A as associate kai na 'nai dear!

Πριν μήνες τη γνώρισα, όχι πολλούς. Κατάξανθη και πληθωρική. Σε μια καρέκλα, να κρατώ τον εσπρέσο. Σε ένα brainstorming, εκείνη, έκανε join in. Εγώ μονίμως αφηρημένη, ένας ήλιος δυνατός, και τη θαλπωρή. Αυτά θυμάμαι! Έκατσε εκεί απέναντι, κι έτσι απλά μπήκε στη ζωή μου. Πώς μπαίνουν έτσι απλά ορισμένοι άνθρωποι στη ζωή μας, και το γλυκό δένει?  Όχι απλά δένει...αλλά απογειώνεται!
Στιγμές....οι στιγμές μπορούν να είναι τρομακτικές, μπορούν να είναι ανήμπορες, μπορούν όμως και να είναι απογειωτικές! Αρκετά δίκαιο, τολμά να πει. Οι στιγμές παίρνουν ανθρώπους από κοντά σου, οι στιγμές αιωρούν ανθρώπους, άπιαστα, μπροστά σου, οι στιγμές σπρώχνουν μαλακά, στοργικά, ανθρώπους, πλάι σου.
Στιγμές....η μια να ανεβαίνει μια σκάλα, η άλλη να σπρώχνει μια πόρτα, δυο καρέκλες μπορντώ, η μια απέναντι από την άλλη, και τσουπ, η ζωή σου πλουτίζει! Έτσι απλά!
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, εξακολουθώ να πιστεύω ..ότι... όχι, τίποτα δε γίνεται για συγκεκριμένο λόγο, όχι απαισιόδοξα, ούτε αιτιοκρατικά. Υπάρχει όμως κάτι στη ζωή, στη δική μου ζωή, που μου ασκεί μεγάλη γοητεία, με αφήνει άφωνη ορισμένες φορές, και με κάνει ξαφνικά, τελείως ξαφνικά, να χαμογελώ. Δεν ξέρω πώς, αυτή η ζωή, που μου έδωσε πολλά, και μια μέρα μου τα πήρε σχεδόν όλα, αυτή η ίδια η ζωή  μου επιστρέφει ακόμη δώρα, δώρα πολλά.
Τολμώ να πω μου επιστρέφει πληθωρικά ό,τι μου σαβούρντισε μέσα σε μια στιγμή. Τη μουσική...για παράδειγμα, τη μουσική... μου τη στέρησε, τη μουσική. Βουβάθηκε η ζωή, η καθημερινότητα έμεινε βουβή. Δυο χρόνια η δική της καθημερινότητα..έμεινε βουβή. Μια ζωή, με μία διάσταση μείον, μια ταινία δίχως μουσική...
Κι ήρθε η στιγμή, ήρθε εκείνη η Παρασκευή, εκείνο το πρωινό, κι έπειτα το βραδινό και γέμισε ο χώρος ξανά μουσικές. Εκείνη μπήκε στη ζωή μου, για να μου επιστρέψει τις μουσικές! Αν η Σοφία μου δώσε πίσω τις γεύσεις, η Κατερίνα, μου έδωσε πίσω τους ήχους!
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πώς γίνεται στις ζωές των άλλων, αλλά στη δική της ζωή, πόρτες ανοίγουνε και εισβάλλουν οι άνθρωποι που πρέπει να εισβάλλουν. Δεν ξέρω πώς γίνεται στις ζωές των άλλων, αλλά στη δική της, οι φίλοι ανοίγουνε πόρτες και εισβάλλουν. Δυναμικά! Στη δική της ζωή, σα σκηνή, σαν σε πρόβα θεατρική. Τόσο απλά, αβίαστα. Γεμίζει ο χώρος ζεστασιά, οι δικοί της φίλοι γεμίζουν το χώρο με έναν άνεμο,...Λίβα...θα τον περιέγραφε, ζεστό, ορμητικό όπως ακριβώς τον ονειρεύεται, τον αέρα, στην Αφρική. Οι δικοί της φίλοι, μπαίνουν και είναι ορμητικοί.
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς, όταν πόρτες, κανονικές πόρτες, ανοίγουν και εισβάλλουν στη σκηνή της καθημερινότητας σας, οι φίλοι, δεν ξέρω ειλικρινά τι νιώθετε, αλλά εγώ νιώθω θαλπωρή. Ακουμπισμένη σε μια μπάρα, κατάξανθη, πίνει την μπύρα της και γελά. Ακουμπισμένη στην μπάρα, εκατοστά παραδίπλα της, νιώθει ασφαλής. Πώς γίνεται και με ορισμένους φίλους νιώθεις ασφαλής στη στιγμή! Δεν ξέρω πώς, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε διαβάσουν με τη μια, που βασικά...επιστρέφουν σε τόπους γνώριμους, σε μια γλώσσα που την γνωρίζουν αρχαικά, που γυρίζουν σε εσένα.
Ναι, σε εσένα επιστρέφουν! Η οικειότητα, καμιά φορά η οικειότητα, παραδόξως, δε χρειάζεται χρόνια. Έρχεται και κάθεται απέναντι σου, σου λέει μια λέξη, την πρώτη της λέξη και το ποίημα ξεκινά! Μπλογκάρει και αυτή, σαβουρντίζει την εικόνα της κι αυτή, μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα και να τα ξαναχτίσει στη στιγμή. Ψυχικά δυνατή, πληθωρική και ζεστή, πολύ ζεστή.
33 + 1 Φλεβάρηδες μετά, τι με συγκινεί? Ότι η δική μου η associate εισβάλλει στο χώρο πληθωρικά, ούτε ισοπεδωτικά όπως καμιά φορά εγώ, ούτε αντιπαθητικά όπως καμιά φορά εγώ, ούτε αγέρωχα όπως καμιά φορά εγώ, εισβάλλει όπως ο Λίβας, εισβάλλει ανθρώπινα, θετικά! Η Κίσκι ξεχειλίζει αισθήματα, αυτό!, μέσα σε έναν κόσμο flat, εκείνη πλουσιοπάροχα ανοιχτή. Θησαυρός! Αυτό σας εύχομαι, βράδυ Κυριακής, φίλους θησαυρούς, σε συναισθήματα, να σας τα χαρίζουν, δίχως μετρήματα, απλόχερα! Αυτό! Πηγαία! ααα και μουσικές, να σας αφιερώνουν μουσικές, τις σωστές για εσάς, μουσικές!

