Κάποτε τα πράγματα ήταν απλά. Την έβλεπε, τον έβλεπε, coup de foudre. Κάποτε άνοιγε μια πόρτα ενός μουσείου, ενός μπαρ, τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν οι άλλοι, οι κοινοί γνωστοί, έπαιρνε μια καρέκλα, ένα σκαμπό, ένα κατιτίς το έβαζε εκεί μπροστά στη φάτσα σου, να γίνει το eye contact και τα πράγματα δρομολογούνταν. Κάποτε υπήρχαν τηλεφωνικοί θάλαμοι σε κάθε δρόμο, αυτοί οι παλιοί με την πόρτα την αναδιπλούμενη, που άμα μπαίνατε δύο μέσα, υπήρχε θέμα στο να βγείτε ατόφιοι, αν ήσασταν ετερόφυλοι! Κάποτε αυτοί οι θάλαμοι χωρούσανε και 3 του ιδίου φύλου συνήθως, που παίρνανε να κάνουν πλάκα στο highschool sweetheart!!!
Τώρα με τα κινητά ανά χείρας, μέρες πριν, μια σκέψη έκανε...κινητά δίπλα δίπλα, και άλλα παρά κει, και να μη ζητάς το νούμερο. Όχι από ντροπή, περάσανε ανεπιστρεπτί οι καιροί της ντροπής...τώρα διανύουμε τους καιρούς του, να μην ενοχλήσουμε, να μην εισέλθουμε στο χώρο του άλλου, τον προσωπικό. Να το κρατάς το κινητό, με την οθονίτσα σε save screen με θέμα αγαπημένο...για να κρατηθείς στην καθημερινότητά σου.
Κι άλλη μια σκέψη έκανε. Στην οθόνη του κινητού η εικόνα που επιλέγει να κοιτά, βρίσκεται εκτός ευρωπαϊκής ενδοχώρας. Οκ, είναι χώρος λατρεμένος, είναι χώρος που οι ώρες κυλούν αβίαστα, είναι χώρος που την απογειώνει, την κάνει να δακρύζει, να αναπνέει, αλλά είναι χώρος...από πότε ο χώρος οικειοποιήθηκε τη σκέψη της? Ένα κινητό με πολλές, πιστέψτε με, πολλές φωτογραφίες ανθρώπων αγαπημένων, και στο save screen...ο χώρος.
Ο χώρος...ο χώρος θεοποιήθηκε. Όχι μόνο στατικά, αλλά και δυναμικά. Πόσο μακριά, πόσο μακριά η δουλειά, ποσό μακριά? Και στα καπάκια τα στατιστικά...μονίμως απαισιόδοξα. Από πότε τα αισθήματα γίνανε χιλιόμετρα...πάνω από τα τόσα χιλιόμετρα δε θα κρατήσει!
Μπα!! Πού να κρατήσει... Καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει και εκείνο το έρμο, και το χουμε τερματίσει. Εντωμεταξύ, έχουμε προλάβει και να το κατηγοριοποιήσουμε. Τι θες? Λέγε ρε παιδί μου, τι θες? Ξεκάθαρα πράγματα...αναρωτιέται..μπορούν τα συναισθήματα να μπαίνουν σε κουτάκια του ενός τετάρτου, του μισόκιλου και του ενός κιλού? Αντί να βυθίζεσαι στο χρώμα που έχεις απέναντι, εσύ -εγώ, είσαι με το μυαλό καρφωμένο σε γραφήματα, τόση η απόσταση, τόσες οι ώρες, τόση η άδεια, τόσες το champions league, τόσες το μανικιούρ, τόσες ο Παπακαλιάτης...που να σου βγει το μέτρημα...
Αμ ο Παπακαλιάτης...έλεος ρε παιδιά, αντί να ζούμε το όνειρο, ζούμε τις Δευτέρες όλοι μαζί, αυτό το κάτι που μα το Θεό, δεν υπάρχει...το Παπακαλιάτειο universe..αμ οι μονοκατοικίες...κι εμένα όλοι μου οι φίλοι σε τέτοιες ζουν!!! Παρεμπιπτόντως, το entrance hall, i like, αλλά μια ένσταση...δε συνάδει με το background της οικογενείας, εδώ χρειαζόταν ένα background α λα δυναστεία, ένα status άλλο, μια έκταση εκτός πολλών στρεμμάτων...ένα piper παρκαρισμένο παρακεί.
Και επιστρέφω...εκείνη, μου εκμυστηρεύηκε, αντί να βλέπει τον Παπακαλιάτη, επέλεξε την άλλη εύκολη λύση, την πιο high – tech. Έχει και μια άνεση με το μέσο, προτίμησε την ανώδυνη μέθοδο.. Πλασματική και αποστειρωμένη. Αμ, δεν της βγήκαν τα κουκιά στο μέτρημα!
Περασμένες μόλις τέσσερις μέρες, τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, ψάχνει να βρει την έρμα σε κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω, απειροελάχιστα παραπάνω, αδικαιολόγητα παραπάνω, ρεαλιστικά, γήινα, δευτερόλεπτα δίχως λογική, χιλιόμετρα, πτυχία, Ε9, μάρκες, name dropping, κάποια δευτερόλεπτα, πως τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Άνοιξε μια πόρτα και η ζωή μπήκε. Κι ας είναι τα κείμενα αμφίσημα. Πάντοτε ήτανε και πάντοτε θα είναι. Προς τι ο φόβος?
