υπέκυψα. ναι, ναι υπέκυψα.
το πήρα ρε συ,το πήρα....
κοίταξε, είπα, αι στα διάλα, στενό? στενό.
σιγοντάρισε και η Αθηναία των αθηναίων, μέσα στο δοκιμαστήριο χωμένη και η μια και η άλλη.
της άρεσε, μια χαρά το βρήκε, λίγη κοιλίτσα έχεις, μου πε, αλλά τί να κάνουμε είναι και η ηλικία...είπε, κατά τα άλλα είναι σούπερ. όταν η "καλών τεχνών" βρίσκει την αναλογία 1,60 προς 50 σούπερ...το...παίρνεις.
το πήρα.
το πήρε κι εκείνη.
και άντε καλά, "ψωνίστηκες", που λέμε εδώ κοντά στα σύνορα.
Ε!! είναι και τα δικά σου σύνορα, αθηναίε μου! που άμα είσαι αθηναίος γέννημα θρέμμα, είμαι γω 1,70 απλά δεν το βλέπεις...το τελευταίο δεκάποντο το 'χω στο..."αθόρυβο".
"ψωνίστηκες", οκ!
βγήκες μες την καλή χαρά, και μη μια και η άλλη. και είπες να πας για καφέ, να το γιορτάσεις! που...κουράστηκες... στο βάλε βγάλε.
και πήγες!
και κάθισες!
και δεν ξανασηκώθηκες! ποτέ! ποτέ! ποτέ!
μάτια μου, πού να σηκωθείς?
ποιον να πρωτοσηκώσεις πρώτο?
τον εαυτό σου ή το παντελόνι...το ασήκωτο??
το ανύπαρκτο? το έχω ξεχάσει να προσθέσω 20 πόντους εκεί που θα πρεπε να τους έχεις και να τους χαίρεσαι!
κρύο, ζέστη, ήλιος ξήλιος, το μπουφάν του σκι, δεν ξεκουνήθηκε από το..mind the gap...
γιατί όλα κι όλα, το βλέπα, το βλέπα κι εγώ, πριν χρόνια, το παντελονάκι το, ο Θεός, να το ονοματίσει έτσι...
βασικά... ο μόνος Θεός που έχει δικαίωμα να το χαίρεται είναι ο Χριστός στο Ντε Τζανείρο.
όλα κι όλα!
αμά ανοίγεις το μάτι σου και βλέπεις κάπου κει στο βάθος ψηλά, τον Τζίζους Κράιστ με τα χέρια ανοιχτά, να το βάλεις!
να το βάλεις χρυσή μου, να το βάλεις και άμα θες και να το βγάλεις! και να το χαρίσεις!
να χαρώ κι εγώ που χω στραγγίξει στο ΔΝΤ. και σε λίγο θα περιμένω κι εγώ την πρωτοχρονιά να δω το καρναβάλι στο Ρίο μπας και χαμογελάσει το χειλάκι μου.
αλλά μόνο εκεί. στο Ρίο.
τελεία.
τελεία. και δε σηκώνει συζήτηση.
ούτε μα, ούτε μου.
και επιστρέφω στην Αγιάς Σοφίας με Νίκης. και άντε σηκωθήκαμε μετά μεγάλης προσοχής, σαν τα πιασμένα από το σκι στο Γκστααντ, να 'ναι καλά το μπουφάν το αθλητικό για το ξεκάρφωμα.
το παντελόνι δεν έλεγε να σηκωθεί.
βλέπεις μια χαρά του άρεσε στο γαλλικό το καφέ και είπε..να μείνει λίγο παραπάνω.
δεν πα εσύ να το τραβάς, με το ζόρι γίνεται κανείς άνθρωπος? όχι πες μου.
τι τραβάς χρυσό μου? το...ατράβηχτο?
τί να τραβηχτεί? το ύφασμα το ανύπαρκτο?
είδες και απόειδες, το..άφησε στην ησυχία του.
αμ δε!
δεν το βγαλες...κόλλησε απάνω σου, αρέστηκες βλέπεις, άρχισε να σου αρέσει κι εσένα, πανάθεμα σε, η αναλογία, και είπες να το..εκπολιτίσεις...το παντελόνι.
και το πήγες, το τζην στο..θέατρο, να το κουλτουρέψεις, και πήγες να κάτσεις, και έκατσε και η Αθηναία, και ανταλλάξατε τα βλέμματα που καλό είναι να μην ανταλλάξετε...