Στην κόψη του ξυραφιού, και όχι δεν είναι πιασιάρικος τίτλος, είναι η αλήθεια.

Την ξέρω μήνες, όχι προσωπικά, όχι. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς καν να μπορεί να περάσει από το μυαλό της, είναι το μέτρο μου, το ζύγι μου, για τα πάντα. Είναι το θάρρος μου, είναι το να σηκωθώ ορισμένες μέρες από το κρεβάτι μου, είναι το βάλσαμο στο νευρικό βήχα που με ταλαιπωρεί όταν δυσκολεύομαι, είναι το να δώσω τόπο στην οργή όταν με συγχύζετε.
Είναι σε μια εντατική. Μήνες τώρα. Αυτούς τους μήνες που εσείς πηγαινοέρχεστε, αυτούς τους μήνες που σπαταλάτε αριστερά και δεξιά, αυτές τις μέρες που τις πετάτε σαν μπίλιες που κυλάνε στα πεζοδρόμια... Είναι μήνες στην εντατική. Μήνες τώρα. Αυτούς τους μήνες που πηγαίνω σούπερ μάρκετ, που το βαριέμαι θανάσιμα, αυτούς τους μήνες που μαλώνω στα τηλέφωνα, αυτούς τους μήνες που μπανάνες μαυρίζουν αφάγωτες, στην κουζίνα μου...
Είναι μήνες στην εντατική. Μήνες τώρα που εμείς πηγαίνουμε για καφέδες στο παράθυρο με θέ και όμως τη θέα δεν τη βλέπουμε...Μήνες  τώρα, που πηγαίνουμε για τσίπουρα με τους φίλους και εσύ δεν έρχεσαι γιατί πνίγεσαι στη δουλειά. Μήνες τώρα που την πηγαινοφέρνεις, τη λάθος συμπεριφορά σου, και δε λες να το σηκώσεις το ρημαδοτηλέφωνο και να το πεις το «έλα!».
Είναι σε μια εντατική, όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλοι, άλλοι δικοί της στενοί, πολύ στενοί. Σε μια εντατική μήνες τώρα...
Είναι η πιο στενή, η πιο κολλητή, κάποιας άλλης. Μήνες τώρα εκείνη στην εντατική, κι εγώ μήνες τώρα, να την σκέφτομαι σποραδικά. Τολμώ να πω...επιπόλαια...
Βράδυ Παρασκευής, πριν βγω ή πριν δε βγω, με το μαλλί υγρό διαβάζω ένα γράμμα ηλεκτρονικό προσωπικό, πολύ προσωπικό. Μου το στέλνεις και με τιμάς. Εκείνη στην εντατική και η άλλη , κοντά στο σύνορο. Η μια ξαπλωμένη στο αποστειρωμένο περιβάλλον και η άλλη όρθια, να την φυσάει το θαλασσινό αγέρι. Η μία στο βορά και η άλλη στο νότο.
Στη Συκιά, στη Συκιά συναντήθηκαν. Στη Συκιά...ένα σταυροδρόμι στη Συκιά, και η πορεία άλλαξε!!!
Σταυροδρόμια λοιπόν...σκεφτείτε λίγο τα δικά σας σταυροδρόμια, σκεφτείτε λίγο όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι σας με αυτούς που γίνανε οι πιο λατρεμένοι, οι πιο στενοί, οι πιο κολλητοί σας φίλοι. Σκεφτείτε λίγο εκείνα τα σταυροδρόμια, που σας αλλάξανε, που σας κάνανε άλλους, που σας χάρισαν χαμόγελα, και γέλια και αγκαλιές και, και, και, και...
Σκεφτείτε λίγο, σκεφτείτε λίγο τις στιγμές, τις στιγμές που ανοίγουν οι πόρτες οι γυάλινες στα αεροδρόμια και χάνεστε στις αγκαλιές τους. Σκεφτείτε τα πειράγματα για τους νότιους και τους βόρειους, σκεφτείτε λίγο τα μαλώματα, τα μπινελίκια για λάθος οδηγίες, για λάθος παρκαρίσματα, σκεφτείτε λίγο τα παρακαλητά....σκεφτείτε την άρνηση, την επίμονη άρνηση...όχι από πείσμα, μα από νιάξιμο, από μια παράξενη δικαιοσύνη που αναπτύσσεται μόνο μεταξύ κολλητών.
Εκείνη στην εντατική, και η άλλη μήνες νοερά να την νοιάζεται, να της θυμώνει, να της λείπει....
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, χάρη σε μια εντατική που...αντιπαθητικά...εγωιστικά...με βάζει από την πλευρά των τυχερών...γιατί οι δικοί μου κολλητοί είναι all over the world...μόνο αυτό, μόνο αυτό μου επιτρέπω, θυμήσου τα σταυροδρόμια της ζωής σου, θυμήσου τη στιγμή εκείνη που το σανίδωνες, εκεί, εκεί στην κατηφόρα που ξελαρυγγιαζόσασταν τραγουδώντας κομμάτια του ’80. Θυμήσου και παρ’ τον τηλέφωνο. Σκεφτείτε λίγο...να λένε το όνομα σας...οι πιο λατρεμένοι!!!
Μερικές φορές οι πιο λατρεμένοι, βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού κι εσείς απλώς σκορπίζετε γυάλινους σβόλους στα πεζοδρόμια της καθημερινότητας σας.

