Στην παπαρούνα τη γνώρισα. Στην μπάρα. Κοντό, κατακόκκινο μαλλί, κοντό. Να το πάμε με στερεότυπα? Να το πάμε.
Δε μασάει και ξέρει ποια είναι και τι θέλει, μπορεί και να μην το αποκτήσει ποτέ. Όχι επειδή δεν μπορεί, απλά επειδή εσύ φοβάσαι! Ανατρεπτική, όχι πιασιάρικα ανατρεπτική, ανατρεπτική γιατί μόνο έτσι γνωρίζει. Σιγά και μην περιμένει να «πέσεις» από το πώς είναι το μαλλί. Βαθιά νυχτωμένος, θα ‘σαι!!! Είσαι!!!
Ενέργεια στο πέντε. Να το συνεχίσω με τα στερεότυπα?
Πριζωμένη! Αθηναία!
Ομιλιτικότατη...
έξυπνα ομιλιτικότατη? Αθηναία εις διπλούν!! Όχι η Α8ηναία της διπλανής πόρτας, που πιθανόν να έχετε γνωρίσει εσείς, σε κάποιο αεροπλάνο της Aegean! Oι δικές μου οι Αθηναίες, όχι ότι δεν παίρνουν αεροπλάνο, όχι ότι δεν κάνουν web-check in, όχι ότι δεν μου τα χώνουν επειδή λέω «οικοδομή», την πάσα μια «πολυκατοικία»...αλλά όχι ρε παιδιά, δεν είναι ξανθιές, δε φοράνε burberries, και ναι, αγαπάνε τα εξάρχεια, κι ας τελείωσαν τα γαλλικά σχολεία των βόρειων προαστίων.
Καλά, αυτή η δεύτερη δε, δε θυμάται και σε ποια γειτονιά του L.A. county ζούσε...αλλά την άνω Πόλη τη χωρίζει σε 3 ζώνες, τρομάρά της!!!
Η παπαρούνα λοιπόν έγινε «δυο χωριά», κι εκείνα με τη σειρά τους ένα τηλεφώνημα. Αυτό που έχουνε, χτίστηκε πάνω σε στιγμιαία, αναπάντεχα τηλεφωνήματα, τηλεφωνήματα μόνο για να δώσουν το «locality». Δυο κολλημένες με την τεχνολογία, κολλήσανε ανατρεπτικά, πάνω από παραδοσιακούς, παλιομοδίτικους καφέδες και τσίπουρα χωρίς.
Τι λατρεύω? τους αθηναίους που τα παρατάνε όλα στη μέση, όταν αναβοσβήνει ξέμπαρκο ένα sms στην οθόνη του κινητού τους και σου λένε... «έρχομαι»!!! Σε μια πόλη μητροπολιτική, που δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε τη γοητεία, το γκρι, τις λεωφόρους, τις γειτονιές που μείναν πίσω στο ’60, τα γλυκά που ποτέ δεν πέτυχαν και τους ολυμπιακούς που μοναδικά πέτυχαν, με αθηναίους που τρέχουν δίχως να ξέρουν ούτε κι ίδιοι το γιατί, υπάρχουν στιγμές που η Αθήνα μπορεί και γίνεται μια τεράστια αγκαλιά! Στο μετρό του Χαλανδρίου, στον Eρατεινό, στο Soul kitchen, στο Public.
Μαζί της, βρίσκομαι για ώρες μετρημένες, ώρες ζωής. Αισθήσεις οξυμένες, να γελά δυνατά, να καπνίζει μανιωδώς κάτι τσιγάρα παραδόξως λεπτά, νεύρα γερά, ατσάλινα, να τα βρίσκεις στα αγωνιστικά. Να το ξαναπάμε στερεοτυπικά? Οδηγεί αγωνιστικά, αρπάζει με τη μια, και μέσα σε 4 μέρες μπορεί να σου «δώσει» πέντε μαγαζιά, κάνοντας σε να νιώθεις τουρίστας στην πόλη που σε γέννησε. Εμένα προσωπικά με κάνει να «αφήνω» πράγματα κάτω, εγώ!! Εγώ, που το «κάτω», το ξέρω μόνο ως το αντίθετο του «πάνω», και που το λεκτικό πινγκ πονγκ με θρέφει όσο το choco 2 – layers γλυκό της Σοφίας! Αυτή η αθηναία λοιπόν, με αγαπά μοναδικά. Πλουσιοπάροχα και αυθεντικά.
Εγώ? Αααα, εγώ ζω σε «Ντίσνειλαντ» μαζί της. Γιατί? Γιατί, ο Βαρδάρης θα φυσά, θα κρατιέται από αυτοκίνητα στη Νίκης και θα ωρύεται στην πολιτογραφημένη αθηναία μαμά της, πόσο, μα πόσο γουστάρει να την παίρνει ο Βαρδάρης.
Ντίσνειλαντ, γιατί? Γιατί μέσα στο μαγαζί που αγαπάνε όλοι μου οι φίλοι, εκείνη το’χει καθιστικό, γιατί τιτιβίζει μέ κάθε άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα της και ρωτά! Ρωτά! Ρε παιδιά, ρωτά!! Θα βρει κοινό γνωστό από την Αλεξανδρούπολη, out of the blu, θα σηκώσει το κινητό μου και θα μιλάει στο Σονάκι με τις ώρες. Θα θέλει να φάει στο «μαμίσιο» γιατί θέλω εγώ. Θα θέλει τη γνώμη μου για το λογότυπό της, γιατί είμαι εγώ.
Αυτό! Νομίζω πως αν για κάτι μοναδικά την αγαπώ, είναι γιατί όχι μόνο με αφήνει να είμαι εγώ, ένα εγώ "escaped goat εγώ", αλλά γιατί αυτό το "εγώ", το βρίσκει απολύτως φυσιολογικό! 2 λαπτοπς μονίμως ανοιχτά και δυο κινητά που χτυπούν ιντερνετικά, είναι το απολύτως φυσιολογικό!
Respect!!!
Περασμένους και officially τους 33+1 Φλεβάρηδες, όπως λέει και ο άλλος λατρεμένος μου φίλος, το μόνο που της χαρίσa σαν «thank you note», ήταν ένα μισάωρο, ώστε το κοντό να γίνει πιο κοντό. Μou εμπιστεύεται το hairstyle της. Κι εγώ της εμπιστεύομαι τους φίλους μου. Και ναι! Αυτά τα δύο, στο δικό μας κόσμο μπορούν να είναι ισότιμα!!!
Respect, respect.
