ένα κόκκινο υγρό και μαύρο.

Βράδυ Παρασκευής, ζορίζεται.
μοιάζει Κυριακής.
Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα και παραπάνω αυτοκίνητα, τίγκα στην επιφανειακή οικογενειακή ασφάλεια. Πρόσεξε...την ασφάλεια, όχι την ευτυχία.

Στρέφει το βλέμμα, στο διπλανό τζάμι, και στο παρακεί. Την ευτυχία, την οικογενειακή ευτυχία, αυτή ψάχνει. κι αυτή πουθενά. μόνο μια στοιχισμένη συμβατικότητα. μόνο.

Δε γαμεί...μεταξύ ασφάλειας και ευτυχίας, είναι σίγουρη, θα διάλεγε την ασφάλεια.
Όχι, όχι, όχι συμβατικά. Αλλά ξέρω γω, μια ασφάλεια, μμμμ, πώς να στην περιγράψει, να! μια ασφάλεια που μοσχοβολάει το γιουβετσάκι. το γιουβετσάκι απλά. ούτε το πήλινο σκεύος, ούτε το τραπέζι μελαμίνης δεκαετίας τέλη του '60, ούτε καν το τραπέζι ντηζαινιά που καβατζάρισες εκεί εν τω μέσω της σαλοκουζίνας, κάπου στις αρχές του '90!!
Ε ρε μανία ο νεοέλληνας με τη σαλοκουζίνα! Άσε, να μην αρχίσει. Μια η Βέφα, ένας ο Παρλιάρος, και τρίτον η σαλοκουζίνα. Και να σε καλούν εσένα τον επαγγελματία, να πεις τη γνώμη σου μετά, μετά...
- καλή, καλή η σαλοκουζίνα?
- η ποιά??? το χωλ τεραστίων διαστάσεων, γιου μην!...

Σιωπή. Πιάσε ένα γιουβετσάκι μπας και περάσει η νύχτα και πάμε για άλλα.

Πάμε για άλλα. Με τις προσβλητικές σαλοκουζίνες, εκείνη έχει πια τελείωσει. Δεν την αφορούν.

Τα άλλα, τα άλλα τη ζορίζουν πολύ. Παρασκευή βράδυ, στην ουρά, σε ένα λιμάνι.
Τους κοιτά. Σκαλώνει το βλέμμα απάνω τους.
Νιώθει άβολα. Νιώθει φριχτά άσχημα.
Νιώθει τυχερή. Νιώθει να θέλει να λιώσει, να γίνει ένα με το πάτωμα. Να μη βλέπει.

Πώς να σου πει, για εκείνες τις μορφές. Μία, μία, μία.
Μορφές χωρίς τίποτα.
Τίποτα περιττό.
Τίποτα απαραίτητο.
Τίποτα, ένα ανθρώπινο τίποτα.

Πού πας? όταν είσαι πια ένα τίποτα, ένα τίποτα που κάποτε ήταν αυτό που είσαι εσύ, ναι, ναι εσύ, εσύ μέσα στη μπε-εμβε, στο άουντι..οκ, ίσως σε κάτι πιο ταπεινό...πάντως ήσουν κάπου κι εσύ, κι εσύ κάποτε ήσουν κάποιος, κάποιος με παρελθόν, ήσουν κάποιος κάποιου αγαπημένου, ήσουν κάποιος που... και μόνο που υπήρχες, ανθίζανε χαμόγελα και μοναξιά καμιά στο πρόσωπο κάποιου άλλου...κάποιου δικού σου λατρεμένου.

Κάποτε, πολύ πριν την υγρασία, το μποτιλιάρισμα, και τα σκοτάδια της Ηγουμενίτσας, είχες όνειρα και δάκρυα και φαμίλια και ίσως, ίσως να 'χες κάτι ελάχιστα, για εμένα, και όμως τα πάντα όλα, για εσένα.
Μποτιλιάρισμα μέσα και έξω.
Η δική σας επιστροφή, είναι ο δικός τους αποχαιρετισμός και το δικό της περιπλάνημα.
Ποια πόρτα να ανοίξει.
Μπαίνει στο λιμάνι. Αδράχνει το χερούλι. Σπρώχνει την πόρτα. Πατάει το ποδαράκι έξω.
Πώς βγαίνεις από την υγρασία. Πρώτη φορά δεν την αγαπά, πρώτη φορά δεν την αγαπά την υγρασία.
Αυτοκίνητα παρατεταγμένα σωστά.
Σκέψεις να ξεχύνονται άβολα.

Το πλοίο δεν έχει έρθει ακόμη.
Ένα μαύρο.
Και ένα κόκινο, θυμάται. Πόσο πονάει το κόκινο μέσα στο μαύρο. Πώς στάζει την υγρασία το κόκινο.

Συγνώμη που σε στεναχωρώ. Ειλικρινά. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Ίσως και όχι μόνο.
Μια αντίθεση, μόνο αυτό. Εκείνη ακόμη δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Στην παραδίδει, μήπως, κάτι, κάτι την κάνεις εσύ.
Σκέψου αυτό. Άνθρωποι, μονάδες, μόνοι, άνθρωποι, μόνοι, ούτε γλώσσα, ούτε έγγραφα, ούτε ένα σακούλι, μόνο ένα όνομα, υποθέτω γυρνάνε σε κάποιο όνομα. Το βράδυ της Παρασκευής, ούτε αυτό δεν είχε καμία σημασία. Το μόνο που τον κρατάει όρθιο, είναι να βρει έναν τρόπο να χωθεί στο ίδιο πλοίο με εσένα.
Εσένα που επιστρέφεις στο γιουβετσάκι, με γεμισμένες τις μπαταρίες της ψυχής, γεμισμένα τα μπαγκάζια με αμμουδιές και κοχύλια από το Αιγαίο, γεμάτο εικόνες, ίσως και λίγο θλιμμένο...γιατί είναι τέλος εποχής.
Για εκείνον όμως...είναι αρχή της ζωής. Εξ'ου και η αξιοπρέπεια. Μόνο αυτήν. μόνο αυτήν περιφέρει στην Ηγουμενίτσα.

Dedicated to the only one who helps me breathe, in moments like this.

Άτιτλο, λόγω...παράδοξου.Ή Ευπώ -λυπώ, στο καπλάνι της βιτρίνας

Σήμερα λέει να σας μιλήσει για "τέλη"...στον ενικό...το "τέλος".
Στο μυαλό της στριφογυρίζουν κάτι "τέλη εποχής" άκρως αισιόδοξα.
Κι επειδή ώρες ώρες δεν έχει ταίρι στην τρέλλα, εκείνη, από το πρωί το αποφάσισε, το τέλος εκείνη θα στο χρωματίσει ροζ!

