-Μια χαρά σε βρίσκω. Ωραίο το χρώμα των μαλλιών.
-Καστανό...(το φυσικό)...είχε δίκιο ο Γερμανός.
Δεν είναι μια χαρά, αλλά...δε γαμεί. Και ποιος είναι;
Για Χαραμή ξεκίνησε, ντύθηκε, στολίστηκε, θρονιάστηκε στην πολυθρόνα. Διαολίστηκε. Δεν τη σήκωνε το κλίμα. Από μερικά πράγματα...καλό είναι να κρατάς αποστάσεις. Την Χαραμή τη διαβάζεις τις Κυριακές. Τον Πρετεντέ πια δεν τον διαβάζεις ποτέ. Αρκετές Κυριακές του χάρισες, τι λες; ας πάρει κανάς άλλος σειρά.
Άμα την πιάνει το υπεροπτικό. Ξέρεις τώρα εσύ...εκείνο το βλέμμα το παγωμένο. Άμα αρχίσει να αραδιάζει και τις πόλεις του εξωτερικού...οιμέ...την έκατσες. Ώρες ώρες δεν αντέχει τον εαυτό της.
Σηκώθηκε αποφασιστικά, τον πήρε από το χέρι, τον εαυτό, να μην τον τρων στην μάπα οι μη φταίχτες, και έσουρε τα βήματα της προς Μπέκετ πλευρά.
Στην ασφάλεια. Άμα θες ασφάλεια, εκεί θα χωθείς. Στον Μπέκετ.
Όλοι γεννήθηκαν τρελοί, κάποιοι παρέμειναν.
Αυτό.
Κανονικά θα το πήγαινε πολύ στεναχωρητικά. Αλλά μπορεί το ΔΝΤ τελικά να μας κάνει καλό. Έχει τρεις βδομάδες που μπαινοβγαίνει σε παραστάσεις καταπληκτικές. Ρε σεις! Υπάρχει ελπίδα, υπάρχουν άνθρωποι! Υπάρχουν όνειρα!
Μπορεί πάλι και να το πάει πολύ στεναχωρητικά. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ γιατί πια τα κείμενα βγαίνουν πολύ προσωπικά, και όχι δεν είναι αυτός ο σκοπός. Η ζωή της μοιράζεται πάνω από τραπέζια, σε μπαλκόνια, σε τηλεφωνήματα, ενίοτε και στον δρόμο.
Καμιά φορά, η ζωή της μοιράζεται, σε καναπέδες βρεγμένους, σε καναπέδες με ανέμους, μέσα σε πρακτορεία Προ - πο.
Εξάλλου...λίγα μείνανε να πει. Λίγα.
Χτες όμως είπαν τέλος, 34 Μάηδες, Ιούνηδες, είπαν τέλος.
Κι εκείνη των Φλεβάρηδων δεν μπορεί να διακτινιστεί για να τον πάρει αγκαλιά. Ούτε θέλει να ρίξει τα προσωπικά της emails στον διαδυκτιακό ωκεανό. Ο καθένας μας ζει τη ζωή του με δάκρυα, παύσεις, σιωπές...που όμως...ακούγονται. Ακούγονται γιατί από την άλλη πλευρά υπάρχει κάποιος. Υπήρχε κάποιος. Κάποιος....αγαπημένος.
Υπάρχουν σιωπές εκκωφαντικές. Παύσεις χειμαρρώδεις. Και ζωή μετρημένη σε δάκρυα. Πέφτουν ενίοτε κάτι Σάββατα απογεύματα, όταν όλοι σας, είστε κάπου. Κάπου αλλού.
Ξέρεις κάτι; ο καθένας μας είναι οι επιλογές του.
Κανονικά εκείνη είναι πολύ αισιόδοξη και εξωστρεφής. Ενίοτε και εσωστρεφής. Τώρα.
Είδε τα:
«Δεν υπάρχει κανείς», ομάδα «άνθρωπος στη θάλασσα».
«sea watching», Mari Osanai, ακτίς Αελίου.
«Three occasional pieces», S. Beckett, ομάδα Oberon.
Η ζωή είναι για να την ζεις. Κι όταν τελειώνει κι εσύ ο τυχερός μένεις πίσω, μακάρι να πας να το ρίξεις το χώμα, εκεί πάνω στον λάκο. Μη φοβάσαι να λερωθείς, μη φοβάσαι τον ήχο που κάνει το χώμα όταν βρίσκει το ξύλο. Αυτό είναι η ζωή. Στιγμές που πρέπει να αποχαιρετήσεις ακόμη και τους πιο αγαπημένους.
«Η απώλεια, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου (....) πρέπει να συνεχίζεις (....) το τέλος βρίσκεται στην αρχή, κι όμως εμείς συνεχίζουμε...»
Σ. Μπέκετ.
Dedicated to some of you, who honored me with sharing your very inner thoughts, your walks with me.
Especially dedicated to Timur & to Nilay.
En attendant Godot.
