Ρε παιδιά ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε!!! Να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους. Τι σου λείπει, τι σου λείπει?, την ρωτάν.
Σου, μου λείπει ένα ρολόι suunto, απαντά και φταίει ο πολυγαπημένος της φίλος Φάιτας για αυτό! Πριν καν δεν ήξερε ότι υπήρχε αυτή η μάρκα... Μακάριοι οι πτωχί της «μάρκας», του brandnaming...
Αυτό λοιπόν το παραπάνω, «το μου λείπει», θεωρείται οκ. Το να σου λείπει όμως ο Τάκης, ο Μήτσος, η Έλενα, η Μελίνα και η κάθε Μανίνα θεωρείται κακό και πρέπει να καταπολεμηθεί δια ροπάλου!!! Τι λέτε ρε παιδιά??? Από πότε το να αναγνωρίζεις, να αντιλαμβάνεσαι σε κάθε εκατοστό του μυαλού σου ότι το έχει κάνει κατάληψη η εικόνα κάποιου ανθρώπου έγινε πράγμα προς καταστολή???
Από πότε έγινε το «περάσαμε τέλεια, αλλά ευτυχώς δε μου λείπει!!!», η νόρμα?
Που βρέθηκαν αυτοί οι διακόπτες ασφαλείας, αυτοί που πετυχαίνουν το «να περνάμε τέλεια με κάποιον, να γελάμε, να ανακαλύπτουμε ότι μας αρέσουν τα ίδια κρασιά, τρώμε την πάστα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο», βράδυ καλοκαιρινό και μετά Δευτέρα πρωί, τσουπ να πατάμε τον διακόπτη και να κλείνει η συναισθηματική παρένθεση και να περπατάμε στους δρόμους της πόλης την πεποίθηση ότι εμάς, ναι εμάς, ο τάδε τύπος δε μας λείπει....
Όπα για να μην παρεξηγούμαστε. Υπάρχει και η μεγάλη πιθανότητα, να συμβαίνει κι αυτό. Το λάθος timing, η λαμαρίνα η δαγκωμένη μόνο από τη μια πλευρά. Τι γίνεται όμως όταν είναι πασιφανές, μπροστά στα μάτια σου, ότι δυο άνθρωποι που στέκονται μπροστά σου, που τους βλέπεις στις κοινές τους φωτογραφίες, να λάμπουν, τι γίνεται όταν ακόμη κι αυτή η ηλεκτρονική μορφή απεικόνισης, στάζει τρυφερότητα και μοσχοβολάει τη ζωή, τι γίνεται? Ποιοι διακόπτες και πράσινα άλογα. Τα άλογα μπορεί να μη γίνουν εύκολα πράσινα, αλλά το να σου λείπει κάποιος δεν είναι αρρώστια, δεν είναι καν γρίπη, μπορεί να είναι πυρετός!!! Ένας μικρός Τιτανικός και ας χαθούμε!
Ναι ρε παιδιά, ας χαθείτε!!! Και?? Το πολύ πολύ, να πέσετε στη θάλασσα! Και?? Θα καταπιείτε λίγο νερό και θα είναι αλμυρό! Αλλά πάντως θα έχει γεύση! Μπορεί και να μη σας αρέσει, που δε θα σας αρέσει! Και? Καλύτερα αλμυρά συναισθηματική παρά άνοστη αυτή η ζωή που την περπατάμε θαρρείς και μας χαρίστηκε.
Ναι ρε! της λείπει! Μου το έδωσε έτσι απλά, ανάμεσα σε μια Amstel Pulse και μια Carib, σε ένα τραπέζι λευκό ψηλό, στο μαγαζί που αγαπήσαμε όσο κανένα άλλο το καλοκαίρι του 08. Κανονικά η νόρμα θα ήταν να μου την κάνει τη δήλωση με Peroni, αλλά δεν πειράζει. Δεν πειράζει που δεν την ήπιαμε φέτος την πρώτη την Peroni μαζί. Δεν πειράζει που έξι βδομάδες βολοδέρναμε σε άλλες παραλίες, δεν πειράζει, αρκεί που της λείπει. Α να γεια σου!
Ο σκοπός είναι αυτός, μακάρι να σου λείπει!!! Μακάρι, να το δίνεις πάνω από τραπέζια φθινοπωρινά, μακάρι να το εκμυστηρεύεσαι σε πρωινά mails σταλμένα από Τήλο, μακάρι να το ψιθυρίζεις στο skype, ξαπλωμένος σε κρεβάτι με στοιβαγμένα άψογα γερμανικά πουπουλένια μαξιλάρια, με τον υπολογιστή αγκαλιά.
33 Φλεβάρηδες μετά, με αποχή πάνω του ενός μήνα, αυτό μας εύχομαι, σε όλους εσάς, τους δικούς μου ανθρώπους. Να σας λείπει, όταν δεν είναι εκεί, να σας λείπει αυτό που πίνει, να σας λείπει ο τρόπος που γελάει, να σας λείπει η ατάκα που λέει.
Και αφήστε τους διακόπτες για τους τοίχους, απλά να ανοιγοκλείνουν τα φωτά και καμιά φορά να «ντιμάρουν», έτσι απλά για να κάνουν αυτό το «μου λείπει», αναπόφευκτο!