Βασικά...αρχίσανε οι αποχαιρετισμοί, αν θέλουμε να το πάμε δια της ειλικρίνειας.
Δε μου λες...πόσες ώρες, πόσες ώρες σου αρκούν, εσένα, ναι εσένα φίλε αναγνώστη, πόσες με τους πιο σημαντικούς?
εκεινής,.... ποτέ δεν της αρκούσαν οι ώρες. ποτέ.

Αλλά πάλι, αν θες να είμαστε ειλικρινείς, μουρμουράει...ένα "τέλος" είναι αυτό που κάνει το πριν, κάτι, κάτι εξαιρετικό. ένα τέλος είναι ικανό, ανάμεσα στους κόμπους και στα στεγνωμένα ή όχι μάτια, στις αγκαλιές και στα φιλιά και κυρίως, κυρίως στα πειράγματα, να ξεφουρνίζει και τα πρώτα επόμενα χαμόγελα!

Μη μου πεις!!!ότι δεν έχεις περπατήσει με την πλάτη γυρισμένη στον άλλο, η απόσταση να μεγαλώνει, τα μάτια να πέφτουν αδιάφορα στην καθημερινότητα, η ψυχή χαμένη, και όμως το χαμόγελο, δειλά να επιστρέφει! Μαγικό!
Ναι, ναι, μόνο το τέλος μπορεί, φίλε αναγνώστη, να σου ζυγίσει, να σου "αποτιμήσει" το αν άξιζε, αν άξιζαν οι διακοπές, αν άξιζαν οι προσπάθειες, αν άξιζαν τα ταξίδια, αν άξιζαν οι συναισθηματικές επενδύσεις, αν, αν, αν. Κι ας ήρθε το τέλος. Ε και?

Μεταξύ μας, έχει μια αδυναμία στους ανθρώπους που έχουν βάλει τέλη. Έχουν την 6η αίσθηση. Σκέφτεται τα τέλη που εκείνη έβαλε, τις αρχές που μόλις κάνατε, ή ίσως έχετε στο στέντ μπαι, σκέφτεται κι εσάς με την κιμωλία στο χέρι, να προσπαθείτε ή καν να μη προσπαθείτε. Σκέφτεται.

Αχ Ελενάκι, αρχίσανε τα τέλη εποχής πάααλι. Τέλος εποχής για την Τήλο, και αρχή για κάπου αλλού. Περπατά με το βαζάκι το τελευταίο, το θυμάρι της Τήλου, το στοργικά αφημένο πριν λίγο δίπλα στο φραπέ της.
Ανταλλαγή δώρων, πριν από λίγο. Εκείνη το βότανο, η άλλη τη φίλη. Εξίσου σημαντικά! Γιατί? μα γιατί χωράνε το νοιάξιμο, βρε παιδιά! Μπαίνει το νοιάξιμο σε πεπατημένη? ποτέ!

Την κρατώ αγκαλιά. Την καμαρώνω. Έχω μόνο μετρημένα βήματα, μέχρι να μπει τέλος και εδώ.
Να πούμε και ένα ακόμη μυστικό? εκείνη έχει αδυναμία στους αισιόδοξους ανθρώπους. Σε κάτι ανθρώπους μπαξέδες ανοιχτούς, να μοσχοβολάνε αρώματα. Να δίνονται όλόψυχα, να μη μετράνε κόστη. Ανθρώπους ακάτσωτους, ρε παιδί μου. Θα μου επιτρέψεις φίλε αναγνώστη, να τους προστατέψω. Θα προσπαθήσω. Αλλά να...είμαι ενθουσιασμένη. Τέλος εποχής εδώ. Αρχή εκεί. Κάπου στο Ιόνιο. Κάτι παιδάκια εκεί στο Ιόνιο, είναι τυχερά.

Πολύ πάνε έλα και έρχομαι, έχει αυτό το τέλος εποχής!

Τέλος κάπου στο βορρά, πολύ πιο βόρεια από δω. Και να την περιμένω.
Τέλος κάπου στο νότο, τον αθηναικό. Και να τους περιμένω.
Τέλος στην Τήλο. Τέλος στους Λειψούς. Τέλος στην Κω.
Τέλος στη Θεσσαλονίκη? τέλος.

όχι απαισιόδοξα τέλος!

Χτες στο τηλέφωνο, τον μάλωσε στοργικά. Γιατί, γιατί βιάστηκες να βάλεις τέλος στις διακοπές στο βορρά?  Εκείνος τη μαλώνει για τη χωροθέτηση του διαμερίσματος. Του χαμογελά. Λέει το "οικεία τάδε" τόσο γλυκά, όσο οι πιο πιο στενοί. Ξέρετε οι στενοί που σε κάνουν τούρμπο σε ντετε! Χαλάλι!
Μα του λέει, υπομονετικά. Για εκείνη, έχει μπει πια τέλος. Ο κύκλος έκλυσε. Ένας άλλος έχει ήδη ξεκινήσει. Κρατάει την κιμωλία και αδημονεί, αδημονεί.

Αδημονεί για εκδρομές στη δυτική Μακεδονία, για τσίπουρα στην Ήπειρο, για ανακαινίσεις στο Βόλο, για πετάγματα στο Ιόνιο, για, για ,για τόσα όσα επιτρέπει η ζωή.
Τέλος εποχής για τα εύκολα! Αυτό θα σου πρότινε, φίλε αναγνώστη.
Πιάσε τα δύσκολα, είναι τα πιο απολαυστικά. Χαρίζουν κάτι θέες, μαγικές, χαρίζουν και κάτι αποχαιρετισμούς αξέχαστους.

Νάντια μου, τι λές? γίνεται να μείνεις μια ζωή στον Όλυμπο??? κάποια στιγμή, πρέπει και να κατέβεις!
Τάσο, τι λές? γίνεται να παρκάρεις εν τω μέσω της Γκόλντεν γκέητ φορ έβερ? κάποια στιγμή πρέπει να φτάσεις σπίτι!

Α και πού είσαι!
Ξέχνα τα βιλερόυ, ξέχνα τα σιντι, ξέχνα την Μις Βαν ντε Ρόε πολυθρόνα. Ξέχνα τα όλα και έλα!
Πάντα μετά από έναν δύσκολο Δεκέμβρη, έρχεται ένας ευωδιαστός Μάης. Πάντοτε όμως! προς τι η θλίψη? καλό φθινόπωρο!

