Αστικοί μύθοι. Σεντόνια για γενναίους αναγνώστες με άπλετο χρόνο.

Αστικοί μύθοι.
Κανονικά στην Δυτική Μακεδονία.
Ανάποδα στη Μαγνησία.

Τρομοκρατημένη ολίγον, ότι θα με μαζώξουν με τις κλούβες.
Γιατί όπως με ενημέρωσε ο ..Βελουχιώτης, αν στην επαρχία βγεις για καφέ..σημαίνει τα ‘χετε και τον πας για γάμο!!!

Τρομοκρατημένη λοιπόν... καθόλου, περίεργη εντελώς, φορώντας το στενό, αλλά όχι το κολοβό τζιν, τόλμησε την έξοδο του Μεσολογγίου στον Βόλο.
Και να ‘την τώρα εδώ. Που μια χαρά έπραξε, στο μαγαζί των μαγαζιών που άλλο τέτοιο δεν έχει ούτε το χωριό της, να απολαμβάνει το κρασί της, το βιολογικό, στον σωστό φωτισμό, που κανονικά θα ‘πρεπε των Θεσσαλονικέων να τους κάνουν σεμινάριο και κάποιος Χριστιανός, Μουσουλμάνος ή έστω Εβραίος συντοπίτης τους θα ‘πρεπε να τους ενημερώσει πλέον, στη δύση της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, ότι εκτός από τον Μπάοκ, υπάρχει και αλλού..φως!

Σιγά λοιπόν μην έχανε κείνη τον φωτισμό και το βιομηχανικό δάπεδο, επειδή της είπανε στην επαρχία δε βγαίνει και τόσο συχνά γυναίκα, όχι και τόσο νέα, και δη ασυνόδευτη.
Κάτι θα θέλει, κάτι θα αναζητά. Ένα μονόκλινο στο Δρομοκαείτειο, αν μη τί άλλο.
Ε, λοιπόν..όχι.
Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς.
Ντάξει λίγο θα τους έχει αναστατώσει την περιέργεια τους. Τί θέλει τούτη δω, με το καρό πουκαμισάκι που φέρει προς κατηχητικό, με το φιογκάκι, κουμπωμένο μέχρι το σαγόνι, να περιδρομιάζει τα πατατάκια της ευθαρσώς, και πού να τους πεις των Χριστιανών, ότι είναι απωθημένο από τα μικράτά της, και εξού και δεν έχει σταματημό, το χλαπάκιασμα.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας, σήμερις παίδες, είναι ότι ο Δίας...γαμήθηκε ασύστολα, δίχως ενοχές και ..ποικιλοτρόπως.
Ο συμπτώσεις που συνέβησαν δύσκολα, σχεδόν απίθανα θα συγχρωτίσου ξανά τόσες. Τρεις πανάθεμά τες. Ούτε μια, που λες..δεν πας στα διάλα...θα κυλήσει η ώρα, που θα πάει θα ξεφτίσει η σύμπτωση, θα χάσει λίγη από τη φρεσκάδά της. Θα ξεχαστεί.
Όμως όχι...εκεί που λες θα φύγεις από τον τόπο του κακού, τσουπ ανά χείρας η δεύτερη! Στο κινητό.
Κλείσ’ το το διαολεμένο, πανάθεμά το. Θάψ’ το κάπου, εκεί, εκεί που σκάβεις τον λάκκο του αλλουνού, ρίξε το Νόκια το οκτάρι εντός. Να δεις γονιμότητα το έδαφος μετάααα...να δεις και συ άσπρη μέρα.

Και κει λοιπόν που ονειρεύεσαι να πίνεις την μπιρίτσα σου, και να σε νταντεύουν κάπου πιο μακριά από τον τόπο της κακιάς σύμπτωσης, να την η σύγχυση. Διότι ο κύριος και αγαπητός φίλος δε θέλει λέει να...δεσμευτεί!!!
όχι, όχι με εσένα! Με εσένα πολύ θέλει να βγει, και πολύ χαλάστηκε που του ‘ρχεται μποναμάς η άλλη από άλλη κωμόπολη, και τώρα ο αυτός που δε θέλει τη δέσμευση, πώς θα το πει σε εκείνη που θέλει τη δέσμευση και κάνει η έρμη τα χιλιόμετρα, ότι από σατανική σύμπτωση έρχεται φίλη αθώα, ολίγον στα μαύρα της, και πολύ θα επιθυμούσε να πίνει μπυρόνια με την ολίγον μπλου που και ακίνδυνη είναι, και καμιά διάθεση για δέσμευση ούτε κείνη έχει. Αλλά πώς τα φέρνει η ώρα και μπερδεύονται τα πράγματα, που άλλα θες, άλα κάνεις, άλλα λες, και άλλα σκέφτεσαι.
Ε, λοιπόν εκεί έχει χαθεί η μπάλα.
Του Έλληναρα η μπάλα εκεί έχει ακριβώς χαθεί. Ηλικιακά κάπου μετά τα πρώτα –άντα.
Καμένη και χαμένη περίπτωση.
Διότι ρε συ, κι εκείνος αγάπησε και ερωτεύτηκε σφόδρα κάπου κει στα είκοσι τόσο , και μετά κάτι έγινε...και μετά κόλλησε η βελόνα, και είπε τώρα που ψυλλιάστηκε πώς δουλεύει το σύστημα...θα το δουλέψει κι εκείνος το σύστημα. Και το δούλεψε.
Και προκοπή δεν είδε.
Γιατί πόσες να τιμολογήσεις, ματάκια μου, πόσες!
Και άντε και τιμολόγησες. Όταν θα σου ‘ρθει η εφορία, να σε δω.
Εκεί κάπου στα δεύτερα άντα, που θα ‘χετε γίνει τρεις. Και θα βαριέσαι ασύστολα και θα περιμένεις να αρχίσει το Τσαμπίον λιγκ, μπας και χαμογελάσει το χειλάκι σου.
Και που η άλλη θα ξημεροβραδιάζεται γκρουπόν και θα τρέχει από κομμωτήριο σε κομμωτήριο μπας και δεήσεις και την δει!
Γιατί αγαπητέ μου -αραντάρη, ίσως μέχρι τότε έχω φάει κι εγώ κόλλημα με το γκρουπον, αλλά ρε συ...εσένα δε σε έπρηξα ρε συ!
Για μια μπίρα ήθελα να σε βγάλω, χωρίς προικοσύμφωνα και συμπαρομαρτούντα.
Αλλά εσύ κάπου μπερδεύτηκες και αντί να βγεις για μπύρα, βγήκες για...κουστούμι γαμπριάτικο.
Γιατί ρε συ, πώς πώς σου ξέφυγε...πώς!
Και από απλή τιμολόγηση, τιμολόγησες όλο το Μεντιτερανέ με την πισίνα αντάμα.
Πώς βρέθηκες εσύ να συζητάς για τονικότητες στο τούλι και σαμπάνιες σε ποτήρι τουλίπα ή ανοιχτό, να είμαστε ειλικρινείς, αγάπη...ποτέ δεν κατάλαβες.
Μια Μύκονο ήθελες απλά να χτυπήσεις, να αράξεις το κουρασμένο σου κορμί, Αύγουστο μήνα μαζί με τα τζιτζίκια να χαλαρώσει πίνοντας τη Χοσέ Κουέρβο σου και βρέθηκες...ολίγον ..έγκυος!
Μα κι εσύ βρε αγόρι μου, δεν είδες ποιες μέρες είσαι γόνιμος να τις «πηδήξεις»?? Ε? Ε?
Και δες πού καταλήξαμε...
Τζάμπα η κλασική ή μη παιδεία. Τζάμπα τα μεταπτυχιακά και τα μεθύσια μπας και γίνεις άνθρωπος, τότε με τα πάινς στη γηραιά Αλβιώνα.
Τίποτε εσύ, τίποτε.
Όλα τα ξέχασες στο άκουσμα ενός Γονίδη, όλα τα έσβησες όλα. Εκτός από την προφορά! Αυτήν, αγάπη δεν μπόρεσες να την αγοράσεις σε καμία μποντ στρητ, σε καμία!!ευτυχώς! άσε και κάτι στο έρμο το Αγγλάκι να έχει να πορεύεται και τούτο. Στον μάταιο τούτο κόσμο.

Ρημπούτ γενικό έκανες σα γύρισε στα πάτρια. Μην τυχόν και δεν εγκλιματιστείς. Μην τυχόν.
Τζάμπα το χωράφι της γιαγιάς που ‘γινε συνάλλαγμα τότε πίσω πριν το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, που όχι δεν κατάφερε να σε κάνει ευρωπαίο πολίτη ούτε στο νυχάκι, ούτε.
Μόνο μέχρι τα...Μπολσόι σε πήγε...και πάλι αυτά φέρνουν ολίγον προς ανατολικό μπλοκ, που τόσο πιο άνετα σε κάνει να νιώθεις.
Και επιτέλους αποφάσισε!
αν όντως βοήθησες τον Ευρωπαίο να κατέβει από το δέντρο...εσύ γιατί παλικάρι μου,..ανέβηκες πάλι πάνω στο δέντρο? Γιατί?

Σου άρεσε η θέα?? Ή έχασες τον Παρθενώνα λόγω της αντιπαροχής και κει πάνω όσο να ‘ναι , πάνω στο δέντρο μια καλύτερη βίστα την έχεις!!
Στο ένα χέρι τη βίστα, και στο άλλο τον εσπρέσο φρέντο με δυό και μισό παγάκια και ζαχαρίνη αχτύπητη.
Ε ψιτ..κύριος...στο Μεδιολάνο που τόσο θαμάζεις κάθε Απρίλη...πίνουν τον εσπρέσο ακόμη ζεστό και αχτύπητο...
Πού χάθηκες. Πού μπέρδεψες την μπάλα??
Και να σου πω...το κομπολόι με το καγιέν, ρε συ..δεν πάει...πώς αλλιώς να σου το πω?!
Και πόσα άλλα...
Πόσα...άλλα.
Άσ’το κουράστηκα. Νύσταξα. Και το στοίχημα το κέρδισα εξάλλου.
Πήγα μόνη μου, γυναίκα πράμα, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν και να με ενοχλήσει κανείς, στο μαγαζί που άλλο τέτοιο δεν έχει στο δικό μου κόσμο.
Το κρασάκι μου το ήπια. Και τώρα ξέρεις..νύσταξα.
Και  πάω.
Και καληνύχτα θα σου πω.
Ξέρεις γιατί?
Γιατί το ξεσκαρτάρισμα θέλει καιρό και υπομονή.
Και αν με έβλεπες, να ξέρεις ότι χαμογελώ.
Βλέπεις η ζωή ποτέ δεν ήταν παράξενη. Μόνο τρυφερή ήταν, μόνο.
Τόσο τρυφερή να σε διώχνει από τον τόπο σου, ακριβώς για να μην πονέσεις.
Καταπληκτικό.

σκονισμένα μονοπάτια, δρύινα τραπέζια, και φως πορτοκαλί. και ευχαριστώ.

βιάζεσαι.
και εγώ.
πας, έρχεσαι.
και εγώ.

αγχώνεσαι. καθημερινότητα, βλέπεις...

βλέπω.

έχει υγρασία.
κάνει κρύο.

έχει ωραίο φωτισμό.
έχει ωραίο φωτισμό.

κάθεται στο τραπέζι.
κάθεσαι στο τραπέζι.

και μετά στοπ.

ευγενικά. απλά. πλουσιοπάροχα.

χωρίς να φοβάσαι.
χωρίς να σκέφτεσαι πολύπλοκα.
χωρίς τίποτε περιττό.

ανθρώπινα.
με συνέχεια.

η συνέχεια, είναι μια λέξη πολύ δύσκολη.

εκείνη, η γράφουσα, έχει χάσει το νήμα, αρκετές φορές.
στη γιορτή της, το ξαναβρήκε.
και ξαναχαμογέλασε.

σήμερα που εσύ δεν μπορείς να γελάσεις δυνατά, εκείνη θα σου πει αυτό.
δεν είναι δικό της.
υπάρχουν τραπέζια γιορτινά ή όχι τόσο γιορτινά και πας ή δεν πας. και είσαι εκεί, και καμιά φορά δεν είσαι εκεί
και γω, κάθομαι απέναντι, και συ είσαι τόσο μα τόσο μακριά
και είναι κρίμα

γιατί ίσως σε γέννησα
ίσως σε μάλωσα
ίσως έκανα λάθη
ίσως χτύπησα την πόρτα του αυτοκινήτου
ίσως δεν σηκώθηκα από το τραπέζι

και σίγουρα με αγαπούσες
και σίγουρα με σκέφτηκες
και σίγουρα με νοιάστηκες
και τώρα ίσως να φεύγεις.

και αν μπει τελεία, εκείνη η πιο τελευταία, που δεν αλλάζει με τίποτε, θα ήθελα να με θυμάσαι ότι σε αγάπησα, και στη φωνή σου, στο γέλιο σου, χαμογέλασα.
αν μπει εκείνη η τελεία, μακάρι στα δάκρυα σου, να μη χρειάζεται να βάλεις τα λόγια που δεν είπες.
ξέρεις, εκείνα που τόσο τα χρωστούσες.
μακάρι να μη χρωστάς. τη σκέψη σου. να μην.

αφιερωμένο γλυκά στον Βασίλη.
αφιερωμένο δίκαια και γλυκά σε δίκαια ερωτεύσιμους άντρες. για τη συνέχεια με την οποία με τιμούν.
αφιερωμένο στη γιαγιά μου, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είστε μαλλωμένοι, μου είπε κάποτε.

priceless gifts from S.Francisco, Lake tahoe, ATH!

φοβίες και άγχη γονέων, άνευ λόγου και αιτίας.

όταν ήμουνα μικρό η μαμά μου με έγραψε στο νηπιαγωγείο.
ε καλά, θα μου πεις, και μένα με έγραψε η μαμά μου στο νηπιαγωγείο.
ναι! είμαι σίγουρη, αναγνώστη μου, ότι τάξη δεν πήδηξες τότες!!!
αλλά εμένα κολλούσε το στοματάκι μου από την αλαλιά! κολλούσε και το δικό σου? όχι, θέλω να ξέρω εάν και ναι δηλαδή!

επίσης θέλω να σου πω ότι μια φορά κατέβηκα από το σχολικό, και επειδή η συνοδός μας είπε να πάμε στα προνήπια...πήγα και γω ..το νήπιο..γιατί βλέπεις εμένα η μαμά μου, μου είχε πει να είμαι καλό και υπάκουο παιδάκι.
και ήμουν! και έκατσα μια μέρα με τα προνήπια και το μοναδικό μου άγχος ήταν ότι τα προνήπια τελιώνανε πιο νωρίς, και γω πώς θα έμπαινα στο σπίτι μου, που εμένα οι γονιοί με περιμένανε με την εσοδεία των νηπίων...κοινώς κανά δύωρο αργότερα...
και είχα τέτοιο άγχος που δεν προλάβαινα να ασχολήθω με τη δυσαρέσκεια ότι δε με είχανε διακρίνει κοτζάμ νήπιο, ανάμεσα στα προ!
βλέπεις ήμουν και μινιατούρα, και έκανα καλό "μπλεντ" με τα προνήπια.

τώρα τί έγινε στην πορεία, και χάλασε η συνταγή... δεν ξέρω να σου πω.
και γιατί, γιατί, δε βρέθηκε καλός άνθρωπος να παρηγορήσει τη μανούλα μου, που τότες θα είχε τη δική μου τώρα ηλικία, ότι το βλαστάρι της και θα μιλάει, και θα στεγνώνει τα αυτιά των λοιπών ατυχών γύρω της. και ότι μια χαρά το βλαστάρι της θα ξεχωρίζει, ως μαύρο πρόβατο, μέσα στον αγρό με τα χαριτωμένα άσπρα προβατάκια, και επίσης ότι μια χαρά θα τρώει το φαγάκι της, και μια χαρά θα της παίρνουν το πιάτο από μπροστά, όταν μαρτυρικά υπομένανε τριανταπολλούς Φλεβάρηδες πίσω, την - των 35 τώρα Φλεβάρηδων - να κατεβάσει την μπουκιά της κάτι μεσημέρια ατελείωτα στην Ζαμπελίου.

τώρα, αναγνώστη μου, γιατί στα λέω αυτά.
να σου πω, ούτε γω ξέρω ακριβώς.
αλλά ίσως και να ξέρω!

χτες εκείνη έπινε μπύρες με κάτι φίλους φρέσκους! και πάλι...τόσο παλιούς!
και μόλις πριν κατέβηκε στη Λένα που μαζί μετακόμισαν στην φλάουερστρητ. και μόλις χτες προλάβανε να πιουν καφέ!
και μια βδομάδα πριν έπινε καφέ με την, άγνωστη μέχρι πρότινος, Κριστίν, γιατί πολύ απλά της έλειπε η δική της Αν.
και όχι δεν στα λέω για να καμαρώσεις την κοινωνικότητα της. όχι.

απλά...
να..γιορτές έρχονται και ξέρεις, είμαστε μόλις έναν καφέ μακριά σου.
ίσως και να καθόμαστε στο διπλανό σκαμπό στο Haven!
ίσως άμα πας να αγοράσεις κρύσταλλα, να μας δεις με τον Δημήτρη, να πίνουμε καφέ σε κάτι φλυτζάνια που χωράνε τόση τρυφερότητα φιλική, τόση όση, για βιαστικό φιλί να πηγαίνεις, και στην τελική...να μην μπορείς να τους αντισταθείς..των φλυτζανιών και του φίλου!

στα λέει αυτά γιατί ίσως τελικά, το καλύτερο δώρο να είσαι εσύ.
χάρισε το!
ίσως τελικά Χριστούγεννα να είναι κάθε φορά που σπρώχνεις μια πόρτα στο Χάβεν, στη Ζώγια, στη Νίκης, στο Δρόμο και χώνεσαι σε αγκαλιές φίλων.

μόλις φτάσανε κάτι φιλιά από Τάχο! χτες έφτασε το δεύτερο Χριστουγεννιάτικο άυλο δώρο. μεταξύ ύπνου, της έγραψε!
να σου πω?
κοιμήθηκε με χαμόγελα. και με χαμόγελα ξύπνησε.
γενναιοδωρία. θυμάσαι ε?
κάνε με, την, τον...να χαμογελάσει! τί σου ζητάει?

cherishtrees in Washinghton DC or καταχειμωνιάτικα ένα ροζ χαμογελαστά λευκό!

σήμερα λέει να είναι γενναιόδωρη και μαζί σου!
μαζί σου, λατρεμένε και άγνωστε αναγνώστη μου.

φορές που το κλειδί στην εξώπορτα, κάτω, την κοινόχρηστη εξώπορτα, μοιάζει με χαρακήρι γιαπωνέζικο.
φορές που το ανέβασμα στον όροφο, με μοναξιά χυμένη στον καθρέφτη και, γιατί αναπάντητα.
φορές που το μπαλκόνι χώρεσε μια ζωή, και την είδε να φεύγει. ξανά και ξανά.

