Την ξέρω μήνες, όχι προσωπικά, όχι. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς καν να μπορεί να περάσει από το μυαλό της, είναι το μέτρο μου, το ζύγι μου, για τα πάντα. Είναι το θάρρος μου, είναι το να σηκωθώ ορισμένες μέρες από το κρεβάτι μου, είναι το βάλσαμο στο νευρικό βήχα που με ταλαιπωρεί όταν δυσκολεύομαι, είναι το να δώσω τόπο στην οργή όταν με συγχύζετε.
Είναι σε μια εντατική. Μήνες τώρα. Αυτούς τους μήνες που εσείς πηγαινοέρχεστε, αυτούς τους μήνες που σπαταλάτε αριστερά και δεξιά, αυτές τις μέρες που τις πετάτε σαν μπίλιες που κυλάνε στα πεζοδρόμια... Είναι μήνες στην εντατική. Μήνες τώρα. Αυτούς τους μήνες που πηγαίνω σούπερ μάρκετ, που το βαριέμαι θανάσιμα, αυτούς τους μήνες που μαλώνω στα τηλέφωνα, αυτούς τους μήνες που μπανάνες μαυρίζουν αφάγωτες, στην κουζίνα μου...
Είναι μήνες στην εντατική. Μήνες τώρα που εμείς πηγαίνουμε για καφέδες στο παράθυρο με θέ και όμως τη θέα δεν τη βλέπουμε...Μήνες τώρα, που πηγαίνουμε για τσίπουρα με τους φίλους και εσύ δεν έρχεσαι γιατί πνίγεσαι στη δουλειά. Μήνες τώρα που την πηγαινοφέρνεις, τη λάθος συμπεριφορά σου, και δε λες να το σηκώσεις το ρημαδοτηλέφωνο και να το πεις το «έλα!».
Είναι σε μια εντατική, όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλοι, άλλοι δικοί της στενοί, πολύ στενοί. Σε μια εντατική μήνες τώρα...
Είναι η πιο στενή, η πιο κολλητή, κάποιας άλλης. Μήνες τώρα εκείνη στην εντατική, κι εγώ μήνες τώρα, να την σκέφτομαι σποραδικά. Τολμώ να πω...επιπόλαια...
Βράδυ Παρασκευής, πριν βγω ή πριν δε βγω, με το μαλλί υγρό διαβάζω ένα γράμμα ηλεκτρονικό προσωπικό, πολύ προσωπικό. Μου το στέλνεις και με τιμάς. Εκείνη στην εντατική και η άλλη , κοντά στο σύνορο. Η μια ξαπλωμένη στο αποστειρωμένο περιβάλλον και η άλλη όρθια, να την φυσάει το θαλασσινό αγέρι. Η μία στο βορά και η άλλη στο νότο.
Στη Συκιά, στη Συκιά συναντήθηκαν. Στη Συκιά...ένα σταυροδρόμι στη Συκιά, και η πορεία άλλαξε!!!
Σταυροδρόμια λοιπόν...σκεφτείτε λίγο τα δικά σας σταυροδρόμια, σκεφτείτε λίγο όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι σας με αυτούς που γίνανε οι πιο λατρεμένοι, οι πιο στενοί, οι πιο κολλητοί σας φίλοι. Σκεφτείτε λίγο εκείνα τα σταυροδρόμια, που σας αλλάξανε, που σας κάνανε άλλους, που σας χάρισαν χαμόγελα, και γέλια και αγκαλιές και, και, και, και...
Σκεφτείτε λίγο, σκεφτείτε λίγο τις στιγμές, τις στιγμές που ανοίγουν οι πόρτες οι γυάλινες στα αεροδρόμια και χάνεστε στις αγκαλιές τους. Σκεφτείτε τα πειράγματα για τους νότιους και τους βόρειους, σκεφτείτε λίγο τα μαλώματα, τα μπινελίκια για λάθος οδηγίες, για λάθος παρκαρίσματα, σκεφτείτε λίγο τα παρακαλητά....σκεφτείτε την άρνηση, την επίμονη άρνηση...όχι από πείσμα, μα από νιάξιμο, από μια παράξενη δικαιοσύνη που αναπτύσσεται μόνο μεταξύ κολλητών.
Εκείνη στην εντατική, και η άλλη μήνες νοερά να την νοιάζεται, να της θυμώνει, να της λείπει....
Περασμένους τους 33 + 1 Φλεβάρηδες, χάρη σε μια εντατική που...αντιπαθητικά...εγωιστικά...με βάζει από την πλευρά των τυχερών...γιατί οι δικοί μου κολλητοί είναι all over the world...μόνο αυτό, μόνο αυτό μου επιτρέπω, θυμήσου τα σταυροδρόμια της ζωής σου, θυμήσου τη στιγμή εκείνη που το σανίδωνες, εκεί, εκεί στην κατηφόρα που ξελαρυγγιαζόσασταν τραγουδώντας κομμάτια του ’80. Θυμήσου και παρ’ τον τηλέφωνο. Σκεφτείτε λίγο...να λένε το όνομα σας...οι πιο λατρεμένοι!!!
Μερικές φορές οι πιο λατρεμένοι, βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού κι εσείς απλώς σκορπίζετε γυάλινους σβόλους στα πεζοδρόμια της καθημερινότητας σας.