Dedicated to Katerina - Xristina, to Penelope, to Elena, to Nana, to Sonia & to Xeno, to Nadia.
Especially dedicated to Stelios & Ann, and to Eleuftheria who taught me what it means giving up, your personal achievements, and starting all over again!

ecofriendly for 50hrs.

have i told you lately...

Οι φυλές των ανυπεράσπιστων ευχόμενων του 15άυγουστου.

Οι προ της εορτής.

Οι ακομπλεξάριστοι 100%.
Σε παίρνουν τηλέφωνο βραδιάτικα, την προηγούμενη της γιορτής σου, διότι γουστάρουν να σε χαίρονται!

Οι αγχωμένοι από αγάπη να σου πάνε όλα καλά.
Αλλά εκεί που θα ναι αύριο τη μέρα της γιορτής σου δεν πιάνει το κινητό ΚΑΙ θεωρούν σημαντικότατο για το κάρμα σου, να σε πάρουν πάση θυσία! Το ίδιο και εσύ!

Ανήμερα.

Οι κουλ ιν δε πουλ, κανονική βερσιόν.
Έχει πιθανόν και δύο παιδιά, σε παίρνει γιατί πραγματικά θέλει να σε ακούσει, το ίδιο κι εσύ, κάνετε κατς απ για όλα. Δεν έχει κανένα άγχος που κρατάει τη γραμμή. Το ίδιο κι εσύ! Μιλάτε με τις ώρες.

Οι κουλ ιν δε πουλ, μόλις το χουν κερδίσει.
Έχει πιθανόν κάνει βλακεία μαζί σου. Είναι η ευκαιρία να επιδιορθώσει την κοινωνική σας σχέση. Ξέρει υπογείως ότι ξέρεις πως έχει κάνει μαλακία. Το ξεπερνάτε και είστε έτοιμοι να πιείτε πάλι τις μπίρες σας γιατί κατά βάθος,.... πόσοι είναι οι άνθρωποι που διαθέτουν προνομιακό χιούμορ??? Γελάτε τόσο, την ώρα που μιλάτε που σε ξαναπαίρνει μετά να σε ρωτήσει.... «χρόνια πολλά, σου πα ρε???». Το ρε υποδηλώνει ότι όλα είναι μπακ ον τρακ!

Οι τόσο κουλ που.
Τους παίρνεις εσύ γιατί θέλεις να τους ρωτήσεις κάτι άσχετο και επείγεσαι. Είστε ερωτευμένοι πλατωνικά, μπορεί να είναι και σόι σου! Είναι σόι σου. Απαντάει κανονικά στην ερώτησή σου. Σου λέει ότι «δεν παίζεσαι»!!! Κοινώς σε αγαπάει!!!Καν δε χρειάζεται να σου πει χρόνια πολλά. Το λέει με τον τρόπο του, κάθε μέρα.

Οι κουλ λούζερς.
Σε πήραν πέρσι, ή πρόπερσι, οποτεδήποτε τους γυάλισες ως γκόμενα του μπη. Δεν τους κάθισες. Δεν σε ξαναπήραν ποτέ! Dude, εκτίθεσαι χοντρά! Δεν τον πειράζει καθόλου. Πόσο μάλλον εσένα!

Οι τυπικοί.
Dude, ευτυχώς το τηλεφώνημα σου είναι τόσο σύντομο, όσο σύντομο του αξίζει. Ειλικρινά άστο! Χάνουμε χρόνο και οι δύο από τους σημαντικούς! Απελευθέρωσε τη γραμμή μου πληζ!

Οι τυπικοί που πρέπει να μείνουν τυπικοί!
Π.χ. εξ χασμπεντς! Δε σημαίνει τίποτα το σμς. Ανταλλάσσετε κάθε πρωτοχρονιά, στις γιορτές σας και στα γενέθλια σας. Πρέπει να πάρει. Αλλιώς θα ήσασταν γαϊδούρια αμφότεροι. Είστε Σουηδοί.

Οι του σμς.
Dude, πας καλά???????????????????????

Οι του ομαδικού σμς.
Έχω ήδη στείλει χεντ χάντερ. Απλά σε ενημερώνω.

Αυτοί που παίρνουν τη μαμά σου.
Dude, grow up! I am at least 35 years old, you are definitely older than me! Stop calling my mom! Call me! I can answer the phone!!! συνήθως είναι συγγενείς. Σε έχουν αφήσει στην ηλικία των 4αρων και δε νοούν να σε «πηδήξουν» τάξη. Θα θελες να τους γνωρίσεις. Δεν πρόκειται ποτέ!

Αυτοί που έρχονται από το παρελθόν.
Έχετε χαθεί για λόγους πολύ προσωπικούς. Σε παίρνουν τηλέφωνο. Καμιά φορά δε μιλάνε άψογα ελληνικά. Μιλάνε άψογα στην καρδιά σου. Τους έχουν σβήσει όλους, οκ, όχι όλους, αλλά πίστεψε με...πολλούς!

Αυτοί που σε παίρνουν σπάνια. Γλυκά αλάνια!
Δε μιλάτε καν τα πρώτα 3 λεπτά. Γελάτε δυνατά αμφότεροι, ΜΟΝΟ!!!!καταπληκτικό!!!θα τους ρωτήσεις κουφές ερωτήσεις. Θα είναι σα να μη πέρασε μια μέρα!θα πάτε για μπίρες σε 2 μέρες, θα γίνετε κουρούμπελα, θα θυμηθείτε γιατί αγαπιέστε τρελά, και θα χαθείτε χωρίς καμιά ενοχή. Το ραντεβού ισχύει πάντα!

Αυτοί που δε σε παίρνουν ποτέ στη γιορτή σου. Αλάνια ολκής!
Μόνο ένας! Ο Κάρολος. Σε έχει σώσει. Είναι εκεί πάντα. Ακόμη και στα γήπεδα της Αφρικής! Δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτα! Το αποδεικνύει μια ζωή.

Οι απρόσμενοι, άκρως ουσιαστικοί και καθόλου τυπικοί.
Σου ρίχνουν πολλά χρόνια. Σε γνώρισαν ως ενήλικα. Σε εκτίμησαν. Σε παίρνουν από παντού. Δεν υπάρχουν λόγια. Δεν υπάρχουν λόγια. Σου διδάσκουν νομπλές. Έχουν υπάρξει συνεργάτες του μπαμπά σου. Πρόσεξε! Λεπτομέρεια! Παίρνουν εσένα!

Οι μέντορες.
Έχεις ήδη μπλόγκαρει. Δεν μπορώ να γράψω. Συγνώμη. Αδυνατώ.

