Τον γνώρισε έξω από μια στάση μετρό, ήλιος κίτρινα καταλανικός, κόσμος πολύς, καθημερινή. Βερμούδα διακοπών σε χρώμα ντοματί, σα θαλασσοδαρμένη, την ώρα που τον καλωσόριζε στη Βαρκελώνη και στη ζωή της, ήξερε ήδη ότι αυτός ο νότιος με καταγωγή το ιόνιο, ήταν χαλαρός, βασικά...θετικά χαλαρωτικός.
Όταν ο Κωνσταντίνος γελάει, γελάς κι εσύ. Ανοίγει εκείνες τις ματάρες του, μπλε σκούρο μοναδικά δικό του, βαθύ και υγρό και με ένα τόνο πειράγματος στο βάθος. Όταν ο Κωνσταντίνος μιλάει, η τελευταία πρόταση θα είναι σχεδόν πάντα με ένα ερωτηματικό ακολουθούμενο από αποσιωπητικά....σε ψάχνει πίσω από τις λέξεις, «τι εννοείς;», μ’ ένα στριφογύρισμα στο τέλος, σχεδόν απειλητικό, κι εσύ ο έρμος να ψάχνεις εναγωνίως να τον καλύψεις ικανοποιητικά. «Τι εννοείς;» και το μπλε καρφωμένο απάνω σου, δε θα το πάρει μέχρι να πάρει την απάντησή του. Όταν ο Κωνσταντίνος μιλάει, σε παρασέρνει στον ενθουσιασμό και στο τέμπο του, ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου, και μαζί όλους τους άλλους, να μιλάτε δυνατά, να φωνάζετε, να ξελαρυγγιάζεστε.
Μια κίνηση τα πρωινά, που κρύβει όλη τη στοργή του κόσμου συμπυκνωμένη, σα γάλα ζαχαρούχο, booster για την ημέρα, ένας ήχος στο back ground, παρηγορητικά αχνός, να αποπνέει ασφάλεια και μια στιχομυθία. Τελετουργικό. Πρωινά του κόσμου, να τα περπατάς νωρίς, ταξιδιώτες μέσα στο κίτρινο της Ανδαλουσίας. Μεσημέρια αργά, ένας ήλιος αδυσώπητος στο κυνήγι για Ajulehos. Μac Donald’s και Starbuck’s σε μια πόλη που αυτό θεωρείται ύβρις, εκείνοι χαμογελούν δίχως ενοχές, δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, είναι φαγανά, βασικά παμφάγα, κι έχουν ταλέντο να οσμίζονται τα καλύτερα, τα πιο εξωτικά, τα πιο ντελικάτα εστιατόρια σε όλη την ιβηρική.
Πανηγυρικά απενοχοποιημένος, πίνει το γάλα του όποτε ακριβώς του την βαρέσει...μια αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει. Τον απολαμβάνω. Τον απολαμβάνω, να ρωτάει με ευθύτητα, τον απολαμβάνω να σε κοιτάει βαθιά στα μάτια με ευθύτητα, να περιμένει ευθείς απαντήσεις.
Έχει εκείνο το χάρισμα, να σε κάνει να εκμαιεύεις πράγματα για τον εαυτό σου, να περπατάς ντάλα μεσημέρι, χαμένος στο πουθενά, να μην έχεις ιδέα που να πέφτει το ποτάμι, που ο βορράς και που ο νότος γιατί στην ουσία το σημαντικό είναι ότι ανακαλύπτεις μαζί του, όχι μόνο την πόλη, αλλά βασικά τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν ο Κωνσταντίνος μπαίνει στο public, το public αποκτά αέρα κοσμοπολίτικο και προσιτό συνάμα, αρώματα ανατολής, εκείνος λατρεύει την ανατολή, μπερδεύονται με δυτικά μεγαλώματα. Έχει ταλέντο στο να διαλέγει, και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξης.
Όταν ο Κωνσταντίνος μιλάει στο τηλέφωνο, με τρεις προτάσεις θα έχει πει όσα άλλοι θα χρειάζονταν δέκα για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Μπαμ και κάτω. Ρωτάει, απαντάς, εκμυστηρεύεσαι, τέλος! Ααααα και κατανοεί. Ο χώρος που σου δίνει, με έναν μοναδικά δικό του τρόπο, πολύ απλά δεν υπάρχει. Στα σκαμπανεβάσματα της ψυχής, βάλσαμο. Δίπλα του, αναπνέεις έναν αέρα πιο αλαφρύ, αττικά γαλανός σχεδόν ζαλιστικά, σχεδόν λευκός αιθέρας. Αυτό! Περπατάς δίπλα του και σου κολλάει αυτό το χαλαρωτικά θετικό και ανάλαφρο.
33 Φλεβάρηδες μετά, όταν ανοίγω τις βιβλιοθήκες του Κωνσταντίνου, νιώθω τη γαλήνη των παιδικών αναγνώσεων. Εκεί μπροστά μου, οικονομικά, κι εγώ να βλέπω το «καπλάνι στη βιτρίνα», Τσόμσκυ στο τραπέζι κι εγώ να χαμογελάω σα να διαβάζω «μυστικούς εφτά». Κάρδαμο, γιουβετσάκι, Εξάρχεια, Κολωνάκι, ουίσκι, τοστάκια, ένα συνονθύλευμα, συναρπαστικά ταιριασμένο. Μια ισπανική φίρμα, μεσαίας τάξης, μια βρετανική, υψηλής, και μια που δεν είναι καν μάρκα, κρεμασμένες δίπλα δίπλα στην ντουλάπα της πιο πετυχημένης παγίδας που έχω δει στη ζωή μου! Αυθεντικά δικής του, αυθεντική όπως κι αυτός. Πέρσι στο Bilbao τέτοιες μέρες παίρναμε το δρόμο της επιστροφής. Μια alfa romeo κατακόκκινη, δίχως πινακίδα, και δίχως το πειραχτήρι της παρέας, πολύ πιο ήσυχη, τσούλησε προς την Avignon. Το πολύ ωραίο, 33 Φλεβάρηδες μετά είναι, κολλητή σου φίλη να σου ανοίγει το παράθυρο στους δικούς της κολλητούς φίλους. Και οι κολλητοί κολλητών είναι εγγύηση με σφραγίδα. Καμιά φορά τα ταξίδια δεν είναι μόνο οι τόποι είναι και οι άνθρωποι. Ένα χρόνο μετά, περασμένα τα 33, οφείλω να ομολογήσω ότι το περσινό καλοκαίρι, ήταν από τα συναρπαστικότερα της ζωής μου.
