Το ξέρεις ότι είναι δυσλεκτική, ε?
Ότι μπουκώνει το στόμα της με λέξεις και αδυνατεί, αδυνατεί να τις βάλει σε κάτι που θα μοιαζε με πρόταση, με αρχή, μέση, τέλος και κάπου, κάπου ένα ρήμα, ε?
Ε, λοιπόν είναι δυσλεκτική. Ειδικά όταν είναι ενθουσιασμένη.
Είναι ενθουσιασμένη!
Στον γραπτό λόγο δεν έχει πρόβλημα, συχνά. Ε, σήμερα έχει!
Πεταμένα ατάκτως λοιπόν!
Open coffee.
Ο Γιώργος και άλλοι που εκείνη δε γνωρίζει, οργανώσανε χτες το πρώτο της χρονιας, της σχολικής!
Μαζευτήκαν διάφοροι τύποι που ασχολούνται με αρχιτεκτονικές υπολογιστών και διάφοροι άλλοι καθημερινοί τύποι και ολίγον τα 'παμε!
Ρε παιδιά....είμαι ενθουσιασμένη!
Σίγουρα το δικό μας, δεν είναι επιπέδου σίλικον βάλλευ, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.Το θέμα μας είναι ότι επιτέλους μαζευτήκαμε!
Το χίουμορ ήταν καταπληκτικό, οι παρουσιάσεις να νιώθεις ότι μιλάς σε φίλους στενούς, μια ζεστασιά, μια αμεσότητα, μια γλύκα!
Καθισμένη οκλαδόν στη μοκέτα του Δάιος, και να νιώθεις ότι κάθεσαι στη μοκέτα του βιβλιοπωλείου ευρωπαικού ή αμερικάνικου...όχι, όχι, μη νομίσεις ότι σου πουλάει μούρη.
Όχι.
Απλά σου επισημαίνει, την επιτέλους σωστή χαλαρότητα! Μέσα στο Δάιος εχτές, είχε ενθουσιασμό, καταθέσεις ψυχής και καμιά μα καμιά δηθενιά.
Προσπάθεια, είπανε χτες τα παιδιά, κάνουμε προσπάθεια.
Προσπάθεια, προσπάθεια θα κάνει και αυτή να σου μεταφέρει εν τάχει την ουσία.
Ο Μιχάλης Γουδής είναι δημοσιογράφος. Είναι και πίσω από την "πλατφόρμα" του Θεσσαλονίκη αλλιώς.
Τι μου πε στα κλεφτά?
Άμα δεν το κάνουμε, πρέπει να φύγουμε! Ε λοιπόν, είπαμε να το κάνουμε!
Δες μια σκέψη καθόλου εγωιστική!!!
Κανονικά, θα μπορούσε να την κάνει κανονικότατα!!!
Αν έχεις ταξιδέψει, σπουδάσει, ζήσει στο εξωτερικό...δεν μπορεί θα τρως φλασιές πότε πότε, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.
Ε λοιπόν, ο Μιχάλης είπε...να μείνει!
Όχι για τους καφέδες, τους εσπρεσσό τρέντι, αγάπες, αλλά για να κάνει κάτι, κάτι εθελοντικά!
Τέρμα στη γκρίνια είπε. Και οργάνωσε την πρώτη γιορτή πέρσι τον Μάη, μια Κυριακή που έκανε τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει πόλη μαγική.
Μια Κυριακή ο Μιχάλης και οι φίλοι του και 250 εθελοντές χάρισαν χαμόγελα σε 6000 συμπολίτες τους και μη.
Θες να σου θυμήσω την κρατική ορχήστρα, από έναν μουσικό έξω στα μπαλκόνια του Ηλέκτρα Πάλας να παίζει Καραίνδρου??