να σου πω κάτι? μου επιτρέπεις?
στο ξανά και ξανά, εσύ, πάνε γενναιόδωρα. αυτό.

άσε, άσε τα δώρα..τα δώρα τα υλικά!
τί να τα κάμει τα δώρα τα υλικά? σε έχει?
λατρεμένε μου αναγνώστη, σε έχουν, σε χαίρονται? τους αφήνεις??
να σε χαρούν? τους αφήνεις?
τί τους δίνεις? τί τους δίνεις από σένα? τί?

Άρη, εκείνη θα πηγαίνει πάντα ...ορμητικά...βλέπεις...αυτό είναι...
μετριάζεται το ορμητικά? θαρρώ πως όχι...

πόσο αγαπά να διαφωνεί μαζί σου, Άρη. πόσο αγαπά να την πειράζουν, και να την εκπαιδεύουν οι Αθηναίοι της.
κι εκείνη..ανένδοτη! ένα ανένδοτη, πεισματάρικο και πια χαμογελαστό!

σιγά και μην πάει ορθολιγιστικά και με μετρημένα κουκιά, στον έρωτα, στον φίλο, στην καθημερινότητά της!
το αύριο δεν της ανήκει, βλέπεις!
εδώ καλά, καλά, δεν της ανήκει το σήμερα!

η ζωή βλέπεις, κάνει πάντα τα δικά της.
το θέμα είναι τί κάνεις εσύ με τις στιγμές που σου ανήκουν.
εκείνη λοιπόν, μοιράζει σβουρηχτά φιλιά, πιάνει αγκαζέ τα συνεργεία της, ορμάει μέσα στα μαγαζιά στο Βόλο, πίνει καφέδες με μέχρι πρότεινος αγνώστους στα στάρμπακς, γελάει στο πιο ωραίο μαγαζί της Ελλάδος! ναι, ναι, υπάρχει και είναι στο Βόλο, και όχι δεν είναι τσιπουράδικο!!
πλένει τα πιάτα στις... της χωροταξίας που την φιλοξενούν αγγόγυστα ένα μήνα τώρα!
πάει κομμωτήριο για να μη γίνει αλκοολικιά μεσημέρι Παρασκευής!
οργανώνει μοντέλα πόλης-κράτους με τα εξυπνοπούλια της!
έχει ήδη οργανώσει πού θα είναι στα γενέθλια της, πού θα είναι τον Μάρτη , ονειρεύεται το Μιλάνο της Βαλεντίνας, του Ντάβιντε, και του Ενρικέτο.
χαμογελάει για τους εσπρέσσους με τον Τιμούρ, κάπου στη φιέρα ή στο ντουόμο.
σκέφτεται καφέδες με τον Τόμυ, και τόσους άλλους από τους αγαπημένους της.

Άρη μου, σιγά μην κάτσω να μετρήσω τα κουκιά.
σκόρπα τα όλα κάτω, στο χώμα και δες'τα να ανθίζουν!
έχεις δεις, κερασιές να ανθίζουν?
αυτό!

34 Φλεβάρηδες περασμένους βαθιά πια..αυτό!
κερασιές να ανθίζουν μέσα στο χειμώνα! και να μην παγώνουν ποτέ!
αυτό!

Vermont, Lake Tahoe, Flowerstr. ή άθλιο κείμενο λόγω χαράς της γράφουσας!

βασικά καλημέρα σας!
ατάκτως και ιδαιτέρως χαρωπά!

τα προβλήματα της εβδομάδας είναι...
αν ο λαβσιτ καναπές μου χωράει...μέσα στην ντουλάπα.
επίσης, πόσα άτομα στο όθιο χωράνε τα 75 - 12 τετραγωνικά του σπιτιού μου. τα 12μείον της κρεβατοκάμαρας θα τα ισοφαρίσουμε με το μπαλκόνι. να αφαιρέσουμε και τα 4 τετραγωνικά του μπάνιου...τί μας μένει? εβδομηνταένα νέτα σκέτα χαρωπά τετραγωνικά για..πάρτη σας!!!
επίσης, εάν θα βάλω κόκκινο φωτοσωλήνα στο μπαλκόνι, όπως έκανε η διπλανή μου και αρέστηκα ιδαιτέρως!
τι θα κάνω με τις πεθαμένες μου, εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, τούγιες, και πώς μπορώ να τις εντάξω στο χάμπιτατ του μπαλκονιού, ώστε να νομίσετε..πως έτσι, έτσι τις ήθελα τις τούγιες..ολίγον πεθαμένες!
αυτά. αυτά είναι τα προβλήματα αυτής της εβδομάδος!

κατά τα άλλα...καλά, ή μάλλον όχι απλά καλά!
άριστα θα έλεγα.
αν εξαιρέσεις την κακοκαιρία που ταλαιπωρεί μερικούς από τους πιο λατρεμένους μου που επιστρέφουν, αλλά μεταξύ μας..εκείνοι ταλαιπωρούνται!! εγώ απλά..χαίρομαι, βασικά χοροπηδάω νοερά γιατί...
η Αγγελικούλα καταφτάνει με Ηλέκτρα - Σοφίααλεξάνδρα και τον βρετανό με το καταπληκτικό χιούμορ, τη θεική προφορά και τα απίστευτα τιπς, προς εμέ!
η Πηνελοπίτσα θα οδηγεί σφεντόνα Ρόστοκ - Βερολίνο και θα καταστρώνει μαραθώνιο θεατρικών παραστάσεων.
οι Θεσσαλονικιές Κερκυραίες μου, θα οδηγούν στην Εγνατία με μόνη, μόνη κατεύθυνση...το SKG!
η Τζοάννα ζει ...εδώ! ένα εδώ στο 15..εδώ!!!

λατρεμένε μου αναγνώστη, σποραδικέ και μη...
όλοι οι δρόμοι τα Χριστούγεννα οδηγούν σε ανταμώματα!

και δες κάτι μαγικό...δε χρειάζεσαι καν τζι-πι-ες, όπως το Πάσχα που ψάχναμε τις εκκλησιές του 5ου αιώνα, Κάθρην!
λίγη καλή όσφρηση χρειάζεσαι! μόνο, μόνο αυτό!
ααα και καλή ακοή!
πού γελάνε? που πειράζονται? πού ακούγονται μουσικές?
ανέβα! σε περιμένουνε!

σε περιμένουν κάτι τύποι που εκεινής της ομορφαίνουν τη ζωή!
τί λες? θα τους γνωρίσεις?

αφιερωμένο σε όλους σας.
αφιερωμένο ειδικά στο Βερμόντ και στην Τάχο, που θα φιλοξενούν εκείνους που εκείνη στερείται περισσότερο από όλους, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
δες με, Άρη..., κι όμως χαμογελώ! η απόσταση δεν ήταν ποτέ μετρική υπόθεση!
αν υπάρχουν, οι αυτοί που στερούμαστε, τότε όλα είναι καλά! άριστα, θα έλεγα!!!
αφιερωμένο εξαιρετικά στον ανθρακωρύχο!

σε αφήνω με αυτό! γενναιοδωρία!
προπονήσου σε αυτήν! τίποτα άλλο! καλημέρες χαμογελαστές!

σκέψεις Μαγνησίας.

πρόκληση...να αφήσει τα χαρωπά για αργότερα.
κανονικά θα μπλόγκαρε για ένα μπουκαλάκι τσίπουρο, που της άρεσε πολύ, πίσω στο καλοκαίρι, αλλά τρέχουν διάφορα, βλέπεις!

παρακλήσεις για χιόνια. να γράψεις για τα χιόνια!
χιόνια ε? Μαράκι, θα περιμένεις λίγο, συγνώμη, συγνώμη που σου χαλάω το χατήρι, αλλά για δες!

βράδυ Δευτέρας.
φτάνει. σκοτάδια και θλίψη και μόλις, μόλις μπαίνει στο ταξί, χαμόγελα!
χαμογελάει μυστικά.
Μαγνησία. επαρχία. και πάλι καθόλου επαρχία.
η επαρχία βλέπεις, είναι στο μυαλό.
η πόλη ποτέ, μα ποτέ δε φταίει. ποτέ!

χαμογελάει μυστικά. κάθε φορά.
και μετά φανερά.
....να σου πει ένα μυστικό?
απολαμβάνει να συζητάει. νοερά περπατήματα.
αυτό. οι συζητήσεις είναι νοερά περπατήματα.
σε τρία λεπτά μια αγκαλιά δώρα!

ο κύριος που οδηγεί, ντρέπεται. μου λέει, " ντρέπομαι. αλλά δεν μπορώ να της το πω εγώ. θα το πει ο συνεταίρος μου."
το ποιο?
το ότι δε θα πάει αύριο να την πάρει από το σπίτι, τη μια κοπελίτσα με ειδικές ανάγκες, την αυτοεξυπηρετούμενη μέχρι ενός σημείου, που καλεί ταξί. και επειδή δεν υπάρχει ταξί με υποδομές εν έτη 2010, στην πόλη, πάει το συμβατικό ταξί. αλλά το συμβατικό, χάνει χρόνο. βασικά σπαταλάει περίπου 45 λεπτά. προκειμένου λοιπόν να μην χάσει το "αγώγι" ο επαγγελματίας, αρνείται να δεχτεί ως πελάτη, εσένα, εμένα, εκείνη, το άτομο με ειδικές ανάγκες.

θες να στο ξαναπώ?
κράτα τη σκέψη σου.

σε θέλω και στο επόμενο.
σε ένα σπίτι. μια ράμπα στην είσοδο.
πρωινά, και μεσημεριανά και δουλειές. και ίσως γκρίνια. και ίσως κούραση. και ίσως ήλιος, και ίσως χιόνι, και σίγουρα θάλασσα, και βουνό.
και περπατήματα.
και μετά εκείνη, στο γυμνάσιο.
και η ράμπα δική της. ολόδικη της.

σε εσένα λοιπόν που περπατάς.
...πού πας?
κι αν δεν πας? μήπως ήρθε η ώρα να πας?

εκείνη αυτό θα σου ζητούσε για φέτος τα Χριστούγεννα ή όχι τα Χριστούγεννα.
βασικά...θα στο ζητούσε για το χτες, για το πριν χρόνια ή πριν μήνες ή πριν καν μέρες.
περπάτα προς εκείνον που ξέχασες, που του θύμωσες, που τον παραγκώνισες στην καθημερινότητα σου, αθέλητα ή ηθελημένα.
περπάτα! προς εκείνον. τυχερέ! εσύ μπορείς κι όμως ξεχνιέσαι...

εκείνη, θα φοράει αθλητικά στις 25 του Δεκέμβρη και θα περπατά προς τους φίλους της. και όχι τα αθλητικά,λουστρίν δε θα είναι, Ελενάκι, θα είναι απλά μωβ.
είναι μωβ, Δημήτρη, γιατί αγαπώ τη Φιορεντίνα και η Φιορεντίνα είναι βιόλα!
συμπαθώ κολασμένα και τον Τορτούρο, και νομίζω πως η σκηνή που είναι βυθισμένος στα μωβ, και περπατά την μπάλα στο παρκέ του μπόουλινγκ μου έχει χαρίσει κάποια από τα πιο μεγάλα μου χαμόγελα.
τα άλλα μου τα χάρισαν σε έναν δρόμο κοντά στη θάλασσα.
στη Μαγνησία.
να είσαι γυμνάσιο, να σε συναντώ στιγμιαία και να μου θυμίζεις τα αυτονόητα. τα δεδομένα.
η ράμπα θα μπορούσε να είναι δική σου, και δική μου.
αφού δεν είναι, τρέχα! ποιον ξέχασες, ποιανού του στέρησες την ύπαρξη σου, τη φωνή σου, το γέλιο σου, την αγκαλιά σου.
είσαι η χαρά της ζωής μου και το ξεχνάς.

αφιερωμένο στον πάσα ένα. στον πάσα ένα μας!

Θέλω να κάνω ένα Κηλαηδονικό πάρτυ. με χροιά του '80.

Ανάποδα. Ο καιρός άρχισε επιτέλους να μετράει ανάποδα. Βλέπεις...
Θα κάνει ένα πάρτυ.
Ναι, ναι. Ένα πάρτυ παιδικό.
Θα αφήσει και την πόρτα ανοιχτή.

Τα λοιπά θα τα αφήσει σε εσάς!
Οι μουσικές στην, νοτ μέην στρημ, Λένα.
Τα γλυκά εάν, και όσα θέλει, στη Σοφία.
Τα αλμυρά στη διάθεση της Νάντιας και του Άρη, καθώς στον κανονικό κόσμο δεν έχουν λόγω ύπαρξης...παρά μόνο ως υπόστρωμα... ίσως στα αλκοόλια. Κάτι σαν σφουγγαρόπανα ένα πράμα.

Μμμμμμ, τί άλλο ίνφο μπορώ να σου δώσω...
....θα εκπροσωπηθεί βαρβάτα το πολυτεχνείο. Θα υπάρξουν σποραδικοί πληροφορικάριοι. Θα έχουμε μπόλικη φιλολογία, ξεσκόνισε τα ευρωπαικά σου, και κάτι αλάνια αθηναϊκά, εάν και εφόσον συμπέσουμε ημερομηνιακά.

Φιλικό τιπ. Μη φέρεις τις επαγγελματικές σου κάρτες...κάνετε όλοι σχεδόν το ίδιο επάγγελμα!!!
Εάν πάλι η Φεργαδιώτη παραστεί, μπορεί μόνο και μόνο αυτή να εκθέσει. Και πού είσαι αναγνώστη – μουσαφιραίε,...η Φεργαδιώτη ΔΕΝ πουλάει. Μην τυχόν και ρωτήσεις την κολλητή...πόσο πάει αυτό...διότι θα πας κι εσύ, κι εγώ και το πάρτυ ολόκληρο.

Ή μάλλον... η Φεργαδιώτη πουλάει, απλά ενίοτε δεν το ξέρει, και ενίοτε όταν το ξέρει, δεν το ξέρεις εσύ! Εάν και θες πάλι να φύγεις αλά μπρατσέτα με την τέχνη, ψάξε την μπομπονιέρα. Εγώ θα ‘μαι τούτη και θα φορώ αθλητικά.
Να το ξέρεις, πάντως, να το ξέρεις, μουσαφιραίε μου, εγώ θα στο πουλήσω όσο δυνατόν ακριβότερα, το έργο. Να είσαι σίγουρος. Εξάλλου η τέχνη τιμή δεν έχει, και μεις το βλαστάρι μας θέλουμε να το στείλουμε στο καλιφορνικέητιον.

Επίσης, πλάνο σπιτιού δε θα  χρειαστείς! Η μόνη πόρτα οδηγεί ναι, ναι, προς «νερού» σου. Δε θα τη χάσεις με τίποτα και δε θα χρειαστεί καν να ρωτήσεις την αδέξια ερώτηση!
Όχι το μάστερ και μοναδικό μπέντρουμ, δε χαίρομαι που θα το δεις, μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
..αλλά τεσπά..σκοπεύω μετά να το αλλάξω. Σιγά μη σ’αφήσω να ‘χεις εικόνα. Είπαμε είναι χυμαδιό, κείνη, αλλά χυμαδιό σκεπτόμενο.

Και ένα τελευταίο, ας μη συζητήσουμε,  σε παρακαλώ, για σπίτια και ανακαινίσεις και τί ωραίες που είναι οι ταπετσαρίες. Το ξέρω ότι σ’αρέσει, αλλά εκείνη βλέπεις εκείνη τη μέρα κάνει πάρτυ, κοινώς δε θα θέλει να μιλά για χρώματα, ψηφίδες και πόσο πάει το τετραγωνικό στη Γλυφάδα.
Λίγα λόγια να αγαπιόμαστε.

Εκείνη τη μέρα θα θέλει απλά να σας χαρεί, να περπατήσει πάνω κάτω στα μωβ αθλητικά της, και όταν με το καλό κουραστεί να κατεβάσει γενικό, και να σας στείλει σπίτια σας!

Σπίτια σας θα πάτε στις 26. Αυτό μπορώ να το ξέρω. Ετοιμάσου. Και φέρε την καλή διάθεση μαζί σου. Και πάλι αν δεν την έχεις εύκαιρη, μη μασάς, κάπου θα συναντηθείτε!

Yes, boss. ή ...

Προστακτικές.
Χρησιμοποιεί προστακτικές!

Στην οικοδομή οι προστακτικές κάνουν καλό.
Αν στην οικοδομή κάτσουμε να κλαψουρίσουμε γιατί σήμερα ξύπνησες στραβά, γιατί κάνει υγρασία και δε στεγνώνει η τσιμεντοκονία...κατανοείς ότι οικοδομή δε θα φτιάξουμε..θα φτιάξουμε μοιρολόι.
και αυτό το θέλουμε? δεν το θέλουμε!
συντονίσου στο "νησί", και άσε μας εμάς ήσυχους. στην προστακτική!

θα στο πω, όμως, θα στο πω.
γω, ψες, ήτανε να βγω. και ψοφούσα να βγω. αλλά δεν, δεν ρε παιδί μου, δεν.
βλέπεις σήμερις είχα ραντεβού οικοδομικό, με τον Θεό τον ίδιο. Τον Θεό της προστακτικής!

ψτττ, αναγνώστη μου λατρεμένε, το ότι με ξες, δε σημαίνει ότι με ξες! όχι!
χα, της αρέσουν οι προστακτικές, και το πιάσαμε το κολπάκι. άσε, άσε, άσε καλύτερα, φέρε τον Ράμφο, άμα και σώνει και καλά, θες εσύ.
λέμε τώρα. αλλά δεν.

πίσω. οικοδομή.
ντύθηκα στολίστηκα. ναι βρε! πρώτη φορά!έβαλα και το παλτό το στρατιωτικό...και παρουσιάστηκα.
παρουσιάστηκε και κείνος! νταγκ!
την ίδια ώρα! Εγγλέζοι! με τη φορμίτσα του συνεργείου κείνος, με το αμπέχονο εγώ.
Εγγλέζοι, όμως! Εγγλέζοι!

έσπασε χαμόγελο μέσα από το αυτοκίνητο.
(πάμε καλά).
ξέρεις ε? ο Θεός δε χαμογελά. όχι, όχι, από κόμπλεξ, όχι ρε! δεν έχει τέτοια ο Θεός. ο Θεός..δουλεύει τουέντιφορ/σέβεν.

ανεβήκαμε πάνω.
το'χα γλείψει. όχι έτσι θα τον ανέβαζα, άμπλα ούμπλα με μπάζα και σκόνες και αηδίες.
σε πληροφορώ.
αυτό κει πάνω δεν είναι γιαπί, είναι σχεδόν χειρουργείο.

