Σάββατο πρωί, να διασχίζει την Ανθέων, εκείνη για να πάρει εφημερίδες, εκείνος έχοντας ήδη πάρει νερά! Ένα γεια, το πρώτο καταμεσής του δρόμου! Με τις εφημερίδες, τα νερά, την απίστευτη οργάνωση στα μπαγκάζια και να ναι όλα δεμένα! Εσείς όταν ταξιδεύετε, δένετε την πραμάτεια σας, πίσω στο πορτ παγκάζ? Αυτοί ως παρέα, βασικά ως ελληνική οικογένεια...τη δένουνε!...ιστιοπλόοι!
Οι ιστιοπλόοι, γενικότερα, οι άνθρωποι της θάλασσας μιλάνε μια άλλη γλώσσα, οι άνεμοι λέγονται αλλιώς, και ο Θεός των Θεών ακούει στο όνομα... «Ποσειδών». Ο Θεός αυτός, δίνει διάφορες πληροφορίες που μεταφράζονται σε τριάρια, τεσσάρια, πεντάρια...τα μποφόρια! Η φάρα της θάλασσας μπορεί κοιτώντας μόνο το κύμα, να πει..., «ααα, αυτό είναι μόνο 3άρι», οι ξέμπαρκοι στην προκείμενη φάση, ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους με ένα ψαρίσιο βλέμμα,αυτό του χάνου! Αν υπάρχει ένα μέρος, μια φάση ζωής στην οποία, αυτή έχει νιώσει εντελώς άχρηστη, ήταν η πρώτη ρυμούλκηση του σκάφους για να το βουτήξουνε στη θάλασσα. Όλα καινούρια, ιεροτελεστίες, η πρώτη φορά υπήρξε άκρως επεισοδιακή. Για θάλασσα ξεκίνησαν, στην Αυστρία κατέληξαν! Ιούλης μήνας, να ρίχνει χαλάζι σε μέγεθος κερασιού, να ανεβοκατεβαίνουν στριφογυριστούς δρόμους πηγαίνοντας προς το Hollyland, να μη βλέπουν την τύφλα τους από τη χαλαζόπτωση, η κουκούλα του σκάφους να είναι τίγκα στο χαλάζι και στην πευκοβελόνα και το χιούμορ να περιστρέφεται σα σίφουνας εντός του αυτοκινήτου! Εκεί, κάπου στον Χολομώντα, της εξομολογήθηκαν ότι, το σκάφος το νοικιάζουνε τα Σαββατοκύριακα και το πηγαινοφέρνουνε βόλτες στα ορεινά της Χαλκιδικής, έτσι βρε αδερφέ για να κουνηθούνε λίγο στο ωραίο φύλο, και μετά αφού ξεσκάσει, το σκάφος, το επιστρέφουν στο πάρκινγκ! Το πλένουνε από τη βροχή, το φυλάνε σταυρωτά και δίνουν ραντεβού το επόμενο ΣΚ!
Υπήρξανε πολλά τέτοια ΣΚ, τα γέλια να είναι πάντα μέχρι δακρύων, τα πράγματα να είναι πάντα δεμένα και τα βράδια αναχώρησης από το κλεινόν άστυ ονειρεμένα. Εκείνη να φτάνει κουβαλώντας τα γκουντίνια της, τα φρούτα και οι ντοματούλες να είναι πάντα ονοματισμένες, οι σακουλίτσες πάντα δεμένες μια μια, και μετά ευλαβικά τοποθετημένες και ξαναασφαλισμένες στο αμπάρι του φουσκωτού.
Εκείνη κάθεται πάντα πίσω, στην πλάτη όλων, γυρισμένη με την πλάτη σε όλους, αγαπά να κοιτάζει πίσω, τη γραμμή που αφήνουν, τη γη να ξεμακραίνει, αγαπά να ακούει τον ήχο να τα σκεπάζει όλα, μνήμες που πονούσαν, χαρές που πονούσαν την ώρα που γραφόντουσαν πάνω σε χαρές παλιές. Το κασκόλ βαμβακερό λευκό και οι χαρές να πονάνε. Εκείνο το καλοκαίρι οι χαρές παίζανε «γκραφίτι» μέσα στο μυαλό της, και ναι, το «γκραφίτι» μπορεί και να πονάει.
Το σκάφος να σκάει πάνω στα κύματα και εκείνη να ανακουφίζεται από το πραγματικό. Το σώμα να πονάει έναν πόνο που να τον καταλαβαίνει, η ψυχή, η ψυχή να μην πονάει. Αυτό. Γυρισμένη με την πλάτη σε όλους και όλα, τα μάτια αφημένα στον Άθω, τα μάτια αφημένα στη λαδιά, τα μάτια αφημένα στον ήλιο να βυθίζεται στο αλάτι, μια αχλή, μια ατμόσφαιρα κατακερματισμένη, σε θολές κουκκίδες και το φως, αχ το φως να διαθλάται, το χρώμα να είναι κίτρινο, ροζ, ροζ μωβ, μωβ, μπλε, μπλε γκρι, γκρι σιελ, σιελ μελιτζανί, μελιτζανί μαύρο...μαύρο και να λαμπυρίζει.