Θες να πιάσουμε το πάρτυ με τα φωτιστικά στην Ερνέστου Εμπράρ, να πίνουμε μπύρες από το περίπτερο και να μιλάς σε όποιον τύχαινε δίπλα σου, θες να πούμε, ότι δεν του φευγόταν κανενός να...φύγει??
Η μήπως θες να πούμε για τη μαγεία στην Αγίου Μηνά, να μπαινοβγαίνεις σε παλιά εμπορικά, οι μουσικές να είναι από κονραμπάσσα,και πιάνα και σαξόφωνα και και και....
Ε λοιπόν, μου πε ο Μιχάλης, αυτό το Μαγιάτικο, ήταν πιο πολύ κάτι σα γιορτή.
Αλλά ο σκοπός δεν είναι μόνο η γιορτή. Ο στόχος είναι να αλλάξουμε τη λάθος καθημερινότητα. Εσύ και εγώ. Ναι, ναι!!! Εσύ και εγώ!
Σκέψου αυτό!
Άδειο το οικόπεδο, χωματερή και τσουπ μια Κυριακή, αντί να πάμε για καφέδες και μπουγάτσες και εφημερίδες, πριν, πριν πάμε για τα μπυρόνια στο λατρεμένο, έλα να κάνουμε το οικόπεδο...πάρκο!!!Έλα και φέρε τη τσουγκράνα σου μαζί!
Σίγουρα, ο εθελοντισμός θέλει οργάνωση, μέχρι και αυτός θέλει οργάνωση. Αλλά πολύ πριν την οργάνωση...θέλει συμμετοχή.
Εκείνη χτες, μεταξύ μας, προς στιγμήν σκέφτηκε να το γειώσει. Και μετά σκέφτηκε αυτό.
Εκείνοι οι του open coffee, κάνουν ό,τι μπορούν από την πλευρά τους. Τώρα είναι η σειρά της να κάνει και αυτή.
Να πάει να τους βρει.
Και να σου πω? όχι μόνο πήγε, αλλά και τους μίλησε και τους ευχαρίστησε που εναρμονίζουν την πόλη στον ρόλο που της πρέπει.
Το "πρέπει" είναι ρήμα ολίγον καταναγκαστικό. Ασ'το! Άσε το "πρέπει". Πιάσε το "έλα"!
Έλα σε μια πόλη που...
..... οργανώνεται με σκοπό να "νταντεύει" τους πολίτες της, να τους κάνει να χαμογελάνε, να κάθονται οκλαδόν στην Ικτίνου, να τους χαρίζει μουσικές,
να τους δίνει κιμωλίες για να τη ζωγραφίσουν, στη Μητροπόλεως!!!
και σπρέυ στους γύρω δρόμους της πλατείας Αγ. Σοφίας.
να τους χαρίζει δρόμους να παίξουν βόλλευ και να κάνουν ποδηλατάδες, στη Τσιμισκή,
να απολαμβάνουν θεατιρκούς διαλόγους στις 18:30 @ Αλ. Σβώλου- Δημ. Γούναρη & 19:30 @ Αριστοτέλους- Ερμού
να δουν προβολή μέσα στο Καπάνι!!!
να, να, να...
και έφυγε χτες και με κάτι μάτια να λαμποκοπάνε! και χαμόγελα, μεγάλα χαμόγελα.
Και να σου πω?
Απορώ πώς ακομή πίνουμε καφέδες σκέτους!
Σε αφήνω γιατί χτυπάνε τα τηλέφωνα και τα απροσάρμοστα μου είναι κατενθουσιασμένα!!! Σονάκι, οι λατρεμένοι μου, ξέρεις ότι είναι οι πιο απροσάρμοστοι! Μη μου πεις ότι δεν στο πα????
Κατέβα!
Dedicated to all the dreamers who become doers!!!
Dedicated to my professor, Aggeliki, for been the tired less heart behind the painting event.
Especially dedicated to the one who teaches me lessons of lavishness in such a controversial way. Enchanted.
