Τον γνώρισε κάτι Χριστούγεννα. Πίσω στο '90.
Άνοιξε η πόρτα και μπήκε. στον 6ο.
Έμενε στον 4ο.
Κανονικά στο Παγκράτι.
Στον Θερμαικό.
Στο Ντιξ.
Στον Ήλιο.
Πάντα στην μπάρα.
Οι εφημερίδες.
Τα τσιγάρα.
Οι φραπέδες.
Τα κρασιά.
Οι συζητήσεις.
Η τηλεόραση να παίζει!!!μια ζωή!!!από το πρωί!!!
Η γραμματοσειρά του, να της χαρίζει χαμόγελα.
Πρόσεξε! ξέχωρα! η γραμματοσειρά! ξέχωρα...χαμόγελα!
Θεσσαλονίκη.
Πρώτο γράμμα πίσω στο 90.
γιατί την έκανε να κλαίει δημοσίως, μέσα στο Ντιξ, δίπλα στην μπάρα!
γιατί την ρώτησε κάτι, τόσο προβοκατόρικα, αλανιάρικα, τόσο... μαγκιά του!
Εξάρχεια.
Δεύτερο γράμμα 2002.
γιατί εκείνη έκανε κάποιον άλλο ευτυχισμένο.
....με δύο η διαζευκτικά "ή" το γράμμα. με δύο ή!
ή ...., ή.....
Μαζί του στην Χαλκιδική.
Στο Βερολίνο.
Στην εθνική.
Στο Παγκράτι.
Στα Εξάρχεια.
Στο σκουφάκι.
Στο τηλέφωνο.
Στην Αφρική.
Και πάντα εκεί. Πάντα εκεί. Όποτε!
Εκεί!
Στο μοναδικά, μοναδικό, γλυκό αλάνι που γνώρισα ποτέ μου.
Στον Κάρολο.
Στον Κάρλο.
Τί να σου πω, αναγνώστη μου? έχεις τα δίκια σου.
Δε σου δωσα τίποτα!
Το ξέρω!
Ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου, να το κρατάω για πάρτη μου.
Τον πρώην κουμπάρο μου. Και όχι,... ήταν από την άλλη πλευρά!
Θες και σχόλιο? κράτησα τον Κάρλο.
Γιατί η διαφορά είναι πάντα στις λεπτομέρειες.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ενήλικης μου ζωής, γράφτηκε λεπτομέρεια, τη λεπτομέρεια.
Χημεία!
Αλάνι ολκής.
Αν τον είχες κι εσύ. Θα σουν αυτάρκης. Και μετά τις σφαλιάρες, θα χαμογελούσες ακόμη.
Πόσο δρόμο έχετε ακόμη...
Τέλος εποχής.
