειάστηκε καιρό.
Καιρό, να απομυθοποιήσει το Wallpaper, το Domus, το MOMA, τα ωραία από αισθητικής άποψης σπίτια.
Βασίλη, ξέρεις κάτι, οι αρχιτεκτονικές, όταν είναι καλές, είναι όντως απογειωτικές, αλλά ανάμεσα σε ένα έργο της μαμάς σου και στη μαμά σου την ίδια...εγώ προτιμάω την ίδια!
Ξέρεις κάτι Βασίλη? ανάμεσα στο μικροσκοπικό ορθογώνιο θάλασσας που βλέπω από το μπαλκόνι μου, προτιμάω τη θέα στις σεφλέρες σας.
Ανάμεσα στον σούπερ ντούπερ εσπρέσσο καφέ της Νέας Υόρκης, προτιμάω να τον πίνω στην κουζίνα σας, να είναι φτιαγμένος από τον μπαμπά σου, να είναι ο νιοστός, να τρώμε σε ένα τραπεζάκι μελαμίνης που το χω καβατζάρει από τη γιαγιά σου, για τα γεράματά μου, να λέμε βλακείες, να νυστάζω από το πουθενά, να τους λέω να εκκενώσσουν τον καναπέ μου, να τυλίγομαι στο ονοματισμένο σεντόνι μου και να ανυπομονώ να μπω στο δωμάτιο σου, το άλλο πρωι!
Μόνο τώρα τελευταία...μας τα χάλασες ολίγον! Ρε συ, Μπίλλυ, 7 το πρωί???
Δε μας λυπάσαι καθόλου? μα καθόλου?
Στέκεσαι και με κοιτάς, και εγώ ακόμη δεν μπορώ να βάλλω τα κομμάτια του εγκεφάλου σε σειρά, ότι στέκεσαι όρθιος!!! ένα αγόρι κανονικό!!!κοτζάμ έφηβος 16 μηνών!
Ουφ...μου τα χαλάς και περισσότερο...θέλεις τη μαμά σου πίσω! και εγώ!
Αχ ρε Μπίλλυ, πότε θα μεγαλώσεις τόσο, που να ανταλλάξουμε τους κολλητούς σου, με τους δικούς μου κολλητούς?
τι γίνεται? πίνεις το εβαπορέ? το "τοπίνω", το αθηναικό whatever γάλα της Στάνης, του Βάρσου?
τι γίνεται μεγαλώνεις?
μεγαλώνεις ωραία?
είμαι σίγουρη. πρόσεξε! όχι σωστά! δεν έχει σωστά, στα μεγαλώματα!
σωστά θα μάθεις να λύνεις τα μαθηματικά...ελπίζουμε..
όλοι...όλη η οικογένεια..διότι τρέφουμε όνειρα...
τα συζητάμε κάτι βράδια, στο σπίτι σας, στο σπίτι μου, στο σπίτι μου, που σήμερα το βράδυ Μπίλλυ, μοιάζει απίστευτα άδειο!
Πόσος χώρος άδειος...καν να μη χρειάζεται!
Ακούς Μπίλλυ, τετραγωνικά αχρείαστα. Θα τα αντάλλασα πανηγυρικά, να ακούω το όνομά μου, από τη μαμά σου. Θα τα αντάλλασα τα τετραγωνικά ασυζητητί, να ακούω τον μπαμπά σου, να λέει "οικεία τάδε", όταν τον παίρνω στο τηλέφωνο.
Βιάζομαι Μπίλλυ, βιάζομαι, να ρθείτε πιο κοντά! Αν και το κοντά, δε μετριέται μετρικά. Μετριέται σε γέλια, σε φωνές, σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε 4 και 50 χωρίς σταμάτημα, ούτε για ένα κατούρημα! ούτε ένα κατούρημα, δε μας άφησε Μπίλλυ να καταθέσουμε!!
ναι, ναι, για τον αθεόφοβο τον μπαμπά σου μιλάω!
περαστικά! και πού είσαι? σου τύχε λαχείο, προς το παρόν! μακάρι να σου τύχει, το λαχείο, και στους κολλητούς!
Καλώς τη δέχτηκες την μαμίνα σου, σπίτι!
Dedicated to Sonia and Xeno for making me laugh, for pissing me off badly, for reminding me that no DKNY sheets can bring the sun in your life, unless you made the bed with or for dear ones.
Especially dedicated to a very generous soul for making everything easier for me.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)