Οι του ίδιου μήκος κύματος.
Τα πιο διασκεδαστικά! Οι διάλογοι είναι τελείως σουρεάλ! Σου διαβάζει τον κατάλογο φαγητού από την Πάρο! Πέρσι από την Πάτμο! Γελάτε ακόμη κι όταν έχετε κλείσει το τηλέφωνο!

Οι πετυχημένοι επαγγελματικά, γλυκούληδες άγαρμποι συναισθηματικά.
Ειλικρινά θέλουν να σου ευχηθούν. Είναι το χειρότερό τους όμως! Μπορείς να τους διευκολύνεις, ή ρωτάς κατευθείαν πώς τα πάνε επαγγελματικά ή ζητάς την επαγγελματική τους βοήθεια. Τους διευκολύνεις, το εισπράττουν, σε λατρεύουν! Το ίδιο και εσύ! Δε θα βγάλεις ποτέ τα λεφτά τους! Το κατανοούν και αυτοί! Σε βρίσκουν άγαρμπο και ερασιτέχνη στα επαγγελματικά σου!



Οι φίλοι.
....είναι φίλοι. Αυτή η μέρα δε σημαίνει τίποτε παραπάνω. Για εκείνους μπορεί να σήμαινε η χτεσινή, ή η αυριανή. Απολύτως κατανοητό!

Οι κολλητοί.
...είναι κολλητοί. Κολλά το στόμα σου από τα μέλια. Τα δικά σου! Εκείνοι μπορεί να στα χώνουν, γιατί το τηλέφωνο μιλάει όλη την ώρα, μπορεί να σου μιλάν και να ψωνίζουν μπαγιάτικο Βήμα, μπορεί ό,τι να ‘ναι. Κάρτα ελευθέρας.

Ο αδερφός.
Δε νομίζω να νομίζεις ότι περιμένω να κάνω μπόντινγκ τέτοια μέρα!? ...φυσικά κάνω!!!24/7!!!

Οι γονείς.
Ασ’το! Δεν μπαίνουν σε καλούπια. Είναι από αυτά που μετά το πρωτότυπο, σπάνε το καλούπι και μένεις καβάτζα με το αυθεντικό! Το κοιτάς και σε κοιτάει. Ασ’το! Σε χαίρονται...δεν πα να έχεις κάψει όλη την Αττική, τη Ρωσική στέπα και τα δάση του αμαζονίου. Ασ’ το!!!!

Ο ξάδερφος που σου έχει αδυναμία.
Δεν μπορεί θα του έχεις κι εσύ. Ποιες γιορτές και μαλακίες. Η ερώτηση είναι ΜΙΑ. Δεν μπορώ να στην πω! Λυπάμαι!

Ο εκείνος που τηλεφωνεί και κοκκινίζεις ισόποσα με το φορεμάτακι που φοράς, καβατζαρισμένα τα 35.

Οι κατόπιν εορτής

Η νουνά σου.
Μαλάκα!!!είστε ίδιες!!!πώς να τη βρίσεις??βρίζεις τον άνθρωπο που σε λάδωσε και σου κάνει κέκια σε αστρονομικά ύψη που πλησιάζουν το ρίχτι σκαλοπατιού????

Οι συνεορτάζοντες
Τα ‘χετε δει όλα. Συναντιέστε σε ορυλά λόγω μουδιασμένου αυτιού. Ξέρεις ότι θα πάτε αμφότεροι από καρκίνο αυτιού. Καν δεν ανταλλάσσετε ευχές, ανταλλάσσετε φρικαρισμένα βλέμματα.

Οι οργανωτικοί του ζωδιακού.
Ταύροι & Παρθένοι. Σιγά μη χάναν τη μέρα τους προσπαθώντας να βγάλουν γραμμή! Εκτός κι αν είσαι κολλητός τους! Δεν είμαι! Αμφιβάλλω...κάποιος πρέπει να κρατάει τη γη πάνω στον άξονα. Σίγουρα δεν είμαι εγώ!

Οι εκλείποντες.
Θα έδινες και όλη σου τη ζωή για μια αγκαλιά τους. Θα δώσει....το επόμενο μισό κείμενο. Το άλλο μισό...τα Χριστούγεννα.

Άσε με να κλείσω με αυτό. Η μέρα της γιορτής σου, φέρνει κοντά σου, πολύ κοντά σου, έστω και νοερά, τους ανθρώπους που στην τελική....φέρουν ευθύνη για το ό,τι είσαι εσύ. Ό,τι είναι εκείνη είναι όλες οι φωνές που της μιλάνε κάτι Αύγουστους κατακαλόκαιρο, και κάτι Χριστούγεννα, καταχείμωνο. Λατρεύει να σας χαίρεται. Ο καθένας σας τόσο διαφορετικός! Ο καθένας τόσο μοναδικά μοναδικός για τη ζωή της. Μακάρι να σας επιστρέφει κάτι πίσω. Μακάρι.

Η ατλαντίδα μένει εδώ, στην flowerstr.suckers!!!

Απόψε, θα θελε να σου πει για το κοντά. Το «κοντά» είναι μια έννοια πολύ σχετική.
Απόψε, θα μπορούσε να σου μιλά για το νοερά χιλιομετρικά κοντά.
Απόψε όμως επέλεξε εγωιστικά να σου πει για κάτι πιο δύσκολο, που εγκιβωτίζει κάτι... τρυφερό.

Κανονικά, τα διαμερίσματα είναι κοντά. Πιο κοντά, δε γίνεται!
Μια μεσοτοιχία. Τόσο κοντά.
Έχουν και κλειδιά. Φυσικά έχουν και κλειδιά! Όχι μόνο του σπιτιού, αλλά και του διπλανού σπιτιού!
Θες να ξαναπούμε το μυστικό? Καθεμιά λατρεύει το μπαλκόνι της αλληνής.
Ασ’ τα αφήσουμε όμως αυτά! Εξάλλου, φίλε αναγνώστη, έχουμε νομίζω παραγνωριστεί!
Οπότε προχωράμε στο κυρίως.

Σήμερα εκείνη αποφάσισε να είναι μαζί σου, ναι, με εσένα φίλε αναγνώστη, πολύ προσωπική. Μην την παρεξηγείς. Το ότι μπλογκάρει και ενίοτε τη διαβάζεις, δε σημαίνει ότι γνωρίζεστε απαραιτήτως. Γνωρίζεστε...ενίοτε.... Ταπεινά, λοιπόν, εκείνη σου ζητά συγνώμη, αλλά υποθέτω της συγχωρείς το να κρατά μια δικλείδα ασφαλείας, για εκείνους που σημαίνουν πραγματικά, πολλά στη ζωή της. Νομίζω θα της συγχωρείς να υπάρχει μια διαφορά, ανάμεσα στη ζωή που ζει, και στη ζωή που σχολιάζει.

