Σχηματίζει τον αριθμό, μόλις έχει βγει από τον Παπασωτηρίου στη Νίκης. Αγαπά τη Νίκης, εκεί έξω από τον Παπασωτηρίου, την αγαπά, λίγο πριν και λίγο μετά. Το βλέμμα ξέμπαρκο στον Πύργο τον λευκό.
Η άλλη φωνή στη γραμμή, χωρίς «γεια», χωρίς «πού είσαι?», χωρίς «πού χάθηκες!», κατευθείαν ένα γέλιο δυνατό. Σαν να το κλείσαν χτες. Το κλείσαν πριν κανά χρόνο!!!
Κλείσανε και το ραντεβού, αόριστα, ναι, ναι αόριστα, ξέρουν ότι θα βρεθούν αυτόν τον Ιούνιο.
Και θα βρεθούν!
Περπατάει κάτι τακούνια, τα βαλε ειδικά για εκείνην, δεν ξέρει αν θα φτάσει, τη βαρκαρόλα χορεύει, τσουπ χοροπηδάει σαν κατσίκι, πλατς μέσα στα νερά, ένα, δύο,τρία, ανεβαίνει τα σκαλιά, στρίβει δεξιά και... πέφτει απάνω της. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Λίγο πιο ξανθιά! Της πάει μια χαρά!
Ένα αίθριο, όλο δικό τους. Ένα αίθριο σα να είναι στους τροπικούς. Ο φραπές, ο καπουτσίνος, τα τσιγάρα, τα νερά. Τα κινητά! Φιλοφρονήσεις στα κινητά, γέλια πειραχτικά και το παραμύθι ξεκινά!
Στο «όνειρο» της έδωσε τα εύσημα. Δεν το πήρε, θύμα στατιστικής. Εκείνη πάλι γράφοντας ένα, έβγαλε τρία! Ναι,ναι!! Μπορεί να συμβεί και αυτό! Την κοιτά και την καμαρώνει.
Οι πελάτες μας, μας διαλέγουν, είναι πια σίγουρη. 34 Φλεβάρηδες μετά, είναι πεπεισμένη ότι παίρνουμε τους πελάτες που μας αξίζουν. Έρχονται και μας βρίσκουν. Έρχονται μια μέρα, και χωρίς να το καταλάβεις κάποιοι από αυτούς, εκεί ανάμεσα στα τηλεφωνήματα τα επαγγελματικά, τα αγχωτικά, ενίοτε και μέσα στα μπινελίκια, μπινελίκι το μπινελίκι έρχονται και γίνονται φίλοι μιας ζωής.
Ξεσπάει η βροχή. Μπόρα καλοκαιρινή, σχεδόν κινηματογραφική. Σταγόνες, χοντρές, να πέφτουν κάθετα, το απέναντι δε φαίνεται, δεν υπάρχει, δε χρειάζεται. Κοιτάει τη βροχή. Δε θα ήταν ωραία χωρίς βροχή!
Υπάρχουν ώρες, που ζούνε μέσα στη βροχή, μέσα στην υγρασία, ώρες κλειστές. Μπορεί να είναι μόνο τρεις κι όμως χωράνε συμπυκνωμένα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στο παρόν, της έδωσε κάτι ατάκες στακάτες!
Το βλέμμα ξεστρατίζει. Στάλες στα κινητά τα παρατημένα, στάλες στην ψυχή πεντακάθαρες, να ζεματάνε.
Την κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια. Μπορεί η ειρωνεία στη φωνή να είναι χάδι? Μπορεί! Αχ, να σε ξέρουν καλά, να βλέπουν πίσω από πολλά επίπεδα. Πολυτέλεια!
Το σπασε το ποτήρι, το σπασε!
Ένα ιατρείο με θέα σε λιβάδια της Νότιας Γαλλίας. Ενα σπίτι στις «Les Halles». Ένα διαχωριστικό, χειροποίητο, χορδή χορδή πλεγμένο. Ένα κλειδί στην πόρτα και να χαμογελάει, πάντα.
Κοίτα μου λέει, δεν έχουμε χρόνο, για «μα και μου».
Γη, γη, μου ζήτησε! Γη, της υποσχέθηκα! Άσε τον αέρα, μου ‘πε. Θα σκάσεις από τόσο οξυγόνο! Φτάνει!
Το βλέμμα σταματάει στο φυτό. Στρίβει αριστερά, κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Σταμάτησε η βροχή. Τη Μαλαισία σκέφτεται. Ξέρει ακριβώς γιατί.
Dedicated to one of the most important persons, a co-traveler, during the significant year of 2008 which happened to be a turning point of my life. With all my heartfelt appreciation for being there for me, in many formal & informal ways.