γιατί με μάλωσε. με μάλωσε την προηγούμενη βδομάδα που χρησιμοποίησα "να το πλακώσουμε" το μπάνιο, και κόντεψα να φύγω με εργασία, γραπτή, στο SKG, εμείς στο Βόλο ΔΕΝ πλακώνουμε, χειρουργούμε. !!!
χειρούργησα και γώ. στο διαμέρισμα.
και μπήκαμε στο διαμέρισμα.
και κάτι είπα, και κάτι είπε, και τους πρόσταζε όλους. συνήθως το κάνω εγώ αυτό. και κοιταχτήκαμε και μου δωσε την απόδειξη με τα υλικά.
και του πα, κοίτα δεν έχω σήμερα λεφτά.
και μου δωσε και το ευρώ, το ευρώ που περίσσευε!

και αυτό ήτανε, γέμισε γέλια το διαμέρισμα.
και τώρα όχι μόνο έχω χαρτζιλίκι ένα ολόκληρο ευρώ, έχω και κάτι χαμόγελα τεράστια.
γιατί είχε και συνέχεια. και αφού λύσαμε τα τεχνικά μας, και εγκρίθηκα, Παναγιά μου!
κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο, και το έξαψε όλο, όλο, πάνω κάτω, να μου δώσει και τους αρμούς, να τους έχω εύκαιρους, και στο μπαλκόνι πριν, αγναντεύοντας το Πήλιο, μου 'πε και σε ποιο δωμάτιο θα μείνω, ξέρεις τώρα εσύ, άμα τώρα εγώ...
και του 'πα. άμα και...θα σε πάρω, να σου πω.

ξέρεις τώρα, αυτά είναι τα ινσάιντ τζοουκς. πας για ρομαντζάδα και λες του αγοριού, "μισό, να πάρω τον πλακά μου να του δώσω κοπλιμέντι για τον αρμό στο ρουμ 28!"
και παίρνεις, και χαζογελάς σκυμμένη πίσω από την τουαλέτα, για να δεις καλύτερα, και βγαίνεις από το δωμάτιο, και πας στη ρεσεψιόν, και ζητάς το κλειδάκι του τάδε δωματίου, γιατί το είπε ο Τάσος ο πλακάς, και ο άλλος απάνω μένει με το,... ξέρεις εσύ,..στο χέρι.

και επιστρέφω στο Βόλο.
και περπατάω παραλία
και λάμπω ρε συ, λάμπω.

όταν συναντάς τους κατάλληλους ανθρώπους, δεν πα να'χει προστακτικές...
υπάρχουν κάτι προστακτικές που μοιάζουν με γαβάθα προφιτερόλ που τρως με το κουτάλι της σούπας. αυτό!
Α. για αυτό κάνω αυτήν τη δουλειά. γιατί είμαι αθεράπευτα γλυκατζού, αθεράπευτα μπόσι, αθεράπευτα ολοκληρωτικιά, αθεράπευτα ερασιτέχνιδα.
νομίζω το ξες!
αύριο Πέμπτη, επιτέλους!

Καληνυχτικό ή ο ήχος του σιδερικού είναι όλα τα λεφτά. Είναι!

Την χτυπάει ο ήλιος στα μάτια.
Ωραία.
Να συντρώς με το ...απαραίτητο!
Ωραία.

Ίσως και να σου φαίνεται ότι μιλάει δυνατά. ίσως και να τσιτώνει.
Δεν!

Ο ήλιος την χτυπάει στα μάτια.
Το τραπέζι είναι στη Θεσσαλονίκη.
Το αίσθημα είναι της... Συκιάς.
Στο τηλέφωνο είναι η Λένα.
Στο Θερμαικό είναι τα σκαφιά.

Το τραπέζι συγκεντρώνει το απαραίτητο. Το δικό της απαραίτητο.
Το απαραίτητο δεν είναι αυτονόητο.
Το απαραίτητο το συναντάς μετά το μηδέν.
Το μηδέν το συναντάς μετά το όλο.
Το όλο είναι άδειο.
Όμως...Καν δεν το ξέρεις...ακόμη...
Ίσως και να μην το μάθεις ποτέ.
Μακάρι να συναντηθείς με το...ακόμη.

Μακάρι να τα χάσεις όλα.
Εκείνη αυτό θα σου ευχόταν.
Στην ουσία καν δεν τα χρειάζεσαι ..τα "όλα".

Χαμογέλα!
Μαρίζα, χαμογέλα!

Συναντήσεις με τη ζωή. Τη δική σου ζωή.
Αχ βρε Εύα..η ζωή μόλις έχει ξεκινήσει!
Περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες μετά. Βαθιά.
Ωραία.

Υπάρχει μια σκηνοθέτιδα που τη συγκινεί. Μια σκηνοθέτιδα συγκινεί εδώ και χρόνια τη θεία σου, Εύα.
Δε θα σου την πει τώρα Ευάκι. Δε τη χρειάζεσαι καν! Τρέχα στη μανούλα, Εύα.
Φτάνει! Φτάνει και περισσεύει!
Η μανούλα, φτάνει και περισσεύει!
Πλέξε τα χεράκια σου γύρω της.
Γέλα, Εύα.
Γέλα!

Απλά όταν μεγαλώσεις, ίσως χρειαστεί να περπατήσεις σκονισμένους δρόμους, Εύα.
Μακάρι.

Θυμήσου, Εύα.
Σκονισμένοι δρόμοι, στη μέση του πουθενά, ενώνουν πάντα δύο σημεία. Πάντα!
Και, Εύα?
Τα σταυροδρόμια μη σε τρομάξουν. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σταυροδρόμια.
Βλέπεις..τους ανθρώπους που πρέπει να συναντήσεις...θα τους συναντήσεις έτσι κι αλλιώς!
Και θα είσαι έτοιμη!
Ένα έτοιμη, χωρίς κανένα "μακάρι".
Απλά έτοιμη.

Στο "απλά", Ευάκι, θα βρεις το δικό σου απαραίτητο.
Και ξέρεις, Εύα μου?
Όταν αγκαλιάζεις το απαραίτητο, όταν το φιλάς στα μάγουλα, όταν τα μάτια σας συναντιούνται, ο ήλιος λάμπει.
Ξέρεις τί κάνει τον ήλιο να λάμπει?
Άσε, άσε στην άκρη τις φυσικές, Εύα!
Ο ήλιος είναι γεμάτος δάκρυα. Τα δικά σου δάκρυα.
Ο ήλιος χρυσίζει από τα δικά σου δάκρυα.

Το τραπεζομάντηλο ίσως να είναι λευκό.
Το βράδυ ίσως να πήγαινες στο φεστιβάλ.
Δεν!

Ίσως το μόνο που θα χρειάζεσαι να είναι το νερό.
Την απόλυτη δυστυχία και την απόλυτη ευτυχία, τους αρμόζει το νερό. ο σκονισμένος δρόμος που τις ενώνει...είναι υγρός. αλχημεία!

Εύα, φύγανε.
Το σπίτι άδειασε.
Η ζωή πάλι...όχι!
Όταν πια δε χρειάζεσαι την τέχνη, ίσως και μόλις να συνάντησες τη ζωή. ίσως μόλις και να την άγγιξες!
Τη ζωή!

Καληνύχτα Ευάκι! χαμογέλα για μένα! χαμογέλα!

άτιτλο λόγω εκατώνπενήντα τίτλων. βλέπεις... χαμογελάω!

ένα στα γρήγορα.
με κίνδυνο να με ματιάξεις και να μου στραβώσουν πάααλι τα πράγματα!!!
αλλά ρε συ...
...ζω στον παράδεισο μου.
είναι σκονισμένος όσο δεν παίρνει, είναι διαλυμένος όσο δεν παίρνει, καλώδια προεξέχουν παντού, κανάλια παντού, τούβλα εμφανή, μάρμαρα βγαλμένα, αθηναικοί νεροχύτες λατρεμένοι να χάσκουν στη μέση.
και πλαστικά, και οντουλέ, και μπαμπλ πλαστικό, και καφέδες, και γλυκά χειροποίητα φερέρο τα πρωινά, και θόρυβος για εσάς, και "άβε Μαρία" για εμένα!
και μπαλκόνι να κοιτά στη θάλασσα αριστερά, και στο βουνό δεξιά, και κάτω νερατζιές.

και μέσα...άνθρωποι.
και προβλήματα. τεχνικής φύσεως προβλήματα. ωραία προβλήματα. τόσο όσο για να δεθείς. τόσο.
τα τεχνικά προβλήματα υπάρχουν μόνο για αυτό. για να δεθείς!
και δένεσαι!

και σκύβεις από το μπαλκόνι να καλημερίσεις τον διπλανό που τον έχεις ταράξει στο κομπρεσέρ. και σου χαμογελά. και σου λέει για τη δική του Αθήνα. και περνά το φερρέρο από κει, από το μπαλκόνι.
και τρέχεις δεξιά, στην άλλη πλευρά. να μαζέψεις τις καλημέρες. κάτι καλημέρες τρυφερές από έναν τζέντλεμαν ετών 80 κάτι, ντυμένο πάντα στην πένα, δικηγόρο, και προσφέρεις το χειροποίητο φερρέρο για την ανοχή που δείχνουν...στην "όπερα" σου, και εισπράττεις αυτό...

-μα δεν έπρεπε, εμείς, εμείς έπρεπε να σας προσφέρουμε κάτι για το καλώς όρισες. (η συζύγος του τζέντλεμαν). και θαυμάζεις. και το λες. για την ποιότητα. ποιότητα σε όλα. το ξέρεις το "όλα"?
ναι, ναι, ακόμη υπάρχει.
το "όλα" υπάρχει.
το έχεις κι εσύ. το δίνεις όμως?

δεν ξέρω πια τί να σου πω.
χαρωπό το θελα. αστείο. αλλιώς το σκεφτόμουν. το κείμενο.
να σου μιλήσω για τα αγόρια μου, στο Βόλο. όχι, όχι γκομενικά. αλλιώς, αλλιώς. κάπως που δε νομίζω να καταλάβεις.
δε θα καταλάβεις.

μα ρε συ..μου ανεβάζουν τον πήχυ. πολύ, πολύ, πάρα πολύ. και με συγκινούν και θέλω θέλω να το μοιραστώ μαζί σου, αυτήν τη φορά περιστασιακέ μου αναγνώστη, και θα το κάνω.
και μου διδάσκουν ντομπροσύνη και τρυφερότητα και αλληλεγγύη και ίχνος γκομενιάσματος. και είναι νέοι, και είναι ωραίοι, και είναι παντρεμένοι, και είναι μικροί, και είναι χωρισμένοι, και έχουν παιδιά, και ένας μοιάζει στον Ματ και προσκυνώ.
αλλά όχι σήμερα. συγνώμη.

βλέπεις, πρέπει να φύγω.
ξέρεις? χτες γυρνώντας στο SKG, ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. βλέπεις...δε με περιμένει κανείς.
και μετά μπήκα σπίτι και χτύπησε το τηλέφωνο. και ήταν ο Δημήτρης και η Λένα και η Μαρίζα και ο Άρης.
και σήμερα με περιμένει ο Μιλανέζος και η πιο παλιά και λατρεμένη επίσης.
και την Παρασκευή έρχονται οι Αθηναίες μου.

και οι μουσικές είναι υπέροχες
και όχι δε με περιμένει... κανείς?!
και αυτό είναι ψέμα. μεγάλο ψέμα.

όλοι περιμένουν εσένα, ναι, ναι εσένα.
για τρέχα! όχι σε μένα, βρε χαζέ! εκεί που σε πεθυμούν!

εγώ τρέχω στον Μιλανέζο μου. με πεθύμησε, μου 'πε.
και γω τέτοια δεν μπορώ να τα αφήσω να πέσουνε κάτω!
a presto.

αφιερωμένο σε ένα ΝτιΜι που ήθελε να αποκτήσει δημοσιότητα.

Attraversiamo. δεν ξέρω τί να σου πω!...έλα!δες με!κάνε κάτι!

"Εχουν τη φοιτητική λέσχη που δουλεύει σαν εστιατόριο. Μπορεί 12 με 2 να δουλεύει για τους φοιτητές, 2 με 4 για τα δημοτικά συσσίτια. Είναι περιφρόνηση, όπως είδα στην Αθήνα, να έχεις τον άνθρωπο να περιμένει στη βροχή για ένα πιάτο φαγητό".
τάδε έφη, κ.Γιάννης Μπουτάρης.

προσωπικά εκείνη δεν τον γνωρίζει.
τον συναντά όμως στον τρόπο σκέψης.
πάρε κάτι ψύχραιμο, καθαρό, παγωμένο, αληθινό και ας πονάει.
απόλαυση.
ο αγέρας της δυτικής Μακεδονίας.
απόλαυση.

πάμε πάλι.
εσύ τί κάνεις. πώς σκέφτεσαι.
αυτό το σκέφτηκες ποτέ σου?
να περιμένεις στη βροχή για ένα πιάτο φαγητό, είναι περιφρόνηση. αυτό.

εκείνη πια από σένα αυτό περιμένει.
να σκεφτείς.
να αφήσεις την μπύρα χάμω, και να τον κοιτάξεις στα μάτια.

περιφρόνηση...
να, μια λέξη αφιλόξενη.

περιμένω να αφήσεις το ποτήρι στη μπάρα και να διασχίσει την απόσταση.
την απόσταση προς εμένα, προς εκείνον, προς τον όποιο σε χρειάζεται.
σε χρειάζονται πολλοί, και σε χρειάζονται ποικιλοτρόπως.

περιμένω να μου μαλακώσεις τη ζωή.
όχι, όχι εμένα προσωπικά.
το κάνουν άλλοι αυτό. ήδη.
το "μου" δεν είναι προσωπικό.
το κοινωνώ εγώ για εκείνον, εκείνον, εκείνη, εσένα που στέκεσαι μέσα στη βροχή ή στον ήλιο σε μια σειρά, και περιμένεις ένα πιάτο φαί.
και την αξιοπρέπεια μου, την έχεις σαβουρντιάσει, καιρό τώρα.
καιρό.
οι εσπρέσο σου, τα γέλια σου, οι φίλοι σου, οι έξοδοι σου,
με σαβουρντιάζουν καιρό τώρα.παρόλα αυτά. περιμένω.
περιμένω.

περιμένω από τη Σόνια να το μάθει στον Μπίλυ μας.
περιμένω από τη Μαρίζα να το μάθει στη Λυδία μας.
περιμένω από την Αγγελική να το μάθει στην Ηλέκτρα και στη Σοφία μας.

ξέρεις κάτι?
εμένα ο κυρ Γιάννης μου αρέσει.
ο τρόπος σκέψης του.
μην γκρινιάσεις, μη με κρίνεις, μη, μη, μη.

διέσχισε την μπάρα και έλα να με βρεις.
όχι, όχι, εμένα.
εκείνον που σε περιμένει.
και είναι πολλοί.

Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο που με κάνει περήφανη. Στον Ευθύμη που με κάνει νορμάλ. Στη Μαρίζα και τον Άρη που...όλα! στη Σόνια και στον Ξενοφώντα που...πάντα!
στον Γιώργο για τη δίοδο που μου άνοιξε. στον Μιχάλη για το παράδειγμα που μου δίνει. στον Κωνσταντίνο, του άλλου σύμπαντος, για τα καθημερινά χαμόγελα. στην Αγγελική μου που..όπου!
Αφιερωμένο σε όλους όσους διασχίζετε τις μπάρες προς τα εμάς!
Χαιρετώ! κ. Μπουτάρη.
μια Νεβεσκιώτισσα, από παππού και γιαγιά.

C as Carlos

Τον γνώρισε κάτι Χριστούγεννα. Πίσω στο '90.
Άνοιξε η πόρτα και μπήκε. στον 6ο.
Έμενε στον 4ο.
Κανονικά στο Παγκράτι.

Στον Θερμαικό.
Στο Ντιξ.
Στον Ήλιο.
Πάντα στην μπάρα.

Οι εφημερίδες.
Τα τσιγάρα.
Οι φραπέδες.
Τα κρασιά.
Οι συζητήσεις.
Η τηλεόραση να παίζει!!!μια ζωή!!!από το πρωί!!!

Η γραμματοσειρά του, να της χαρίζει χαμόγελα.
Πρόσεξε! ξέχωρα! η γραμματοσειρά! ξέχωρα...χαμόγελα!

Θεσσαλονίκη.
Πρώτο γράμμα πίσω στο 90.
γιατί την έκανε να κλαίει δημοσίως, μέσα στο Ντιξ, δίπλα στην μπάρα!
γιατί την ρώτησε κάτι, τόσο προβοκατόρικα, αλανιάρικα, τόσο... μαγκιά του!

Εξάρχεια.
Δεύτερο γράμμα 2002.
γιατί εκείνη έκανε κάποιον άλλο ευτυχισμένο.
....με δύο η διαζευκτικά "ή" το γράμμα. με δύο ή!
 ή ...., ή.....

Μαζί του στην Χαλκιδική.
Στο Βερολίνο.
Στην εθνική.
Στο Παγκράτι.
Στα Εξάρχεια.
Στο σκουφάκι.

Στο τηλέφωνο.

Στην Αφρική.

Και πάντα εκεί. Πάντα εκεί. Όποτε!
Εκεί!
Στο μοναδικά, μοναδικό, γλυκό αλάνι που γνώρισα ποτέ μου.
Στον Κάρολο.
Στον Κάρλο.

Τί να σου πω, αναγνώστη μου? έχεις τα δίκια σου.
Δε σου δωσα τίποτα!
Το ξέρω!
Ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου, να το κρατάω για πάρτη μου.
Τον πρώην κουμπάρο μου. Και όχι,... ήταν από την άλλη πλευρά!
Θες και σχόλιο? κράτησα τον Κάρλο.
Γιατί η διαφορά είναι πάντα στις λεπτομέρειες.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ενήλικης μου ζωής, γράφτηκε λεπτομέρεια, τη λεπτομέρεια.
Χημεία!

Αλάνι ολκής.
Αν τον είχες κι εσύ. Θα σουν αυτάρκης. Και μετά τις σφαλιάρες, θα χαμογελούσες ακόμη.

Πόσο δρόμο έχετε ακόμη...
Τέλος εποχής.

mare_adentron_3 (πάντα αδιάβαστα)

εσείς που 'στε καλοί στα λόγια, περιγράψτε!
γράφει.

μέρες το χει στο νου της. αλλά ποιος σου 'πε ότι δύναται αυτή?
η... αυτή θα σου πρότεινε ένα κείμενο του Γεωργουσόπουλου, πίσω παλιά.
και όχι δεν ήταν για κριτική ανάλυση θεατρικού έργου. ήταν για το σκυλί του.
ευαγγέλιο.

τί να τους πει. σε αυτούς που ποτέ δεν τους κοίταξαν έτσι.
τί να τους πει?

θα προσπαθήσει, για κάτι όμως.
για κάτι χαμόγελα που στα χαρίζουν άλλοι.
για δες!