ένα γεμάτο μέλια χεράκι

Κάποτε τα πράγματα ήταν απλά. Την έβλεπε, τον έβλεπε, coup de foudre. Κάποτε άνοιγε μια πόρτα ενός μουσείου, ενός μπαρ, τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν οι άλλοι, οι κοινοί γνωστοί, έπαιρνε μια καρέκλα, ένα σκαμπό, ένα κατιτίς το έβαζε εκεί μπροστά στη φάτσα σου, να γίνει το eye contact και τα πράγματα δρομολογούνταν. Κάποτε υπήρχαν τηλεφωνικοί θάλαμοι σε κάθε δρόμο, αυτοί οι παλιοί με την πόρτα την αναδιπλούμενη, που άμα μπαίνατε δύο μέσα, υπήρχε θέμα στο να βγείτε ατόφιοι, αν ήσασταν ετερόφυλοι! Κάποτε αυτοί οι θάλαμοι χωρούσανε και 3 του ιδίου φύλου συνήθως, που παίρνανε να κάνουν πλάκα στο highschool sweetheart!!!
Τώρα με τα κινητά ανά χείρας, μέρες πριν, μια σκέψη έκανε...κινητά δίπλα δίπλα, και άλλα παρά κει, και να μη ζητάς το νούμερο. Όχι από ντροπή, περάσανε ανεπιστρεπτί οι καιροί της ντροπής...τώρα διανύουμε τους καιρούς του, να μην ενοχλήσουμε, να μην εισέλθουμε στο χώρο του άλλου, τον προσωπικό. Να το κρατάς το κινητό, με την οθονίτσα σε save screen με θέμα αγαπημένο...για να κρατηθείς στην καθημερινότητά σου.
Κι άλλη μια σκέψη έκανε. Στην οθόνη του κινητού η εικόνα που επιλέγει να κοιτά, βρίσκεται εκτός ευρωπαϊκής ενδοχώρας. Οκ, είναι χώρος λατρεμένος, είναι χώρος που οι ώρες κυλούν αβίαστα, είναι χώρος που την απογειώνει, την κάνει να δακρύζει, να αναπνέει, αλλά είναι χώρος...από πότε ο χώρος οικειοποιήθηκε τη σκέψη της? Ένα κινητό με πολλές, πιστέψτε με, πολλές φωτογραφίες ανθρώπων αγαπημένων, και στο save screen...ο χώρος.
Ο χώρος...ο χώρος θεοποιήθηκε. Όχι μόνο στατικά, αλλά και δυναμικά. Πόσο μακριά, πόσο μακριά η δουλειά, ποσό μακριά? Και στα καπάκια τα στατιστικά...μονίμως απαισιόδοξα. Από πότε τα αισθήματα γίνανε χιλιόμετρα...πάνω από τα τόσα χιλιόμετρα δε θα κρατήσει!
Μπα!! Πού να κρατήσει... Καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει και εκείνο το έρμο, και το χουμε τερματίσει. Εντωμεταξύ, έχουμε προλάβει και να το κατηγοριοποιήσουμε. Τι θες? Λέγε ρε παιδί μου, τι θες? Ξεκάθαρα πράγματα...αναρωτιέται..μπορούν τα συναισθήματα να μπαίνουν σε κουτάκια του ενός τετάρτου, του μισόκιλου και του ενός κιλού?  Αντί να βυθίζεσαι στο χρώμα που έχεις απέναντι, εσύ -εγώ, είσαι με το μυαλό καρφωμένο σε γραφήματα, τόση η απόσταση, τόσες οι ώρες, τόση η άδεια, τόσες το champions league, τόσες το μανικιούρ, τόσες ο Παπακαλιάτης...που να σου βγει το μέτρημα...
Αμ ο Παπακαλιάτης...έλεος ρε παιδιά, αντί να ζούμε το όνειρο, ζούμε τις Δευτέρες όλοι μαζί, αυτό το κάτι που μα το Θεό, δεν υπάρχει...το Παπακαλιάτειο universe..αμ οι μονοκατοικίες...κι εμένα όλοι μου οι φίλοι σε τέτοιες ζουν!!! Παρεμπιπτόντως, το entrance hall, i like, αλλά μια ένσταση...δε συνάδει με το background της οικογενείας, εδώ χρειαζόταν ένα background α λα δυναστεία, ένα status άλλο, μια έκταση εκτός πολλών στρεμμάτων...ένα piper παρκαρισμένο παρακεί.
Και επιστρέφω...εκείνη, μου εκμυστηρεύηκε, αντί να βλέπει τον Παπακαλιάτη, επέλεξε την άλλη εύκολη λύση, την πιο high – tech. Έχει και μια άνεση με το μέσο, προτίμησε την ανώδυνη μέθοδο.. Πλασματική και αποστειρωμένη. Αμ, δεν της βγήκαν τα κουκιά στο μέτρημα!
Περασμένες μόλις τέσσερις μέρες, τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, ψάχνει να βρει την έρμα σε κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω, απειροελάχιστα παραπάνω, αδικαιολόγητα παραπάνω, ρεαλιστικά, γήινα, δευτερόλεπτα δίχως λογική, χιλιόμετρα, πτυχία, Ε9, μάρκες, name dropping, κάποια δευτερόλεπτα, πως τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Άνοιξε μια πόρτα και η ζωή μπήκε. Κι ας είναι τα κείμενα αμφίσημα. Πάντοτε ήτανε και πάντοτε θα είναι. Προς τι ο φόβος?

