Σε λίγο θα κάνω μοσχαράκι με μελιτζάνες, μου γράφει, θα βάλει και κανέλα και γαρίφαλο, ίσως και να καλέσω και κανέναν, αν πετύχει!, μου γράφει, η Τήλος!
Τι κάνεις; Πνίγεσαι; Όχι σε μια κουταλιά νερό ελπίζω-δε σ'έχω για τέτοιο τύπο εξάλλου, μου γράφει, η Θεσσαλονίκη!
Χαμογελά, ακόμη στο κρεβάτι, με την καταιγίδα στο χέρι. Κανονικά θα ήταν σηκωμένη εδώ και δύο τουλάχιστον ώρες. Δε βαριέσαι, χαμογελά, περασμένα τα 33 ένα μήνα και κάτι, πριν τα κλείσει και αυτά, επιτρέπει στον εαυτό της, αργοπορημένα πρωινά ξυπνήματα!
Χαμογελά, κολλάν αθλητικό και τζην φουστίτσα και το φλις με τη neutrogena, έμεινε η ατάκα! Κατοχυρώθηκε στη Χριστίνα! Λατρεύει τους ανθρώπους με έξυπνο χιούμορ, μπαμ και κάτω. Αααα λατρεύει και τους ανθρώπους που αυτοσαρκάζονται. Λατρεύει και να της τα χώνουν, έξυπνα. Κάθε φορά, που φορά τη neutrogena, χαμογελά. Το Joannaki να σκοτώνεται στα γέλια γιατί το napapjiri το λέω πίρι πίρι. Θα φύγεις, μου λέει. Ανάμεσα στα γέλια, στα επετειακά δώρα μας και τον Σκούρα, καρφώνει κάπου τα μάτια και κάτι μου λέει.
Χαμογελά, με τα αθλητικά, ξυπόλυτη, και με το κασκόλ το βαμβακερό, το λευκό, το τυλίγει στο λαιμό της και χαμογελά, όταν κάνει αυτό που θέλει, χαμογελά. Το κασκόλ το άσπρο, το μαύρο και το μπεζ, τι καλά που τα κράτησε!
Κοιτά την ντουλάπα, γυναίκες! πότε πρόλαβε και τη γέμισε! Όλο το dressing room δικά της! Μπουφάν, έχει κόλλημα με τα μπουφάν. Καλά μια ντουλάπα μπουφάν???
Κορδελίτσα πορτοκαλί, την κοιτά! Σαλαμάνκα! Χαμογελά. Με τη Σόνια και τον Ξενοφώντα, τραπεζομάντιλο καρό.
Χαμογελά, με το ποτήρι της Ελένης μας, γεμάτο καφέ. Όλα τα ποτήρια της τα άφησε, να θυμηθεί να το πει στον Σταύρο, όλα τα ποτήρια και τα πιάτα και και και, α και την τηλεόραση τη φλατ!
Χαμογελά, το Σονάκι με παιχνιδιάρικη φωνή...... «κάτι μου λέει, ότι όοοολα τα βλέπεις, τα προγράμματα», μου λέει, αναρωτιέται για το φλατ. Το φλατ και κ λειστό?
Το φλατ και κλειστό! Τις προάλλες μόνο το άνοιξε κι έπεσε στα Lost! Χαμογελά, μέχρι και τα Lοst τα ελληνικά, τις προσπέρασαν...αυτές τις άνετες, τις προοδευτικές, μέχρι και τα ελληνικά Lost τις ξεπέρασαν! Να θυμηθεί να το πει στη Μαριάνθη. Στη Μαριάνθη της, που πάντα της λέει, «κάτι κάνεις λάθος, κάτι κάνεις λάθος!» και χθες της το ‘πε, στο τηλέφωνο, την ώρα που εκείνη περπατούσε μέσα στη ντουλάπα.
Χαμογελά, με τον καφέ να χύνεται στα δάχτυλα της την ώρα που σκύβει να μαζέψει το number two, με τα κλειδιά να κουδουνίζουν!
Παραλία, προς στιγμή να δυσανασχετεί, άργησε σήμερα...αλλά και πάλι... πειράζει που άργησε? Σάββατο. Την αγαπά, παραδέχεται πως την αγαπά, την άσχημη, όμορφη πόλη της. Tην αγαπά, τη θάλασσά της, την παραλία της, την αγαπά, αγαπά να την περπατά. Το Viarreggio και τη Γιώτα της via Lupo, σκέφτεται, ανήμερα παραμονής, στο τηλέφωνο...«μη χάνεσαι», της λέει.
Xαμογελά.
Κάθε φορά, μα κάθε φορά, πώς γίνεται, αναρωτιέται η άθεη... πώς γίνεται να χτυπάει το τηλέφωνο, και να της λένε αυτό, τη σωστή ατάκα. Πώς γίνεται? Μετρημένες φορές το χρειάστηκε, μετρημένες φορές το παρέλαβε.
Χαμογελά για το χθεσινό debate, με τους πιο στενούς να μαλώνουνε για τον Α’ & τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, πάνω από μπύρες, βότκες, νερά και καρότα. Χαμογελά, γιατί ψύχραιμα, σχεδόν αδιάφορα, σα να μην είναι σημαντικό, περιμένουν να την ξεπετάξω την πρόταση...
Χαμογελώ, όχι για την πρόταση, αλλά γιατί περασμένους αυτούς τους Φλεβάρηδες, και με ένα κινητό για μέρες κλειστό, εκείνοι έχουν τον τρόπο...να με βρίσκουν.
Τους ευγνωμονώ, γιατί με αφήνουν καμιά φορά...και να χάνομαι.