Σήμερα όμως θα σε μπάσει εντός, με τη βούλα, για να σου υπενθυμίσει στοργικά, ότι η τρυφερότητα υφίσταται μόνο ζωντανά. Η τρυφερότητα εισπράττεται όταν ακούς μια φωνή γλυκιά, πρωί πρωί στο τηλέφωνο, να σου λέει καλημέρες, επειδή κοιτούσε τη θάλασσα, και κάτι σκέφτηκε, και θέλησε να στο κοινωνήσει.

Η τρυφερότητα βρίσκεται κάπου, που για εσένα φίλε αναγνώστη, αν τύχαινε να με ξέρεις, είμαι σίγουρη ότι θα σου ήταν πολύ δύσκολο να μου την προσφέρεις. Είναι σχεδόν πεπεισμένη ότι σε πρώτη ανάγνωση θα την κατέτασσες στις στραβιασμένες, στις στρυφνές, στις απρόσμενες, και πίστεψέ με, δίχως ίχνος θετικότητας, στις παραπάνω έννοιες, ούτε καν χροιά εξωτικότητας.

Αλλά στην κανονική ζωή, συμβαίνουν πράγματα μαγικά και ιδιαιτέρως τρυφερά.
Απόψε, είναι από τις βραδιές που πέφτουν αστέρια.
Αλλά αυτήν τη φορά, συνειδητά, εκείνη επιλέγει να είναι εντός. Στα ν τετραγωνικά του σπιτιού της.

Μια ευχή θα σου πρότεινε, αν θες, μόνο αν θες,....αυτήν - να έχεις...τρυφερούς φίλους!

Εκείνη αυτό σου εύχεται. Ειλικρινά. Πραγματικά ειλικρινά.
Εκείνη, δε χρειάζεται να τρέξει κάπου σκοτεινά, ούτε στην εξωτική, ούτε στο ιόνιο, ούτε στο αιγαίο, ούτε καν στη θάλασσα!
Οι ευχές χάρισμά σου, λοιπόν!
Εκείνη κρατά την τρυφερότητα.
Με την άδεια της, της Ατλαντίδας, στην προσφέρω στο πιάτο!

Μοιράζονται τον 6ο. Λείπει μέρες. Μπαινοβγαίνω στο σπίτι της. Μασάω τις τσίχλες της, ποτίζω τα λουλούδια της, μιλάω στη χελώνα μας, φοράω τα απίθανα Σκουλαρίκια της, μπροστά στον καθρέφτη. Καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι, για τη μια από τις δύο αρχιτεκτόνισσες της ζωής μου. Φυσικά και για την άλλη!
Ήρθε χτες. Η αρχιτεκτόνισσα! Φιλιά απανωτά στο ίδιο μάγουλο, μέσα στο ασανσέρ.
Φεύγει σήμερα. Μιλάμε με σμς. Θυμήσου ότι μας χωρίζει ένα τούβλο! Και πολλές φορές οι εξώπορτες μένουν ανοιχτές. Απόψε, όχι. Ήρεμα, ήσυχα, ανώδυνα.
Με παίρνει τηλέφωνο, από τον δρόμο. Δε θα σου πω τι μου είπε. Αυτά είναι δώρα πολύ προσωπικά.
Κι εκεί είναι η διαφορά, φίλε αναγνώστη, εσύ δε θα με καταλάβαινες ούτε τόσο, δεν πα να χεις κάνει διατριβή στα γραπτά μου....

Αν έμενες δίπλα μου, αν είχες μέρες να με δεις, αν δεν έβγαινα να σε χαιρετίσω ακόμη κι αν με περίμενες στην εξωτική, σε ένα σπίτι αρχιτεκτονικά καταπληκτικό, αν, αν, αν...
Αχ εσύ που τόσο με τιμάς που καμιά φορά με διαβάζεις, αν θα με έπαιρνες ποτέ τηλέφωνο, στις φουρκέτες του Χολομώντα, όπως εκείνη, η φρουτόκρεμά μου, να με αποκαλέσεις στο όνομα που γυρνάω το κεφάλι, και μου λέγες «σαν σήμερα, πέρσι, ήρθα να σε πάρω από τον Βάβδο για να φύγουμε στον Δημήτρη.»..πίστεψε με, θα ήμασταν φίλοι καρδιακοί. Ξέρεις, από αυτούς τους κανονικούς, τους απίστευτους τύπους που ονοματίζουν τις ντομάτες σου και σε δέχονται και σε αγαπούν, όσο, όσο, όσο στραβιασμένη κι αν είσαι.
Ναι, για εκείνους, μόνο για εκείνους το όνομα της αποκτάει ενίοτε και –άκι στην κατάληξη. Για έναν και μοναδικό λόγο... γιατί πολύ απλά, τους ανήκει. Τους ανήκει μια απρόσμενη.
Θα μπορούσες να πεις,...μια σχεδόν, ανθρώπινα, απρόσμενη. Ξέρεις γιατί? Γιατί εκείνοι, οι φίλοι της, ναι βρε, αυτοί την κάνανε άνθρωπο, κάπου στους 34 Φλεβάρηδες περασμένους. Και τους ευγνωμονεί.
Αχ δεν ξέρεις πόσο. Ή μάλλον αυτό το ξέρεις! Για αυτούς γράφει, για να τους γνωρίσεις λιγάκι, να τους ευχαριστήσει άπειρα, να τους χαλαρώσει, να τους προστατέψει, να τους νταντέψει, να, να, να, να τους αγκαλιάσει ζωντανά, στο «δρόμο»!

Dedicated, today, στο Σονάκι μου, και στην Κάθρην μου.
Especially dedicated, στη Σοφία μου, for keeping up with me in our so normal, subnormal, everyday life sharing the 6th floor in a way, that could serve as a prototype case study, in a social research school.

υδροχόοι, τοξότες, Λειψοί, Δρόμοι, Χατζής και πας καλά, Αυγουστιάτικα!?

Δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει αυτή η εσωστρέφεια.
Να σου πει ότι είναι χαρούμενη? Θα στο πει.
Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί.
Φέτος το καλοκαίρι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε έναν τόπο!
Μα την έχετε φλομώσει και στα δώρα!
Και στο χει ξαναπεί, φίλε αναγνώστη, όταν είναι καλά, τα κείμενα είναι κακά!
Τέλος!
Κι ο Αύγουστος δεν έχει νέα. Προσκυνούμε κ. Έκο. Σε όλα, ό,τι γράψατε από το μοναστήρι.... μέχρι το φτέρνισμα σας!
Για αυτό ακριβώς θα στον γεμίσει εκείνη, εγωιστικά, με τα δικά της.
Δαιμόνιες ιδέες....
Έχει. Δε σε αφορούν!
Νομίζει ότι τελικά είναι καλλιτεχνική φύση...
Δεν είναι υδροχόος! Δεν πα να χτυπιέστε! (αφορά Μάτα, Τζοάννα).
Δεν είναι υδροχόος! (Δημήτρη μου συγνώμη)! Θα επανορθώσω με τσίπουρα. Δεν ξέχασα τα χρωστούμενα 25 γιούρια!
Είναι ψάρι. Δεν είναι ευτυχώς καθόλου! Αλλά παρόλα ταύτα. Ως ψάρι έχει ένα μεγάααααλο θέμα. Δε σας αφορά ούτε αυτό. Αν σε αφορούσε, πίστεψε με, θα το ξέρες!

Τι θα πρεπε να ξέρεις, παρόλα ταύτα.
1.    Σαν τα γλυκά της πόλης μου, δεν έχει πουθενά! Τέλος. Η Στάνη και ο Βάρσος με τις κρεμούλες τους μπορούν να ικανοποιήσουν ηλικίες μέχρι 3 ετών και τα Παπούδια άνω των 90,.... και πάλι με σοβαρές αμφιβολίες.
2.    Το ότι υπάρχει μαγαζί Παύλοβα πίσω από το μέγαρο μουσικής, Κωνσταντίνε, σίγουρα δε σας σώζει, τα 4 σχεδόν εκατομμύρια που χετε μαζευτεί κει κάτω!
3.    Ευτυχώς το δικό μου το ανίψι, ευτυχώς, θα πάρει την άνοδο και θα είναι σε απόσταση ασφαλείας από τον Χατζή, το Plaisir, και τον Ελενίδη.
4.    Υποσχέθηκα στη μαμά μου, ότι όχι δε θα πάω τον Βασίλη στην τρυφερή ηλικία των σχεδόν 19 μηνών, βλέπε Σεπτέμβρη, στο αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης, για να του δείξω το πλακόστρωτό του Καραντινού. Θα κρατηθώ μέχρι να γίνει 3!
5.    Φυσικά η μαμά μου, ξέρει ότι εγώ τέτοιες υποσχέσεις δεν κρατάω.
6.    Επίσης να σε ενημερώσω ότι κρατάμε ημερολόγιο, οικογενειακά, για το πότε επιστρέφει επιτέλους από τις διακοπές του και αναλαμβάνει εκπομπή πίσω από την κονσόλα του Φλας, ο μεγάλος, ατελείωτος, πλατωνικός μου έρωτας -με έχεις καταστρέψει ολοκληρωτικά μπαμπάκα μου - κύριος κύριος Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Άκουσε τον, και μοιράσου μαζί μας τις σαλιάρες.
7.     Ημερολόγιο κρατάω για να γυρίσουν κάποια στιγμή και τα στερητικά μου σύνδρομα από τους Λειψούς, όπου διάγουν ανέμελα τον Αύγουστο τους, οι coup de foudre, έρωτες μου, κολ μη, Άννυ & Περικλής.
8.    Προς το παρόν, Αυγουστιάτικα, μου κρατούν το χεράκι, εξαιρετικές συντροφιές κάτι Δίδυμοι, Ζυγοί και Καρκίνοι που έχουν ωροσκόπο στον τοξότη, πράγμα που μας σώζει όλους, όλους, από μύξες και δράματα ψαρίσια.
9.    Αν δε φύγω από αυτήν την πόλη, για τα γλυκά της, θα πρέπει να φύγω για τα τσίπουρα της. Αυτά που τρώμε, όχι δεν υπάρχουν. Δε θα σου αναφέρω ονόματα, διότι θα αρχίσουν να κλαίνε όσοι διακοπεύουν στην εξωτική. Ένα μόνο...Γιαλός.
10.    Το δεκάρι το καλό το κρατάω για την έμπνευσή μου.
11.    Έχω ανοιχτά καμιά δεκαριά κείμενα και δεν μπορώ να τα σουλουπώσω. Υπάρχει μια τύπισσα πατημένη στο πόουζ από το μήνα Ιούλη. Ο Κάρολος Περιφέρεται ως αλάνι, που είναι, σε 3 ήδη μισοτελειωμένα κείμενα. Κι εκείνη είναι καλά, εσωτερικά πολύ καλά θα έλεγα. Τόσο καλά όσο θα την δεις, όταν μαζευτείτε με το καλό και κατεβείτε τα σκαλιά.

Γιατί οι σκάλες μπορεί και να κατεβαίνουν! Οι σκάλες, λατρεμένε μου αναγνώστη, πίστεψε με, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν! Αρκεί να ξέρεις ότι η απόσταση δεν υπήρξε ποτέ μετρικό ζήτημα!
Προς το παρόν, τρέχα στη θάλασσα, μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις το ροδάκινο εντός της, μύρισε το κοπερτόνε και παράγγειλε ένα τσίπουρο άνευ και για εκείνη!

Αφιερωμένο σε όλους, όλους σας, τους λατρεμένους φίλους μου για όλα, όλα, ένα όλα ολοστρόγγυλο!
Καλή αντάμωση παιδάκια!

Εύα & Γιάννης ή Μάλι - Κρήτη σε ανοιχτή γραμμή.

Θα προσπαθήσει. Ειλικρινά δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει.
Υπάρχουν άνθρωποι που για να αποδώσεις την σκέψη τους, τον τρόπο που επέλεξαν να ζήσουν τη ζωή τους, σε υποχρεώνει σε επάλληλες επιστροφές.
Όμως θα προσπαθήσει.
Βράδια Αυγουστιάτικα, κάτι σκέψεις διαμάντια πεταμένα στην κρατική τηλεόραση, θαρρείς επίτηδες, να μην τα δει κανείς. Γιατί?
Πώς να αφήσεις τα τριζόνια, την αιώρα, τα τσίπουρα, και να κλειστείς εντός μπροστά στο κουτί? Άδικο, το βρίσκει άδικο. Τη μόνη περίοδο που ξεκολλάς από το χαζοκούτι δικαίως για το τριζόνι, τον παφλασμό, το ντεκολτέ, το χαμόγελο, το κοπερτόνε, δικαίως, τσουπ εκείνη... χώνει κάτι συνεντεύξεις ευαγγέλια. Όχι μαντάμ, παίζετε άδικα!τελεία.

Άνθρωποι δοκιμασμένοι. Όχι από τη ζωή όπως τους ήρθε, αλλά από τη ζωή όπως την επέλεξαν οι ίδιοι. Να κάνουν αυτό,... αυτό που δεν μπορούν!... στην προστακτική του Καζαντζάκη!

