Άνοιξη του 2008, άνοιξε τη γυάλινη πόρτα, διέσχισε το χώρο και έκατσε στο γραφείο αριστερά. Τις χωρίζει ένα γραφείο και ένας αέρας υπεροπτικής ευτυχίας, της εισερχόμενης, της βαθιά νυχτωμένης. Μιλάνε για σχέσεις και η intruder, αναλύει την επιτυχία του μοντέλλου half and half, σαν το γάλα από το trader Joe's. Βασικά πρέπει να μιλήσουν και για ντουλάπες.
Τέλη άνοιξης, Μάης, θα ξαναμιλήσουν για ντουλάπες, όχι πελάτη, τις δικές της, της νυχτωμένης intruder, της κατά πέντε κιλά πιο αδύνατης. Το half and half ξύνισε κι αντί να το πετάξουνε πετάξαν το ψυγείο, το eco-friendly…
Τις χωρίζει ένα γραφείο και τις ενώνει μια πρόταση. Δε θα σας την πω, ήταν επώδυνη, αληθινή και έκοβε όπως μόνο τα κεραμικά μαχαίρια το κάνουν. Της έτινε το χέρι, την κοίταξε στα μάτια, βαθιά, εισχώρησαν απελπιστικά σοβαρά, δεν την έχουν ξανακοιτάξει πιο σοβαρά, ο πιο αναγκαστικός μονόδρομος της ζωής της, ήταν αυτό το βλέμμα.
Σε ένα μαγαζί με κουζίνες, που μπαίνουν άνθρωποι που συνήθως σχεδιάζουν το ξεκίνημα, τη συνέχεια μιας ζωής συντροφικής, εκείνη εισέπρατε μια πρόταση, αυτό και αποσιωπητικά…Μπορείς να εμπιστευτείς τα αποσιωπητικά? Μπορείς.
Όταν ανεβαίνει για να τη δει, και σπρώχνει εκείνη τη γυάλινη πόρτα, χρώματα λάκας, ξύλα, μοντέλλα ανάμικτα και στη μέση εκείνη, την αγκαλιάζει σφιχτά πια, της σκάει φιλιά ζουμερά και την αφήνει να λιώσει σε μια καρέκλα απέναντι της. Την αφήνει πια, αυτήν την intruder της άνοιξης, να της καταναλώνει τον χρόνο της, ακόμη και τον επαγγελματικό. Μοιάζει διαστροφή, αλλά νομίζω ότι το μαγαζί της είναι από τα πιο ωραία μπαρ της πόλης! Η μια πίσω από την μπάρα – γραφείο και η άλλη από μπροστά. Το σούρουπο να βαθαίνει κι η συζήτηση επίσης. Μαζί της νιώθω να περπατάμε τη ζωή μέσα από προτάσεις και σκέψεις. Εγώ να τις περιγράφω το μετά τους 33 Φλεβάρηδες, προτάσεις, προτάσεις αραδιασμένες πάνω στο γυάλινο τραπέζι, πάνω στο δερμάτινο τραπέζι κι εκείνη να ξεκινά τις δικές της, μ’ ένα “δεν ξέρω”, όχι εκείνο της άγνοιας, αλλά εκείνο της μεστότητας, εκείνο που αφήνει χώρο και χρόνο για να δει παρακάτω, της εγκράτειας, του να αφήσουμε τον ποιητή, τη ζωή, τον άνθρωπο, να μας πει αυτό που θέλει να μας πει…
“Δεν ξέρω” και το όνομά μου να ακολουθεί, και τα αποσιωπητικά, πάαααντα τα αποσιωπητικά. Πια τα αποσιωπητικά της, τα λατρεύω…και τον τρόπο που εκφέρει το όνομα μου. Με χροιά ζεστή, όπως αργοψήνεται το φαγητό μέσα σε γάστρα terracotta τοσκάνικη. Αντιστάθισμα για την κεραμική λεπίδα που μου βάλλε στο χέρι, νομίζω, τότε τον Μάη του '08.
Την κοιτούσα χτες, να γελά και την απολάμβανα. Το βλέμμα της κανονικά είναι πικάντικο, μαλλιά σπαστά, και δυο κοκαλάκια τοσοδούλια να συγκρατούν μερικές αφέλειες, δυο κοκαλάκια συγκρατούν αυτό που είναι εκείνη, εκείνη είναι στις λεπτομέρειες, τις λεπτομέρειες που πρέπει να τις ανακαλύψεις.
Η γοητεία βρίσκεται στις λεπτομέρειες.
Η ζωή βρίσκεται στις λεπτομέρειες.
Οι φίλοι κάνουν τη διαφορά με λεπτομέρειες.
Σημαντική λεπτομέρεια, έχει γενέθλια ίδια μέρα με τη μαμά μου. Δε μοιάζουν καθόλου!!! Παραδόξως, είναι ίδια με εμένα!!! Και όχι δεν είναι απρόβλεπτη, απλώς κόβει ορθολογιστικά με κεραμικό μαχαίρι και αν είσαι τυχερός μπορεί μια λεπτομέρεια να σου ανοίξει το καπάκι μια τοσκάνικης γάστρας. Φαγάκι ζεστό, πικάντικο, θαλπωρής, comfy food!!
Σημαντική λεπτομέρεια, έχει σήμερα γενέθλια και υπάρχει μια λεπτομέρεια που αδημονώ να της στείλω, για τη λεπτομέρεια που ενηλικίωσε τους Φλεβάρηδες, στα 32! Χρόνια πολλά!