Θ as Thaleia or giati de 8a paw stis Brussels!

Στην παπαρούνα τη γνώρισα. Στην μπάρα. Κοντό, κατακόκκινο μαλλί, κοντό. Να το πάμε με στερεότυπα? Να το πάμε.
Δε μασάει και ξέρει ποια είναι και τι θέλει, μπορεί και να μην το αποκτήσει ποτέ. Όχι επειδή δεν μπορεί, απλά επειδή εσύ φοβάσαι! Ανατρεπτική, όχι πιασιάρικα ανατρεπτική, ανατρεπτική γιατί μόνο έτσι γνωρίζει. Σιγά και μην περιμένει να «πέσεις» από το πώς είναι το μαλλί. Βαθιά νυχτωμένος, θα ‘σαι!!! Είσαι!!!
Ενέργεια στο πέντε. Να το συνεχίσω με τα στερεότυπα?
Πριζωμένη! Αθηναία!
Ομιλιτικότατη...
έξυπνα ομιλιτικότατη? Αθηναία εις διπλούν!! Όχι η Α8ηναία της διπλανής πόρτας, που πιθανόν να έχετε γνωρίσει εσείς, σε κάποιο αεροπλάνο της Aegean! Oι δικές μου οι Αθηναίες, όχι ότι δεν παίρνουν αεροπλάνο, όχι ότι δεν κάνουν web-check in, όχι ότι δεν μου τα χώνουν επειδή λέω «οικοδομή», την πάσα μια «πολυκατοικία»...αλλά όχι ρε παιδιά, δεν είναι ξανθιές, δε φοράνε burberries,  και ναι, αγαπάνε τα εξάρχεια, κι ας τελείωσαν τα γαλλικά σχολεία των βόρειων προαστίων.
Καλά, αυτή η δεύτερη δε, δε θυμάται και σε ποια γειτονιά του  L.A. county ζούσε...αλλά την άνω Πόλη τη χωρίζει σε 3 ζώνες, τρομάρά της!!!
Η παπαρούνα λοιπόν έγινε «δυο χωριά», κι εκείνα με τη σειρά τους ένα τηλεφώνημα. Αυτό που έχουνε, χτίστηκε πάνω σε στιγμιαία, αναπάντεχα τηλεφωνήματα, τηλεφωνήματα μόνο για να δώσουν το «locality». Δυο κολλημένες με την τεχνολογία, κολλήσανε ανατρεπτικά, πάνω από παραδοσιακούς, παλιομοδίτικους καφέδες και τσίπουρα χωρίς.
 Τι λατρεύω? τους αθηναίους που τα παρατάνε όλα στη μέση, όταν αναβοσβήνει ξέμπαρκο ένα sms στην οθόνη του κινητού τους και σου λένε... «έρχομαι»!!! Σε μια πόλη μητροπολιτική, που δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε τη γοητεία, το γκρι, τις λεωφόρους, τις γειτονιές που μείναν πίσω στο ’60, τα γλυκά που ποτέ δεν πέτυχαν και τους ολυμπιακούς που μοναδικά πέτυχαν, με αθηναίους που τρέχουν δίχως να ξέρουν ούτε κι ίδιοι το γιατί, υπάρχουν στιγμές που  η Αθήνα μπορεί και γίνεται μια τεράστια αγκαλιά! Στο μετρό του Χαλανδρίου, στον Eρατεινό, στο Soul kitchen, στο Public.
Μαζί της, βρίσκομαι για ώρες μετρημένες, ώρες ζωής. Αισθήσεις οξυμένες, να γελά δυνατά, να καπνίζει μανιωδώς κάτι τσιγάρα παραδόξως λεπτά, νεύρα γερά, ατσάλινα, να τα βρίσκεις στα αγωνιστικά. Να το ξαναπάμε στερεοτυπικά? Οδηγεί αγωνιστικά, αρπάζει με τη μια, και μέσα σε 4 μέρες μπορεί να σου «δώσει» πέντε μαγαζιά, κάνοντας σε να νιώθεις τουρίστας στην πόλη που σε γέννησε. Εμένα προσωπικά με κάνει να «αφήνω» πράγματα κάτω, εγώ!! Εγώ, που το  «κάτω», το ξέρω μόνο ως το αντίθετο του «πάνω», και που το λεκτικό πινγκ πονγκ με θρέφει όσο το choco 2 – layers γλυκό της Σοφίας! Αυτή η αθηναία λοιπόν, με αγαπά μοναδικά. Πλουσιοπάροχα και αυθεντικά.
Εγώ? Αααα, εγώ ζω σε «Ντίσνειλαντ» μαζί της. Γιατί? Γιατί, ο Βαρδάρης θα φυσά, θα κρατιέται από αυτοκίνητα στη Νίκης και θα ωρύεται στην πολιτογραφημένη αθηναία μαμά της, πόσο, μα πόσο γουστάρει να την παίρνει ο Βαρδάρης.
Ντίσνειλαντ, γιατί? Γιατί μέσα στο μαγαζί που αγαπάνε όλοι μου οι φίλοι, εκείνη το’χει καθιστικό, γιατί τιτιβίζει μέ κάθε άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα της και ρωτά! Ρωτά! Ρε παιδιά, ρωτά!! Θα βρει κοινό γνωστό από την Αλεξανδρούπολη, out of the blu, θα σηκώσει το κινητό μου και θα μιλάει στο Σονάκι με τις ώρες. Θα θέλει να φάει στο «μαμίσιο» γιατί θέλω εγώ. Θα θέλει τη γνώμη μου για το λογότυπό της, γιατί είμαι εγώ.
Αυτό! Νομίζω πως αν για κάτι μοναδικά την αγαπώ, είναι γιατί όχι μόνο με αφήνει να είμαι εγώ, ένα εγώ "escaped goat εγώ", αλλά γιατί αυτό το "εγώ", το βρίσκει απολύτως φυσιολογικό! 2 λαπτοπς μονίμως ανοιχτά και δυο κινητά που χτυπούν ιντερνετικά, είναι το απολύτως φυσιολογικό!
Respect!!!
Περασμένους και officially τους 33+1 Φλεβάρηδες, όπως λέει και ο άλλος λατρεμένος μου φίλος, το μόνο που της χαρίσa σαν «thank you note», ήταν ένα μισάωρο, ώστε το κοντό να γίνει πιο κοντό. Μou εμπιστεύεται το hairstyle της. Κι εγώ της εμπιστεύομαι τους φίλους μου. Και ναι! Αυτά τα δύο, στο δικό μας κόσμο μπορούν να είναι ισότιμα!!!
Respect, respect.