ένα τραπέζι, ξύλινο αφημένο στον καιρό. την περιμένει. το παλμικό τριβείο.
μια αυλή με κρεμασμένες πετσέτες θαλάσσης, νοτισμένες βραδινά, και και καυτά ζεστές, πρωινά επόμενα.
ελληνικά και αγγλικά με ελληνικές και όχι προφορές
και γέλια πολυεθνικά.
και όνειρα.
και κρασιά φερμένα ειδικά
και κατηφόρες με μουσικές στη διαπασόν.
και άνθρωποι!
οι άνθρωποι σου.

σε εσένα το λέω, ναι, ναι σε εσένα.
τους θυμάσαι?
καμιά φορά χρειάζεται πολύ. να τους θυμάσαι.
και ξεχνιέσαι.

δεν μπορεί, δεν μπορεί ακόμη να στα "δώσει", γλυκέ μου αναγνώστη.
την έχουν ρουφήξει οι άνθρωποι. τόσο γλυκά, τόσο απόλυτα. τόσο χωρίς λέξεις.
καμιά φορά οι άνθρωποι νικούν τις λέξεις. την ανάγκη για αυτές.
αν μ'αγαπούσες, όπως εκείνη που μοιράζεται τον έκτο μαζί μου, θα χαιρόσουν.
Σοφάκι, έχει καιρό πια, που επιτέλους οι άνθρωποι την κερδίζουν.

"σα νοσταλγία για τα πράγματα που θα ζήσουμε".

και Σοφάκι, κάποιοι νιώθουν έτσι για κάθε έναν από μας.
μην ξεχνιέσαι.

οι άνθρωποι νικούν τα πάντα, τις λέξεις, τη λήθη.
και κάποια στιγμή τους αποχαιρετάς. για πάντα.
και όταν πονάει, τότε....ευτυχώς.
εξάλλου, τους αποχαιρετάς... στο εδώ.
στο "κανονικό", πάλι..ποτέ.
μην ξεχνιέσαι.

μόνο τα συναιασθήματα, του ξεγλιστρούν.
του αλήτη.
μην ξεχνιέσαι.

Dedicated to my cousin Paul, for walking with me, back in a rainy afternoon, in March of '09.
Dedicated to a dear associate, Lazaros, for everything, everything, everything, in terms of everything.
Dedicated to Mariza, for paths which merge together effortless.
Grateful to all of you who offered me, as present, precious friends, to help me step out, from my golden cage.
Especially dedicated to Sophia.even if i do not find words. sometimes. i think is better. silence devours the priceless.

Με φλατ στο Γκάζι, ΑΤΗ.

ένα στα γρήγορα!
όπως κάνουν άλλοι κέηκ!
και επειδή εγώ τέτοιο πράγμα ΔΕΝ κάνω, cake, διότι διαθέτω φούρνο τόσο ΑΑ οικολογικό πού σχεδόν..δεν ψήνει..
...κεκάκι στο μακμπουκ! λοιπόν!

ατάκτως δοσμένα,... ένα κέηκ..μαρμπρέ!

Αθήνα, Γκάζι.

Tο ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά μου, ο Ξενοφώντας βάλθηκε να το βάλει σε τακούνια! τουλάχιστον..νοερά.
Δύο και μισές ώρες αγόρευσε, το αγόρι, περί τακουνιών.
Πλασαρίστηκαν πολλά, πολλά, πάρα πολλά επιχειρήματα. Όμορφα στημένα πάνω στην μπάρα.
Προσφέρουμε (φιλική χορηγία Χ.Β.Γωγουβίτη), το συγκλονιστικότερο, ορθολογιστικότερο και καταπληκτικότερο όλων, όλων, όλων!!

-μπαίνουμε σε ένα μπαρ. με παρακολουθείς, ε?, μου λέει.
-μπαίνουμε, του λέω.
-προχωράμε στην μπάρα, μου λέει. (βλέμμα αυστηρά διεισδυτικό).
-μα'στα, του λέω.
-τύπος παραδίπλα, μου λέει, σκανάρει το χώρο, μου λέει.
-ναι, του λέω.

σιωπή....(συγκλονιστικά όμορφη, Χιτσκοκ-ερική σιωπή)

-ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!μου λέει!! ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!

εσένα και εμένα, μου λέει, ΜΑΣ ΧΑΝΕΙ!!!
ενώ εάν!, λέω εάν, τώρα εσύ σε τακούνι, μου λέει, τώρα, να το ,να το, θα χαμε το συγκλονιστικό 5συν να μπούμε κι εμείς στο πεδίοοοοο!!!

λατρεμένε μου αναγνώστη..πώς να στο δώσω??πώς? το ηχόχρωμα, το αναπήδημα στη φωνή, τη σχεδόν απελπισία??το κρεσέντο στη φωνή, στο τέλος! (γίνεται το "μας χάνει", να μην είναι τσιριχτό, ωρυώμενο, γίνεται?)
ΟΧΙ!!!

ένα "όχι", είπε ο Μεταξάς, (ναι, ναι, αυτός ο αμίμητος τύπος που βάλθηκε να ασβεστώσει όλα τα σπιτάκια των νησιών ολίγον εθνικιστικά σε τόνους που φέρνουν στην ελληνική σημαία, και ήρθατε μετά εσείς οι γεννημένοι μετά το '70, και το βρήκατε εσφαλμένα, παραδοσιακο-τρέντι, με τάσεις μινιμάλ και ενίοτε ζεν...).

και ένα "όχι" είπε ο Γωγουβίτης. τέλος!

- κοίτα, του λέω. έχεις ισχυρό πόιντ. (βλέπεις εγώ και ορθολογισμός πάμε πακέτο.) κάτι σα νουτέλα μασκαρπόνε.
- ΑΛΛΑ!!!! ( φτιαγμένη ήδη για την εξυπνάδα που θα χωρέσω όμορφα όμορφα στην επόμενή μου προτασούλα).
- Γιατί να διαλέξει το δικό μου τακούνι από τα άλλα εννιά τακούνια που κυκλοφορούν ολούθε, έ? ε? ε?
(ωραίο το "ολούθε", ε! γλυκέ μου αναγνώστη, ε? μη μου πεις? μια μαλαγανιά την έχει. ε?)

και ετοιμάστηκε το χρυσούλι μου να απαντήσει.
βλέπεις Αθηναίος, βλέπεις και πολυτεχνίτης.
γίνεται να βγάλει τον σκάσμο? δε γίνεται.

...και απάντησε.
και ειπώθηκαν πολλά. με χρήση παρομοιώσεων, για να τα πιάνω.
όπου δεις εσύ, ντήαρ ρήντερ, "πακέτο", βάλε "ένδυμα", για να μην πω "ντεκολτέ".
και ειπώθηκαν πολλά λοιπόν.
περί πακέτων τυλιγμένων, από ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, με τα φιογκάκια τους, περί φούρνων γειτονιάς με απλό κουλουράκι σε χαρτοσακούλι, περί ..ανέμων και υδάτων.

όπου, εσύ, τώρα, γλυκέ μου αναγνώστη, είμαι σίγουρη ότι.... το χάνεις.

ε, το έχασα και εγώ, εκεί στην μπάρα.
και τον διέκοψα και σήκωσα το χεράκι μου, και του είπα εκστασιαμένα...
-Ξενοφώντα, δες! σερβίρουν και ..λουκάνικα εδώ!
και πρόσεξε, είμαστε στο μπαρ ε?

και μετά αλλάξαμε τροπάρι, και πιάσαμε αυτό το πένθιμο, της Κασσιανής.
και μια περίληψη θα σου κάνω.

ότι όλη την ώρα πεινάω, λέει, και δεν, δεν δεν γίνεται αυτό να συμβαίνει, και καλά, μου λέει, εγώ είμαι κολλητός, και ξέρω ότι σου πέφτει το ζάχαρο και ότι πρέπει ΤΩΡΑ, να φας. και, και, και το βρίσκω γλυκούτσικο (την γκρίνια σου, εννοεί), (την αγένεια σου, εννοεί), (το ότι δεν περιμένεις τον άλλο, για να βάλεις την μπουκια στο στόμα σου, αλλά μέχρι να έρθει ο έρμος, εσύ ήδη σκουπίζεσαι με τη χαρτοπετσετούλα και ήδη ρωτάς, τί γλυκάκι έχουμε, και ήδη έχεις καβατζώσει το πιο πιο πιο σοκολατούχο, δίχως να ρωτήσεις, τον Οσιομάρτυρα που ετόλμησε την "έξοδο του Μεσολογγίου", εννοεί).

εγώ πάλι δεν ενοούσα τίποτις.
γιατί το βρήκα εξαιρετικό, δίπλα στο Νίξον, πρώτη μούρη, να 'χουν να σερβίρουν χοτ ντογκς εντός του μπαρ και του είπα ότι, πάει τέρμα, αυτό είναι το αγαπημένο μου πια, και όχι το Τίκι και μετά ήθελα να πω και άλλα, αλλά δεν προλάβαινα να διακόψω τους Αθηναίους, φαντάσου!!
και μετά πέρασε η ώρα, και ήταν περασμένες δύο τα μεσάνυχτα, και κοιταχτήκαμε έντρομοι, και θα χάναμε το μετρό, και μας πήγε στο Σύνταγμα, μπας και προλάβουμε το μετρό το "τελευταίο", και ρίξαμε ένα σπριντ, μα έεεενα σπριντ, και το προλάβαμε! το μετρό!
και αν τώρα εγώ, εκείνο το βράδυ, φορούσα τακούνι, μπορεί στο σκάνερ να περνούσα, αλλά εκείνος θα 'φτανε σπιτάκι του μέσω ΒιΠι για να καταλήξει Αγ.Δημήτριο.
και του το'πα.

- ορθόν, (μου πε), βέβαια, καλύτερα θα'τανε να τα λεγες αυτά σε κανάν άλλο, αλλά πώς να τα πεις... διότι πού να τον βρούμε τον Οσιομάρτυρα, τώρα εύκαιρο. (κάρφωσε).
- Πού να τον βρούμε για...τους μάζωξε όλους η εκκλησία! (φαλτσάρισα).

...Άμα τον βρίσκαμε όμως, (τόλμησα), θα πιάναμε αυτήν τη συζήτηση περί εκκλησιαστικής εταιρείας ανά τους αιώνες, και μπορεί να έκανα μια ανάλυση Καντιανής χροιάς, και δε θα βαζα γλώσσα μέσα, και θα τον κατέπλησσα, τον "Οσιομάρτυρα" μου, (του 'πα του Φώντα), και θα τρωγα λάχανο τα άλλα εννιά τακούνια, φορώντας απλώς φλατ!

- καλά, μου πε, πες πρώτα εσύ "χρόνια πολλά" και τα ξαναλέμε.
- ε καλά! αυτό είναι εύκολο! είπα.

  δες με!..."χρόνια πολλά"!... είδες?

mare_adentron_2 (αδιάβαστα θα σου πρότεινα)

Ταπεινά.
Χωρίς εμπάθεια.
Δεν είναι καπνίστρια. η ίδια.
Είναι λιχούδα. η ίδια...
Άρα ανήκει και αυτή σε κάποιο κλαμπ εξαρτημένων.
Και ως εξαρτημένη, κατανοεί τους εξαρτημένους.
Αλλά.

Σκέψεις και απορίες γύρω από το κάπνισμα και την απαγόρευση του, σε κλειστούς χώρους, στην Ελλάδα.

Απορίες.
Γιατί οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους ιδαίτερη περίπτωση?
Οι άλλοι λαοί δεν έχουν προβλήματα, στεναχώριες, προσωπικά και επαγγελματικά δράματα?
Οι "άλλοι" καπνιστές, οι εκτός ελληνικών συνόρων, δεν είναι εξαρτημένοι, εάν καπνιστές?
Γιατί οι Έλληνες, πιστεύουν ότι το μέτρο κατά του καπνίσματος δε θα πιάσει εδώ?
Λόγω υπέρμετρου τσαμπουκά και εγωπάθειας?, γιατί πιστεύουν...ότι διαφέρουν? ότι αυτοί είναι "ελεύθεροι", και ό,τι θέλουν κάνουν?
Και γιατί οι Έλληνες, που τόσο παθιάζονται με το δικαίωμα τους στο κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, δε παθιάζονται και με τίποτε άλλο?
π.χ. γιατί δε βάζουν την τόση ένεργεια τους σε κάτι κοινωφελές για τη χώρα, να κάνουν μια ανακύκλωση της προκοπής, βρε αδερφέ!
γιατί οι Έλληνες δε συγκεντρώνουν και δεν κατευθύνουν την ενέργεια τους προς ομάδες πίεσης, π.χ. καταναλωτών? ώριμων ομάδων πίεσης. Γιατί, ρε φίλε, π.χ. Αθηναίε, δεν κατέβηκες στο δρόμο, δε γκρίνιαξες δε ρώτησες ξανά και ξανά, το στάδιο του Καλατράβα, πότε, πότε, πότε θα το ανοίξεις στο κοινό? γιατί δε γκρίνιαξες, πότε, πότε θα επιτρέπονται τα ποδήλατα στο τελευταίο βαγόνι του μετρό, όπως σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου?

Γιατί, φίλε,... η απεργία του περιπτερά..επειδή έπεσαν οι πωλήσεις στα τσιγάρα...είναι κάτι το...οξύμωρο, το παράλογο.
Θαρρείς πέσανε οι πωλήσεις στη βιταμίνη σι, θαρρείς μας κόψανε το δικαίωμα στο οξυγόνο, και τώρα εμεις κατεβάζουμε κεπέγκι, γιατί από αυτό ζούσαμε..από το να πουλάμε τσιγάρα στους εθισμένους. και αν μειώθηκε το πελατολόγιο των εθισμένων, εμείς απεργούμε.
Ναι, σεβαστό, ότι μειώθηκε το εισόδημα σου, αλλά ρε συ...αυτό που είχες ανάμεσα στα εμπορεύματά σου..δεν είναι και το αθωότερο των αγαθών...
Απεργείς..γιατί ακριβώς, εσύ ο περιπτεράς? για να κάνουμε καμπάνια, υπέρ του καπνίσματος? πώς, πες μας πώς μπορούμε να σε βοηθήσουμε, να ενισχύσουμε την αύξηση των πωλήσεων σε τσιγάρα, πες μας πώς!?και μη μου πεις, φίλε περιπτερά (με όλο το σεβασμό που νιώθω για το άχαρο και πραγματικά εκτεθειμένο σε πολλούς κινδύνους επάγγελμά σου), ότι χαίρεσαι εάν το φυντάνι σου καπνίζει, γιατί φίλε περιπτερά τότε θα είσαι ψεύτης, με το συμπάθειο, αλλά θα είσαι.
Όχι, εάν το παιδί σου καπνίζει, δε πηδάς από τη χαρά σου. Και άρα γιατί απεργείς? επειδή είναι το δικό μου παιδί που ελάττωσε το κάπνισμα?

Γιατί οι Έλληνες ρωτάνε πριν μπουν σε κάποιο μπαράκι, φαγάδικο κτλπ. "επιτρέπεται το κάπνισμα?"
Όταν κανονικά δε θα έπρεπε καν να ρωτάνε.
Παίδες, όταν βγαίνει ένας νόμος. μπαίνει τελεία.
Δε ρωτάνε, δε ψάχνουν για παραθυράκια.
Τον εφαρμόζουν. Το νόμο.
Και μη μου πεις, πότε εφαρμόστηκε νόμος στην μπανανία? οκ. Ποτέ.
Αλλά ρε φίλε...κάνε τώρα την αρχή. Εφάρμοσε τον. Το νόμο.
Και μη γκρινιάζεις για το απότομο, για το όχι περιθώριο προσαρμογής, γιατί μεταξύ μας, φίλε Έλληνα, ποτέ! ποτέ δε θα ήσουν έτοιμος. ποτέ δεν είσαι.
Και όχι μη γκρινιάζεις, ότι δεν έγινα καμπάνιες, να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, και στάματα επιτέλους κάποια στιγμή να γκρινιάζεις και να φέρεσαι σα κακομαθημένο παιδί που ο γονιός - κράτος δε σε προσέχει αρκετά. Γιατί ρε φίλε, ο γονιός - κράτος, είσαι εσύ...και ακόμη δεν ωρίμασες. Γονιός του εαυτού σου είσαι, και ακόμη παλιμπαιδίζεις.

Κάνε την αλλαγή. Εσύ.
Υπάκουσε σε κάτι, στο μόνο ίσως που θα πρεπε. Μάθε να φέρεσαι ως πολίτης. Όχι μόνο με δικαιώματα, αλλά και με υποχρεώσεις. Και μη πιάνεις πάλι τη μίρλα, τί έκανε το κράτος για εσένα. οκ. το κράτος δεν έκανε πολλά πράγματα για εσένα σε αυτήν την παράξενη χώρα. Αλλά μην ξεχνάς..το κράτος είσαι εσύ. Άρα, εσύ δεν έκανες τίποτε για εσένα. Τον εαυτό σου δουλεύεις, τον εαυτό σου κλέβεις, τον εαυτό σου πας να ξεγελάσεις με μαγκιές τύπου, σταχτοδοχεία - λεμονοστύφτες και συνομωτικούς διαλόγους, ανάμεσα σε πελάτες καπνιστές και ιδιοκτήτες εστιατορείων και λοιπών διασκεδαστηρίων, πώς θα αντισταθείς κατά του νόμου.
Και πού είσαι...την καινοτομία, τη λύση στο πρόβλημα...τον λεμονοστύφτη γιατί δεν τον εφευρίσκεις για τίποτες άλλο, μπας και κάνεις τη χώρα να καμαρώσει για το πόσο βρίσκεις λύσεις, και μπας και πάρει μπρος και το ινόβατιβ θίνκιν και επιχειρηματικά.

Και είναι κρίμα, γιατί καλά οι 40άρηδες της δεκαετίας του '80, (που μια χαρά δεκαετία ήτανε το '80), αλλά οι τότε 40ρηδες δεν ήτανε, και τώρα στα περασμένα 60ήντα τους, είναι κατεστραμένη περίπτωση, τίγκα στη λαμογιά, στη δηθενιά και στη στενότητα την εγκεφαλική, αλλά εμείς, οι περίπου 40ρηδες του 2010, γιατί ανακυκλώνουμε τις δικές τους συμπεριφορές και νοοτροπίες?
Γιατί δε γινόμαστε μια φορά, προοδευτικοί στη σκέψη, γιατί δεν αποκτούμε δικό μας στίγμα, παρά μόνο γκρινιάζουμε και πιθηκίζουμε τις συμπεριφορές των μπαμπάδων μας?
Γιατί?