μαλάααακα, πώς να συγκεντρωθεί ο άλλος στην παράσταση! ο χριστιανός, γιατί ξες...θέατρο σε δημοτικό θέατρο, Σάββατο βράδυ, στην πόλη σου, πάει ο αυτός που ψηφίζει τον καβαλάρη της Μακεδονίας μυστικά, πάντα μυστικά, και πάει και θέατρο τα Σαββάτα και πάει και ολίγον εκκλησία τις Κυριακές, τζαστ ιν κέηζ και...δαγκωτό στον Ζορό..κρυφά, πάντα κρυφά,. κατά τα άλλα...θέατρο τα Σαββάτα!
τώρα αν τον ρωτήσεις τον διπλανό σου, στο θέατρο του Σαββάτου, αν τον ρωτήσεις κατά που πέφτει η Ακτίς Αελιού, θα σου πει..κάπου δω μωρέ, ανατολικά, Καλαμαριά, να δω παρακάτω...
βέβαια, μεταξύ μας...κι εγώ τα ίδια πίστευα..
ότι η Ακτή Αελιού θα είναι κάπου παρακάτω...κάπου προς Καραμπουρνάκι πλευρά.
και η μεγάλη μου απορία ήτανε γιατί το τηλέφωνο, της Ακτής Αελιού, ξεκινάει από δυάρι και όχι από τεσσάρι, αφού στην Καλαμαριά έχει τεσσάρια.
και ρώτησα τη μαμά μου, μπας και έχει καμιά ιδέα.
και είχε.
και μου πε, θα στο πω, αλλά μετά θα πας σούμπιτα στο σπίτι σου, για να μη σε ρίξω στο Θερμαικό, τώρα που τον έχω εύκαιρο δίπλα μου και μας πάρουν τα κανάλια.
και είπα, καλά. πες εσύ και γω θα πάρω των οματιών μου.
και με ρώτησε...ξέρεις τί θα πει Ακτίς??
και της είπα...Ακτή.
και με κοίταξε. και να μη σε αξιώσει ο Θεός ο Πανάγαθος να σε κοιτάξουν έτσι.
και με ξαναρώτησε...μήπως στο ...Αελιού που δεν είναι Αελιού, αλλά Αελίου, έχεις καμιά ιδέα.
και είχα, είχα πολλές ιδέες, πάντα έχω ιδέες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αφορούν τα αρχαία ελληνικά,
αυτά, τα αρχαία ελληνικά, και εγώ δε συναντηθήκαμε ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ και καμιά φορά νομίζω ότι είμαι υιοθετημένο, αλλά τεσπά, την έχω δει τη μαμά μου έγκυα σε φωτογραφίες και είναι τη χρονιά που γεννήθηκα και...
και άρα δεν είμαι..υιοθετημένο. που θα μπορούσε..βέβαια. αλλά τεσπά.
και έμαθα...ότι η Ακτίς αελίου, είναι η αχτίδα του ήλιου, και άνοιξα κάτι ματάρες από έκπληξη τεράστιες και θαμπώθηκα από τη μαμά μου διαθέτω και τη φίλησα σταυρωτά και μετά την έκανα.
και έτσι έφτασα, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο, με το καινούριο μου, στενό στενό παντελονάκι, να κάθομαι δίπλα δίπλα με την "καλών τεχνών" και να ξοδεύω όση φαιά ουσία μου χει μείνει εύκαιρη για το πώς θα σηκωθώ όταν με το καλό έρθει ο διπλανός, και πού στο διάλο είναι και δεν έρχεται να τελείωσει το μαρτύριο, και ήρθε..ήρθε τελευταίος και αναγκάστηκα και εγώ, και η των "καλών τεχνών" να σηκωθούμε ενώπιο όλου του γεμισμένου θεάτρου Σαββατιάτικα και να προσφέρουμε θέαμα αξέχαστο.
και μετά δεν είδα το έργο, γιατί τώρα το νέο πρόβλημα είναι τί θα φοράω όταν θα γίνω 50 Φλεβάρηδες μετά, και ακόμη δεν έχω βρει.
και αυτό είναι τώρα το πρόβλημα μου.
και ναι και τώρα που γράφω, αυτό φοράω το στενό, και πήγα και από τους γονείς, με το στενό και μου 'πανε ότι φάση είναι, και ότι θα περάσει.
και θέλω να τους πιστεύω.
και άντε γεια!
Αφιερωμένο στη Σοφία γιατί είπε "μούμπλε". Στη Μαρίζα γιατί δε θέλει γκρι. Στη Σόνια γιατί..."καλών τεχνών". Στη μαμά μου γιατί έτσι.
Especially dedicated to the one who sometimes bears sad & heavy texts. and i thank him so.
