Μεσ'την βροχή, δίπλα στη βροχή, απέναντι στη βροχή.
Σούρουπο. Μάρμαρο σπασμένο.
Εκτός τόπου, εκτός χρόνου. Αλλού.
Στέκεται και σε κοιτά, έτσι απλά, μέσα σε μια κανονικά άθλια, άθλια αυλή. Η ζωή. Σκηνοθετεί.
Την κοιτά να βγαίνει, όχι αυτήν. Κοιτά την Χριστίνα, την Βέρα, τον Σταύρο, την Άννα.
Χωράνε τα βλέμματα, σε λέξεις?
Ανήμπορη στη συγκίνηση, ανήμπορη, ήσυχα, μα ανήμπορη.
Συμπεριφορές νεανικές, επιπόλαιες, αγέρωχες, πληρωμένες μία, μία. Τις έγραψε όρθια στον πάγκο της κουζίνας. Μακριά από στιγμές μοναδικές, μοναδικά χαμένες, χαμένα μπάτσελορ, χαμένες βαφτίσεις των πιο παλιών. Χαμένες λύπες και εκείνη ανήμπορη. Τα δάκρυα πεσμένα στη Νικολαίδη. Αφημένα κάτω από τα πλατάνια. Η μορφή της σε ένα τζάμι.
Υπάρχουν δρόμοι που βαδίζονται μονάχοι.
Τα λάθη μπορεί και να διορθώνονται, μπορεί και όχι.
Οι συνεντεύξεις του Θανάσση του Λάλα, πίσω στη δεκαετία του '90.
Ό,τι είναι εκείνη ξεκινά από κει.
Ήταν ανάποδη, ανυπόμονη, πεισματάρα άσχημα, απόλυτη.
Είναι ανάποδη, ανυπόμονη, πεισματάρα και μαλακωμένη.
Είναι κουρασμένη, στραγγισμένη και κάτι άλλο.
Ίσως να είναι και λίγο ικανοποιημένη, λίγο τόσο, να! τόσο δα.
Αν κάνει ποτέ παιδιά, ξέρει ότι θα είναι στραβά, ανάποδα σαν κι αυτήν.
Παραδόξως ξέρει ακριβώς πού θα τα πάει στα πρώτα περπατήματα. Ξέρει ότι μπορεί και να μην καταφέρει να τα πάει ποτέ.
Ξέρεις κάτι, κάνεις τα παιδιά εκείνου του οποίου τα παιδιά θέλεις. Εκείνη έτσι νομίζει. Αυτό.
Πριν αυτά τα παιδιά την κάνουν να κλάψει με τη σκληράδα τους, με την αγαρμποσύνη τους, με το αναπάντεχο που κουβαλούν στη ζωή σου, ίσως χρειαστεί να περπατήσει πολύ ακόμη.
Περπατάει για να γίνει κάτι καλύτερο, με την έννοια του μαλακότερου, με την έννοια, να μην σας πονάει, να μην σας προσβάλλει, να σας δίνει χώρο και χρόνο.
Ξέρεις κάτι, το 93 στις πανελλήνιες πήρε ένα 5αρι ολοστρόγγυλο στην έκθεση ιδεών.
Ξέρεις κάτι, δεν ξανάγραψε ποτέ.
Ξέρεις κάτι, ξανάγραψε 33 Φλεβάρηδες μετά.
Ξέρεις κάτι, δε θυμάται το θέμα της έκθεσης ιδεών του 93.
Ξέρεις κάτι, χτες, μόλις χτες τέλειωσε το πανεπιστήμιο.
Ξέρεις κάτι, 3 σχολές είχε δηλώσει. Δύο στο Μακεδονία και μία στα ΤΕΙ. Πέρασε στα ΤΕΙ, πήγε μια φορά και δεν ξαναπάτησε.
Χτες την τελευταία εξέταση την έδωσε στα ΤΕΙ.
Τα μαθήματα τα έκανε στο Μακεδονίας. Το ΜΑΚ πάντα την πονούσε. Όχι πια.
Ξέρεις κάτι, μια ζωή, ανάποδη. Εκείνη! όχι η ζωή.όχι. Η ζωή είναι μια χαρά, μπορεί λίγο... παράξενη, αλλά πάντως μια χαρά!
Dedicated to my brother, who entered very first in the physics department back in '89, never missed a heavy-metal concert during the preparation year of his exams, never forgot to enjoy life, while preparing his PhD thesis in the fields of Cali, never forgot to put a smile on my face, never forgot to make me feel so normal, me an escaped goat...
Especially dedicated to my parents, who managed to raise two, so controversial as characters, kids.
Ξέρεις κάτι, είμαι καλά. Για σήμερα, είμαι καλά.