Γιατί, φίλε, άπαξ 40 και κάτι, φτιαγμένος, εισέρχεσαι σε εστιατόριο φίλου, (που μια χαρά θέλει να υπακούσει ο φίλος στο νόμο κατά του καπνίσματος σε κλειστό χώρο, και ας ο ίδιος καπνιστής), δε γίνεται κύριε πελάτη, να κάθεσαι στο άκαπνο και να του λες του ιδιοκτήτη, τσαμπουκαλεμένα, χάρην της οικονομικής σου επιφανείας, "ξέρεις..εγώ θα καπνίσω".
Όχι, φίλε, δεν, δεν, δεν.
Δε γίνεται να είσαι τόσο αγενής και αλήτης και να εκβιάζεις έμεσα, τον μαγαζάτορα, ότι ξέρεις με έχεις ανάγκη και άρα εγώ θα κάνω ό,τι μου καπνίσει.
Πρέπει απλά να βγάλεις το σκασμό και να συμμορφωθείς. Και να καπνίσεις έξω. Και πού σαι? ίσως να γλυτώσεις και τον καρκίνο. Και ξέρεις ε, μας κοστίζεις πολύ, στο κράτος, σε θεραπείες. Κυνικά. Ναι, κυνικά. Γιατί εγώ καπνίζω, εγώ αρρωσταίνω, και μετά περιμένω το κράτος να μου τσοντάρει στη θεραπεία κατά του καρκίνου που εν μέρη και εγώ βοήθησα να ανθίσει στα πνευμόνια μου.

Και πού είσαι. Δεν είσαι ειδική περίπτωση λαού. Μη ξεχνιέσαι, δέκα εκατομμύρια είμαστε, και μια χαρά θα έκανε ο κόσμος και χωρίς εμάς.
Γιατί ειδική μεταχείριση? Μας χρωστάνε?
Και όχι, μη μου πεις, ότι η Σαλονίκη είναι πρωταθλήτρια στο μικροσωματίδιο (που είναι), και ότι το κάπνισμα με μάρανε..., αλλά ρε φίλε, και εκεί φταις!
Αστο αυτοκίνητο στην άκρη. Όχι κάθε μέρα. Όχι. Θες να πας στη δουλειά, και τα μέσα μαζικής..πες ότι δε σε βολεύουν. οκ.
Αλλά ρε φίλε, τις τσάρκες τις άσκοπες, που καβαλάμε ένα αυτοκίνητο και απλά το περιφέρουμε στους τρεις δρόμους της πόλης γιατί έχουμε νταλκά, γιατί θέλουμε να σκοτώσουμε την ώρα μας, γιατί δεν το αφήνεις?
Γιατί δεν αναρωτιέσαι να σκοτώσεις την ώρα σου πιο δημιουργικά, πιο προς κοινωνικό όφελος? γιατί είσαι, είμαι πάντα παρτάκιας? γιατί?

Κανονικά, καν δεν έπρεπε, να συζητάμε περί καπνίσματος, Σάββατα βράδυ, σε πάρτυ φίλου, και πόσο, και εάν θα κρατήσει ο νόμος. Καν δεν έπρεπε να ακούγονται επιχειρήματα τύπου, μέσα στην κρίση την οικονομική ,μόνο αυτό μας έμεινε παρηγοριά..το κάπνισμα!!!
Δεν είσαι ο μοναδικός λαός σε οικονομική κρίση! Και οκ, έχεις τα μπουζούκια...ε! και ο άλλος..κάτι θα έχει, κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Αλλά ρε συ, στο νόμο υπάκουσε. Χωρίς μα και μου. Κα πίστεψε με, κι εκείνος ,ερωτεύεται, και εκείνον τον παρατάει η γκόμενα, και εκείνον τον ξεπάστρεψε ο συνεργάτης, και εκείνος βρέθηκε στην ανεργία. Και κάπου πάει..για παρηγοριά, για ξέσκασμα, σε κάποιου είδους μπουζουκερί, πάει. Δεν είναι αναίσθητος. Και δεν είσαι μόνο εσύ Εληνάρα μου, ευαίσθητος.
Γιατί μεταξύ μας αν ήσουν ευαίσθητος, θα 'πλαινες και κανά πιάτο, θα άλλαζες κανένα πάμπερ, θα την κοιτούσες στα μάτια με λατρεία, και δε θα σκότωνες τις ώρες μακριά της στον καφενέ, στο γήπεδο, στο γραφείο. Για τη γυναίκα σου μιλάω. Που έχεις νταλκά και τρέχεις στο μπουζούκι.
Κλαψιάρης λαός, είμαστε. κλαψιάρης.
Αλλά με κλάψες και γκρίνιες δε γίνεται να πας παρακάτω, φίλε Έλληνα.

Και να σου πω? εγώ ως μη καπνίστρια, μια χαρά θα στηθώ, έξω στο ψοφόκρυο να σου κάνω πάρεα στο τσιγάρο, και ρώτα τον φίλο μου τον Ξενοφώντα.
Και να σου πω? αν ήξερες την προσωπική μου ζωή, ταπεινά στο λέω, μια χαρά είχα δικαιολογία να αρχίσω το κάπνισμα περασμένα τα -άντα για να κρατηθώ και γω από κάπου.
Αλλά ρε φίλε, όχι, όχι φτηνές δικαιολογίες, ότι τώρα έχουμε κρίση και πάει μας κόψανε το όπιο.
Όχι.

Και να σου πω? αν και μη καπνίστρια, φυσικά και επιτρέπεται το κάπνισμα στο σπίτι μου. Αλλά όχι, στο κοινόχρηστο, το κάπνισμα πια με πειράζει. Όχι ατομικιστικά, απλά γιατί κατά βάθος πιστεύεις, χαιρέκακα, ότι το μέτρο δε θα πιάσει. και εγώ το μέτρο δεν το συγκεκριμενοποιώ στο κάπνισμα, το γενικεύω. και όχι, το χαιρέκακα, του πείσματος, δε το συμπαθώ. βασικά...με απογοητεύεις. με απογοητεύω. γιατί μου τρίβεις στη μούρη ότι δεν μπορώ να βγω από τη φυλακή του κακού μου εαυτού. από τη νοοτροπία μου.
και αν είναι έτσι,
ταπεινά τότε, λατρεμένε μου αναγνώστη, είμαστε ένας λαός με χαλασμένο ντι-εν-ει.
ταπεινά. ανήκω κι εγώ στο λαό αυτόν. και δεν είμαι περήφανη για εμένα.
και ειλικρινά αν είχα παιδιά, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα έμενα άλλο, σε αυτόν τον τόπο.
και ειλικρινά, δε θα ήθελα να το γράφω αυτό.
και αν με ήξερες. θα ήξερες ότι δε το γράφω, επειδή κάνει ρίμα.
όχι.
αλλά λυπάμαι. για εμάς όλους, λυπάμαι.
γιατί είμαστε κύριοι, οι μόνοι κύριοι του εαυτού μας, και όχι δεν τον σεβόμαστε καθόλου.

And i love, love, love Jim Jarmusch's epic film, "coffee & cigarettes".

mare adentron_1 (και αδιάβαστα, θα σου πρότεινα)

Με τη Σιλβύ  συναντιέται πρώτη φορά.
Ούτε της είναι εύκολο να περιγράψει κινήσεις, ούτε μουσικές.

Σήμερα και ίσως για καιρό, άχαρα κείμενα και αν υπάρξουν.

Δουκίσσης Πλακεντίας.

Η Σιλβύ.
Η Σιλβύ είναι ψηλή. Φοράει κάτι ρούχα σχεδόν διάφανα, διαπερατά στο φως.
Το Σώμα διαπερατό στον ήχο.
Τα μαλλιά κοντά. Χάλκινα.

Κοντά μαλλιά, επειδή καν δε χρειάζονται το μήκος.
Βλέπεις η Σιλβύ έχει κατακτήσει το σώμα.
Και το σώμα θα κατακτήσει το θύμα, τον θεατή. Αναπόφευκτα.

Το μαγικό στη Σιλβύ είναι τα τελειώματα. Τα τελειώματα των κινήσεων. Η λεπτομέρεια που είναι αναπάντεχη και αντιθετική.
Πάντα τα τέλη στη Σιλβύ είναι αναπάντεχα. Και αναπόφευκτα.

Στο αναπόφευκτο, η ψυχή σου, αναπηδάει. Και η ψυχή του διπλανού σου. Ίσως και όλου του μεγάρου.
Το μέγαρο.
Το μέγαρο είναι δίπλα στη θάλασσα. Εδώ.

Η Σιλβύ.

Το εδώ με τη Σιλβύ είναι πάνω στη σκηνή.
Νιώθεις ότι πάνω στη σκηνή είσαι εσύ.
Νιώθεις ότι στις κινήσεις είσαι εσύ...
Είσαι εσύ.

Κινήσεις που συναντιούνται με το υπερβατικό.
Αν ο Θεός υπήρχε, θα υπήρχε τώρα, ένα τώρα...μόλις! για να συναντιέται με τη Σιλβύ. Και μετά ο Θάνατος. Φαντάσου έναν Θεό να πεθαίνει.
Αναπόφευκτα. Φτάνει η ώρα του τέλους.
Ο οργασμός.

Το φως, ο ήχος και το σώμα.
Οργασμός επί της σκηνής.
Ένα σώμα που υπάρχει για να υπακούει στη μουσική. Ή...η μουσική που υπάρχει για να υπακούει στο σώμα.
Άρρηκτα. Στη Σιλβύ δεν υπάρχουν παράταιρα.
Μόνο αντιθετικά.
Πώς το ξαφνικό είναι μαλακό?
Και πώς το αναδιπλούμενο... βίαιο?

Το ακαταλόγιστο στη Συλβί είναι τόσο αναπόφευκτο και τόσο φυσιολογικό.
Καλοδεχούμενο.
Άκου και κάτι μαγικό.
Όταν η Σιλβύ κινεί τα άκρα του σώματός της, η κίνηση τους αποτυπώνεται σε ένα ίχνος.
Ένα ίχνος παρελθούσης κίνησης, επιθυμίας και πρόθεσης.
Μια γραμμή! Στον αέρα σχηματίζεται μια λευκή γραμμή!

Στο Μέγαρο.
Στη Σιλβύ...η ύβρις.
Και η ύβρις είναι υπέρβαση, ίσως και νίκη, ίσως και αταξία, ίσως και αμετροέπεια.
Μια αμετροέπεια με τόση μετρικότητα μέσα της!
Αντιφατικότητα.

Και το χειροκρότημα, αναπάντεχα.
Όπως ακριβώς αρμόζει στη Σιλβύ.
Οργασμικά.

Δίπλα στη θάλασσα. Ευτυχώς.
Μετά την τέχνη πού να πας?
Στη θάλασσα. Μόνο. Στη θάλασσα.

χωρίς τίτλο...γιατί οι τίτλοι είναι 7! και είναι διαφορετικοί! (οι τίτλοι).

ένα στα πολύ γρήγορα.

καμιά φορά την μπερδεύετε.
και μετά έρχεται μια Δευτέρα και σηκώνεται, και όλα είναι στη θέση τους.
στη θέση που εκείνη επιλέγει να τα βάζει.
όχι τα πράγματα..το πώς περπατάς στη ζωή.

δες πώς περπατάει εκείνη.
αυθόρμητα.
αγαπά να γνωρίζει τους ανθρώπους.
άλλοι είστε πιο κλειστοί και κουμπωμένοι.
σεβαστό.
εκείνη όχι.
άλλοι σκέφτεστε πολύ πριν "κινηθείτε".
σεβαστό.
εκείνη όχι.

και να σου πει? γιατί?
γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή, και το χτες έχει ήδη φύγει.
και ωραία είναι αν το έκανες κάτι ωραίο το χτες!
το έκανες?
εκείνη προσπαθεί.
γιατί το αύριο δεν της ανήκει, ακόμη. και το σήμερα κυλάει μέσα από τα δάχτυλα.
και η αίσθηση της άμμου ανάμεσα στα δάχτυλα, είναι πολύ ωραία. πολύ.

αν σήμερα έμπαινε μια τελεία. σχεδόν θα ήταν πολύ ευχαριστημένη.
αγαπά να γνωρίζει τους ανθρώπους.
άσε τα κίνητρα, κοίτα τα μάτια.

κατόψεις με την Μάτα, πάνω σε ...τιμολόγια με στυλό που σχεδόν δε γράφουν. κι ο καφές..άθλιος! σόρι, Ματινάκι! σόρι για το όρθιο που σε υποχρέωσα Κυριακή πρωί.
αλλά ρε συ...αυτά είναι τα ωραία! τα αυθόρμητα!
αδυναμίες.
οι αδυναμίες μπορούν να σε παίρνουν κάτι ώρες απίστευτες, ξεδιάντροπες και τόσο δικές τους!
οι αδυναμίες γράφουν πράιβετ μέσατζις κατεβατά, για το πώς θα οργανώσουν το χρόνο τον κοινόχρηστο!
και πόσο αδημονεί!!
εκεινής να της οργανώνουν...οι άλλοι...το χρόνο τον κοινόχρηστο! και να χαμογελά!

σας αφήνει με αυτό για σήμερα, συναντήσεις πάνω από μπύρες, καφέδες, κρασιά, με τσιγάρα και χωρίς, με παύσεις, με συμπτώσεις, με καταιγισμό λέξεων, με ξαφνικές μπόρες και θάλασσες πίσω σου, ή απλά πολυκατοικίες αθηναικές μπροστά σου!
το παν είναι οι άνθρωποι.
μην ξεχνιέσαι.
τους ανθρώπους τους συναντάς χωρίς δεύτερα κίνητρα, κρυμμένα πίσω από το πρώτο.

να "διασχίζεις" για να γνωρίζεις, και να "αποχωρείς" όταν δε συμφωνείς.
με ειλικρίνεια.

εκείνη δεν έχει πολλά θετικά. αλλά ένα έχει. ειλικρίνεια.
α και η ειλικρίνεια μπορεί και να είναι άγαρμπη.
είναι.
μερικοί τη δέχονται έτσι.
άμπλα ούπλα και με μια σκέψη σκορπισμένη.
ξέρεις κάτι? αυτό είναι. 34 Φλεβάρηδες μετά, η σκέψη είναι σκορπισμένη, αλλά μη γελιέσαι, απίστευτα δομημένη εντός.
βλέπεις και η τρέλα έχει τη μέθοδο της.
το 'πε ο Σαίξπηρ.

Dedicated to Mata for the general brainstormings, and for reminding me of how much i enjoy our work.
Dedicated to Mariza for reminding me of how easy it is to have a drink, and how normal it is to spend hours inside a certain paradise.
Dedicated to Maria for one of the sweetest things they ever told me, yesterday, just before Sylvie took us off.
Dedicated to Nadia for thinking of me, for texting me, for, for, for a word that is all that, that i am trying to conquer.
Dedicated to the dearest and closest friends that resides in ATH and KZN, for trusting me. for trusting me.
Especially dedicated to Sonia. for trusting me.

intervalo, ή ένα τζην, μια αχτίδα και το Ρίο.

υπέκυψα. ναι, ναι υπέκυψα.
το πήρα ρε συ,το πήρα....

κοίταξε, είπα, αι στα διάλα, στενό? στενό.
σιγοντάρισε και η Αθηναία των αθηναίων, μέσα στο δοκιμαστήριο χωμένη και η μια και η άλλη.
της άρεσε, μια χαρά το βρήκε, λίγη κοιλίτσα έχεις, μου πε, αλλά τί να κάνουμε είναι και η ηλικία...είπε, κατά τα άλλα είναι σούπερ. όταν η "καλών τεχνών" βρίσκει την αναλογία 1,60 προς 50 σούπερ...το...παίρνεις.
το πήρα.
το πήρε κι εκείνη.

και άντε καλά, "ψωνίστηκες", που λέμε εδώ κοντά στα σύνορα.
Ε!! είναι και τα δικά σου σύνορα, αθηναίε μου! που άμα είσαι αθηναίος γέννημα θρέμμα, είμαι γω 1,70 απλά δεν το βλέπεις...το τελευταίο δεκάποντο το 'χω στο..."αθόρυβο".
"ψωνίστηκες", οκ!
βγήκες μες την καλή χαρά, και μη μια και η άλλη. και είπες να πας για καφέ, να το γιορτάσεις! που...κουράστηκες... στο βάλε βγάλε.
και πήγες!
και κάθισες!
και δεν ξανασηκώθηκες! ποτέ! ποτέ! ποτέ!

μάτια μου, πού να σηκωθείς?
ποιον να πρωτοσηκώσεις πρώτο?
τον εαυτό σου ή το παντελόνι...το ασήκωτο??
το ανύπαρκτο? το έχω ξεχάσει να προσθέσω 20 πόντους εκεί που θα πρεπε να τους έχεις και να τους χαίρεσαι!
κρύο, ζέστη, ήλιος ξήλιος, το μπουφάν του σκι, δεν ξεκουνήθηκε από το..mind the gap...

γιατί όλα κι όλα, το βλέπα, το βλέπα κι εγώ, πριν χρόνια, το παντελονάκι το, ο Θεός, να το ονοματίσει έτσι...
βασικά... ο μόνος Θεός που έχει δικαίωμα να το χαίρεται είναι ο Χριστός στο Ντε Τζανείρο.
όλα κι όλα!
αμά ανοίγεις το μάτι σου και βλέπεις κάπου κει στο βάθος ψηλά, τον Τζίζους Κράιστ με τα χέρια ανοιχτά, να το βάλεις!
να το βάλεις χρυσή μου, να το βάλεις και άμα θες και να το βγάλεις! και να το χαρίσεις!
να χαρώ κι εγώ που χω στραγγίξει στο ΔΝΤ. και σε λίγο θα περιμένω κι εγώ την πρωτοχρονιά να δω το καρναβάλι στο Ρίο μπας και χαμογελάσει το χειλάκι μου.
αλλά μόνο εκεί. στο Ρίο.
τελεία.
τελεία. και δε σηκώνει συζήτηση.
ούτε μα, ούτε μου.