N as Nadia or as Konstαntina or as M.D!

Tην ξέρω χρόνια πολλά... τη γνώρισα αρχές χειμώνα του 2008! Ανάμεσα μας ένας πάγκος ξύλινος ψηλός, πάνω κρεμαστά μπαρόκ φωτιστικά, πίσω μας η θάλασσα. Αγκάθια... τότε μου το 'πε…"είσαι γεμάτη αγκάθια".
Περπατήματα αργά, γυρίσματα που δε θέλανε να γυρίσουν, κι ύστερα σε ένα ταξί, εκείνη μονίμως αργοπορημένη, γωνία Μαρτίου – Ανθέων, εκεί να το κλείνουν.
Καιρός βροχερός, μουντός, υγρός, χειμώνας. Κόλλησε ο χειμώνας το '08!

Μου έμαθε τα Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστούγεννα, οικογενειακά, στη flowerstreet.  Τι Χριστούγεννα επεισοδιακά…να έχουν βάλει όλοι το χεράκι τους, εκτός από την οικοδέσποινα…την οικοδέσποινα τότε την νταντεύανε! Αν το Χριστούγεννο του 08 ήτανε έργο…στους υπότιτλους θα έγραφε…με τη φιλική συμμετοχή της…εορτάζουσας. Άλλοι είχαν τα κλειδιά, άλλοι φέραν τα φαγητά, εκείνη, η οικοδέσποινα, εθεάθη μετά τα τσίπουρα, και έχοντας φέρει τα ποτά….κανονικά θα τους έκανε και τον μπακλαβά της Κόχυλα, κανονικά ο μπαμπάς της, θα τον έβρισκε λεπτό, κανονικά θα του εξηγούσε, κανονικά…

