Η πασαρέλα.
Η πασαρέλα είναι αυτό το cat walk, όπου μοντέλες περπατάνε αγέρωχα. Για εκείνην πασαρέλα είναι ένα ξύλο οικοδομής, φάρδους ούτε 30 εκατοστών και μήκους 2 μέτρων που χωρίζει το μέσα από το έξω. Αν θέλει να βγει στη στεριά, να πάει για τσίπουρα και καφέδες πρέπει να κάνει πέντε ολόκληρα βήματα πάνω της! Πρέπει, πρέπει, αλλά δεν μπορεί! Το ένα ποδαράκι τοποθετείται επί του ξύλου. Το άλλο πάλι αδυνατεί να σηκωθεί από το deck. Πέντε μέρες ένας δικός της άνθρωπος πρέπει να προηγηθεί και να περιμένει υπομονετικά το δεξί της πόδι να αποφασίσει να ξεκολλήσει από το deck. Πέντε μέρες τα μπαιράκια που θέλει να σηκώσει εξαρτώνται από ένα σανίδι. Πέντε μέρες, ένας δικός της άνθρωπος, τη βοηθάει να τα σηκώσει.
Δύο μέτρα πάνω από το νερό την χωρίζουν από την υπομονή και την κατανόηση.
Ο Νομπελίστας.
Δυο ώρες γυρνάει τα φύλλα. Δεν καταλαβαίνει Χριστό. Ζορίζεται, ζορίζεται, σπάνια πια, αλλά καμιά φορά ναι ζορίζεται. Λυπάμαι κύριε Σκαραμαγκού, αλλά άλλα λέτε εσείς, άλλα βλέπουν τα μάτια της. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν οι μουσικές είναι θεσπέσιες και ο νομπελίστας μοιάζει σα γραφιάς δευτέρας δημοτικού, είναι η ώρα ενός δικού της ανθρώπου. Κρατάει το κινητό. Το κινητό δεν είναι πια κινητό. Είναι το χέρι ενός δικού της ανθρώπου.
Ο Άιβορι.
Θέλει να πάει σινεμά, θέλει να πάει σινεμά, θέλει να πάει σινεμά.
Τρέχει να τη συναντήσει στο Μέγαρο. Ανάποδα, ανάποδα από τη ροή των ανθρώπων. Την πειράζει η συχνότητα του «θεικά»!!! Μα το βάζεις όλη την ώρα, πως βάζουν οι άλλοι το αλάτι. Η ένσταση, ενός δικού της ανθρώπου.
Ανυπομονεί να έχει μια φωτογραφία, που τρώει το πρώτο του καρπούζι.
Ανυπομονεί να....
Στοπ.
Σήμερα θέλει να σας πει πολλά. Ξέρει ότι προτιμάτε τα χαρούμενα. Και αυτή.
Κουνιέται και από το σκάφος ακόμη...Μόνο προτάσεις, λοιπόν!
Βόλτες στην παραλία με την Πηνελόπη. Η ζωή.
Βόλτες στην παραλία με την Έλενα. Η ζωή.
Δυο πόρτες ανοιχτές στον ίδιο όροφο. Η ζωή.
Μεγαλώνουν. Μεγαλώνουμε.
Μου λείπει πολύ. Ο αδερφός της, της λείπει πολύ.
Ξέρεις κάτι? Η ζωή δε σε ρωτά ποτέ. Η ζωή κάνει πάντα τα δικά της. Μια ζωή.
Δεν ξέρω τι να σου πω. Ειλικρινά. Μόνο ένα έμαθα. Τσαλακωμένη με βρίσκω πιο συμπαθητική. Τι λες Άννυ?
Ξέρεις και κάτι άλλο? Θα ήθελα να σου πω πολλά. Δε χωράνε οι σκέψεις μου σήμερα σε λέξεις. Ταπεινά άφησε με, σήμερα, να πάω να τις μοιραστώ, ζωντανά με τους δικούς μου ανθρώπους.
Θέλω να ζητήσω και μία συγνώμη.
Θα επανέλθω.
Dedicated to you.
