Την έχω σε μια φωτογραφία σχεδόν παιδική...Σοφούλη με Ανθέων, να είναι πρωί; να είναι μεσημέρι; Δε θυμάμαι...πίσω μας ένα βενζινάδικο, πολύ πριν το plaisir ανοιχτεί στις μεγάλες μπίζνες, όταν ακόμη πληρώναμε το χωνάκι σε δραχμές, 60! Τρία εικοσάρικα...ήταν πολύ εύκολο να βρεθούνε...ένα εγώ, ένα εκείνη, ένα κάποιος τρίτος...απλά πράγματα! Σοκολάτα μάνγκο...
Νομίζω είμαστε ακόμη γυμνάσιο, το λένε τα ρολόγια που φοράμε, δεν μας έχει πιάσει ακόμη η swatchμάνια!
Διαβάζω τα γράμματά της σ’ένα εφτάρι, έρχονται από το Βόλο. Π. Καρτάλη είναι ο μόνος δρόμος που ξέρω, από μνήμης, όπως και το φοιτητικό της σπίτι εκεί, από περιγραφές! Τα γράμματά της έρχονται από το Λονδίνο...λατρεύει το Λονδίνο...τα γράμματά της δεν έρχονται πια ταχυδρομικώς, έχουν αντικατασταθεί από sms και μπίρες...η πρώτη; αρχή φθινοπώρου στην Π.Π.Γερμανού, 2002. Τα διλήμματα τότε ήταν απλοϊκώς ευχάριστα. Τα διλήμματα τώρα είναι άσ’ τα να πάνε...έχουν μεσολαβήσει κι ένα κάρο πράγματα. Κοιτιόμαστε πάνω από κούπες πορσελάνινες του καφέ, πάνω από ποτήρια διάφανα ψηλά κολονάτα μπίρας, πάνω από ποτήρια χαμηλά κρυστάλλινα που φιλοξενούν Oban...συνεννοούμαστε χωρίς λόγια...
Με ξέρει όσο λίγοι άνθρωποι, καμιά φορά νομίζω πως με ξέρει καλύτερα κι από μένα! Καμιά φορά της ξεφεύγω από αριστερά, από δεξιά...και τότε με λέει αμοιβάδα. Καμιά φορά με μαλώνει ότι παραείμαι αμοιβάδα και μετά μου κάνει τα χατίρια και με πάει στα αγαπημένα μου καφέ, ή στο αγαπημένο της ταβερνείο που τώρα πια έχει γίνει και το δικό μου αγαπημένο, εκεί πίνουμε μόνο Kaiser. Την πρώτη καλοκαιρινή Peroni, θα την πιω μαζί της, κάπου μακριά που μόνο αυτή ξέρει.
Και ξέρει πολλά, πάρα πολλά, ίσως τα περισσότερα...και έχει υπομονή μεγάλη υπομονή, κι εγώ που σήμερα γράφω γι’αυτήν πρέπει να είμαι προσεκτική πολύ προσεκτική για το τι γράφω, γιατί πώς να προστατέψεις τον άνθρωπο που κουβαλάει την ψυχή σου, πώς να μην ξεφύγεις σε σχόλια προσωπικά, Μαριανθάκι...δυσκολεύομαι να κρατήσω το μέτρο...τι να τους πω για την Κυριακή εκείνη στη θάλασσα, τι να τους πω για την Τρίτη του Οκτώβρη, που πήρες άδεια για να κάθεσαι απλά δίπλα μου, ώρες χωρίς να μιλάς, απλά για να είσαι εκεί, τι να τους πω για το πρωινό τηλεφώνημα κάθε μέρα, όταν όλα μεταξύ σας έχουν τόση βαρύτητα και είναι τόσο κωδικοποιημένα...
Μμμμ, ξέρω τι θα τους πω!, ότι χτες αποφασίσαμε η άλλη μας έξοδος να είναι σίγουρα στην pizza di Spagna, γιατί ψοφάμε για το καλτσόνε και τη σαλάτα λάχανο που διαθέτει και γιατί στα 32 μπορεί να καήκαμε, αλλά στα 33 μας κάνουμε ό,τι θέλουμε, στα 33 μας πια μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε ότι ναι, μπορείς να περνάς καλύτερα στην pizza di Spagna, χωρίς καμιά ενοχή!!! Αρκεί να είσαι εκεί εσύ, ναι βρε! Εσύ, εσύ!
Κι επειδή το εσύ είναι τεράστιο, απύθμενο....θα επανέλθω πάλι κάποιο πρωινό ηλιόλουστο, σαν το σημερινό! Και που είσαι? Περιμένω εναγωνίως το feed back☺