"Υπάρχει κανονικά?", την ρωτάει στον Όμιλο, αυτήν τη φορά.
Το τραπέζι έγινε λευκό, το φωτιστικό έγινε πλαστικό επιδαπέδιο και η θάλασσα… μπροστά! Αρχίσανε και να χαζογελάνε, σακουλάκια από τον Χόντο. Αρχίσανε και τα παζαρέματα…"θα πας να μου πάρεις την τάδε πούδρα?", " Σγά και μη!!!"  Η μια συγκεντρωτική, η άλλη αποκεντρωτική. Η μια, μπαμ και κάτω κι όποιον πάρει ο χάρος, η άλλη, με "το σεις και με το σας"…Βρισκόμαστε σε κάτι μουσικές, βρισκόμαστε και σε κάτι αναμνήσεις…
Οι εσπρέσσο γίνανε φραπέδες και μετακομίσανε στο κέντρο. Μεσημέρια, απογεύματα, εκεί, στη Σβόλου, τη γεμάτη αναμνήσεις, μου χάρισε και άλλες αναμνήσεις! Βάλανε και τις κοτρώνες στο ποτάμι και περιμένανε να δουνε τι θα γίνει…
Αχ αυτό το ποτάμι…να την κοιτάω πάνω από τον φραπέ. Τα δικά μου παγάκια, αν είχαν να διαλέξουν σχήμα, θα είχαν αυτό του ερωτηματικού, και γεύση δυσπιστίας. Στη Σβόλου κάναμε τότε την πατριδογνωσία μας, και μετά “την κάναμε”.
Με το ποτάμι να κυλάει ανάμεσα μας, με τους φραπέδες να ξαναγίνονται εσπρέσσο διπλοί, και με τα ανταμώματα να γίνονται παραδόξως ανάλαφρα! Όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια…ρονρονίζει. Είναι οι στιγμές που λατρεύω. Με τα πόδια ψηλά, με κινητά που δεν είμαστε εμείς, με σοκολατίτσες που μ’ αφήνει να τρώω αποκλειστικά, με το ρολόι της αφημένο πάνω στο τραπέζι, να υποδηλώνει το σταμάτημα, την παρένθεση, την ανάπαυλα, την ανάσα, πριν ο καθένας ντυθεί το παλτό του και την κάνει για τη ζωή του.
Στη ζωή μου, λοιπόν, έβαλε την Αλ. Σβόλου ξανά, τις μπύρες της Παρασκευής, και μου μεγάλωσε το σόι! Βδομάδα, τη βδομάδα, έγινα η ξαδέρφη της Μάστερ Ντι.
Υπάρχει ένα στενό στη Θεσσαλονίκη, καταπληκτικό, κανονικά είναι μικροσκοπικό, άσχημο, θεόστενο και ασήμαντο, είναι όμως Θεσσαλονίκη, πολύ Θεσσαλονίκη! τη βλέπω να το κατηφορίζει, εκείνη, μια Πειραιώτισσα, τόσο Θεσσαλονικιά! Κρατά δύο εσπρέσσο και φοράει μωβ. Την κοιτάω να με κοιτά. Χαμογελά. Της πάει το μωβ, το μωβ και το γκρι είναι τα χρώματα της.Είναι και τα δικά μου.
Λίγες μέρες πριν οι Φλεβάρηδες αλλάξουνε χρονιά, είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι τα ζόρικα είναι και τα πιο όμορφα, ζόρικα χρώματα, ζόρικοι δρόμοι, ζόρικοι άνθρωποι, απλά χρειάζεται να πας και να ξαναπάς και να ξαναπάς. Δε χαρίζονται έτσι εύκολα οι εσπρέσσο!
 Νάντια, τι λες?

"Κουβεντούλα με απόψεις ακροατών", 94.5 στα FM.

Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι.
Νυχτερινή εκπομπή με θέμα το άνωθεν.
Κουβεντούλα με απόψεις ακροατών. 94.5!

Το mail της Έλενας, δώδεκα παρά δέκα στην καταιγίδα!
Μπααααα, δε θα πάρω της λέω. Σαν “καφές, τσαι και συμπάθεια”.
Εξάλλου το κρεββάτι, γύρισε στη θέση του. Ήρθε το Σονάκι, μεσημεράκι Πέμπτης και έτσι απλά μου το δώσε, ήρεμα, σταθερά, ούτε αυστηρά, ούτε ειρωνικά, ούτε μαμακίστικα. Δύο σχεδόν χρόνια μετά, το συγκεκριμένο έπιπλο γύρισε στη θέση του. Όχι την Πέμπτη, αλλά τη Δευτέρα, ακριβώς πριν εκείνη φύγει, για το νότο.
Το νοιάξιμο, μπορεί να είναι στο να γυρνάς ένα έπιπλο στη θέση που του αρμόζει, από τη μια πλευρά εκείνη, από την άλλη εγώ. Έστρωσε το πάπλωμα, χάιδεψε το κεφαλάρι, αναζήτησε το κομοδίνο. Δεν το βρήκε…
Δεν το βρήκε, γιατί απλά…δεν υπάρχει…και υπάρχει λόγος!
Στο σπίτι μιας σαλεμένης διακοσμήτριας, το κομοδίνο δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά, εκείνη…δεν το χει συναντήσει ακόμη. Για αυτό.
Ξέρω ότι θα ήθελε να κρεμάσει και κάτι στην ταπετσαρία. Δε χρειάζεται, υπάρχουν πράξεις που αποτυπώνονται ενίοτε και πάνω σε άψυχα αντικείμενα. Στη δική της περίπτωση, εκεί πάνω στο χαρτί, το φερμένο από την Αυστραλία, πάγωσε η διάθεση. Ανοίγει τα μάτια και καμιά φορά πέφτει το βλέμμα εκεί, εκεί ακριβώς. Θα του πήγαινε του σημείου... και μια κορνίζα, να το οριοθετήσει καλύτερα, να το φοκουσάρει. Η ειρωνία ώρες ώρες, τη θρέφει.
Ξέχασε να το πει, της Σόνιας. Μόνο η Σόνια, θα σκεφτόταν το έπιπλο. Μόνο με τη Σόνια θα δεχόταν να το γυρίσει. Μερικοί κύκλοι σε αυτή τη ζωή, μόνο με τη Σόνια μπορούν να κλείσουν, ενίοτε και να ανοίξουν!

Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι…
Γιατί η ζωή είναι παράξενη?
Ξέρω γω??? Ειλικρινά…καμιά φορά δεν έχω ιδέα…
Ειλικρινά όμως…
Ίσως και ο λόγος που ήθελε την κορνίζα, να ήταν για να καδράρει την απάντηση…
Ο χρόνος…τι μαγικό εργαλείο, ο χρόνος. Όχι γιατί ξεχνάς, απλά γιατί άλλα πράματα χάνουν τη σημασία την πρώτερη, και άλλα ξαφνικά αποκτούν τεράστια.
Την κορνίζα, την αγάπησε από την πρώτη στιγμή, ούτε παζάρια, ούτε τίποτα!
Τον χρόνο της ανακάλυψης, τον ανακάλυψε μήνες μετά, απόγευμα νυχτερινό, σε ένα  μποτιλιάρισμα αδιέξοδο, σ' ένα: “κι εγώ τώρα, τι να κάνω?”.
Πάγωσε ο χρόνος. Φύσηξε ο αέρας, και οι λέξεις παγώσανε. Καμιά φορά οι λέξεις παγώνουν και γίνονται αντικείμενα και χάσκουν εκεί μπροστά σου. Και όλα αλλάζουν.
"Κι εγώ τώρα τι να κάνω?"…
Ξέρω γω?
Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί χωρίζουνε οι άνθρωποι, όπως ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δε βρίσκονται οι άνθρωποι.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι έννοιες σχετικές. Στιγμές χρόνου, μας δίνουν πόνο, στιγμές χρόνου μας δίνουν συγκίνηση, στιγμές χρόνου μας δίνουν νέες οπτικές, στιγμές χρόνου γεμίζουν το χώρο ασφυκτικά και μετά απλά πέφτουν κάτω. Ανύμποροι, καμιά φορά, είμαστε ανήμποροι απέναντι στις στιγμές.

“Κι εγώ τώρα τι να κάνω?”.

Προς το παρόν, κοιμάται με το πατζούρι κλειστό. Ακόμη δεν πήρε τηλέφωνο τον Μάκη. Να θυμηθεί αύριο, να το πει, στη Σόνια. Περασμένους τους 33 Φλεβάρηδες, κύκλοι κλείνουν και κύκλοι ανοίγουν, το σημαντικό, τουλάχιστον για εκείνη, είναι εκεί απέναντι, δίπλα, να υπάρχουν φίλοι, φίλοι για τα δύσκολα, τα όμορφα, τα συγκινητικά, τα χαζοχαρούμενα.

SKG anti TMR, or "don't miss the forest for the trees".