και επιστρέφω στην Αγιάς Σοφίας με Νίκης. και άντε σηκωθήκαμε μετά μεγάλης προσοχής, σαν τα πιασμένα από το σκι στο Γκστααντ, να 'ναι καλά το μπουφάν το αθλητικό για το ξεκάρφωμα.
το παντελόνι δεν έλεγε να σηκωθεί.
βλέπεις μια χαρά του άρεσε στο γαλλικό το καφέ και είπε..να μείνει λίγο παραπάνω.
δεν πα εσύ να το τραβάς, με το ζόρι γίνεται κανείς άνθρωπος? όχι πες μου.
τι τραβάς χρυσό μου? το...ατράβηχτο?
τί να τραβηχτεί? το ύφασμα το ανύπαρκτο?
είδες και απόειδες, το..άφησε στην ησυχία του.
αμ δε!
δεν το βγαλες...κόλλησε απάνω σου, αρέστηκες βλέπεις, άρχισε να σου αρέσει κι εσένα, πανάθεμα σε, η αναλογία, και είπες να το..εκπολιτίσεις...το παντελόνι.
και το πήγες, το τζην στο..θέατρο, να το κουλτουρέψεις, και πήγες να κάτσεις, και έκατσε και η Αθηναία, και ανταλλάξατε τα βλέμματα που καλό είναι να μην ανταλλάξετε...
μαλάααακα, πώς να συγκεντρωθεί ο άλλος στην παράσταση! ο χριστιανός, γιατί ξες...θέατρο σε δημοτικό θέατρο, Σάββατο βράδυ, στην πόλη σου, πάει ο αυτός που ψηφίζει τον καβαλάρη της Μακεδονίας μυστικά, πάντα μυστικά, και πάει και θέατρο τα Σαββάτα και πάει και ολίγον εκκλησία τις Κυριακές, τζαστ ιν κέηζ και...δαγκωτό στον Ζορό..κρυφά, πάντα κρυφά,. κατά τα άλλα...θέατρο τα Σαββάτα!
τώρα αν τον ρωτήσεις τον διπλανό σου, στο θέατρο του Σαββάτου, αν τον ρωτήσεις κατά που πέφτει η Ακτίς Αελιού, θα σου πει..κάπου δω μωρέ, ανατολικά, Καλαμαριά, να δω παρακάτω...
βέβαια, μεταξύ μας...κι εγώ τα ίδια πίστευα..
ότι η Ακτή Αελιού θα είναι κάπου παρακάτω...κάπου προς Καραμπουρνάκι πλευρά.
και η μεγάλη μου απορία ήτανε γιατί το τηλέφωνο, της Ακτής Αελιού, ξεκινάει από δυάρι και όχι από τεσσάρι, αφού στην Καλαμαριά έχει τεσσάρια.
και ρώτησα τη μαμά μου, μπας και έχει καμιά ιδέα.
και είχε.
και μου πε, θα στο πω, αλλά μετά θα πας σούμπιτα στο σπίτι σου, για να μη σε ρίξω στο Θερμαικό, τώρα που τον έχω εύκαιρο δίπλα μου και μας πάρουν τα κανάλια.
και είπα, καλά. πες εσύ και γω θα πάρω των οματιών μου.
και με ρώτησε...ξέρεις τί θα πει Ακτίς??
και της είπα...Ακτή.
και με κοίταξε. και να μη σε αξιώσει ο Θεός ο Πανάγαθος να σε κοιτάξουν έτσι.
και με ξαναρώτησε...μήπως στο ...Αελιού που δεν είναι Αελιού, αλλά Αελίου, έχεις καμιά ιδέα.
και είχα, είχα πολλές ιδέες, πάντα έχω ιδέες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αφορούν τα αρχαία ελληνικά,
αυτά, τα αρχαία ελληνικά, και εγώ δε συναντηθήκαμε ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ και καμιά φορά νομίζω ότι είμαι υιοθετημένο, αλλά τεσπά, την έχω δει τη μαμά μου έγκυα σε φωτογραφίες και είναι τη χρονιά που γεννήθηκα και...
και άρα δεν είμαι..υιοθετημένο. που θα μπορούσε..βέβαια. αλλά τεσπά.
και έμαθα...ότι η Ακτίς αελίου, είναι η αχτίδα του ήλιου, και άνοιξα κάτι ματάρες από έκπληξη τεράστιες και θαμπώθηκα από τη μαμά μου διαθέτω και τη φίλησα σταυρωτά και μετά την έκανα.
και έτσι έφτασα, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο, με το καινούριο μου, στενό στενό παντελονάκι, να κάθομαι δίπλα δίπλα με την "καλών τεχνών" και να ξοδεύω όση φαιά ουσία μου χει μείνει εύκαιρη για το πώς θα σηκωθώ όταν με το καλό έρθει ο διπλανός, και πού στο διάλο είναι και δεν έρχεται να τελείωσει το μαρτύριο, και ήρθε..ήρθε τελευταίος και αναγκάστηκα και εγώ, και η των "καλών τεχνών" να σηκωθούμε ενώπιο όλου του γεμισμένου θεάτρου Σαββατιάτικα και να προσφέρουμε θέαμα αξέχαστο.
και μετά δεν είδα το έργο, γιατί τώρα το νέο πρόβλημα είναι τί θα φοράω όταν θα γίνω 50 Φλεβάρηδες μετά, και ακόμη δεν έχω βρει.
και αυτό είναι τώρα το πρόβλημα μου.
και ναι και τώρα που γράφω, αυτό φοράω το στενό, και πήγα και από τους γονείς, με το στενό και μου 'πανε ότι φάση είναι, και ότι θα περάσει.
και θέλω να τους πιστεύω.
και άντε γεια!

Αφιερωμένο στη Σοφία γιατί είπε "μούμπλε". Στη Μαρίζα γιατί δε θέλει γκρι. Στη Σόνια γιατί..."καλών τεχνών". Στη μαμά μου γιατί έτσι.
Especially dedicated to the one who sometimes bears sad & heavy texts. and i thank him so.

άτιτλο στο γνωστό μοτίβο.

ασυνάρτητα, ακατάστατα, γιατί έτσι.
back to basics.

αυτά ψάχνει. μοναχιά της ή ίσως και όχι τόσο μοναχιά της.

βασικά, για εκείνη:
ένα βιβλίο που θα έρθει στο σπίτι της, αρχές Δεκέμβρη. και αδημονεί!
ένα βιβλίο που ήρθε πίσω στον Ιούνη και έφυγε γλυκά πίσω, γιατί, γιατί...γιατί στους πιο στενούς μπορείς να είσαι τόσο, μα τόσο ειλικρινής!
όχι, όχι, δεν εκτιμά τον Φρόυντ και είναι στη διάθεσή σας για συζητήσεις και αναλύσεις και διαξιφισμούς.
Ίσως και να φορτώσει ολίγον..μην τρομάξεις, έτσι είναι εκείνη, φτιάχνεται ολίγον όταν ανεβάζει στροφές...

ένα βιβλίο πάντα στους 13ωρους αιθέρες, και στους 11ωρους, "γράμματα στον αδερφό μου"  και, και, και.
ένα βιβλίο ,η Αγγελική, πίσω στο πολύ παλιά.

βιβλιοπωλεία.
μπορεί να σου περιγράψει τις πόλεις μέσα από βιβλιοπωλεία.

φυσικά και έχει αγαπημένα. αλλά τα μονοπάτια εισχωρούν βαθιά και όχι. τα μονοπάτια αυτά περπατιούνται μόνο ζωντανά. εξ' ου και ταπεινά...με χρησμούς Πύθιας σήμερα.

βλέπεις γλυκέ μου αναγνώστη που όποτε περιστασιακά με διαβάζεις, σε χαιρετώ! κάθε, μα κάθε φορά, ναι, ναι σε χαιρετώ!
βλέπεις, σου ξεμπροστιάζω κάτι δικό της βασικό.
αλλά και πάλι...μη νομίζεις ότι στο δίνω όλο.
όχι, δεν "πέφτει" με βιβλία, άιντε μπήκες σε ένα βιβλιοπωλείο και καθάρισες.
να το κάνουμε πιο λιανά.

μπαίνεις στον Ιανό, οδεύεις σταθερά και ο αέρας παραμερίζει στο κατόπι του αναστήματος σου. την κοιτάς σταθερά και ξεστομίζεις το "κανά καλό βιβλιαράκι, πιασιάρικο, βαρύ, δύστροπο, ξέρετε, κάτι, κάτι για χαρντ κορ, καταστάσεις έχουμε?" και εννοείς....να πέσει η τύπισσα του αλάλου, να πει, ρε συ..εγώ τούτον εδώ δεν τον είδα στη δεξιά "ζόρικη" στήλη του κυριακάτικου, όχι, όχι, στα ευπώλητα, στο άλλο, στο άλλο, σε αυτό που δε διαβάζεις ποτέ σου!

άσ'το! άσ'το που σου λέω! ασ'το.

επιστροφή στα βασικά.
τα βασικά...έχουν και βασικές προυποθέσεις.

όταν με κάποιους συναντιέστε στα βασικά, λατρεμένε, γλυκούλη μου αναγνώστη, αυτό συμβαίνει μαγικά. ποτέ, μα ποτέ τεχνιέντως.
άρα και να σου πει, ότι συγκινείται στη γραφή του κυρίου κυρίου Ράμφου, δε φτάνει!
μην το πας προβοκατόρικα.
δε θα συναντηθείτε ποτέ.

δες πού συναντιέται!
όταν προσφέρεις κάτι πολύ σημαντικό σε εσένα και επιλέγεις να το στερηθείς εσύ και να το δώσεις, εκεί, εκεί, σε ένα "εκεί" που μόλις, μόλις, συναντιέται με την ευτυχία.
επιστροφή στα βασικά.
το δικό μου "βασικό" το χαρίζω σε εσένα επειδή είσαι "βασική-ός".

σε αφήνω σήμερα με αυτό.
τα μοναδικά δώρα, δεν έχουν κόστος υλικό, μόνο ψυχικό...κόστος... απύθμενο.
δες και κάτι μαγικό!
ενώ νομίζεις ότι πονάς και το στερείσαι, τη στιγμή που αποφασίζεις να το κάνεις "handle", συνειδητοποιείς...ότι, ποτέ, ποτέ δεν "έφυγε" από σένα!
το "απύθμενο" δεν είναι πάντα χρωματισμένο αρνητικά! όχι!
το "απύθμενο" μπορεί να είναι απύθμενο σε χρώματα και συναισθήματα και σίγουρα χωρίς λέξεις.
στο "απύθμενο" δεν έχει χώρο για λέξεις.
μόνο μάτια έχει και σιωπές.
μιλάνε οι σιωπές?
μιλάνε.
τα μάτια?
τα μάτια..δεν ξεχνιούνται.

Dedicated to Anny, for introducing me to the beautiful world of the linguistic journey and the transformation of Greek words during the centuries.
Dedicated to Mariza for comforting me, generously, without even knowing me in 3D!
Especially dedicated to my Caterina - Christina for December's book:-)
Especially dedicated to Sonia, for everything, everything, everything.

Especially dedicated to my professor Aggeliki for, selfishly borrowing, her title "back to basics", which refers to her performance which will take place on 10 October at 12 o' clock at the "garden of sounds" at SKG.

untitled for reasons of great respect.

νέα διαστροφή.
τους πιο σημαντικούς, τώρα τελευταία δε θέλει με τίποτα να τους μοιραστεί.... στα γραψίματα!
λεπτομέρειες, οι σημαντικοί είναι στις λεπτομέρειες.
οι λεπτομέρειες, οι δικές της λεπτομέρειες είναι μέσα σε προτάσεις, ερωτήσεις, βιβλία και κομμάτια, μουσικά. ενίοτε και θάλασσες, ειδωμένες ταυτόχρονα!


ξέρεις κάτι?
άτακτα πάλι και όπως βγει.
γαβάθα προφιτερόλ. Οκτώβρης, πίσω στο πέρσι.
και ξηροκάρπια και μπύρες και γέλια.
και μπαλκόνι και θέες στην πόλη και εσύ.
και σε συμπάθησα ολοστρόγγυλα. και με πήγες πίσω στην Αλβιώνα. και μετά χαθήκαμε. και δεν πείραζε καθόλου. καθόλου!
δε θυμάμαι πια, αλλά έχω την εντύπωση, ηλιθιωδώς...ότι μιλούσαμε αγγλικά...παίζει να μιλούσαμε αγγλικά!

και μετά ανταμώματα σποραδικά και όλα εκεί!

όταν η Λένα με ρωτάει στο ιστορικό κέντρο, πεταμένα τάχα αδιάφορα, πειραχτικά, σε ποιους ανήκει...
εκείνη, εγώ δηλαδή, τρελλαίνεται να γελάει δυνατά!

ουφ, λατρεμένε αναγνώστη. πάλι δεν μπορώ.
αλλιώς!
υποθέτω ότι κι εσύ, και εσύ με κάποιους, κάποιους πολύ συγκεκριμένους, νιώθεις μπαξές ανοιχτός.
και εγώ!
λοιπόν, όταν αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου, όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η στιγμή που μπαίνουν, είμαι σίγουρη ότι γίνεται χαμός.
φαντάζομαι ότι όταν συναντίεστε πάνω από κοινόχρηστα βιβλία ή όχι βιβλία, ό,τι, ό,τι είναι σημαντικό για  εσένα, εσένα γλυκέ μου αναγνώστη, φαντάζομαι ότι τα μάτια σου θα λάμπουν, τα χαμόγελα θα είναι τεράστια, οι προτάσεις κοινόχρηστες, και όταν όχι κοινόχρηστες, τόσο, μα τόσο ιντριγκαδόρικες!
ααααααααα, συναντήσεις ιδίων τρόπων σκέψης!!
εκείνη, δηλαδή εγώ...δεν το αλλάζω με τίποτα!

αν την ήξερες έστω και λίγο, θα ήξερες ότι αναπνέει να γνωρίζει τους ανθρώπους, αλλά ταπεινά θα της επιτρέψεις, κάποιους να τους θεωρεί συναντήσεις ζωής.
αυτές οι συναντήσεις, στη δική της ζωή, συμβαίνουν πάντα ακαριαία. μπαμ και κάτω.
όχι, όχι, δε θα σου τους ονοματίσει. δεν υπάρχει κανένας λόγος ιεραρχίας.
οι άνθρωποι είναι όλοι εν δυνάμει σημαντικές επιρροές στη ζωή σου, λατρεμένε μου αναγνώστη, το θέμα είναι να σηκώσεις τα μάτια και να τους ψάξεις, ανάμεσα στο πλήθος. τί λες,  Άννυ?

Α, και ναι, έχει αφήσει και αθρώπους πίσω. όχι χωρίς σκέψη. όχι αβίαστα. αλλά μερικές φορές οι συναντήσεις με τον εαυτό σου, σου μαθαίνουν να βάζεις και τελείες.
οι τελείες δεν έχουν καμία λυρικότητα. έχουν όμως ειλικρίνεια.

είναι παράξενος άνθρωπος. αν ρωτούσες τον Ξενοφώντα, θα σε βοηθούσε.
ξέρεις τί απολαμβάνει τα τελευταία δύο χρόνια? να γνωρίζει, στην κανονική ζωή, τους πιο στενούς της φίλους, σε άλλους πιο στενούς της.
βλέπεις, μέχρι τους 32 Φλεβάρηδες πριν, δεν είχε μάθει να μοιράζεται, το έμαθε μετά.
ξέρεις γιατί μπλογκάρει?
για να επιστρέψει τρυφερότητα στους φίλους της. εκείνη, δηλαδή εγώ, έτσι μπορεί.
καλό Οκτώβρη! σε βροχερές πόλεις!!! στις δικές σου βροχερές πόλεις, Λενάκι!

Dedicated to my Lena, for the words that sometimes i can not find on my own.
Especially dedicated to the ones who comfort my soul in unspoken ways.

single malts taste different for the brave ones. or where words of sympathy r useless.

σ'ένα μικρό μόνο ηλικιακά, θαρραλέο, αγόρι που μπέρδεψε λίγο την ονομαστική του γιορτή και χτες έψαχνε..την τούρτα!
μέχρι κι εκείνη ψάρωσε και έφαγε στιγμιαία μιαααα απογοήτευση....μα μια απογοήτευση...γιατί κι εκείνη..την τούρτα έψαχνε!
με το κουτάλι στην νουτέλα λοιπόν!

και με το χέρι στη φωτιά ότι...
ότι τα χιλιόμετρα που τον χωρίζουν από τη μαμά του, μπορεί να 'ναι πολλά και κανείς να μην τον ρώτησε αν εκείνος το θελε τούτο να συμβεί, να του την μετακομίσουν στο νότο, ενώ εκεί μια χαρά είχαν βολευτεί δυτικά, και κανέναν δεν ενοχλούσαν, γιατί...να σου πω, γιατί... στο κάτω κάτω, δικιά του είναι η μαμά και ό,τι θέλουν εκείνοι κάνουν.
όχι!
να τα μας...
όχι!
έχεις φάει εσύ όχι, καθαρά και τελεσίδικα σε ηλικία κάτω των δέκα?
αν ναι, για έλα κόπιασε και από μας, για έλα, να στρώσουμε την τράπουλα, να δούμε τί μας περισσεύει.

τί μας περισσεύει.
έξτρα διάσταση, μας περισσεύει! 13 ολόκληρες ώρες στο αεροπλάνο καθαρής, συμπιεσμένης ευτυχίας. ώρες καρφωμένες στο άσπρο, στο γαλάζιο, και από κει στην σαβάνα, στην οροσειρά, στο μπέη έρια. να φτάνεις μεσημέρι. να θες να σπρώξεις τον διπλανό σου, να θες να κάνουν όλοι πιο γρήγορα, και μετά αέρας αλλιώτικος και ορίζοντας πιο μεγάλος και μοκέτα παχιά σε πρωτόγνωρα πάχυτα και διαδικαστικά και ερωτήσεις και να μη σε νοιάζει.
γιατί, εκεί, εκεί έξω το "όχι" έχει γίνει "ναι", ένα "ναι" με ημερομηνία λήξης, πάντα. πάντα ημερομηνία λήξης.
και να σου πω?
δεν το αλλάζει με τίποτα. κι ας λήγει.
αυτήν την έξτρα αίσθηση που φτιάχνει η στέρηση, εκείνη δεν την αλλάζει με τίποτα.
υπάρχουν κάτι αγκαλιές που δε χωράνε πουθενά.
και έρχονται ώρες που το πουθενά, σου κάνει τη χάρη, και έρχεται και σου χαρίζεται! σε εσένα! ναι, ναι σε εσένα.
...εδώ εκείνη θα σταματήσει. γιατί το "πουθενά" της είναι πολύ προσωπικό. συγνώμη.
συγνώμη και από τον τυχαίο αναγνώστη που την τιμάει σποραδικά.

σε αφήνω με αυτό, μικρό μόνο ηλικιακά, θαρραλέο αγόρι, τυχεροί οι άνθρωποι που θα βρεθούν στην...αποβάθρα σου, αργότερα! μεγάλο αγόρι πια και πάντα θαρραλέο.
έχει κι εκείνη συναντήσει κάτι ανθρώπους σταθμούς,
και οι σταθμοί είναι βάλσαμο. μυρίζουν παλιομοδίτικα τρυφερότητα, μυρίζουν παντού ίδια, εισαγωγή! και σημαίνουν πολλά που εκείνη αδυνατεί να βάλλει σε λέξεις.
συναισθήματα. μόνο συναισθήματα.
αδημονία, αγωνία, περιέργεια, ενθουσιασμό, ανακούφιση, γλυκόπικρο, εξάρτηση.
οι σταθμοί είναι εξάρτηση.
εκείνη θα την ονομάτιζε θετική. θετική εξάρτηση.
άκου και κάτι παράξενο!
οι άλλοι πάντα εξάρτηση, και εσύ πάντα αυτάρκεια. αβίαστα και αστεναχώρητα! μαγεία!

Dedicated to Kiriakos for his named.
Dedicated to Mr. Vassilis for wise words back in the turbulent summer of 2008.
Especially dedicated to my brother for introducing me to the scenic creek of appreciating the most precious souls in the way i drink the dalmore.
Especially dedicated to a soul i would love to drink my single malts with.

