Ελπίζεις ακόμη?
Απορώ με το κουράγιο σου!
Το διαβάζει και χαμογελά!
Όχι, κουράγιο δεν έχει. Ή μπορεί και να έχει! Σίγουρα έχει! Αλλά καν, στην προκείμενη, καν δε χρειάζεται!
Εξάλλου συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω της! Δεν προλαβαίνει!
Να το ξαναπιάσουμε από την αρχή?
Είναι ηλιθιωδώς αισιόδοξη! ίσως και όχι τόσο ηλιθιωδώς.
Αλλά να...έχει γίνει και ένα κλικ στο κεφάλι της. Εκεί που κανονικά θα στα χωνε. Είπε να το πάρει αλλιώς!
Όχι, όχι...όχι την αδιαφορία, ως στάση ζωής, δεν την έπιασε αλά μπρατσέτα.
Όσο για την γκρίνια,... δε γνωρίστηκαν ποτέ! μα ποτέ!
Εξάλλου δεν προλαβαίνει...
Συναντήσεις!
Συναντήσεις με ωραίες συμπεριφορές και ωραίες προσπάθειες και ωραίες σκέψεις.
Πώς να μη χαμογελά?
Για διάβασε!
Θέατρο...κατ' οίκον!!!
Το ξες??? το ξέρεις αυτό?? αυτό το καταπληκτικό που γίνεται στην πόλη σου???
όχι, όχι...δεν είναι ντελίβερι για εγωιστές ανθρώπους, είναι ντελίβερι τρυφερότητας προς εκείνους που τη χρειάζονται.
Το ξέρεις? το σκέφτηκες ποτέ, λατρεμένε μου αναγνώστη, εν τω μέσω του τρεξίματος, του άγχους για άκρως δικαιολογημένα και άκρως αδικαιολόγητα πράγματα, το σκέφτηκες ποτέ...να σκεφτείς...αν λέω γω, αν κάτι, κάτι μπορείς εσύ να κάνεις...εκτός, λέω γω τώρα, εκτός του καφέ, του γυμναστηρίου, της ποδηλατάδας, εκτός της θεατρικής παράστασης που τρέχεις να παρακολουθήσεις, καλή ώρα η γράφουσα, άλλη μεγάλη εγωίστρια της απόλαυσης, σκέφτηκες ποτέ...να τη δώσεις??
ναι, ναι...τη θεατρική παράσταση σκέφτηκες ποτέ να τη δώσεις, σε εκείνον που θέλει, και δεν μπορεί να ρθεί??
Ε, λοιπόν...κάποιος το σκέφτηκε!!
και τον έχεις διευθυντή στο ΚΘΒΕ!!
πώς να μη χαμογελάω λοιπόν?
Τον κύριο αυτόν, τον κ.Σ. Χατζάκη, αυτή, προσωπικά, δεν τον ξέρει, αλλά ένα μπράβο, μπράβο μεγάλο θα του το πει!
Καθισμένη πριν μήνες, περιμένοντας να δει μια άλλη αδυναμία, φώναζε με, Μαρκουλάκη Κωνσταντίνο, και όχι, όχι γιατί είναι μόνο κούκλος...αλλά για πολλά πολλά άλλα που δεν είναι της ώρας, αλλά ίσως κάποτε και να βγουν..προς το παρόν..επιστροφή, στο θέατρο Γης.
Καθισμένη λοιπόν εκεί, ανάμεσα στην ασφάλεια, κουνώντας ακατάπαυστα το πρόγραμμα και "πληγώνοντας" το προφίλ της, της κοινωνήσανε μυστικό!!!
Αν καθόσουν κι εσύ, δίπλα σε μια ηθοποιό του Κρατικού, και τα μάτια της τρέχανε δάκρυα για τα όσα όσα λαμβάνει εκείνη από το ελάχιστο, μου πε, που δίνει με αυτό το "κατ'οίκον θέατρο"...πίστεψε με θα σηκωνόσουν σούμπιτα και θα 'ψαχνες τη σχολή Σταυράκου, του Ροντήρη, του Κουν...τώρα, τώρα, τώρα σου λέω, να κάνεις ηνρόλ!!!
Παραστάσεις κατ'οίκον λοιπόν!
Κατ' οίκον, παραδίδονται, μαθήματα..συμπεριφορών!!!
και ειλικρινά, λατρεμένε μου αναγνώστη, δεν ξέρω ποιος είναι... ο εκείνος που προσφέρει πιο πολλά, ποιος είναι ο κερδισμένος!
Θα σκεφτόμουνα...αμφότεροι! Είναι σίγουρη, ότι είναι αμφότεροι!
Αν ελπίζω λοιπόν?
Φυσικά και ελπίζω!
Όχι κουράγιο δεν έχω. Όχι, όχι, όχι απαισιόδοξα. Κουράγιο, είναι μια τεράστια λέξη, απύθμενη που χρειάζεται αλλού! Και καλύτερα να ρωτήσεις την Ίνγκριντ Μπετανκούρ, αγαπητέ Άρη, της μίας ώρας συνάντησης ζωντανά, κάποιας Κυριακής. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένη, ότι το κουράγιο πάει αλά μπρατσέτα με τη μεγάλη κυρία Ίνγκριντ Μπετανκούρ.
Αλλά ελπίδα, ναι, ελπίδα έχω!
Και φυσικά χαμογελάω.
Και όχι Άρη, καμιά φορά με πληγώνουν οι συμπεριφορές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη λέξη κουράγιο, σίγουρα όχι.
Αφιερωμένο στον αξιότιμο κ. Σωτήρη Χατζάκη.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Στέλλα. Όχι, μόνο για τις ατελειώτες συζητήσεις σε πεζούλια που έχω βάψει, αλλά για τα χαμόγελα που μου χάρισε, αναπάντεχα μέσα στο καλοκαίρι. Συμμετέχοντας στο Θέατρο κατ' οίκον.
Εσύ αλήθεια...πού συμμετέχεις? συμμετέχεις? γκρινιάζεις? τιτιβίζεις?
Εκείνη χαμογελά προς το παρόν. Καλό θα 'ταν βέβαια και να "ξεκουνηθεί"!
Άρη, χαιρετώ σε!