Στο σκαμπό της Kartell, πλάτη στο μαύρο, το λευκό μπροστά. Στην κουζίνα της, που κανονικά έγινε για να υποδέχεται την Αννούλα και τον Στέλιο, να ανοίγουνε κρασιά, την ώρα που ετοιμάζεται η γκουκαμόλε σως και τώρα με έναν πάγκο γεμάτο βιβλία, σημειώσεις και μπανάνες...και το κόκκινο μονίμως ανοιχτό.
Το fudge, το κέηκ, το τριγωνάκι, το μανταρίνι....πλακώθηκε και στα μανταρίνια, στον κόσμο του Palmolive, δε γίνεται να ζει μόνο με γλυκά, το κατάλαβε μέχρι και αυτή. Το κατάλαβε, δεν το εμπέδωσε ακόμη...τα έφαγε όμως τα μανταρίνια, ένα, ένα, από το ζόρι της, και είναι πολύ περήφανη για αυτό, τόσο πορτοκαλί, μόνο σε τοίχους το έχει βάλει. Τρέφει μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους που ανάμεσα σε ένα πορτοκαλί πορτοκάλι και σε ένα κάτι σοκολατί, επιλέγουν το πορτοκαλί. Το σέβεται...αυτό! Δεν το κατανοεί, δε χρειάζεται καν να το εμπεδώσει.
Άλλα... προσπαθεί να εμπεδώσει. Δευτέρα σήμερα, μόλις βγήκε από τον κόσμο του «Palmolive». και πρέπει πάλι. να βγάλει φίδια από τρύπες ή κουνέλια από καπέλα, όπως της είπε κάποτε μια πελάτισσά της.
 Καλοκαίρι πράμα, στο κέντρο, σε ένα μπαλκόνι, και έχοντας ήδη βρει τον αρχιτέκτονα του διπλανού διαμερίσματος, έχοντας ήδη μετακινήσει τους χιλιάδες σκονισμένους φακέλους του, έχοντας ήδη κρεμαστεί σε μια μπαλκονόπορτα άλλης εποχής, προκειμένου να την ανοίξει, έχοντας βγει σε ένα μπαλκόνι που απείχε από το της πελάτισσας, εκατοστά αρκετά να χορέψει το χορό του Ζαλόγγου, έμεινε με το κινητό στο χέρι, σκονισμένη, μπριζωμένη, σαστισμένη...
Κουνέλια από καπέλα!!!.... κακό πράμα άμα μάθεις τους άλλους, ότι φέρεις λίγο προς magician...
 οκ, το παραδέχεται, δώστης πρακτικό πρόβλημα να το λύσει, και πάρτης την ψυχή, αλλά έλεος ρε παιδιά, δεν μπορούμε κάθε μέρα να κάνουμε στιφάδο!
Όπως δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Άνθρωποι είμαστε, και κάνουμε και πατάτες, λέμε και χαζομάρες, αλλά όσο να’ναι μια λογική συνάφεια στις συμπεριφορές μας, που και που, δε θα έβλαφτε. Και για να εξηγούμε, είναι δυνατόν να στέλνεις χαιρετίσματα μέσω τρίτου, σε άνθρωπο που αρνείσαι να συναντήσεις δια ζώσης??? Τι να τα κάνει τα χαιρετίσματα, ρε φίλε, να τα κρεμάσει μεμουάρ, στο ψυγείο με μαγνητάκι? Είναι δυνατόν, να μη θεωρήσε ηθικό στοιχείο, γιατί ζητάς λεφτά για τη γνώμη, την επαγγελματική, σου?? Είναι δυνατόν, να σε καλούν στο σπίτι τους, να έχει τρέξει ο άλλος σε τρία σούπερ μάρκετ, για να έχει και του πουλιού το γάλα, κι εσύ ο καλεσμένος να μη σηκώνεις το ρημαδοτηλέφωνο, να πεις ένα ψέμα, ένα κάτι, κάτι, κάτι, κάτι σού τυχε, ρε παιδί μου, ούτε εσύ ξέρεις τι, αλλά να!!!  κάαατι έτυχε και δε θα μπορέσεις να δηλώσεις το παρόν, και να θες την άλλη φορά που θα τον δεις, τον έρμο τον οικοδεσπότη, να βγεις και από πάνω???
Είναι δυνατόν να μην ξέρεις, τι πα να πει προκαταβολή, να την έχεις δώσει, και να τη ζητάς πίσω, γιατί έτσι?
Είναι δυνατόν να μη σέβεσαι το dead line που κρέμεται από του αλλουνού το κεφάλι, να τον έχεις συνεχώς στα τηλέφωνα για ψύλλου πήδημα και τη μόοονη φορά που οφείλεις να τον ενημερώσεις, να μην το κάνεις??
Είναι δυνατόν να είναι κολλητός σου φίλος, στο νοσοκομείο και να μην εμφανίζεσαι,..επί σειρά εβδομάδων??? Το έχει κάνει, της έχει ζητήσει λογαριασμό, και έχει ζητήσει συγνώμη. Ντράπηκε φριχτά, ντρέπεται ακόμη, ήταν δύσκολα, άχαρο, δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το σβήσει, αλλά την κοίταξε στα μάτια, εκείνη τα κατέβασε, τα ξανασήκωσε και ζήτησε συγνώμη. Σήμερα του γράφει «επείγομαι», και είναι εδώ, κάτω από το σπίτι.
Τα έχει χώσει αλύπητα σε άνθρωπο, ευγενέστατο, άγνωστο της, άδικα, το κατάλαβε σε δεύτερο χρόνο, ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε να του την προσφέρει τη συγνώμη, φάτσα κάρτα, κόκκινη σαν ντομάτα και με έναν Βαρδάρη να μην μπορεί να κρυώσει την ντροπή της, να φοράει το t-shirt, το πιο αγαπημένο για να χει να κρατηθεί από κάπου. Σήμερα, μπορεί να τον κοιτά στα μάτια, και να του δίνει το χέρι.
Αυτά σκεφτόταν, μέρες πριν κλείσει τους 34 Φλεβάρηδες, αυτά, ότι δε γίνεται να τα έχουμε καλά με όλους, μπορούμε όμως να τα ξαναφτιάχνουμε! Μπορεί και να είναι και καλύτερα!  Confrontation..., λίγο πριν οι 34 Φλεβάρηδες την ξεπεράσουν, το confrontation, είναι το δώρο, για ανθρώπους που θεωρούμε σημαντικούς στη ζωή μας, κι αν όχι σημαντικούς, ανθρώπους που εκτιμάμε.
Σήμερα την πρώτη μέρα του Φλεβάρη, κρατώ στα χέρια μου την κάρτα της Ελένης & του Τάσου, για τη νέα χρονιά. «Don’t miss the forest for the trees».
Χαμογελάω, μέσα στο ασανσέρ, χαμογελάω.
Μου έχει καρφωθεί και ένα τραπέζι, μοναστηριακό, σε έναν όροφο, γεμάτο φίλους, αυτούς των δικών μου 33 Φλεβάρηδων.
Φέτος, το δώρο, θα ήθελα να λέει SKG, αντί για TMR.