Ένα καρυδότσουφλό ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο, αυτό! Ένα καρυδότσουφλο, μικροσκοπικό ριγμένο στη θάλασσα και η φύση μνημειακή. Η φύση στο δεύτερο είναι μνημειακή, είναι δραματική, σε ξεκινάει από χαμηλωμένα λοφάκια, σε μπάζει μαγικά, ειδυλλιακά, σε προετοιμάζει για ένα πράσινο οργιαστικό, να στραφταλίζει θυμάρι και πεύκο άγριο για να σε τσακίσει απρόσμενα, αναπάντεχα με γη άνυδρη, ξερακιανή, σκληρή και συνάμα τόσο φιλόξενη μέσα στο αφιλόξενο της. Η γη λίγο πριν το πόρτο κουφό, εκείνη η γη που αντικρίζει τον Άθω αυγή την αυγή, είναι πολύ άδεια, πολύ αρχέγονη, έχει φτάσει στα όρια της. Η αλήθεια και η ζωή εκεί κάτω είναι άμμος.
Επιστρέφουν, το βλέμμα ακουμπάει τους μαύρους βράχους στο Γκόα. Το Γκόα είναι ά – τοπο και ά – χρονο. Πλησιάζουν αργά, μηχανή σβηστή, προσκύνημα, συγχωρέστε της το εύκολο ουσιαστικό, αλλά δε βρίσκει άλλο, ένα χρόνο το ψάχνει, ένα χρόνο ψάχνει τις λέξεις, ένα χρόνο ψάχνει να βάλλει τα συναισθήματα, ενός Ιούλη, σε λέξεις. Υπάρχουν στιγμές που δε στριμώχνονται με τίποτα, δε χωράν πουθενά, υπάρχουν στιγμές που δε χωράνε στο χρόνο, όσο χρόνο και να τους δώσεις, στιγμές ευρύχωρες, στιγμές που περιγράφονται ως τόποι. Όταν ο χρόνος γίνεται χώρος και ο χώρος δεν χωράει παρά μόνο στην μνήμη, όταν τα μάτια αδυνατούν και αρνούνται να ανοιγοκλείσουν, όταν απλά ανασαίνουν γιατί τα πνευμόνια χτυπάνε τους χτύπους της καρδιάς, γιατί η καρδιά ξαποσταίνει, τότε έχεις φτάσει στη Συκιά.
Θα βουτήξεις τα γυμνά πόδια στη θάλασσα, το νερό ίσα που θα φτάνει στους αστραγάλους, τα δαχτυλάκια θα βουλιάξουν το βάρος σου στην νερένια αμμουδιά. Θα περπατήσεις. Ευτυχώς θα περπατήσεις. Θα ανεβείς ξυπόλητος τα σκαλιά, θα έχει αμμουδιά φερμένη από τους πρότερους. Θα καθίσεις. Θα καθίσεις το σώμα σου. Θα ζητήσεις συγνώμη από τους πολύ στενούς, θα πρέπει να έρθεις κι εσύ.
Μπορεί να χρειαστεί να περπατήσεις κι άλλο.
Θα χρειαστεί.
Θα πεινούσες. Πάντα πεινάς.
Μπορεί και να έχεις χορτάσει. Θα έχεις χορτάσει. Βασικά, θα έχεις σκάσει στην ευτυχία. Η ευτυχία ορισμένες φορές χωράει ευρύχωρα σε σιωπές.
Υπάρχουν σιωπές που λαμπυρίζουν. Θα είναι τα μάτια σου. Τα μάτια της δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Είναι απλά καστανά. Απλά κουβαλάνε ένα σούρουπο στη Συκιά.
Ένα τραπέζι γεμάτο φίλους που της χαρίσανε τη δική της Συκιά. Εκείνη σε αντάλλαγμα, εκείνο το σούρουπο, τους χάρισε...τη σιγή της, και την ανορεξία της. Α, και κάτι μάτια καστανά, τεράστια... να χωράνε την ευτυχία.
Βράδυ με φεγγάρι. Φύγανε. Να πάνε πού; Μετά την ευτυχία, να πας πού ακριβώς;
.....στη θάλασσα...γιατί είναι ωραία δίπλα στη θάλασσα.
34 Φλεβάρηδες μετά, Κυριακή πρωί δεν είναι για πολλά σίγουρη. Για αυτό είναι! Είναι ωραία κοντά στη θάλασσα!
Ο Παύλος την περιμένει για καφέ "εν πλω" και ο Δημήτρης θα την ακούσει στο τηλέφωνο να λέει τις πρώτες της λέξεις στη γλώσσα της θάλασσας. Η Σοφία πάλι, από χτες είναι ήδη μέσα!Η Κατερίνα μετράει ανάποδα για να μπει. Κι εκείνη, ένα βράδυ κόντεψε να πέσει στο Θερμαικό κάνοντας τζόγκινγκ. Είχε τα νεύρα της. Αλλά αυτό είναι προσωπικό δεδομένο, το μεγάλο της αρνητικό, ανυπόμονη και με μια τάση να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.
Υπάρχουν άνθρωποι που της δώσανε την ευκαιρία, το χρόνο να τα ξανακολλήσει τα γυαλάκια!
Να δίνεις σε μια ανυπόμονη, από τον δικό σου χρόνο! Απίστευτο δώρο!
Παράδοξο! Απίστευτα ανθεκτικό!
Dedicated to Sophia for «travelling» me to the land of her close friends.
Dedicated to Lena, who put in words, my thoughts, feelings, memories, cause it is always nice by the sea!
Especially dedicated to Dimitris, for a priceless gift. Approaching Sikia, properly!
