Σεπτέμβρης μήνας του 1991, ημέρα έναρξης, του σχολικού έτους που μας έβρισκε στη Β’ λυκείου, ακριβή δε θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τα πεσμένα μέχρι το πάτωμα μούτρα μου, για το καλοκαίρι που είχε δυστυχώς τελειώσει και για την ανηφόρα που μας περίμενε μέχρι το επόμενο...
Το βλέμμα μου θα πλανήθηκε στην τάξη, γύρω πρόσωπα οικεία που όχι, δεν χαιρόμουν που γύρισα σχολείο για να τα δω....θα προτιμούσα σίγουρα να τα έβλεπα στο Aldebaran...
Εκεί λοιπόν εν μέσω κακοθυμίας και μεγάλης βαριεστημάρας, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια κοπελίτσα που στεκόταν όρθια περιμένοντας κάποιος να της υποδείξει το πού θα καθίσει. Φορούσε μια μπλούζα ριγέ, το κλασικό jean της εποχής μας, Levi’s και Timberland, με άλλα λόγια τη φθινοπωρινή – ανοιξιάτικη στολή του 14ου που σήμαινε ότι ναι είχε έρθει στο σωστό μέρος!
Με το πέρας της πρώτης σχολικής ώρας και με την αδρεναλίνη να έχει χτυπήσει κόκκινο για το εναρκτήριο φραπεδάκι στο στέκι των στεκιών, που άλλο τέτοιο δε θα υπάρξει, και ας βρεθεί άνθρωπος που έζησε εκείνη τη χρυσή εποχή για να με διαψεύσει, την προσκαλέσαμε λοιπόν να μας κάνει join όχι στο Facebook, αλλά στο Aldebaran!
Περπατώντας δίπλα στο Αλλατίνη ανακαλύψαμε ότι ο γιος της νουνάς της ήταν πολύ φίλος της πιο μα πιο παλιάς μου φίλης...κοινώς ήμασταν συγγενείς, ένα πράγμα! Αυτό προσέδωσε στο διάλογο μια άλλη ώθηση, χαλαρώσαμε όσο να’ναι αφού βγήκαμε σχεδόν μπατζανάκια, η γλώσσα άρχισε να τρέχει ροδάνι και με έκπληξη και τρόμο διαπιστώσαμε ταυτοχρόνως ότι υπήρχε κι άλλος ένας άνθρωπος στον κόσμο, που μιλούσε τόσο γρήγορα και πεταγόταν από το ένα θέμα στο άλλο, έτσι απλά και ασύνδετα χωρίς καμιά λογική...
Στον πρώτο εκείνο φραπέ, που ρουφήχτηκε μέχρι τελευταίας ρανίδας και ξεράθηκε από τις ώρες που περάσαμε στο «void» του Aldebaran (να θυμηθώ να ρωτήσω τον αδερφό, αν ίσχυαν κάποιες ειδικές αστροφυσικές συνθήκες στο συγκεκριμένο χώρο), καταλήξαμε σε κάτι απίστευτο, αλλά και πιστευτό!
Το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου βρισκόμασταν και οι δύο στο θερινό θεϊκό Μπουντρούμ!!! (να κάνουμε ένα γκρουπάκι στο FB επί τη ευκαιρία). Καλά μέχρι εδώ...εμείς και όοολη η Θεσσαλονίκη, θα μου πείτε. Τι θα πείτε όμως όταν διαπιστώσαμε ότι καθόμασταν δίπλα δίπλα στο βάθος του κήπου, σχεδόν δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε ένα τσιμεντένιο πράγμα σα σκαλοπάτι την ώρα που έπαιζε το επίσης θεϊκό και ανεπανάληπτο μουσικό κομμάτι It is raining men!!!
Και όχι το, It’s a rainy man, όπως νομίζαμε για πολλά χρόνια ο αδερφός μου και η αφεντιά μου. Άσχετο, ο μύθος κατέρρευσε σ’ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα, όταν με παλλόμενη από ενθουσιασμό φωνή, το μεγάλο αδέρφι, όντας εκείνη τη στιγμή σε club στο L.A. «άκουσε» τι ήθελε να πει ο ποιητής...και ο ποιητής είπε: βρέχει άντρες!!!!
Επιστροφή στην Αγγελική! Ξέρετε τι θα πει να είσαι 16 χρονών και να διαπιστώνεις ότι έχεις κάτσει δίπλα δίπλα με κάποια άγνωστη στο Μπουντρούμι πριν ένα μήνα, και τώρα να βρίσκεστε στο ίδιο μαρμάρινο τραπεζάκι; Αυτό θα πει καρμική συνάντηση παίδες!!! Και έμελλε να είναι...η Σοφούλη, το εκκλησάκι μετά το Azzuro, θα μπορούσαν να γράψουν Φωσκολειάδες από όσα ακούσανε μέσα στην επόμενη χρονιά. Όσο για την πρώτη επέτειο της γνωριμίας μας, γιορτάστηκε με σφηνάκια κερασμένα από τον barman του Belair, που τα τελευταία, πάντα ευγενικά κορίτσια εκείνες, τα έχυναν μέσα στις γλάστρες γιατί είχαν και σ’έναν απογευματινό αγιασμό να πάνε...είχαν να πάνε και Γ’ λυκείου, είχαν να πάνε και «Αλυσίδα», είχαν να πάνε Πολύχρονο και Χανιώτη, είχαν να πάνε Σαντορίνη και αργότερα Ύδρα και Σπέτσες...είχαν να πάνε σε πολλά άλλα μέρη μέχρι τα 33 τους που και πάλι πρέπει να πάνε κάπου...η Αγγελική πρέπει να γυρίσει Λονδίνο. Χτες ήπιαμε τα κρασιά μας καθισμένες στην κουζίνα της, αλλά ξεχάσαμε να κάνουμε την πρόποση που συνηθίζαμε να κάνουμε πολλά χρόνια πριν....μμμ, αλλά αυτήν θα μου επιτρέψετε να την κρατήσω μυστική...κάποια πράγματα πρέπει να μένουν έτσι, απλά γιατί πρέπει.
Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα μέλι, θα επανέλθω ξανά και ξανά και ξανά...