Βηματίζει στον κήπο της, κάπου στη Γαλλία, μια Νορβηγίδα κανονικά, να ασκεί το λειτούργημα της εισαγγελέως, στο αστικό ελιτίστικο Παρίσι. 16 χρονών πήγε στο Παρίσι. Στα 19 τον παντρεύτηκε, τον Γάλλο της ζωής της. Χρόνια να υφίσταται την ταπείνωση του μη άψογου χειρισμού μια ξένης, σε εκείνη, γλώσσας.
 Στην «ταπείνωση» απάντησε με δουλειά, πολλή δουλειά.
Χρόνια αργότερα, από σχολειό νυχτερινό, διορισμένη πλέον εισαγγελέας, μια ανθρώπινη Νορβηγίδα, στην γραφειοκρατική μηχανή μια μπουρζουάδικης, κλειστής κοινωνίας. Στο Παρίσι.
Την κοιτά να κάνει κανόε καγιάκ, στα νερά της οικεία της Νορβηγίας. Την κοιτά να περπατά κάτι χωμάτινους δρόμους στο Μάλι. Να κλαδεύει τον κήπο της κάπου στη Γαλλία.
Έξι ολόκληρα χρόνια στο σπίτι της, πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα «κοινό» όπλο., είπε. Για τους φρουρούς! Είπε.
Έξι ολόκληρα χρόνια έζησε με προστασία 24 ωρών γιατί τόλμησε να αναμετρηθεί με τα οικονομικά σκάνδαλα της Ελφ και τον Ρολάν Ντυμά.
Κανένα παράπονο, για την ψυχική και ψυχολογική πίεση απάνω της. Άπειρη ευγνωμοσύνη όμως για τον Γάλλο της, που υπέστη τις συνέπειες της δουλειάς της, δίχως να γεύεται καν την ικανοποίηση, των αποτελεσμάτων που εισέπραττε εκείνη. Έτσι μουρμούρισε, σαν κοριτσάκι. Ταπεινά.
Χρειαζόταν έναν κήπο. Δυο βήματα από τη θάλασσα. Όταν γυρνάει από την Ουάσιγκτον, το Μάλι, το, το, το, χρειαζόταν να ανοίγει κάτι παραθυρόφυλλα, ξύλινα, οινοπνευματί σχεδόν αλμυρά γκρι, νορβηγικά.
«Έχω πια την ανάγκη να δημιουργήσω αναμνήσεις στα εγγόνια μου.» Κατάματα στο φακό!
Την λένε Εύα. Το πρώτο βιβλίο που άνοιξε, παιδί, στη βιβλιοθήκη του Όσλο, ήταν ένα με φωτογραφίες, τα γλυπτά του Ροντέν..... Μητρικές κατσάδες από μια μάνα δασκάλα!... Καμιά φορά το οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορεί να σε αφουγκραστεί. Τότε... πας στη βιβλιοθήκη! Είπε η Εύα.
Μίλησε για  τη νορβηγική νοοτροπία του να σε αναθρέφει ως έναν ίδιο μέσο όρο. Στόχος?  Κανείς παραπάνω, όλοι ίσοι αξιακά!
Ο μόνος τρόπος να νιώσεις ότι είσαι κάτι, κάτι αξιόλογο, διαφορετικό, ιδιαίτερο είναι η αυτοεπιβεβαίωση. Πώς? Με δουλειά, μόνο με σκληρή δουλειά.

Στα καπάκια εκείνος. Είμαστε κολλημένοι ακόμη στην κρατική. Κυριακάτικο αυγουστιάτικο βράδυ. Ένας έλληνας αρχαιολόγος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης. Με κατάληξη επωνύμου Κρητική και εκείνος... καθόλου Κρής. Ταπεινωμένος κι αυτός, από τους Κρήτες, που του στέρησαν αυθαίρετα... την κατάληξη του επιθέτου του, και τον ονομάτισαν Σακελαρίου...
Εκείνος πάλι... μια δωρικότητα στο βλέμμα. Ένα πρόσωπο σκαμμένο, από επιλογή. Είπε πολλά. Με συγχωρείς! Κατέθεσε πολλά, άπειρα, ταπεινά, ένα πρόσωπο δωρικό. Δεν μπορεί να στα μεταφέρει ακόμη. Ίσως στο επόμενο.
Επιγραμματικά.
Ο ερευνητής είναι καταδικασμένος. Την αλήθεια δε θα τη μάθει ποτέ. Κι όμως πρέπει να συνεχίζει.
Τις τελείες πρέπει να τις βάζεις μόνος. Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της επαγγελματικής ζωής του. Ανασκαφή στο Ιδαίον άντρο. «Έβγαζε» στο φως 500 χρυσά κομμάτια τη μέρα. Έπρεπε να σταματήσει.! Και σταμάτησε. Έπρεπε να δημοσιεύσει. Να κοινοποιήσει. Να μεταφέρει την προσπάθεια από το έδαφος, στο χαρτί.
Μόνο η Έφη, η Έφη του τον έπεισε να επιστρέψει, επισκέπτης πια στο Ιδαίον.
Ελπίζω να έγινα καλύτερος άνθρωπος μεγαλώνοντας, είπε. Αυτός είναι εξάλλου ο σκοπός.

Δεν μπορεί ακόμη να στα μεταφέρει. Δεν μπορεί να τα διαχειριστεί.
Μπορεί μόνο να σου πει, ότι ήταν απογειωτικοί. Η Εύα και ο Γιάννης την ανέβασαν στα ουράνια και την άφησαν εκεί!
Τους είναι ευγνώμων. Πολύ, πολύ, πολύ.

Σου υποσχέθηκε να μιλήσει για υπερεκπαίδευση και ταπεινότητα. Άλλους είχε στο μυαλό της. Άλλους έπιασε. Θα επανέλθει. Ίσως και αμέσως!

Dedicated to Eva Zoli.
Αφιερωμένο στον Γιάννη Σακελλαράκη.

very very busy κάπου στο Βόλο και πολλά άλλα.