άτιτλα..στο γνωστό μοτίβο...οι τίτλοι ανήκουν αλλού.

πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?

στην Κρήτη.
Τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.
μια Βρετανίδα τον συνάντησε στην Κρήτη. πρώτη φορά.

Φαντάσου, να σε λένε Μανώλη, να ζεις μια ζωή, να έχεις ζήσει μια παράξενη ζωή, όχι, όχι παράξενη, ούτε καν άδικη...
άδικη? ίσως άδικη, ίσως όχι...
μια ζωή που σου επιβλήθηκε. χωρίς δυνατότητα επιλογής καμιά. η επιλογή μονόδρομος.
υπάρχουν εποχές που μονοδρομούν, και μετά έρχονται άλλες εποχές, και τους ακυρώνουν τους μονόδρομους.

ο μονόδρομος, κάθε φορά, μπορεί να είναι και ευτυχία. πίστεψε με.
εκτός ίσως από μια στιγμή.
την αρχική. ίσως ούτε καν την αρχική.
πριν καν τον βαδίσεις τον μονόδρομο, πριν καν.
η φυλακή. η φυλακή στο μυαλό σου.
η φυλακή.

καλοκαίρι, πώς το κάνεις αυτό?
πώς κανονικά ο ήλιος να λάμπει, και στο δικό της κανονικά, μαύρο. πώς? Βικτόρια...πώς?
πώς γύρω της γελάνε? Βικτόρια, πώς τολμάνε? πώς? στη θάλασσα πώς?
πώς κλειστοφοβία? πώς Βικτόρια? πώς?
χαρτί, μα είναι μόνο, μόνο χαρτί, να το, να το, το γυρνάει, δες την! το γυρνάει με δάχτυλα βρεγμένα από νερό, θαλασσινό νερό.
Βικτόρια, γιατί, γιατί, γιατί της στερείς την ανάσα?
δώσε μου τον αέρα που δεν αναπνέω, δώστον μου, δώστον μου.
χαρτί, δες το, χαρτί...

πώς στο διάλο, πώς? πώς με λέξεις μου στερεύεις την ανάσα, Βικτόρια, πώς?
τόσος, τόσος αγέρας, εδώ δίπλα, και για κείνην ούτε στάλα.
στρίβεις τη στρόφιγγα με λέξεις. με λέξεις. Βικτόρια!

λέξεις. Δες τί κάνουν οι λέξεις! στερούν αγέρα, ανοίγουν παράθυρα...

πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά?
πρώτη φορά, έμαθε ελληνικά, πρώτη φορά.
για τον Μανώλη. Η Βικτόρια έμαθε ελληνικές λέξεις.
πρώτη φορά. ανοιγμένα παράθυρα με θέα... τον Μανώλη.

δεν ξέρω πώς να σου το πω, γλυκέ μου αναγνώστη,
σε μέρες ΔΝΤ πια, με μια ψυχολογία να ανεβοκατεβαίνει από τρελλή αισιοδοξία μέχρι τα μαύρα τάρταρα της απαισιοδοξίας. σε μέρες που η χαρά και ο θυμός παίζουν πινγκ πονγκ στο κεφάλι της, και στο δικό σου..δεν μπορεί, δεν μπορεί...κάτι θα συμβαίνει και στο δικό σου. δε περνιέται νιρβάνα η κρίση, δεν μπορεί. κάτι, κάτι σου κάνει. μια παρενέργεια θα την έχει, δεν μπορεί...
ήρθε εκείνη και της το δώσε τόσο απλά.
κάπου λίγο πριν γίνει σαράντα, η Βικτόρια, έμαθε ελληνικά γιατί ο Μανώλης ήταν πολύ μεγάλος πια για να μάθει αγγλικά.
συγνώμη, δε μου αρέσει το κείμενο μου.
εμένα αυτή η πρώτη φορά, με έχει σμπαραλιάσει.
και νιώθω μικρή. πολύ μικρή. και ηλίθια. και ασήμαντη. βασικά...μικρή. ψυχικά. μικρή.
σε αφήνω.

υποσημείωση.  τα ελληνικά η Βικτόρια δεν τα έμαθε από έρωτα, τα έμαθε για τον άνθρωπο - Μανώλη. ο Μανώλης δε ζει πια. ο έρωτας ήρθε μετά. ...μπας και σε μπάσω καθόλου.

dedicated.

...άτιτλα...επειδή δε θέλω να μοιραστώ... τους τίτλους.?!?

Αγαπητή Βικτόρια,

δεν θέλησα να σε δω από κοντά αν και φτάσαμε στο παρά πέντε! Σε έκρυβε μια κολώνα ντυμένη σε βιβλιοθήκες! Προτίμησα έτσι. Εξάλλου δεν ήταν έτοιμη.
Συναντήσεις επομένως μόνο εκ φωνής.
Με συγκίνησε πολύ η τόλμη σου να αναμετρηθείς με τα ελληνικά και κατανοώ, όσο τίποτε στον κόσμο, πόσο εξουθενωτικό είναι τούτο.
Είναι.
Ακόμη κι αν είχατε κάνει χομγουορκ με τον κ.Λάλα, ένιωθες την ανάγκη να κοινωνήσεις, εκεί στο θεσσαλονικιώτικο πάμπλικ, κάτι της στιγμής, εκεί, εκεί, ακριβώς όπως σου ερχόταν στη σκέψη εκείνη τη στιγμή! και το τόλμησες.
τόλμησες το ρίσκο. έτσι το ονομάτησες....ρίσκο.
....Ήδη, ξέρεις, σε συμπαθώ.

Αγαπητή Βικτόρια, δε θα τους πω, πού σε συνάντησα, σε ποιες σκέψεις, γραπτές και προφορικές, γιατί είναι πολύ προσωπικό δεδομένο, και με πιάνουν τα εγωιστικά μου, άσε που θέλω να τα πω μόνο σε κάτι πολύ λατρεμένους, ενίοτε και στη μαμά μου.
Αγαπητή Βικτόρια, θα ήθελα επίσης να σου πω ότι έχω την ικανότητα να "κουφαίνω" τη μαμά μου, ακόμη κι αν μας χωρίζει κοτζάμ ατλαντικός.
Την "κουφαίνω" μέσω σκαιπ, ενώ πουλάκια τιτιβίζουν στο μπακγκράουντ της, και έχει μόλις ξυπνήσει. Αλλά νομίζω πως μια μαμά μπορείς να την κουφαίνεις ανεξαρτήτου ώρας, ακόμη κι αν δεν έχει φάει ακόμη πρωινό.

Πίσω στα δικά μας, πάλι.
Λοιπόν, έχω την εντύπωση Βικτόρια...έχω την εντύπωση ότι ερωτεύτηκες έναν Έλληνα!
ναι,ναι! και μάλιστα Θεσσαλονικιό. έναν Θεσσαλονικιό εκεί στο Λονδίνο.
και θέλω να σου πω, ότι χαμογέλασα. ναι, ναι, πίσω από τη βιβλιοθήκη και ούσα όρθια, ακόμη και αν φθονούσα τα καρεκλάκια των αλλονών, των καθήμενων, στην πλειοψηφία θηλυκών, χαμογελάσα στον έρωτα που σε βρήκε!
γιατί Βικτόρια...μεταξύ μας, σε βρήκε!
όλος ο έρωτας χωμένος στη φωνή!
καλά, όταν το γύρισες και στο αγγλικό...κόντεψα να σε ερωτευτώ εγώ...Παναγιά μου..τί προφορά!!οξφορδιανή και ερωτευμένη!
πολλά θέλει ο άνθρωπος για να κυλήσει???
έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον χτύπησε κι εκείνον κατακούτελα, διότι ρε Βικτόρια, μεταξύ μας...ποιος σου μεταφράζει ένα σενάριο από τα ελληνικά στα αγγλικά επί σειρά εβδομάδων, αμισθί? με μόνο μοτιβέησον να λάμψει, από ικανοποίηση, το προσωπάκι σου? ποιος? όχι ποιος?

έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι τα πάτε ήδη μια χαρά, και είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι θα σ' έχει πάρει ήδη εκατό τηλέφωνα, να σε ρωτήσει, αν, αν έχεις πάει εκεί και εκεί και εκεί..κάτι εκεί, τα δικά του εν Θεσσαλονίκη εκεί!
και είμαι  επίσης, σχεδόν σίγουρη, ότι αφού μας μίλησες ελληνικά, και αφού κάποια στιγμή γύρισες στον κ. Λάλα και του είπες παιδικά...τώρα κουράστηκα...και πόσο σεβαστό,...
είμαι σίγουρη ότι θα τα πήρες τα βήματα σου, να τα περπατήσεις στο εκεί, στο δικό του εκεί.

Βικτόρια, λέω να τους αφήσω σήμερα με αυτό.

Πόσο χάρηκα που ερωτεύτηκες!
Ειλικρινά. Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτέ.

Αύριο θα τους απαντήσω στο εξής -  "πόσο καιρό έχεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά!"
Είναι μια δική σου "πρώτη φορά", και όχι δεν έχει να κάνει με τις πεταλούδες στο στομάχι σου. Αυτό δε μου πρέπεται.
Αλλά θα ήθελα να μου επιτρέψεις, να τους μεταφέρω  "μια πρώτη φορά", που εκείνη, περασμένους βαθιά τους 34 Φλεβάρηδες, σου υποκλίθηκε πίσω από μια κολώνα ντουμπλαρισμένη με βιβλιοθήκες.

Με βαθιά εκτίμηση,
mcg.

Dedicated to my bro for bringing smiles to my face, back in the snowy, depressive, march of 2003.

Άτιτλο λόγω τακτ. αν και δεν σας πρέπει. εξάλλου "φτιάχνεστε" με το οφένσιβ. κάνω λάθος?

The difference between ordinary and extraordinary is the little extra! by Konstantin KK

Σήμερα λοιπόν, προβοκατόρικα, παρμένα, και με θράσος.
Άμα θες,...το γνωστό..... ανφόλοου, όπως λένε οι αδυναμίες στο άλλο.
Αδυνατεί να καταλάβει γιατί, γιατί, αυτό το έξτρα δε χωράει σε αυτόν εδώ τον τόπο. Έναν τόπο, ρεαλιστικά, τόπο. Γιατί?
Γιατί, χτες σε διάλεξη που θα 'πρεπε να την έχεις ευαγγέλιο, ήμασταν το συνάφι του και κανα δυο ξέμπαρκοι, σαν του λόγου της. Σύνολο? 60 νοματαίοι. τελεία.
Γιατί, σε αυτόν τον τόπο, που υπάρχουν πολλοί, με το έξτρα, δε βρίσκουν  "βήμα"...και όταν πάλι βρίσκουν, δε τους βρίσκετε εσείς...
Γιατί κάθε τέτοιος που ψάχνει "βήμα" συνήθως... μπλογκάρει?
Και μη βιαστείς να της τα χώσεις, ότι είμαστε λαός λυρικός και συναισθηματικός εξ' ου και κάθε πικραμένος τα ρίχνει τα απωθημένα στον διαδικτυακό ωκεανό, γιατί θα τσιρίξει.
Αν είχες τη διάθεση να σερφάρεις σε άλλους ωκεανούς, πέραν της πεπατημένης, θα συναντιόσουν, αγαπητέ μέην στρημ αναγνώστη, με κάτι ποιότητες ομοεθνών σου, χωμένες σε εκφράσεις γραφιστικές, δοκιμιακές, και φωτογραφικές, ενίοτε και μουσικές, που θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε σελίδες και σε αίθουσες, αλλοδαπών ποιοτικών ογκόλιθων, ηλεκτρονικών και πιο συμβατικών μέσων.
Άλλα δε νομίζω να προλαβαίνεις...δε νομίζω καν να σκέφτεσαι.
Θα μπορούσες όμως...ξέρεις...την ώρα που οδηγείς στην εθνική και νομίζεις ότι ο Άαρτον, Θεός σχωρέστονα, έχει μετενσαρκωθεί εντός σου..θα μπορούσες και λίγο να σκεφτείς..το πας καλά? τη ζωούλα σου, την έστρωσες καλούτσικα?
Να μαντέψω?
Τρέχεις Δευτέρα - Παρασκευή. Σεβαστόν.
Σαββάτο αράζεις στην αθλητική, μεσημεράκι στην εξωτική μετά τσιπούρων άνευ και μη, το σπρώχνεις να βραδιάσει, το λούζεις στο αλκοόλι εσύ κι εγώ, και όταν με το καλό ξημερώσει ο Θεός την Κυριακή, της δίνεις μια αβάντα βρε αδερφέ....να πιάσει την ώρα τη μεσημβρινή, να πιάσεις εσύ την "καθημερινή", και όταν με το καλό τελειώσεις με την ανάγνωση του ταξιδιωτικού οδηγού πού να χιονοδρομίσεις το 3ήμερο που πλησιάζει,...(στον Αγ. Αθανάσιο, βρε! μπας σε καλό σου??που ρωτάς...) για τους εδώ,
...για τους νοτίους, υποθέτω ότι πλέον χιονοδρομούν μόνο σε μέρη που τριγύρω τους οι πινακίδες είναι γραμμένες σε τουλάχιστον 3 γλώσσες ευρωπαικές, ..όταν λοιπόν τελειώσεις με την κουλτούρα, χτυπάς εγκέν τα τσίπουρα, και τρέχεις να χτυπήσεις κάρτα στον ναό. Όπου ναός..ξες εσύ. Η άλλη δε, επιστρέφει στον άλλο ναό, στην οικεία ή στην καφετερία, ελληνιστί. Α, και συνήθως σε θάβει. Σε θάβει, σε θάβει, τούμπα μακεδονίτικη σου κάνει, σου κάνει και ένα φαγάκι έτσι για το ξεκάρφωμα, και πάμε από την αρχή.

Εντωμεταξύ άλλα ήθελε η έρμη να πει και αλλού σε πήγε.
Θα το σώσει. όμως θα το σώσει.
Εκείνης βλέπεις, πολλοί από τους φίλους της, τους πιο στενούς, είναι ολίγον απροσάρμοστοι, παντρεμένοι και μη, και βλέπεις διαθέτουν αυτό το έξτρα που τους κάνει διαφορετικούς από τη νόρμα. Οέο!!!
Προβοκατόρικα, και με θράσος. Στο 'πα? δεν στο 'πα?
Ηλικιακά "παίζουν" από αργά είκοσι μέχρι αργά σαράντα. Και ασφυκτιούν, οι δικοί της φίλοι, ώρες ώρες ασφυκτιούν, εδώ σε αυτόν τον τόπο. Και ξέρεις κάτι?
Δεν είναι ότι δεν προσπαθούν...
Προσπαθούν ρε συ, προσπαθούν να πάρουν το "βήμα" και όλο τους το σπρώχνουν το "βήμα", ύπουλα, αναπάντεχα.
Κι εκεινής της την "σπάει" αυτό.
Και ξέρει, το ξέρει καλά, το έχει εμπεδώσει ότι πρέπει να την πληρώσουν τη λυπητερή, η δική της γενιά είναι ταμείο και πληρώνει τον λογαριασμό των τουντέι πενηνταπεντάρηδων και πάνω.
Και την πληρώνουν ήδη κάτι Κυριακές απογεύματα που δε σου 'ρχονται λέξεις να πεις, και παίρνεις τα βήματα σου, και βγαίνεις από την υπόγα στην άλλη υπόγα, στη ζωή.
Η ζωή των "έξτρας" ξεκινά εκεί γύρω στις 8, απογεύματα Κυριακής.
Κάτι απογεύματα βραδιασμένα σχεδόν, εκείνοι οι έξτρας, μπαίνουν στη νόρμα.
.......to wild homes we go, to wild homes we return. by Lena Lee.

Dedicated to Constantin KK and to my Lena for phrasing my thoughts.
Dedicated to all the extraordinary friends for making my life not @ all ordinary. The issue is when, god damn, u r gonna let them make extraordinary YOURS.
Especially dedicated to an extra that nourishes comfortably in silence.

Πόλη μαγική!αποφάσισαν ο Μιχάλης, ο Γιώργος, η Αγγελική. Σειρά μας!

Το ξέρεις ότι είναι δυσλεκτική, ε?
Ότι μπουκώνει το στόμα της με λέξεις και αδυνατεί, αδυνατεί να τις βάλει σε κάτι που θα μοιαζε με πρόταση, με αρχή, μέση, τέλος και κάπου, κάπου ένα ρήμα, ε?
Ε, λοιπόν είναι δυσλεκτική. Ειδικά όταν είναι ενθουσιασμένη.
Είναι ενθουσιασμένη!

Στον γραπτό λόγο δεν έχει πρόβλημα, συχνά. Ε, σήμερα έχει!
Πεταμένα ατάκτως λοιπόν!

Open coffee.
Ο Γιώργος και άλλοι που εκείνη δε γνωρίζει, οργανώσανε χτες το πρώτο της χρονιας, της σχολικής!
Μαζευτήκαν διάφοροι τύποι που ασχολούνται με αρχιτεκτονικές υπολογιστών και διάφοροι άλλοι καθημερινοί τύποι και ολίγον τα 'παμε!
Ρε παιδιά....είμαι ενθουσιασμένη!
Σίγουρα το δικό μας, δεν είναι επιπέδου σίλικον βάλλευ, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.Το θέμα μας είναι ότι επιτέλους μαζευτήκαμε!
Το χίουμορ ήταν καταπληκτικό, οι παρουσιάσεις να νιώθεις ότι μιλάς σε φίλους στενούς, μια ζεστασιά, μια αμεσότητα, μια γλύκα!
Καθισμένη οκλαδόν στη μοκέτα του Δάιος, και να νιώθεις ότι κάθεσαι στη μοκέτα του βιβλιοπωλείου ευρωπαικού ή αμερικάνικου...όχι, όχι, μη νομίσεις ότι σου πουλάει μούρη.
Όχι.
Απλά σου επισημαίνει, την επιτέλους σωστή χαλαρότητα! Μέσα στο Δάιος εχτές, είχε ενθουσιασμό, καταθέσεις ψυχής και καμιά μα καμιά δηθενιά.
Προσπάθεια, είπανε χτες τα παιδιά, κάνουμε προσπάθεια.
Προσπάθεια, προσπάθεια θα κάνει και αυτή να σου μεταφέρει εν τάχει την ουσία.

