Τη γνώρισα φέτος, πρώτα από μια επιστολή της. Μου άρεσε η αισιοδοξία μέσα στις λέξεις της. Χαίρετε πάντοτε, έγραφε! Έτσι ξεκινούσε. Χαμογέλασα, είχα μέρες να το κάνω αυτό. Τη γνώρισα λίγο αργότερα. Ξετρελάθηκα με τον τόνο της φωνής της. Με ταξίδευε Ιταλία. Μιλάει ελληνικά, αλλά το σκαμπανέβασμα στην πρόταση είναι ιταλικό, άκρως γοητευτικό και ανόθευτο. Με συγκινούν πολύ οι άνθρωποι που παθιάζονται με αυτό που κάνουν, με το οτιδήποτε. Κι εκείνη ανήκει πανηγυρικά σε αυτήν τη συνομοταξία ανθρώπων. Όταν η Γιώτα μιλάει για τη βιβλιοθήκη που διαβάζει εκεί στη Βενετία, οι γόνδολες περνάνε από κάτω, τα πατώματα είναι terrazzo alla veneziana και το Bellini σε περιμένει, κι ας βρίσκεσαι δυο βήματα από το λιμάνι. Βράδυ στη Βενετία, μμμμμ, υγρασία, ο φωτισμός μέσα στην υγρασία, Φελίνι, ο πιο γοητευτικός λαβύρινθος της ζωής μου. Υπάρχει μια ώρα και είναι πολύ συγκεκριμένη που μέχρι και το Rialto είναι σουρεαλιστικό. Υπάρχει και μια πλατεία, μου τη γνώρισε η Σόνια! Έχω χαθεί κάθε φορά, κάθε χρονιά, κάθε νύχτα που έχω περάσει εκεί. Ωραία!
Πίσω πάλι! Όταν η Γιώτα μιλάει για το Βυζάντιο, εμένα που το Βυζάντιο δε με συγκινεί καθόλου, κάτι αλλάζει μέσα μου. Όταν η Γιώτα μιλάει για τις σταυροφορίες, τη γνωριμία των δυτικών με τους βυζαντινούς και τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία, βάλσαμο στάζει στην ψυχή μου, απογειώνομαι.
Σ’ αυτήν εδώ τη ζωή που μέχρι τώρα έχω υπάρξει πολλές φορές το μαύρο πρόβατο, που σημαίνει ότι έχω κάνει και πολλά λάθη, ή ότι δεν κάνω τα πράγματα με τη συνήθη χρονική σειρά, που σημαίνει ότι πρέπει μερικές φορές να γυρίσω και να τα διορθώσω, που σημαίνει ότι πρέπει να κερδίσω τα προσωπικά μου στοιχήματα, που σημαίνει ότι 33 Φλεβάρηδες μετά, ξεπατώνομαι στο διάβασμα, στις εργασίες και στις εξετάσεις, είναι απίστευτα ωραίο να μπαίνουν άνθρωποι χαρισματικοί στη ζωή σου και να σου ανοίγουν παράθυρα! Αέρας και ήλιος! Όταν τελειώνει το μάθημα της Γιώτας και βγαίνω στο δρόμο πετάω! Θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να στα διηγηθώ όλα, όλα όσα μας είπε. Όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, τα off the record, που ανταλλάσσουν οι επιστημονικοί ερευνητές σ’εκείνο το ινστιτούτο στη Βενετία και που μερικά, χάρη σ’ εκείνη ταξιδεύουν μέχρι εμάς. Μας τα μεταβιβάζει με συγκίνηση, μεγάλη συγκίνηση, μόνο συγκίνηση και έπαρση καμία. Λατρεύω την ταπεινότητα, δε μου ξεφεύγει ποτέ. Μερικά από τα Σάββατά μου, φέτος, ξεχείλιζαν συναίσθημα.
Ένα τέτοιο Σάββατο συναισθηματικό, τη γνώρισα και με γνώρισε. Μέσα σε είκοσι λεπτά, περιμένοντας ένα μεταφορικό μέσο, δίπλα σε μια θάλασσα που στραφτάλιζε, κοντά σε κάτι τείχη που τα κουρσέψανε μέχρι και Νορμανδοί, γνωριστήκαμε. Μου είπε μια φράση και μου πήρε όλο το βάρος από πάνω μου! Γίνεται? Γίνεται. Αυτήν δε θα σας την πω, δεν υπάρχει λόγος. Φιληθήκαμε σταυρωτά, γρήγορα γιατί έπρεπε να προλάβει, το αεροπλάνο. Θα γράφουμε, είπαμε. Το βράδυ ένα mail με περίμενε. Η Γιώτα έχει βρει μια μαγική πατέντα. Μ’εβγαλε από ένα μεγάλο αδιέξοδο, πώς να απευθυνθείς γραπτώς στην καθηγήτρια σου, σε ποιον τόνο, όταν από την άλλη της έχεις εκμυστηρευθεί τη ζωή σου μέσα σε είκοσι προτάσεις? Τα προσωπικά μας λοιπόν, εκείνη αποφάσισε να μου τα γράφει στα ιταλικά, τα του πανεπιστήμιου στα ελληνικά! Στη γλώσσα λοιπόν των αγγέλων, του Dante και του Bocaccio, μου έγραψε...se sono fiori fioriranno. Κι εγώ από τότε, αγαπούσα που αγαπούσα τον ήλιο, τώρα τον λατρεύω, όπως κι αυτά, σιγά σιγά μαθαίνω να τα ποτίζω και να τους λέω καλημέρα. Παραδοσιακά τα fiori δεν είναι το forte μου. Αλλά η Γιώτα μου το έλυσε κι αυτό, μου είπε se sono fiori fioriranno! Από μόνα τους!!!
Χτες το σκεφτόμουν, αυτό και το άλλο που είπε η Καλυψώ. Ο άνθρωπος φαίνεται μετά το αντίο. Σκεφτόμουν τα αντίο που μου έχουν πει, η Καλυψώ έχει και πάλι δίκιο γιατί είναι ατόφια, σκληρή, απότομη, αλλά ατόφια. Θησαυρός! Το βλέμμα μου έπεσε στη θάλασσα, χτες ήμασταν δίπλα στη θάλασσα, στο μέρος που εγώ αντίκρισα τη θάλασσα για πρώτη φορά. Χτες ήταν σχεδόν μπλε ραφ. Σκέφτηκα την αλμύρα, πώς να ανθίσουνε δίπλα στην αλμύρα, συννέφιασα. Η Peroni δε με παρηγόρησε και τότε το θυμήθηκα...se sono fiori fioriranno, che ne dici tesoro?