Είναι πολύ μπίζυ, την ενημερώνει εκ των προτέρων.
Πού? Ρωτάει ειρωνικά. Πού είναι μπίζυ...στο Βόλο???
Στο Βόλο που εντός 10λέπτου έχεις περπατήσει από τον Αγ. Κωνσταντίνο στη Ν.Ιωνία?
Πού ακριβώς είναι μπίζυ....
Ένα γραφείο τίγκα στη χαρτούρα, ατζέντες, κόντρα ατζέντες, χαρτιά, λαπιτοπάκι χειρός (εύκολο στη μεταφορά), τσάντα πίσω από το γραφείο σε μέγεθος τρομακτικό.
Σκέφτομαι το λαπιτοπάκι εντός, εκεί, θα νιώθει μια κάποια ανασφάλεια. Ο χώρος είναι τεράστιος, απύθμενος, θα χρειάζεται ένα ζαντάκ να αντιμετωπίσει το κενό, ένα gprs να προσανατολιστεί.

Περιμένω μια αντικειμενική αξία.
Δεν μπορεί να τη βρει τη ρημάδα. Βλέπεις είναι πολύ μπίζυ...Ξεφυλλίζει τη μία από τις ατζέντες, θες κουλέρ??? Γκόλντεν!!οφ κορς!
Έχει και μια ζαλάδα, βλέπεις έχει να δείξει άλλα δύο διαμερίσματα σε επίδοξους αγοραστές και είναι πολύ πολύ κουρασμένη.

Να ρωτήσω αντιπαθητικά, καθισμένη σταυροπόδι από εκτός, ένα μικρό μάσιμο ντούτι πατόκορφα με ολίγον από Ζάρα και με τσαντούλι λατρεμένο, τσουβαλέ, χειροποίητο σταλμένο με αγάπη, από τις Ινδίες.
Να ρωτήσω την απορία μου κυρία σούπερ ντούπερ μπιζνεσγούμαν ολκής...
Χμ, χμ, χμ η ζαλάδα προέρχεται από τη σημασία, το δύσκολο και γεμάτο ευθύνες επάγγελμα??? Ανοίγεται κεφάλια εν τω μέσω της νυκτός? Κρέμεστε και καθαρίζετε τζάμια σε οικοδομή 50όροφη??? Σκάβετε σε κανά ορυχείο και ο ιδρώτας ρέει ποτάμι στα έγκατα της γης??
Να ρωτήσω επίσης....ταπεινά και ηλιθιωδώς...όταν δείχνεις ένα διαμέρισμα προς επίδοξο αγοραστή....δε νομίζω ότι μπορείς να κάνεις και πολλά πέραν του να ξεκλειδώσεις την εξώπορτα, να διασχίσεις τα τακούνια σου ως τις μπαλκονόπορτες, να ανεβάσεις τα στόρια, ελπίζοντας να επιτελέσουν το έργο που τους ανετέθη από τον κατασκευαστή τους, και να ελπίζεις να έχει μια καλή θέα, το διαμέρισμα, αν είναι δυνατόν προς τη θάλασσα!
Αυτό! Αυτό μπορείς να κάνεις.
Σε αυτή τη δουλειά, λυπάμαι, αλλά παπάδες δεν μπορείς να πουλήσεις. Διότι τα μέτρα είναι πεπερασμένα. Το κρεβάτι το διπλό χωράει ή δε χωράει. Το μπάνιο είναι τυφλό ή όχι και, αν ναι, μόνο κάτι μαγικοί τύποι όπως η γράφουσα μπορούν να του δώσουν το φως του πίσω.
Επιστρέφω στο μεσιτικό. Επίσης πανηγυρικά, θα μπορούσες να προμηθευτείς μερικούς φακέλους, να βολέψεις κάθε σπίτι με το ιστορικό του, αλλά όοοοχι αυτό θα καταργούσε ανεπιστρεπτί το μπίζυ ύφος σου, όλα θα κυλούσαν απλά και ήρεμα και δε θα σουν τίποτε άλλο από μια ταπεινή μεσολαβίτρια ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που τους ενώνει μια εμπορικής χροιάς ανταλλαγή.

Όμως σε αυτήν εδώ τη χώρα που διαφεντεύει πλέον το ΔΝΤ καλήν του ώρα, το να είσαι κουρασμένος μονίμως, να παρουσιάζεις ότι το επάγγελμά σου είναι μακράν σημαντικότατο και δίχως εσένα όλα θα έρρεπαν στο χείλος της καταστροφής, είναι πολύ τρέντι. Όπως επίσης το να φωνάζεις τον μπαμπά σου «πρόεδρε» σε μια επιχείρηση που συντηρεί τον ίδιο, τη μάνα σου, τη θεία σου άντε βία βία και τα δυο ξαδέρφια σου.  Άλλο μοδάτο είναι επίσης να μιλάς άσχημα στην κοπέλα που σου σερβίρει τον καφέ και που πιθανόν να διαθέτει ένα καλό μάστερ από χώρα της αλλοδαπής και που όχι δε στάθηκε «τυχερή» να χει μπαμπά λαμόγιο, χωμένο στη δημόσια διοίκηση, ή κάπου αλλού όπου τρώγανε τις επιδοτήσεις της λατρεμένης Ευρώπης.
Να σου πω και κάτι κλείνοντας, ταπεινά πολύ ταπεινά. Αν μπήκες σε κάποιον χώρο επαγγελματικό που σου παρέχει κάποια ελάχιστη διοικητική ευθύνη, Προσπάθησε σε παρακαλώ να θυμηθείς ότι όχι δε διοικείς εσύ το «γιατρουδάκι», όχι δε χειρουργείς εσύ με το νυστέρι στο χέρι, όχι δεν έχεις χάσει πολλά χρόνια διαβάζοντας πολλά και δύσκολα και σίγουρα  το –άκι καλό θα ήτανε να το κόψεις με το μαχαίρι, όπως θα κόψουν και το κάπνισμα από Σεπτέμβρη. Εξάλλου αυτό το -άκι μεθαύριο μπορεί να σου είναι άκρως σημαντικό, και μπορεί να σου "σώσει" κάτι ανεκτίμητης αξίας για λόγου σου.
Και ένα τελευταίο, για εμένα σημαντικοί είναι όλοι οι άνθρωποι που παιδεύω κάτι πρωινά αξημέρωτα ή κάτι μεσημέρια τίγκα στην υγρασία, να βάλλουν το πλακάκι σωστά. Και ξέρεις κάτι, τους σέβομαι και τους τιμώ όσο τίποτε στον κόσμο. και ξέρεις κάτι? μου έμαθαν πολλά και πρώτα από όλα ότι εγώ ποτέ δε θα είχα τα κότσια να κάνω τη δουλειά τους.
Χαιρετώ.

Dedicated to Karolos, for teaching me lessons of modesty.
Especially dedicated to my dad, for teaching me like no one else, that the gift of true noblesse is revealing itself, whenever someone gains power of control.
Especially dedicated to all the people i ever met during my professional & private life and challenged me to work out that skill, treating the other with respect.

sporades ή άλλαξε ο καιρός.