Ο Μιχάλης Γουδής είναι δημοσιογράφος. Είναι και πίσω από την "πλατφόρμα" του Θεσσαλονίκη αλλιώς.
Τι μου πε στα κλεφτά?
Άμα δεν το κάνουμε, πρέπει να φύγουμε! Ε λοιπόν, είπαμε να το κάνουμε!
Δες μια σκέψη καθόλου εγωιστική!!!
Κανονικά, θα μπορούσε να την κάνει κανονικότατα!!!
Αν έχεις ταξιδέψει, σπουδάσει, ζήσει στο εξωτερικό...δεν μπορεί θα τρως φλασιές πότε πότε, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.
Ε λοιπόν, ο Μιχάλης είπε...να μείνει!
Όχι για τους καφέδες, τους εσπρεσσό τρέντι, αγάπες, αλλά για να κάνει κάτι, κάτι εθελοντικά!
Τέρμα στη γκρίνια είπε. Και οργάνωσε την πρώτη γιορτή πέρσι τον Μάη, μια Κυριακή που έκανε τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει πόλη μαγική.
Μια Κυριακή ο Μιχάλης και οι φίλοι του και 250 εθελοντές χάρισαν χαμόγελα σε 6000 συμπολίτες τους και μη.
Θες να σου θυμήσω την κρατική ορχήστρα, από έναν μουσικό έξω στα μπαλκόνια του Ηλέκτρα Πάλας να παίζει Καραίνδρου??
Θες να πιάσουμε το πάρτυ με τα φωτιστικά στην Ερνέστου Εμπράρ, να πίνουμε μπύρες από το περίπτερο και να μιλάς σε όποιον τύχαινε δίπλα σου, θες να πούμε, ότι δεν του φευγόταν κανενός να...φύγει??
Η μήπως θες να πούμε για τη μαγεία στην Αγίου Μηνά, να μπαινοβγαίνεις σε παλιά εμπορικά, οι μουσικές να είναι από κονραμπάσσα,και πιάνα και σαξόφωνα και και και....

Ε λοιπόν, μου πε ο Μιχάλης, αυτό το Μαγιάτικο, ήταν πιο πολύ κάτι σα γιορτή.
Αλλά ο σκοπός δεν είναι μόνο η γιορτή. Ο στόχος είναι να αλλάξουμε τη λάθος καθημερινότητα. Εσύ και εγώ. Ναι, ναι!!! Εσύ και εγώ!
Σκέψου αυτό!
Άδειο το οικόπεδο, χωματερή και τσουπ μια Κυριακή, αντί να πάμε για καφέδες και μπουγάτσες και εφημερίδες, πριν, πριν πάμε για τα μπυρόνια στο λατρεμένο, έλα να κάνουμε το οικόπεδο...πάρκο!!!Έλα και φέρε τη τσουγκράνα σου μαζί!

Σίγουρα, ο εθελοντισμός θέλει οργάνωση, μέχρι και αυτός θέλει οργάνωση. Αλλά πολύ πριν την οργάνωση...θέλει συμμετοχή.
Εκείνη χτες, μεταξύ μας, προς στιγμήν σκέφτηκε να το γειώσει. Και μετά σκέφτηκε αυτό.
Εκείνοι οι του open coffee, κάνουν ό,τι μπορούν από την πλευρά τους. Τώρα είναι η σειρά της να κάνει και αυτή.
Να πάει να τους βρει.
Και να σου πω? όχι μόνο πήγε, αλλά και τους μίλησε και τους ευχαρίστησε που εναρμονίζουν την πόλη στον ρόλο που της πρέπει.
Το "πρέπει" είναι ρήμα ολίγον καταναγκαστικό. Ασ'το! Άσε το "πρέπει". Πιάσε το "έλα"!

Έλα σε μια πόλη που...
..... οργανώνεται με σκοπό να "νταντεύει" τους πολίτες της, να τους κάνει να χαμογελάνε, να κάθονται οκλαδόν στην Ικτίνου, να τους χαρίζει μουσικές,
 να τους δίνει κιμωλίες για να τη ζωγραφίσουν, στη Μητροπόλεως!!!
 και σπρέυ στους γύρω δρόμους της πλατείας Αγ. Σοφίας.
 να τους χαρίζει δρόμους να παίξουν βόλλευ και να κάνουν ποδηλατάδες, στη Τσιμισκή,
 να απολαμβάνουν θεατιρκούς διαλόγους στις 18:30 @ Αλ. Σβώλου- Δημ. Γούναρη & 19:30 @ Αριστοτέλους- Ερμού  
 να δουν προβολή μέσα στο Καπάνι!!!
να, να, να...

και έφυγε χτες και με κάτι μάτια να λαμποκοπάνε! και χαμόγελα, μεγάλα χαμόγελα.
Και να σου πω?
Απορώ πώς ακομή πίνουμε καφέδες σκέτους!
Σε αφήνω γιατί χτυπάνε τα τηλέφωνα και τα απροσάρμοστα μου είναι κατενθουσιασμένα!!! Σονάκι, οι λατρεμένοι μου, ξέρεις ότι είναι οι πιο απροσάρμοστοι! Μη μου πεις ότι δεν στο πα????
Κατέβα!

Dedicated to all the dreamers who become doers!!!
Dedicated to my professor,  Aggeliki, for been the tired less heart behind the painting event.
Especially dedicated to the one who teaches me lessons of lavishness in such a controversial way. Enchanted.

Χαμένα και άτιτλα από ανεπάρκεια. Αχαμογέλαστα.

Παραλογισμοί.

Στη Ρωσία 900 χιλιάδες παιδιά στα ορφανοτροφεία.
Και εκείνη να ξοδεύει ώρες στο "σωστό" παιχνίδι. Χάθηκε, χάθηκε στα πλευμομπίλς, στα λέγκο και στα ξύλινα γερμανικά παιχνίδια.
Βιβλίο, σκέφτηκε, βιβλίο και έξτρα ώρες στο ξόδεμα...
Βιβλία με σιντίς, με χρώματα, βιβλία αδιάβροχα για μικρούς νίντζα, βιβλία για εξερευνητάδες, βιβλία για ηλικίες 0 - 1,5 και 1,5 - 3 και 3 - 6.
Σωστά....σωστά...δεν μπορεί το 3χρονο να έχει τις ίδιες ανησυχίες στη ζωή με το 6χρονο.
Και στο 3χρονο τί παίρνεις, παίρνεις της ηλικίας του? παίρνεις της παρακάτω ηλικίας...του παίρνεις κανά ομόλογο? τί?τί?

Ουφ, χαμένη στην προσπάθεια ανέυρεσης της τέλειας επένδυσης παιδικού δώρου.
Γιατί ξέρεις ε? το παιδικό δώρο είναι πουτάνα από τις λίγες, και σχώρα με για το λεξιλόγιο το καθόλου γαλλικό.
Αλλά ρε συ, άπαξ και "πηδήξει" την παιδική και περάσει στην εφηβική ή προ ηλικία, όλα αυτομάτως λύνονται.
Θαρρείς και ξαφνικά, ό,τι ήταν να επενδύσεις το επένδυσες. Μετά ξεκινάνε τα βερνίκια και τα χιπστερ τισέρτ δια εφήβους με ανοιχτή ημερομηνία λήξης.
Μετά μπορείς να παίρνεις το ίδιο χίπστερ τισερτ στο βαφτιστήρι αλλάζοντας μόνο τα μεγέθη, με μια παρένθεση στο.... δώρο γάμου του! μετά επανέρχεσαι στο τισέρτ χίπστερ. Αιωνίως!!!

Ωραίααααα, το λύσαμε και αυτό.
Το νούμερο, το πρώτο που σου ρίξα στη μούρη, το δες? το κατάλαβες? το αποτύπωσες ή το "πήδηξες"???
Το 900.000. για αυτό ρωτάω.
Το κατάλαβες? το κατάλαβα?
Θα κάνεις κάτι? ή θα τριγυρνάς για μήνες να αλλάξεις τα δώρα της βάφτισης από το ένα μολ στο άλλο μολ???
Σχώρα με και πάλι...αλλά ρε συ...δεν κόβεις μαχαίρι τα δώρα της βάφτισης???
οκ, οκ, μη με πάρεις με τα λάχανα, αλλά ρε συ...υπάρχουν χιλιάδες παιδιά στα αζήτητα.
και μεις ζούμε στο παράλογο.
βασικά..μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο παράλογο, ....παράλογα.

Μάλλον όμως θα μου κόψεις την καλημέρα, γιατί είμαι άτεκνη και καλά θα κάνω να σιωπώ.
Και μάλλον θα μου πεις ότι αν είχα δικά μου, θα τα βλεπα αλλιώς.
Θα μπορούσες και μάλλον να έχεις και δίκιο. Σε πολλά ναι, σε μερικά όμως, όχι!
Δε νομίζει να είναι εδώ χώρος να αναλύσει συστήματα διαπεδαγώγησης για παιδιά που ούτε έχει, ούτε ξέρει πώς να τα παράγει.
Αλλά αν ποτέ είχε, σίγουρα θα τους έπαιρνε βιβλία και θα τους μάθαινε, άμα τα διαβάσουν να τα χαρίσουν σε άλλα μικρά που δεν έχουν βιβλία. Όλα. Όλα. εκτός από τα πιο αγαπημένα.
Τα πιο αγαπημένα, τα χαρίζεις πολύ αργότερα εκεί που ανήκουν.
Αν ποτέ είχε παιδιά, πιθανόν να τα ΄θέλε αρχιτέκτονες. Σίγουρα εκείνα δε θα γινόντουσαν ποτέ. Για εκείνα όμως, των αλλονών,... θα θελε να βρουν τρόπους οικονομικούς, οικολογικούς, ρεαλιστικούς, να στήσουν βιβλιοθήκες εκεί που τις χρειάζονται, σε κάτι άλλες ηπείρους.
Γιατί, ρε παιδιά...εκτιμά πολύ τους ΟΜΑ, αλλά αναρωτιέται...κάνει νόημα πια τόση εσωστρέφεια??
Η Γαλλία έχει πολλές βιβλιοθήκες και οι αρχιτεκτονικές της βελτιώνονται αρκούντως...και είναι θαυμάσια όταν αυτά τα δύο, όνειρο και επίτευξη συναντώνται.
Αλλά κάπου αλλού δεν έχουν δικαίωμα ούτε στο όνειρο, βλ. βιβλίο.
Και εκείνη πια στη σύζευξη (αρχιτεκτονικής - δημοσίου κτηρίου)  που λαμβάνει χώρα στις αναπτυγμένες χώρες βλέπει μόνο το παράλογο.
Και είναι πολύ βυθισμένη στο παράλογο. Εγώ με την σούπερ ντούπερ βιβλιοθήκη και εσύ χωρίς καν βιβλίο, ένα, δικό σου.

Dedicated to a friend of my brother, a Greek girl, that i do not remember her name, but i happened to have one of my most hopeful coffees back in 2007 in Washington DC.
She did a great job having to do with global educating funding programs and i am looking forward to hearing from her again.
Especially dedicated to children who live the life of an unwanted soul.
Ειδικά αφιερωμένο στην κ. Θεοδώρα Λειψιστινού και στην Μ.Κ.Ο εκπαιδευτικών "ελλήνιον".
http://www.skai.gr/news/world/article/152233/

φωτογραφίες της έκτης δημοτικού

το γάντι.
να βάλεις γάντι!
εδώ και μήνες υπάρχουν κάποιοι που την κάνουν να χαμογελάει συχνά.

ίσως και να σταμάτησε να ασχολείται με τα χωσίματα, γιατί η ζωή είναι σίγουρα αλλού.

We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. (by Constantine KK)

ναι, είναι.
πώς επαγγελματικά ολόσωστα, δυναμικά, και στη ζωή, τη ζωή την κανονική με το εγχειρίδιο. ίσως ούτε καν.
πώς γίναμε τόσο άτσαλοι, τόσο ανώριμοι, τόσο εγωιστές, τόσο χωρίς πυξίδα.
η ζωή. η εύκολη ζωή.

αχ ρε Κωνσταντίνε, του άλλου σύμπαντος, δεν ξέρω αν θέλω να μπω καν στη διαδικασία.
ξέρεις...μεταξύ μας, είναι απογοητευμένη. Αλλά από την άλλη το υποσχέθηκε στον Άρη, ότι θα ψάξει τα θετικά, τις θετικές συμπεριφορές και εκεί, εκεί θα σταθεί. Θα σταθεί και θα τις ποτίσει, θα τους βάλει μουσικές.
και ξέρεις Κωνσταντίνε, είπε τους εγωιστές, θα τους αφήσει στους εγωισμούς.
και βαθιά, βαθιά το πιστεύει...αν δε θέλεις να κοιτάξεις εντός, αν δεν κάνεις μια ενδοσκόπηση αγαπημένε μου αναγνώστη, όχι, όχι, άκρη δε θα βγάλεις, θα συνεχίσεις να κυνηγάς απλά τα ωραία καλοκαίρια. αυτό.

Κωνσταντίνε, ξέρεις, ο καθένας είναι οι επιλογές του.
και την αφήνει άναυδη, το πόσο εύκολα το στήνουμε το συστηματάκι, πόσο καλά το υποστηρίζουμε το μοντελάκι.
ξέρεις, αυτό το εγώ θα κοιτάξω την πάρτη μου, εκεινής της αφήνει μια γεύση ανγκοστούρα στο λαιμό.

Ξέρεις Κωνσταντίνε, την κούρασαν, οι άνθρωποι την κούρασαν. οι εδώ.
και είπε να ασχοληθεί με άλλους, με ανθρώπους που πραγματικά καταπιέζονται.
ξέρεις, η καταπίεση είναι μια μεγάλη λέξη και αυτή. Και όχι δε της αρέσει να τη χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία.
Έχεις νιώσει καταπίεση αβεβαιότητας στην σωματική σου ασφάλεια, στην ψυχική σου, έχεις νιώσει να ζεις στο περιθώριο της κοινωνίας?
Να σου πω και κάτι ακόμη, την πειράζει, ναι την πειράζει ότι απλά τη διαβάζουν ένα 5λέπτο την ημέρα, να χαλαρώσουν τα μάτια τους, αλλά πια το έχει αποδεχτεί. Το ότι εκείνη κοινωνεί κάτι εσωτερικό, δε σημαίνει ότι ο άλλος θέλει και να αλλάξει τη ζωή του.

Είμαι απλά, ένα 5λέπτο, ενίοτε στην ζωή τους.
Και η ζωή τους είναι τόσο μα τόσο αποκλειστικά δική τους.

στο αγαπημένο σύμπαν από την άλλη... προτίνουν τη...δημιουργία και κάτι συνομιλίες με τον εαυτό σου...να ζεματάνε αλήθειες!
κι εκείνη, ναι και εκείνη συμφωνεί. εξ΄ου και εκεί, στο άλλο σύμπαν, βρίσκονται εναποθετημένες οι πιο μυστικές αδυναμίες της ζωής της.

με δύο λόγια, θα στο δώσω Κων/νε του άλλου σύμπαντος.
αυτό το αίσθημα που όλο και πιο συχνά σκουντουφλάει απάνω του.
Ξεκινάς με όνειρα, με διάθεση και ενθουσιασμό.
Το στήνεις, το αναπτύσσεις, το ποτίζεις, του μιλάς τρυφερά.
Εκείνο αρχίζει να ξετσουμίζει και να ανθίζει πρωινιάτικα τα πεταλάκια του, οι μοσχοβολιές έρχονται και σε συνεπαίρνουν.
Και είσαι καλά! Περισσότερο από καλά! Ναι, ναι, για τη δουλειά σου μιλάω. Για την στραφταλιστή, πολλά υποσχόμενη δουλειά μας.

Και μετά έρχεται μια μέρα, που είναι βροχερή στην ψυχή, βροχερή στην ψυχή.
Και εκεί κάπου στα κάστρα, στη θάλασσα, πάντα, σχεδόν πάντα συντροφιά με το οινόπνευμα, εκεί που θρυψαλίζεις το φυστικάκι αιγίνης, τότε ρε συ Κωνσταντίνε, έρχεται ύπουλα και θρονιάζεται εκεί ανάμεσα σας, ανάμεσα στους πιο στενούς...μια απορία, μια απορία...πότε χαμογέλασες...αλήθεια πότε χαμογέλασες, πότε το ένιωσες το σώμα σου χαλαρό, αφημένο,...με την ηρεμία, την εσωτερική πότε συναντήθηκες, πού την άφησες, πού?

Πότε πουλήθηκες? πότε?
σε ποιο τραπέζωμα, σε ποιο μήτινγκ, σε ποιο πουλήθηκες?
γιατί Κωνσταντίνε...πουλήθηκε, κι εκείνη, κι εσύ, και όλοι μας, και τώρα περιμένουμε κάτι Παρασκευές, να μαζευτούμε στον πεζόδρομο, να αναπνεύσουμε.
Ξέρεις κάτι, είναι βαθιά πια πεπεισμένη, ότι κάτι, κάτι κάνουμε λάθος.
Γιατί ρε συ Κωνσταντίνε, δε γίνεται να ενθουσιάζεται επειδή βρέθηκε μαγαζί που να φέρνει 300 μπύρες από όλον τον κόσμο. Δε γίνεται ρε συ, να είναι τούτο δω το χαι λαιτ της βδομάδας της. Δε γίνεται να μετράει ανάποδα τις μέρες να ξεκινήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου, μπας και γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο ροζ.

Τίγκα ο πεζόδρομος σε εγωιστές ανθρώπους, εγωκεντρικούς.

κάτι πολυτελείς ανησυχίες, να εγγυώνται τη δυστυχία πριν καν ανοιγοκλείσεις τα μάτια.
προσπαθεί ρε συ να καταλάβει γιατί, γιατί συμπαθούν περισσότερο το μαγιουδάκι της, το φιρμάτο και όχι το απλό, το νο νέημ. γιατί?
γιατί μια νάυλον τσάντα με ολίγον λονγκσαμπ στο χερούλι, είναι το πασπαρτού στη Τσιμισκή.
γιατί ξαφνικά ζαλωθήκαμε κάτι ρολόγια γκουμούτσες, ενώ μια δεκαετία πριν, η ώρα η εντιχοισμένη στο κινητό, μας ανακούφησε τόσο από το ξεζάλωμα του ρολογιού...

έχει πολλές απορίες Κωνσταντίνε.
έχει και μια πυξίδα, η κανονικά... αποπροσανατόλιστη...μια πυξίδα που δείχνει σταθερά, πως κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψεις, πρέπει να διορθώσεις πορεία, όταν Κωνσταντίνε εκείνο το 5χρονο αγοράκι μέσα σου, δε μένει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θάλασσα και δε θυμάται πώς είναι η αίσθηση από τα αμμουδερά, νοτισμένα πυργάκια δίπλα στο κύμα, τότε νομίζει εκείνη πως πρέπει πια το ποτήρι να το αφήσει κάτω.
Οι Παρασκευές και τα Σάββατα και οι Κυριακές ανήκουν αλλού. Και το αλλού κυλάει μέσα από τα δάχτυλα μας.
Θυμάσαι πώς είναι να τρέχει η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλά σου?
Αυτό.

Dedicated to Constantine KK, to Aris, and to Antonis.
Dedicated to Emil & to my mate.
Especially dedicated to my dad for knowing my inner world in such a mystic way.
Especially dedicated to the one to whom belongs, all the sandy beaches and the barefoot seaside walking, and the proper always proper sounds.